Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Qupperneq 111

111
holu, eitthvert handverk, lestur bóka, auk þess sem það
þarf lengri hvíld en ungt fólk, en það er fyrst og fremst af
unga fólkinu og tómstundum þess, sem ráðamenn og upp-
eldisleiðtogar hafa áhyggjur. Ýmislegt er upphugsað og ráð-
lagt svo sem: Leikvangar, íþróttir, tómstundaheimili, sum-
arbúðir og svo að sjálfsögðu viðeigandi fræðsla og leiðbein-
ingar, en þetta er fjárfrekt og árangurinn tvísýnn, því margt
ungt fólk er einþykkt og óráðþægt og kærir sig ekki um
neina forsjón. Verður vikið að þessu síðar í þáttunum.
Það er augljóst, að eitthvað er meira en lítið bogið við
þetta allt saman, og vík ég nú aftur að því, sem ég fyrr
nefndi: Hvað mælir með því, að við gerum eins vel og við
getum í starfi okkar?“ „Góð samvizka" mun einhver segja,
en þetta getur svo sem eins vel snúizt við, svo við fáum sam-
vizkubit af því að hafa gert eins og við gátum. Sjaldan er
til forfrömunar að sælast, því sú skipan, er eitt sinn þótti
sjálfsögð, að menn hækkuðu í stöðu eftir dugnaði, starfs-
hæfni og starfstíma, má nú heita alveg úr gildi numin.
Flestir nýliðar nýlærðir, telja sig nú svo miklu fremri hin-
um gömlu, að ekki kemur annað til mála, en að þeir hefji
sinn starfsferil á hæstu launum og í hæstu stöðum, og um
flutning milli starfsgreina og embætta á opinberum vett-
vangi, fer fyrst og fremst eftir pólitískri afstöðu, en ekki
eftir hæfni eða reynslu. En „valt er völubeinið“ eða svo vill
verða með hinn pólitíska styrk, er fer eftir því, hvaða flokk-
ar eru við völd í þann og þann svipinn. Stundum geta líka
pólitískar veitingar orðið flokkunum til lítils framdráttar.
Ég tel mig vera orðinn nógu gamlan til þess að hafa séð
og reynt ýmislegt á lífsleiðinni. Ég hef kynnzt allmörgum
er tóku starf sitt mjög alvarlega, helguðu því alla sína krafta
og drógu hvergi af sér, en báru lítið úr býtum. (Þegar þeir
unnu eitthvert afrek, var það að vísu gott, en þó þótti eng-
in þörf á að víðfrægja það eða hafa það í hámæli, fyrr en
þá ef til vill þegar þeir voru dauðir. Ef þeim mistókst, skorti
aldrei ámæli og allir þóttust hafa séð það fyrir, að svona