Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Síða 12

12
ANDRÉS BJÖRNSSON
sjálfum sér, að hann einn og engir aðrir íslendingar ættu nokkurn
þátt í sendingunni, og ef hann hefði haldið, að Islendingar vildu
raunar vera þátttakendur, þá lá beint við, að hann kynnti löndum
sínum fyrirætlan sína annaðhvort á fundi eða með dreifibréfi eða á
hvern þann hátt, sem teljast mætti sómasamlegur, hreinn og beinn
og heiðarlegur. En ekkert hafði hann gert í þá átt-
Atferli Gríms í þessu máli táknar Repp af lærdómi sínum með
orðunum parapresbeia og pseudopresbeia, og til aukinnar áherzlu
skýrir hann þau neðanmáls við grein sína: „Parapresbeia er
sendiboð ranglega og með falsi framkvæmt, enda þótt sendimað-
urinn sé lögmætur og umboð hans með löglegum hætti; en
pseudopresbeia er það nefnt, þegar sá þykist umbjóðandi, sem alls
enga köllun hefur né umboð og er þannig einfaldlega svikari.
Afbrot hans er þeirrar tegundar, sem í dönskum lögum er þýtt
með orðinu: Fölsun“ (Falsk). Þessi orð telur Repp eiga við um
Grím, því að hann hafi verið umboðslaus af Islendinga hálfu og
ekkert samkomulag við þá haft. Hér sé því um tvöfold s\ik að
ræða, óráðvendni gagnvart þeim og blekkingar gagnvart bræðr-
unum sænsku. Repp vísar í þessu sambandi til formanns stúdenta-
félagsins í Uppsölum, sem hafi þakkað opinberlega umræddri
persónu sjálfri og öðrum Islendingum í Kaupmannahöfn.
Þrátt fyrir þessa ádrepu, sem Repp hefur ætlazt til að kæmi
Uppsalastúdentum fyrir sjónir, kveðst hann unna þeim alls góðs
og hefði alls ekki staðið gegn því, að þeim væri sómi sýndur, þegar
kringumstæður leyfðu, en svo hefði ekki verið í þetta sinn. Er þá
komið að meginefni greinarinnar, sem sýnist mega rekja til
fundarins á Borchs Collegium fyrr um haustið, og þeirri hug-
mynd, sem komið hafði fram um sameiningu Norðurlanda í eitt
ríki. (Ræða Plougs í Stokkhólmi). Grein sinni lýkur Repp með
þessum orðum.
„Að því er ísland snertir, enga þátttöku í skandinavískri ein-
ingu.“
Grímur brást mjög snöggt við þessari árás. í Flyve-Posten birtist
2. desember, eða þremur dögum síðar, yfirlýsing frá 25 stúdent-
um í Kaupmannahöfn (af 32), þar sem þeir staðfesta samþykki sitt
við aðgerðir Gríms Thomsens. Yfirlýsingin ldjóðar svo:
„Eins og við undirritaðir íslenzkir stúdentar í Kaupmannahöfn
erum fullkomlega sannfærðir um, að Islandskort það, sem herra
Dr. Grímur Thomsen sendi Uppsalastúdentum, var aðeins þakk-