Morgunblaðið - 01.05.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorlákur Sig-tryggsson var
fæddur 18. júní 1955.
Hann lést af slysför-
um þann 21. apríl.
Foreldrar hans eru
þau Vigdís Sigurðar-
dóttir, f. 14. apríl
1933, og Sigtryggur
Þorláksson, f. 5. okt.
1928. Föðurforeldrar
hans voru Þuríður
Vilhjálmsdóttir, f. 21.
maí 1889, d. 1. jan.
1980, og Þorlákur
Stefánsson, f. 28.
ágúst 1892, d. 12.
des. 1969. Móðurforeldrar hans
voru Kristjana Jósefsdóttir, f. 16.
feb.1909, d. 2. feb. 1982, og Sig-
urður Jakobsson, f. 5. júlí 1909, d.
4. des. 1993. Kona Þorláks er Guð-
rún Hildur Bjarnadóttir, starfandi
ljósmóðir í Norður-Þingeyjar-
sýslu, f. 29. júlí 1953. Börn þeirra
eru: Bjarni Halldór Sigursteins-
son, fóstursonur Þorláks, f. 11.
okt. 1976, stúdent frá Framhalds-
skólanum á Húsavík og starfandi
lögreglumaður, unnusta hans er
Sigrún Kristín Jónasdóttir frá
Bergi í Aðaldal; Kristjana Þuríð-
ur, stúdent frá Menntaskólanum á
Akureyri, f. 19. des. 1980; Einar
Guðmundur nemi, f. 16. nóv. 1983;
Magnús Jóhann, f. 22. ágúst. 1986;
Jónína Sigríður, f. 4. maí. 1988; og
Sigtryggur Brynjar,
f. 7. jan. 1990.
Systkini Þorláks
eru: 1) Ingibjörg, f.
7. sept. 1956, maki
Kolbeinn Gíslason, f.
16. des. 1955, börn
þeirra eru Sigtrygg-
ur, f. 9. júní 1980, og
Sólrún Dís, f. 23. feb.
1991. 2) Sigtryggur.
f. 7. okt. 1958, maki
Brynja Reynisdóttir,
f. 25. júní 1968, dæt-
ur þeirra eru Gréta
Ingibjörg, f. 22. jan.
1994, og Þórdís f. 30.
júní 1997. 3) Erlingur, f. 27. ágúst
1960, maki Anna Björk Sigurðar-
dóttir, 6. júlí 1962, sonur þeirra
Stefán f. 10. apríl 1990. 4) Kristján
Sigurður, f. 20. okt. 1963, maki
Camilla Utne, f. 17. feb. 1969, syn-
ir þeirra eru Jóhann, f. 9. júní
1998, og Jakob, f. 8. júní 200.
Skólaganga Þorláks hófst í far-
skóla á ýmsum bæjum í Þistilfirði.
Hann tók landspróf frá Lauga-
skóla, Suður-Þingeyjarsýslu, árið
1971, stúdentspróf frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1976 og bú-
fræðipróf frá Bændaskólanum á
Hvanneyri árið eftir. Hann bjó á
Svalbarði til æviloka.
Útför Þorláks fer fram frá Sval-
barðskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Hinn 21. þessa mánaðar barst
okkur sú hörmungarfregn að Þor-
lákur Sigtryggsson hefði látist í
vélsleðaslysi er varð á björgunar-
sveitaræfingu. Einhvern veginn
áttuðum við okkur ekki á því strax
að þetta gæti verið hann, þessi
hrausti og atorkusami maður.
En vegir guðs geta oft verið ill-
færir og erfiðir að skilja.
Vera Þorláks á þessari björg-
unarsveitaræfingu lýsir honum þó
vel því að hann var ávallt boðinn
og búinn til að aðstoða ef til hans
var leitað.
Við hlökkum alltaf til að koma
að Svalbarði og höfum við átt þar
margar ánægjustundir.
Þrátt fyrir að heimilið sé stórt
þá virtist ekki muna um að taka á
móti einni eða tveimur fjölskyldum
til viðbótar því allt gekk svo vel
fyrir sig enda er fjölskyldan sér-
lega samhent.
Þorlákur var einstaklega vinnu-
samur maður og féll honum aldrei
verk úr hendi þegar við dvöldum
að Svalbarði. Hann var þó alltaf
tilbúinn að taka borgarbörnin með
sér í hin ýmsu verk sem til féllu og
leiðbeina okkur, til þess gaf hann
sér alltaf tíma. Það eru margar
skemmtilegar minningar sem
koma upp í hugann, s.s. þegar við
vorum að heyja langt fram eftir
nóttu, fara með fé fram í dal,
ganga upp með Svalbarðsá við
merkingar á veiðistöðum, Magnús
sofandi í fangi hans á traktornum
þar sem hann var að slá heimatún-
ið, silungsveiði, spila fram á nótt,
bíltúr um sveitina þar sem við
kynntumst nokkrum af þeim
merku stöðum sem þar finnast og
svo mætti lengi telja. Þessar
stundir með honum og fjölskyld-
unni voru skemmtilegar og dýr-
mætar og liðu ótrúlega hratt.
Þrátt fyrir stórt heimili og mörg
verkin sem vinna þurfti gaf hann
sér þó alltaf tíma til að ræða málin.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og var þá sama hvar
gripið var niður; menntun barna,
innansveitarmál eða landspólitík.
Þorlákur kom til dyranna eins og
hann var klæddur, hann var alltaf
einhvern veginn svo blátt áfram og
skemmtilegur.
Elsku systir, Bjarni, Kristjana,
Einar, Magnús, Jónína, Brynjar,
foreldrar og systkini, guð gefi ykk-
ur styrk í sorginni.
Gísli Jón, Guðbjörg og dætur.
Laugardaginn 21. apríl síðastlið-
inn barst okkur sú harmafregn að
Þorlákur á Svalbarði, frændi og
vinur, hefði látist af slysförum.
Þótt um talsverðan skyldleika væri
að ræða kynntumst við honum ekki
að ráði fyrr en við urðum nágrann-
ar og samkennarar við Svalbarðs-
skóla í Þistilfirði á árunum 1992-
1998. Hann reyndist einstaklega
þægilegur nágranni og lipur sam-
starfsmaður, harðduglegur, ósér-
hlífinn og úrræðagóður og
skemmtilegur félagi. Mannkostir
hans voru einstakir og því fór okk-
ur eins og öllum öðrum að við mát-
um hann því meira sem við kynnt-
umst honum betur. Hið sviplega
fráfall Þorláks er ekki aðeins reið-
arslag fyrir fjölskyldu hans heldur
einnig þungt áfall fyrir sveitina og
samfélagið við Þistilfjörð og
Langanes. Því fór víðs fjarri að
Þorlákur sæktist eftir metorðum
en vegnahæfileika sinna komst
hann ekki hjá því að taka að sér
ótal trúnaðarstörf fyrir samfélag-
ið.Þeim störfum gegndi hann af
þegnskap og trúmennsku án kröfu
um viðurkenningu eða endurgjald.
Allt sem hann tók að sér var í
öruggum höndum. Hann var horn-
steinn í byggðarlaginu, gegnheill,
reiðubúinn og hæfur til þess að
vinna samfélagi sínu allt það gagn
er hann mátti.
Þótt Þorlákur á Svalbarði hefði
getað haslað sér völl hvar sem var
í þjóðfélaginu kaus hann að gerast
bóndi á óðali feðra sinna eftir stúd-
entspróf og búfræðinám. Þar var
hann svo sannarlega á réttri hillu.
Hann var náttúrubarn og bústörfin
léku í höndum hans. Ótrauður
glímdi hann við óblíð náttúruöfl við
ysta haf og naut þess. Afköstin
voru ótrúleg enda var hann ein-
stakur verkmaður og sýnt um að
nota alla nútíma véltækni til þess
að létta störfin og flýta fyrir. Við
þurfum ekki annað en horfa heim
að Svalbarði til þess að sjá að
verkin sýna merkin. En þótt verk-
efni væru ætíð næg á búi hans
sjálfs var hann jafnan tilbúinn til
þess að rétta nágrönnum sínum og
sveitungum hjálparhönd ef á þurfti
að halda og það var aldrei talið eft-
ir. Þeir sakna nú vinar í stað.
Kynning við sumt fólk skilur lít-
ið eftir en kynning við annað fólk
litkar og auðgar líf manns. Þannig
varð kynningin við Þorlák Sig-
tryggsson á Svalbarði og fyrir það
erum við þakklát nú við leiðarlok.
Við vottum Guðrúnu og börnum,
Vigdísi og Sigtryggi, systkinum,
ættingjum og sveitungum innilega
samúð og biðjum þeim guðs bless-
unar. Minningin um góðan dreng
er huggun harmi gegn.
Óttar, Jóhanna og fjölskylda.
Hugurinn reikar aftur til 18. júní
1955. Á æskuheimili mínu Sval-
barði í Þistilfirði ríkti óttablandin
eftirvænting. Unga húsmóðirin
hafði verið send á sjúkraskýlið á
Þórshöfn af því að fæðing fyrsta
barnsins gekk ekki með öllu eðli-
lega. Undirrituð var ásamt öðrum
unglingi að mála þakið á íbúðar-
húsinu þegar Þ 224 renndi í hlað
og nýbakaður faðirinn vatt sér út
og kallaði „fæddur sonur“ og hvarf
inn í bæ að flytja afa og ömmunum
tveimur sem inni biðu gleðitíðind-
in. Það var sól í sinni og sól yfir
Þistilfirðinum þennan dag. Litli
gleðigjafinn kom skömmu seinna
heim, óx og dafnaði og var eftirlæti
allra. Amma bar hann til skírnar í
kirkjunni og hlaut hann nafn afa
síns, Þorlákur.
Afinn sem ekki var vanur að
bera tilfinningar sínar á torg vatt
sér eitt sinn að vöggu drengsins og
sagði: „Litlu blástjörnurnar tvær,
þær fylgja fólkinu hvert sem það
fer.“ Þorlákur var söngelskt barn
og fljótur að læra vísur, voru þó
sumar þær sem föðurbróðir hans
lagði fyrir hann ekki sérlega auð-
lærðar. Hann ólst upp í stórum
systkinahópi við ástríki foreldra
sinna. Leiðir okkar skildust að
mestu þegar hann var lítill dreng-
ur og ég flutti úr héraði en ég hef
alltaf fylgst með honum þótt sam-
fundir yrðu alltof fáir.
Þorlákur unni Svalbarði og
sveitinni sinni. Aðeins fimmtán ára
gamall sagði hann mér að hann
væri ákveðinn í að búa á Svalbarði
og við það stóð hann. Hann aflaði
sér haldgóðrar menntunar, var far-
sæll bóndi og mikill heimilisfaðir.
Hann eignaðist myndarlega konu
og mannvænleg börn sem nú, á
ungum aldri, sjá á eftir kærum
föður. Þorlákur var ákaflega vel
látinn af öllum sem honum kynnt-
ust.
Drottinn blessi hann Dodda minn
drenginn mömmu fríða.
Fylgi honum farsældin
fram til ellitíða.
Þessa vísu söng móðirin oft við
drenginn sinn ungan. Vissulega
fylgdi honum farsæld en lífshlaup-
ið varð alltof stutt. Blástjörnurnar
tvær skína ekki lengur. Nú hvílir
sorgarský yfir Svalbarði og heima-
héraðinu öllu. Sárastur er harmur
eiginkonunnar og barnanna. Við
hjónin sendum þeim öllum, ásamt
foreldrum hans og systkinum, inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þorláks Sig-
tryggssonar.
Björk Axelsdóttir.
Kæru vinir á Svalbarði. Við vott-
um ykkur öllum okkar dýpstu sam-
úð á erfiðum tímum.
Það er sameiginlegt einkenni
okkar, sem þetta skrifum, að við
komum eins og villuráfandi sauðir
að sunnan hingað í Þistilfjörðinn til
að kenna við Grunnskóla Sval-
barðshrepps. Við vissum lítið hvað
biði okkar hér en kynni okkar af
sveitinni urðu ekki af verri end-
anum. Strax og við komum hingað
kíkti til okkar maður, kynnti sig og
sagðist vera nágranni okkar og við
ættum eftir að sjást oft. Maðurinn
var Þorlákur og síðan höfum við
sést oft, spjallað mikið og „spek-
úlerað“ margt. Þar eð við höfum
svo að segja búið í túnfætinum hjá
ykkur undanfarin ár höfum við
kynnst ykkur mjög vel og satt að
segja getum við ekki hugsað okkur
betri nágranna. Heimili ykkar hafa
staðið okkur opin og við höfum
notið öryggis og hlýju frá ykkur
öllum.
Núna þegar við setjumst niður
og horfum yfir farinn veg hellast
yfir okkur ótal minningar. Minn-
ingar þar sem þið komið öll við
sögu. Okkur er ofarlega í huga sú
samheldni og vinátta sem einkenn-
ir heimilisbraginn á Svalbarði. Við
eigum góðar minningar um það
hvernig þið tókuð á móti okkur og
hvernig samskipti okkar þróuðust í
gegnheilan vinskap sem við búum
að alla ævi. Það er einstakt hvern-
ig þið hafið hrifið okkur með ykk-
ur, bæði í leik og starfi, og þannig
gefið okkur dásamlega mynd af því
hvað þið eruð gott fólk. Þær eru
ógleymanlegar ánægjustundirnar
sem við höfum átt við eldhúsborðin
ykkar. Oft sátum við þar að verk-
lokum eða áður en við byrjuðum á
einhverju. Hvað sem það var þá
var alltaf tilhlökkun að koma og
aldrei minnumst við þess að vanda-
mál hafi verið gerð þar út af
nokkrum sköpuðum hlut. Algeng-
ara var að við fyndum lausnir á
okkar vanda hjá ykkur.
Þau eru þung sporin sem við
sveitungar Þorláks og vinir stígum
þetta vorið. Sveitin er sem lömuð
og þessir dagar á allan hátt svo
óraunverulegir.
Betri mann og nágranna en Þor-
lák er ekki hægt að hugsa sér.
Hann var alltaf boðinn og búinn að
aðstoða okkur og alla sem á þurftu
að halda. Hann var fjölhæfur, ósér-
hlífinn og afbragðsnáungi í hví-
vetna. Þorlákur var vinur vina
sinna og hreif hvern þann sem
kynntist honum með yfirbragði
sínu og persónuleika, kom til dyr-
anna eins og hann var klæddur,
„berfættur“ og hress. Hvar og hve-
nær sem við hittum á Þorlák mætti
okkur glaðbeittur náungi sem naut
þess að lifa og hreif alla með sér í
þeirri gleði sem í hjarta hans lifði.
Að taka þátt í bústörfum og dag-
legu amstri með honum getur eng-
um gleymst. Þorlákur var hjartað í
Svalbarði. Hann var sannkallaður
fjölskyldufaðir, unni sveitinni sinni
og hugsaði vel og fallega bæði um
menn og dýr. Okkur finnst að eng-
in orð séu til sem gefa rétta mynd
af vini okkar, Þorláki Sigtryggs-
syni. Til þess eru lýsingarorð okk-
ar ylhýra móðurmáls hvorki nægj-
anlega stór né mörg.
Góðu vinir, Sigtryggur og Vig-
dís. Við vitum að missir ykkar og
söknuður er mikill. Við höfum
kynnst ykkur og börnunum ykkar
og höfum fundið hvernig þið haldið
utan um fjölskylduna og hversu
samheldinn hópur þið eruð. Það
má fullyrða að ykkur hefur tekist
vel að koma börnum ykkar á legg
og gera þau að þeim heilsteyptu og
góðu manneskjum sem þau eru. Í
þessum aðstæðum mega huggun-
arorð sín lítils, en minningarnar
sem þið eigið um drenginn ykkar
verða dýrmætur fjársjóður um
ókomna tíð.
Elsku Guðrún Hildur, hvað eig-
um við að segja? Þessi sterku vin-
áttubönd sem tengja ykkur öll
saman eru ykkar styrkur núna. Við
höfum alltaf litið upp til ykkar og
borið virðingu fyrir heimilinu en
síðustu dagana höfum við séð það
skýrar en nokkru sinni hvað þið
eruð miklar hetjur. Í hjarta allra
lifa fallegar minningar um Þorlák.
Njótið þeirra, til þeirra getið þið
sótt bæði styrk og gleði. Bjarni,
Kristjana, Einar, Magnús, Jónína
og Brynjar, við getum aldrei sett
okkur í ykkar spor. Missirinn er
mikill, þið þurfið að hlúa vel hvert
að öðru og munið að passa upp á
mömmu. Hún þarf á ykkur að
halda.
Heimalningarnir á Svalbarði,
Fanney Ásgeirsdóttir,
Sigursveinn Óskar Grétarsson
og Trausti Fannar Valsson.
Það má líkja því við háan og
óvæntan brest í friðsælum skóg-
arlundi þegar fréttir berast af því
að fjölskyldufaðir á besta aldri og
einn af máttarstólpum búskapar og
félagsmála í lítilli sveit sé skyndi-
lega fallinn frá. Laugardaginn eftir
páska bárust mér undir kvöldið
þær hörmulegu fréttir að frændi
minn, jafnaldri og skólabróðir,
Þorlákur á Svalbarði, hefði látist af
slysförum. Á leiðinni á sameigin-
lega æfingu björgunarsveitar-
manna á svæðinu mætti hann
óvænt örlögum sínum á Öxarfjarð-
arheiðinni þótt þjálfaður og þaul-
kunnugur væri. Sannast þar enn
að enginn veit hverjum klukkan
glymur næst. Við heilsuðumst og
kvöddumst léttir í bragði á Sval-
barði sl. páskadag og ræddum
væntanlega endurfundi 25 ára MA-
stúdenta í júnímánuði næstkom-
andi, grunlausir um það sem nú er
orðið.
Leiðir okkar Þorláks lágu fyrst
fyrir alvöru saman þegar skóla-
gangan hófst í barnaskóla Þistil-
fjarðar snemma vetrar 1964. Þá
mættu nokkrir þybbnir strákar,
flestir freknóttir og rauðhærðir, og
svipaður fjöldi stelpna til náms í
yngri-deild í Laxárdal og seinna
um veturinn á Sævarlandi. Þær El-
ín og Ásgerður gengu hópnum í
móðurstað og Óli Halldórsson
kenndi. Síðan urðum við í aðal-
atriðum samferða, í barnaskóla
heima á Gunnarsstöðum, í Héraðs-
skólanum á Laugum og í Mennta-
skólanum á Akureyri þar til við út-
skrifuðumst þaðan saman, ásamt
Ingibjörgu systur Þorláks, á sól-
ríkum snemmsumardögum 1976.
Margs er að minnast, t.d. þess
þegar við notuðum hverja lausa
stund til að brjóta ísinn af bæj-
arlæknum á Sævarlandi á útmán-
uðum 1965, þegar við á hörðum
vetri grófum stóra snjóhúsið inn í
fannir í gilinu við Garðá uns þar
var komin hin snotrasta íbúð með
anddyri, stofu og nokkrum her-
bergjum, eða þegar við ákváðum
að láta á það reyna skömmu fyrir
jól hvort við kæmumst frá Ak-
ureyri alla leið austur í helgarfrí á
Vauxhallnum á sumardekkjum án
þess að setja á keðjur.
Eftir skólagönguna skildu leiðir
að hluta og samverustundum
fækkaði eins og gengur. Þorlákur
sneri sér að búskapnum og var í
þeim efnum eins og í sínu einkalífi
lánsmaður. Hann eignaðist góðan
lífsförunaut, stóran og mannvæn-
legan barnahóp og bjó myndarbúi
á ættaróðali sínu. Ég þakka að
leiðarlokum allar samverustund-
irnar, fyrir allar ferðirnar sem við
ÞORLÁKUR
SIGTRYGGSSON




    


  


   







  


 
 

 !
!
"#
 
 $  % & %
 
'(!
!!')!)(!
*
  + %
,!
    
  
! 
   
  " #   $ 
    
%  &  ' $ 
   ' ( $ 
)*$ )+,)  
+,- . $  
)"
! 
/
! 
0 +/
! 
 
!