Morgunblaðið - 26.08.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 26. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Örn Sigurbergs-son fæddist í
Reykjavík 13.
desember 1950.
Hann lézt af slys-
förum 19. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
Arnar voru Sigur-
bergur Hjaltason
frá Hesti í Hestfirði
við Ísafjarðardjúp,
f. 10.11. 1910, d.
6.11. 1982, og kona
hans Ingveldur Jak-
obína Guðmunds-
dóttir frá Vífilsmýr-
um í Önundarfirði,
f. 21.6. 1910, d. 29.4. 2000. Bræð-
ur Arnar eru: Valur Guðmundur,
f. 5.5. 1940, kvæntur Hólmfríði
Guðjónsdóttur, en þau eiga þrjú
börn, Ingveldi Jakobínu, Björgu
og Theódór Hjalta; Theódór, f.
19.5. 1943, d. 24.2. 1971, sem
kvæntist Maritu Hansen og eign-
uðust þau einn son, Sigurberg;
Hjalti, f. 21.11. 1944, d. 24.2.
Kennaraskólann í Reykjavík
1971 og stúdentsprófi frá sama
skóla 1972. Auk þess sótti hann
fjölmörg lengri og skemmri
námskeið tengd kennslu í raun-
greinum og skólastjórnun á
kennsluferli sínum. Örn stundaði
kennslu við barna- og unglinga-
skólana á Hvammstanga 1972-
’73 og í Borgarnesi 1973-’79, og
kenndi þá einnig við iðnskólann
þar. Síðan kenndi hann við
Breiðholtsskóla í Reykjavík
1979-’88, þar af eitt ár sem yf-
irkennari. Eftir það starfaði Örn
við Menntaskólann í Kópavogi
frá 1988 til dauðadags, fyrst sem
kennari í raungreinum, aðallega
stærðfræði, en frá 1994 sem að-
stoðarskólameistari. Örn var
virkur í félagsstarfi og sat í
stjórn Félags stjórnenda í fram-
haldsskólum. Hann var alla tíð
mjög félagslyndur og hjálpsam-
ur, enda var vina- og kunningja-
hópur hans stór. Kappsemi Arn-
ar, elju og trúsemi var við
brugðið í störfum og verkefnum
sem hann tók að sér.
Örn verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju á morgun,
mánudaginn 27. ágúst, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1971, en unnusta
hans var Kristín Þór-
oddsdóttir og eign-
uðust þau einn son,
Hjalta Sigurberg.
Hinn 8. desember
1973 kvæntist Örn
eftirlifandi konu
sinni Kristínu Jóns-
dóttur frá Blönduósi,
f. 7.8. 1949, dóttur
hjónanna Jóhönnu
Sigurlaugar Valdi-
marsdóttur og Jóns
Sumarliðasonar frá
Blönduósi, sem bæði
eru látin. Örn og
Kristín eignuðust tvö börn: 1)
Sigurlaug, kennari og söngnemi
í Reykjavík, f. 21.8. 1970, í sam-
búð með Jóhanni Kristinssyni;
barn þeirra er Hekla Bryndís, f.
21.8. 1997 og sonur Sigurlaugar
er Kormákur, f. 18.4. 1993. 2)
Guðmundur Ingi, verkfræðinemi
í Reykjavík, f. 26.6. 1979.
Örn lauk kennaranámi við
Elsku afi.
Þú varst alltaf rosalega góður og
skemmtilegur. Þegar ég og Hekla
komum í heimsókn þá brostir þú út
að eyrum. Við fórum alltaf saman í
fótbolta þegar ég kom og þú varst í
marki.
Vonandi líður þér vel hjá guði
elsku afi. Þín
Kormákur og Hekla Bryndís.
Það er áliðið dags, sunnudags-
kvöld, Kristín er búin að tala við
okkur.
Tíminn líður, við erum farin að
óttast um þig, en stundum koma
menn seinna heim en ætlað er. Það
var von okkar að smátafir hefðu
orðið á ferð þinni. Við ætlum að sjá
til, háttum og leggjumst til hvílu,
ég er ekki sofnuð, síminn hringir,
ég tek hann upp og rétti yfir til
Vals, hann stígur fram á gólf,
gengur um og segir: Ég kem; hann
fellur saman, hann Örn er dáinn.
Við klæðum okkur og göngum
þungum skrefum, já, einhverjum
þyngstu skrefum sem ég hef stigið.
Við göngum yfir til Kristínar og
Guðmundar Inga, þau ná í Sig-
urlaugu.
Við erum á ferðinni alla nóttina,
allir eru stjarfir. En eins og
tengdafaðir minn sagði við mig fyr-
ir þrjátíu árum: „Eigum við ekki
að reyna að elda mat, Hólmfríður
mín, við sem eftir lifum verðum að
reyna að halda lífinu áfram“ – og
það reynum við. Elsku Örn, frá því
ég kynntist þér fyrst, ungum ljós-
hæðum fallegum dreng, höfum við
átt saman margar ljúfar og
skemmtilegar gleðistundir, við höf-
um líka gengið í gegnum þungar
þrautir.
Að ég ætti eftir að skrifa um þig
kveðjuorð, því bjóst ég ekki við,
röðin var ekki komin að þér. Ég
skrifa ekki um lífsstarf þitt, það
verða margir sem gera það. Þetta
eru aðeins fátækleg kveðjuorð sem
ég er að pára með harm í hjarta og
tár á kinn.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
mér þótti sérstaklega vænt um þig
og fallega brosið þitt, milli okkar
lágu sterkar taugar. Í dag, þegar
þetta er skrifað á að kistuleggja,
ég vakna snemma, get ekki sofið,
ráfa fram og dreg mér blessunar-
orð og fæ í hendur. Ég Drottinn,
Guð þinn, held í hægri hönd þína
og segi við þig: „Óttast þú eigi, ég
hjálpa þér.“ (Jes.41.13.)
Ég vona að það gangi eftir. Nú
tekur mamma þín á móti þér
traustum tökum, já og allir hinir.
Vonandi líður þér vel. Megi algóð-
ur lifandi Guð gefa okkur öllum
sem næst þér stöndum styrk í okk-
ar miklu sorg og þungu þrautum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hjartans kveðja, þín mágkona,
Hólmfríður.
Ótrúlegustu hlutir geta gerst,
hvar sem er og hvenær sem er.
Sumir þeirra eru óskiljanlegir og
vægast sagt ósanngjarnir. Sorg,
tómleiki, reiði og spurningar sem
erfitt er að svara eru efst í huga
okkar þessa dagana. Við sitjum öll
harmi slegin eftir fréttir og atburði
síðastliðinna daga. Öddi frændi,
þessi góði maður sem alltaf var
með bros á vör, góður og hjálp-
samur, lést í hræðilegu slysi í
Veiðivötnum.
Öddi var alltaf tilbúinn að hjálpa
og kom það berlega í ljóst þegar ég
þurfti á hjálp að halda í stærðfræði
í framhaldsskóla. Ég var aðeins
einn af mörgum sem Öddi aðstoð-
aði og það gerði hann með ómældri
þolinmæði og af sinni alkunnu
snilld, eins og allt annað sem hann
kom nálægt.
Ödda fannst gaman að bregða á
leik og í gegnum tíðina höfum við
oft tekist á í körfubolta úti á leik-
velli í Beykihlíðinni.Við höfðum
lengi talað um að nú þyrftum við
að gera upp körfuna og spila einn
lokaleik en það hafði verið sett til
hliðar í bili eins og svo margt ann-
að, þar sem ég var að flytja til
Noregs nú í ágúst. Leikurinn er
aðeins einn af svo mörgum öðrum
hlutum sem ég hefði viljað fá tæki-
færi til að gera með þér. Ég verð
að viðurkenna að þó að nokkur ár
séu síðan síðasti leikur okkar fór
fram og ég hafi styrkst eitthvað í
körfu á þessum tíma er ég ekki
viss um að það hefði dugað til, því í
leikjum okkar fram að þessu var
ég langt frá því að vinna þig. Þú
varst ótrúlegur keppnismaður og
lagðir þig allan fram að verkefnum
þínum hvort sem þau fólust í því að
keppa í körfu við mig eða í öðrum
verkefnum og störfum þínum. Ég
er viss um að þínir sigrar voru
mun fleiri en mínir þó að mínum
hafi aðeins fjölgað síðari ár. Loka-
leikurinn okkar verður að bíða
betri tíma að þessu sinni.
Það er margs að minnast og
meðal þess eru grilltaktarnir okkar
í gryfjunni heima í Beyki. Nú verð
ég bara einn við grillstörfin í gryfj-
unni en þar áttum við margar góð-
ar stundir ég og þú, Öddi minn, við
að grilla fyrir aðra í fjölskyldunni
okkar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Við viljum þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur og með
okkur, návist þín gerði lífið svo lit-
ríkt og skemmtilegt. Við söknum
þín ávallt og minning þín verður
alltaf varðveitt í hjarta okkar. Við
verðum að trúa því að þú sért nú á
betri stað og hafir fundið ömmu
Ingveldi, afa Sigurberg, bræður
þína Theódór og Hjalta og fleiri
sem við höfum öll saknað. Við biðj-
um ennfremur góðan guð að
styrkja Stínu, Sillu og Guðmund
Inga og hjálpa þeim í þessari miklu
og erfiðu sorg.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur hug þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Þinn bróðursonur,
Theódór Hjalti
og Auður Inga.
Örn Sigurbergsson, frændi minn
og vinur, er látinn langt fyrir aldur
fram, einsog bræður hans tveir; lif-
ir Valur einn bræðranna. Ég man
óljóst eftir Erni ungum í heimsókn
hjá afa sínum, Hjalta Einarssyni í
Bolungavík, en hann var bróðir
Vernharðar afa míns. Þær eru
sterkar ættirnar úr Djúpi og Örn
var hamhleypa til verka og fylginn
sér, en um leið allra manna hug-
ljúfi og flestum glaðari á góðri
stundu, fríður maður sýnum og
sviphreinn.
Haustið 1980 hófust kynni okkar
Arnar fyrir alvöru er ég réðst
kennari að Breiðholtsskóla, þarsem
hann var um tíma yfirkennari.
Stærðfræði var aðalkennslugrein
hans og hann afbragðskennari. Í
þeirri fræðigrein aflaði hann sér
háskólamenntunar og gerðist
kennari við Menntaskólann í Kópa-
vogi og síðar aðstoðarskólameist-
ari. Honum var alls staðar treyst,
enda traustsins verður.
Örn var stéttvís og framganga
hans í BSRB verkfallinu 1984 eft-
irminnileg. Við félagarnir í ,,hlé-
barðasveit“ Breiðholtsskóla vorum
harðir í verkfallsvörslunni. Var þá
oft teflt á tæpasta vaðið og ,,Örn-
inn“ lét aldrei deigan síga.
Ég hætti um tíma kennslu við
Breiðholtsskóla, en einsog hjá Erni
rofnuðu tengslin aldrei við félag-
ana þar, við báðir vinafastir og
félagslyndir, og kennarahópur
skólans einstaklega samhentur.
Eitt var það félag er Örn átti hvað
mestan þátt í að stofna við Breið-
holtsskóla; VKKB eða Veiðifélag
kristnifræðikennara Breiðholts-
skóla. Var Örn þar drifkraftur alla
tíð.
Nafnið varð þannig til að við
hugðumst leigja veiðihús, illa hafði
verið gengið um það af fyrri leigj-
endum, en þegar formaður vor
sagði: ,,En við erum kristnifræði-
kennarar,“ var eftirleikurinn auð-
veldur. Veiðimennskan var aðeins
hluti veiðiferðanna. Ekki var
félagsskapurinn, náttúruskoðunin,
borðhaldið og kvöldvakan síðri,
þarsem menn fóru á kostum í
heimatilbúnum skemmtiatriðum og
Örn ógleymanlegur í karokí-söngn-
um, þótt ekki hafi hann búið yfir
sönghæfileikum Sigurlaugar dóttur
sinnar. Nú er í annað sinni á stutt-
um tíma höggvið skarð í félagahóp-
inn, en í vetur leið féll í valinn Guð-
jón Böðvar Jónsson, siðameistari
VKKB og söngkennari Breiðholts-
skóla.
Örn og Kristín, kona hans, héldu
með glæsibrag uppá fimmtugsaf-
mæli hans í desember í fyrra og
varð ég þess heiðurs aðnjótandi að
vera þar veislustjóri. Glaðværð og
glæsimennska Arnar lyfti veislunni
í hæðir og gestir þeirra hjóna
munu ætíð minnast kvöldsins með
gleði í hjarta.
Fréttin um dauða Arnar barst
kennurum Breiðholtsskóla við
skólasetningu. Í staðinn fyrir gleði
ríkti sorg. En hversu sárt sem við,
fyrrum samkennarar hans, og ekki
síst vinir hans í VKKB, hörmum er
það hjóm eitt miðað við þann harm
sem kveðinn er að fjölskyldu hans.
Henni vottum við alla samúð okk-
ar. Megi minningin um einstakan
fjölskylduföður reynast styrkur og
bros hans lýsa henni um ókomna
daga.
Vernharður Linnet.
Kveðja
frá Menntaskólanum
í Kópavogi
Að morgni fyrsta skóladags
haustannar berst okkur sú harma-
fregn að Örn Sigurbergsson að-
stoðarskólameistari hafi látist í
hörmulegu slysi í Veiðivötnum. Við
erum óþyrmilega minnt á hve lítils
megnug við erum andspænis dauð-
anum. Einu sinni enn verður oss
dauðlegum mönnum sú vanmátt-
uga spurn á vörum því forsjónin
hrífi svo skyndilega brott mann í
blóma lífsins. Þegar slíkir sorg-
aratburðir gerast er okkur orða
vant.
Nú kular um stráin: sól er að
svefnósum gengin,
og síðsumardöggin hnígur að
týndum sporum.
Í hljóðlátri spurn lykst húmið um
smaladrenginn
sem hjörð sinna kvæða átti í
brjóstum vorum.
Hann hvarf oss í rökkrið, heimtur af
óvæntu kalli,
en heiðar og runnar og lækir minning
hans geyma,
störin og fífan, blundandi blóm
á fjalli,
bláklukkan smá á þúfnakollunum
heima.
Hann hvarf oss á braut. Og birtunni sé
hann falinn
sem bjó í sál hans og var honum styrkur
í nauðum.
Vér hlustum, vér spyrjum, og horfum
með trega
um dalinn
sem húmnóttin fyllir að slökktum glóð-
unum
rauðum.
Því aldrei framar mun leiftra af
ljóðrisi nýju
hjá lindum og björkum í augunum
skæru og hlýju.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Örn Sigurbergsson réðst að
Menntaskólanum í Kópavogi haust-
ið 1988 til kennslu í stærðfræði.
Hann bjó þá yfir mikilli reynslu af
kennslustörfum úr grunnskólum,
lengst af í Breiðholtsskóla. Strax
varð okkur ljóst hversu góðum
hæfileikum Örn var gæddur bæði
til kennslu og samstarfs. Hann
vakti yfir velferð nemenda sinna
með ákveðnum en mildum hætti,
svo ljúflyndur og athugull. Það var
því mikið lán fyrir skólann að fá til
starfa jafn hæfan og reyndan mann
og Örn sem lagði metnað í öll sín
störf. Þegar undirrituð réðst í starf
skólameistara MK um áramót
1993/1994 og ráða þurfti nýjan að-
stoðarskólameistara varð Örn fyrir
valinu enda hafði hann sýnt það og
sannað með dugnaði sínum og
áhuga að hér fór maður sem hæfur
var til forystu. Það er vandasamt
verk að vera í forsvari fyrir skóla
með yfir 1000 nemendur og verk-
sviðið vítt en með fagmennsku
sinni og skipulagshæfileikum tókst
Örn á við verkefnin af alúð og
festu. Fyrir einstakt samstarf okk-
ar sem aldrei bar skugga á vil ég
þakka að leiðarlokum.
Erni voru falin ábyrgðarstörf
jafnt innan skólans sem utan og
sat nú síðast í stjórn Félags stjórn-
enda í framhaldsskólum. Þá lagði
Örn áherslu á að fylgjast vel með
bæði í fagi sínu sem og nýjungum í
stjórnun. Samhliða starfi lauk hann
viðbótarnámi í stærðfræði við Há-
skóla Íslands og sl. skólaár stund-
aði hann nám fyrir stjórnendur í
framhaldsskólum.
Áhugasvið Arnar lágu víða,
hvort sem það var körfuboltinn
með samkennurum sínum, brids
með vinunum, ferðalög eða veiði-
mennska. Á góðum stundum í MK
var hann hrókur alls fagnaðar og
smitaði hópinn með glettni sinni og
gamansemi. Þá mun seint gleymast
hið glæsilega afmæli er hann bauð
til í desember sl. í tilefni af hálfrar
aldar afmæli sínu.
Það er drungi yfir skólanum eft-
ir þessi válegu tíðindi. Þar ríkir
sorg og söknuður eftir góðan sam-
starfsmann og vin. En eftir lifa
minningar og þakklæti fyrir að
hafa mátt njóta samvistanna við
hann. Fyrir hönd allra í Mennta-
skólanum í Kópavogi sendi ég að-
standendum Arnar okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja þá og blessa í
óbærilegri sorg þeirra.
Margrét Friðriksdóttir
skólameistari.
Óskiljanlegur atburður á sér
stað sem veldur hræðilegu slysi.
Öll atburðarás virðist svo óraun-
veruleg að við sem eftir stöndum
eigum erfitt með að gera okkur
grein fyrir því hvernig í ósköp-
unum svona slys getur átt sér stað.
Ekkert okkar skilur hvers vegna
og hugurinn leitar sífellt að svörum
sem ekki fást. Örn Sigurbergsson
er dáinn. Honum er allt í einu
kippt í burtu úr hringiðu lífsins þar
sem hann var virkur þátttakandi
og gefandi á svo mörgum sviðum.
Örn var einstakur maður, elsk-
aður og dáður af öllum og vina-
margur. Kynni okkar hófust fyrir
nær 30 árum og aldrei bar skugga
á þá vináttu sem þróaðist með okk-
ur í gegnum árin. Örn var ekki að-
eins vinur minn heldur einnig svili
minn þar sem Kristín eiginkona
hans er mágkona mín. Nú þegar
komið er að leiðarlokum er margs
að minnast fyrir okkur sem vorum
svo heppin að eiga vináttu Arnar.
Ég og fjölskylda mín eigum
margar frábærar minningar um
Örn sem munu lifa áfram því
ánægjustundirnar hafa verið marg-
ar en einnig hafa sorgin og erf-
iðleikarnir, sem fjölskyldum okkar
hafa mætt í gegnum tíðina, styrkt
tengslin og gert okkur öll nánari.
Fyrir ári var ég svo heppin að fá
að kynnast Erni á nýjan hátt þegar
ég réðist sem kennari við Mennta-
skólann í Kópavogi. Sú ákvörðun
var tekin eftir mikla umhugsun því
ekki vildi ég neitt láta skyggja á
vináttu okkar. Þetta faglega sam-
starf okkar var frábært og ég er
forlögunum þakklát fyrir að af því
varð. Það var ánægjulegt að finna
hve Örn var vel liðinn af öllu sam-
starfsfólki sínu og gaman að fylgj-
ast með honum í starfi aðstoðar-
skólameistara. Í Menntaskólanum í
Kópavogi var Örn allt í öllu, hann
var alls staðar, allir leituðu til hans
með alls konar mál og erindi og öll-
um hefur hann sinnt eftir bestu
getu og vandvirkni. Missir allra í
skólanum er því mikill, bæði kenn-
ara, annarra starfsmanna og ekki
síður nemenda.
Missir fjölskyldunnar er þó
mestur og sárastur, eiginkonu,
uppkominna barna, tengdasonar og
barnabarnanna tveggja, augasteina
Arnar.
Ég vil þakka Erni ómetanlega
vináttu og allt það sem hann var
mér og fjölskyldu minni. Við erum
öll ríkari fyrir að hafa kynnst Erni
og fengið að ferðast með honum
þennan hluta lífsins og fyrir það
erum við þakklát. Algóðan Guð bið
ég að styrkja Stínu, Sigurlaugu og
ÖRN
SIGURBERGSSON