Morgunblaðið - 06.10.2001, Page 49

✝ Bergsveinn Sig-urðsson fæddist
á Ísafirði 21. apríl
1936. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 31.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 10. sept-
ember.
Tengdafaðir minn,
Bergsveinn Sigurðs-
son, er látinn eftir
snarpa baráttu við krabbamein.
Hann barðist af æðruleysi meðan
stætt var, eins og búast mátti við af
honum, en sjúkdómurinn náði þó
yfirhöndinni að lokum, og þessi
stóri og sterki maður varð að játa
sig sigraðan. Kynni mín af Berg-
sveini og Ruth konu hans hófust
fyrir um 25 árum þegar ég varð
tengdasonur þeirra. Þau tóku mér
einstaklega vel og buðu mig vel-
kominn í fjölskylduna á Heiðvangi.
Jón, tengdafaðir Bergsveins, bjó þá
einnig þar og hafði innréttað sér
litla íbúð í bílskúrnum. Það var
honum mikils virði að eiga þarna
BERGSVEINN
SIGURÐSSON
skjól hjá dóttur sinni
og tengdasyni síðustu
æviárin.
Í minningum mínum
um Bergsvein er hann
rólegur og yfirvegað-
ur, og fyrst og fremst
var hann traustur og
pottþéttur í öllu sem
hann gerði eða tók að
sér. Sennilega kom
hann aldrei of seint á
ævi sinni, hann kom á
réttum tíma eða heldur
fyrr til að vera viss.
Bergsveinn var þó
ekki alltaf alveg róleg-
ur og yfirvegaður. Undantekningin
var þegar hann fór á handboltaleiki
að fylgjast með yngsta syni sínum,
Bergsveini, með FH, Aftureldingu
og landsliðinu. Þá fór hann stund-
um mikinn og þurfti jafnvel aðeins
að útskýra handboltareglurnar fyr-
ir dómurunum. Hann fékk mikið út
úr þessum leikjum og var einn
dyggasti stuðningsmaður liðanna.
Honum þótti líka gaman að
bregða á leik og taka þátt í góðlát-
legum hrekkjum. Hann sagði
stundum frá slíkum uppátækjum
frá þeim árum sem hann var strák-
ur á Siglufirði. Meðal annars er
mér minnisstæð frásögnin um kók-
tappana, þegar hann kom þeirri
sögu á kreik að Georg Fanndal
kaupmaður keypti tappa á 10 aura
og menn komu hlaðnir töppum og
reyndu að nota þá sem gjaldmiðil í
búðinni. Þetta breyttist lítið með
árunum og mér er líka minnisstætt
þegar öll fjölskyldan tók þátt í að
gera Nonna syni hans grikk á 40
ára afmælinu í desember síðastliðn-
um. Ég held að Bergsveinn hafi
verið mest spenntur og skemmt sér
manna best yfir því hve hrekkurinn
tókst vel.
Ég kveð Bergsvein tengdaföður
minn með hlýjum huga og söknuði
og geymi vel minninguna um hann.
Hann fór auðvitað allt of snemma
frá okkur, en ég vona að allar góðu
minningarnar megi veita bæði
Ruth tengdamóður minni og öllum
öðrum nákomnum styrk í sorginni.
Steindór Guðmundsson.
þungbær. Hann missti Jónu sína
1999 og barðist við erfiðan sjúkdóm.
Samt var hann alltaf hress og glaður
þegar maður hitti hann og sótti opið
hús eldri borgara í Brautarholti. Þar
var spilað og spjallað og rifjaðir upp
gamlir dagar – og Guðmundur var
hrókur alls fagnaðar. Er mér minn-
isstætt, þegar hann á samkomu í vet-
ur rifjaði upp mannlífið á Húsatóft-
um, þegar hann var að alast upp og
lýsti því, hve fagurt og víðsýnt væri
af Húsatóftaholti. Þaðan blöstu við
Holtin og svo víðáttan mikla í suðri.
Austar tæki við fjallahringurinn –
Eyjafjallajökull – Þríhyrningur –
Hekla, drottning íslenskra fjalla –
Hreppafjöllin – Vörðufell í norðri en
Laugardalsfjöllin – Hestfjall og Ing-
ólfsfjall í vestri. Það var auðheyrt
hve honum voru heimahagarnir kær-
ir – og í banalegunni á sjúkrahúsinu
á Selfossi var hann með allan hugann
við að komast heim að Húastóftum.
Og nú er hann kominn heim.
Aðstandendum hans votta ég sam-
úð.
Jón Eiríksson.
Nú þegar vinur minn Guðmundur
Eyjólfsson frá Húsatóftum á Skeið-
um hefur yfirgefið þetta jarðlíf verða
fyrirferðarmiklar í huga mínum
minningar frá okkar 64 ára kynnum.
Þau hófust á haustdögum 1937 þegar
við vorum innritaðir í Búnaðarskól-
ann á Hvanneyri og settir saman í
herbergi, þar sem við áttum að búa á
komandi vetri. Auðvitað var það til-
viljun að við skyldum veljast saman,
enda áttum við enga möguleika á að
hafa áhrif á það val. Aftur á móti var
aðra sögu að segja um seinni vetur-
inn, þá var nemendum gefið leyfi til
að velja sér herbergi og herbergis-
félaga. Við nafni minn vorum fljótir
að ákveða, bæði með herbergið og
eins að búa áfram saman, slík var
reynslan af sambúðinni á liðnum
vetri.
Eftir þessa tveggja vetra samveru
voru kynni okkar orðin náin og við
höfðum upplifað margt saman sem
við síðar á lífsleiðinni tókum til um-
ræðu, okkur til ómældrar ánægju.
Eftir lokaprófin (búfræðipróf) vorið
1939 skildu leiðir. Ég hafði ákveðið
að halda til Danmerkur þá um sum-
arið til að kynna mér hvernig dansk-
ur landbúnaður væri rekinn, en þá
var talið að danskir bændur væru
meðal bestu bænda í heimi. Helst
hefði ég viljað hafa minn góða her-
bergisfélaga með í þá ferð, en slíkt
kom ekki til greina af hans hálfu.
Hann var þá þess meðvitaður að ævi-
starfið beið hans heima á Húsatóft-
um og mátti engan tíma missa til að
hefja það starf. Búfræðimenntunin
frá Hvanneyri var gildur þáttur í
undirbúningnum að því mikla starfi
og farsæla búrekstri sem hann síðan
stóð að alla starfsævi sína á Húsa-
tóftum. Það gat ekki farið hjá því að
maður með slíka hæfileika til starfa á
félagsmálasviðinu sem hann þyrfti
að sinna störfum á þeim vettvangi.
Enda kölluðu sveitungar hans fljót-
lega á hann til ábyrgðarstarfa, og var
hann jafnan endurkjörinn til þeirra
starfa í nokkra áratugi. Kom það
mér ekki á óvart þar sem ég þekkti
vel starfshæfni hans og samvisku-
semi.
Vegna mikillar fjarlægðar, sem
jafnan hefur verið á milli okkar, hitt-
umst við ekki eins oft og báðir hefðu
viljað. Við bættum það að nokkru
upp með því að hringja hvor til ann-
ars, og urðu þau símtöl okkar stund-
um töluvert löng. En þegar ég og
Margrét kona mín komum í heim-
sókn að Húsatóftum voru móttökur
slíkar að ekki gleymist. Þá lifðum við
sannarlega saman glaðar og góðar
stundir með þeim hjónum. Guð-
mundur Eyjólfsson var hamingju-
maður í einkalífi sínu. Hans frábæra
eiginkona, Jóna, stóð þétt við hlið
hans jafnt í blíðu sem stríðu og sam-
an leystu þau það sem upp kom af
þeim mikla kærleika sem þau báru
hvort til annars. Missti nafni minn
mikils við fráfall hennar og undan-
farandi veikindi. En mesta hamingja
þeirra hjóna fólst í stóra barnahópn-
um. Öll eru þau vel gefin, hæfileika-
rík og dugleg og fyrir þau vildu þau
hjónin líka fórna öllu því sem þau
máttu.
Við Margrét sendum þeim og öðr-
um ástvinum Guðmundar Eyjólfs-
sonar innilegar samúðarkveðjur
vegna fráfalls hans og biðjum þeim
öllum Guðs blessunar.
Vininum mínum látna veit ég að
mætir náðarfaðmur Guðs föður í því
samfélagi sem hann er genginn til.
Guðmundur Jónasson.
Fallinn er til foldar einn af mínum
bestu vinum, Guðmundur Eyjólfsson
á Húsatóftum. Fráfall hans kom mér
ekki á óvart þar sem heilsu hans var
á þann veg háttað að kraftar voru á
þrotum og hvíldin því góð.
Hann var fæddur á Húsatóftum
og ól þar allan aldur sinn utan þess
að hann dvaldi tvo vetur við nám á
Hvanneyri. Hann missti móður sína
á unga aldri og kom það í hans hlut
að aðstoða föður sinn við að halda
heimilinu saman og sjá um búskap-
inn með honum þar sem hann var
elstur systkinanna.
Snemma kom í ljós að hann var
góðum gáfum gæddur og blandaði
sér því snemma í félagsmál sveitar-
innar, fyrst í Ungmennafélaginu og
síðar í Búnaðarfélaginu. Í hrepps-
nefnd var hann kosinn 1950 og starf-
aði þar um árabil.
Guðmundar á Húsatóftum verður
ekki síst minnst í sambandi við Bún-
aðarfélag Skeiðahrepps en þar
gegndi hann stjórnarstöðu í yfir 40
ár og lengst sem formaður. Þar var
sannarlega réttur maður á réttum
stað, hann hóf Búnaðarfélagið úr
eymdarstöðu í stórræði, margir
töldu að Búnaðarfélag Skeiðahrepps
væri best rekna búnaðarfélag á land-
inu. Hann lagði mikla vinnu í þetta
félag, það var mjög vel búið tækjum
sem bændur höfðu aðgang að. Hann
pantaði áburðinn fyrir bændur og
grasfrag sem hann svo vigtaði allt í
sundur heima fyrir af sinni alkunnu
samviskusemi.
Þá var Guðmundur lengi í stjórn
Ræktunarsambands Flóa og Skeiða
sem óx hröðum skrefum í hans tíð og
er nú orðið stórveldi. Með þessum
orðum er ég að segja að Guðmundur
var virkur þátttakandi í þeirri stór-
felldu byltingu sem orðið hefur í bú-
skaparháttum hér á Suðurlandi.
Nú vík ég orðum mínum að per-
sónunni Munda á Húsatóftum en svo
kýs ég að nefna hann. Hann var fyrir
margra hluta sakir mjög sérstakur
persónuleiki og vakti athygli hvar
sem hann kom. Hann var vel á sig
kominn líkamlega, grannur og alltaf
mjög fínn í tauinu, reistur í fram-
komu og silfurgráhærður. Margir
höfðu orð á því að hann væri óvenju-
lega fallegur eldri maður. Hann var
með afbrigðum góður dansmaður
svo athygli vakti, ég man eftir því á
böllunum í gamla daga að allar stelp-
urnar mændu á Munda, hvort hann
byði þeim nú ekki upp í dans. Þá kem
ég að því sem Mundi var nú kannski
þekktastur fyrir, hann var afburða
góður ræðumaður og var þekktur
fyrir það um allt Suðurland. Hann
hafði sérstakan ræðustíl, talaði alltaf
blaðalaust og tók ævinlega þátt í um-
ræðum á fundum. Ég minnist þess
nú á síðustu árum þegar Mundi sat í
kaffihorninu í Kaupfélaginu og sóp-
aði að sér fólki og hélt þrumandi
ræður, þá naut hann sín vel.
Að lokum kem ég að fjölskyldu-
málum Munda. Hann var kvæntur
mikilli ágætiskonu, Sólveigu Jónu
Magnúsdóttur og átti með henni
fimm börn. Alltaf þegar ég sagði við
Munda hvað hann ætti myndarleg
börn, sagði hann „Það er allt henni
Jónu að þakka“, en þau blönduðust
vel og máttu vera stolt af sínum
börnum. Ég held að þessi fjölskylda
hafi verið afskaplega náin og sam-
hent.
Síðustu árin heimsótti ég Munda
reglulega og hafði mikið gaman af.
Alltaf var á borðum kaffi, koníak og
vindlar og mikil var gestrisnin. Við
ræddum mest um gamla daga þegar
við vorum ungir og hvað gaman var
að lifa. Mér fannst hann hafa ótrú-
legt minni, hann þuldi fyrir mig heilu
ræðurnar sem hinir og aðrir karlar
höfðu flutt á fundum. Svona var
Mundi, hann leyndi á sér.
Kæri vinur, ég sakna þín sárt en
hlýt að gleðjast yfir lausninni. Þessu
fylgja samúðarkveðjur til fjölskyldu
þinnar frá fjölskyldunni í Reykjahlíð.
Ingvar Þórðarson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. OKTÓBER 2001 49
Ekki grunaði mig að
þetta yrði í síðasta sinn
sem ég sæi Georg er
hann heimsótti okkur í
vor. Mig langar að minnast mágs
míns og vinar í fáeinum orðum.
Georg Rafn Hjartarson hafði sterk-
an persónuleika. Hann lá ekki á
skoðunum sínum um menn og mál-
efni. Honum lá hátt rómur eins og
fleirum í þeirri ætt og stóð fast á
sinni sannfæringu. Georg var mikill
hagleiksmaður og allt sem hann
gerði vann hann af slíkri natni og ná-
kvæmni að marga undraði. Ekki síð-
ur vegna þess að fyrr á árum hafið
hann misst framan af tveimur fingr-
um. Hann var mikið snyrtimenni og
hygg ég að fáir landsmenn hafið
gengið á betur burstuðum skóm en
hann. Hann var barngóður maður
enda í miklu uppáhaldi hjá bróður-
börnum sínum á Staðarbakka sem
alltaf hlökkuðu til heimsókna hans
og að hlusta á sögurnar hans. Allir
sem þekktu Georg vissu hve frábær
sögumaður hann var. Frásagnarlist-
in var honum í blóð borin svo að
venjuleg veiðiferð varð að hreinu
ævintýri í frásögn hans. Georg var
slyngur veiðimaður, stundaði bæði
lax- og silungsveiði af list. Hann var
einnig afburða skytta og var um tíma
refa- og minkabani þeirra Skags-
trendinga. Hann var mikill náttúru-
unnandi og veitti eftirtekt á göngu-
ferðum sínum mörgu því sem aðrir
tóku ekki eftir. Eitt af áhugamálum
Georgs var garðrækt og naut garð-
urinn við Langholtsveg krafta hans.
Þar ræktaði hann meðal annars jarð-
arber með miklum og góðum ár-
angri. Hann reyndi að kenna mág-
konu sinni jarðarberjarækt og lagði
á sig ómælt erfiði við að koma upp
jarðarberjareit fyrir hana en því
miður var árangurinn ekki í sam-
ræmi við erfiðið. Að vísu komu jarð-
arberin en fuglar og mýs átu afrakst-
urinn. Úthald mágkonunnar var ekki
mikið við jarðarberjaræktina. Hann
talaði að vísu aldrei um það en mig
GEORG RAFN
HJARTARSON
✝ Georg RafnHjartarson fædd-
ist í Bráðræði á
Skagaströnd 27. maí
1923. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 13. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hólaneskirkju á
Skagaströnd 22.
september.
grunar að honum hafi
ekki fallið í geð þessi
uppgjöf mín. Það var
ekki í hans anda að gef-
ast upp. Ég vona samt
að hann hafi fyrirgefið
mér það. Eitt var það
sem Georg hafði gaman
af og það var tónlist.
Hann spilaði bæði á
orgel og gítar og eitt-
hvað fékkst hann við að
semja lög þó að það
færi ekki hátt. Hann
var góður söngmaður
og starfaði í kirkjukór
Skagastrandarkirkju
ásamt mörgum systkinum sínum.
Margt væri hægt að nefna úr ævi
Georgs sem ekki verður nefnt hér.
Við munum sakna góðs vinar eins og
allir sem þekktu hann og megi góður
Guð vera sálu hans náðugur og
blessa minningu hans. Ég bið Guð
um að styrkja Helenu, börn og aðra
ástvini.
Með þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast Georgi Rafni Hjartar-
syni.
Margrét Kjartansdóttir.
Öll erum við þess meðvitandi að sá
dagur kemur að við munum kveðja
þennan heim. Í hvert sinn sem vinur
eða samferðamaður fellur frá mætir
andlátsfréttin okkur misjafnlega
óvænt. Svo var einnig þegar mér
barst fréttin um andlát föðurbróður
míns, Georgs Rafns Hjartarsonar.
Kæri frændi, ég vil þakka þér í örfá-
um orðum fyrir þær stundir sem við
systkinin á Staðarbakka áttum með
þér.
Ég minnist þín fyrst þegar ég var
u.þ.b. fimm ára barn, þá komst þú í
heimsókn og sagðir pabba að hann
hefði átt að skíra þessa stelpu Kol-
brúnu.
Mér var lítið um þessa athuga-
semd gefið og sátu þessi orð í barns-
sálinni þó nokkurn tíma og var mér
ekkert um þig gefið lengi á eftir.
En það átti nú eftir að breytast
þegar árin liðu og er nú löngu fyr-
irgefið.
Alltaf biðum við systkinin spennt
eftir að þú kæmir í heimsókn með
fjölskylduna, því oftast komstu á
hverju sumri. Og alltaf komstu með
eitthvert gotterí handa okkur krökk-
unum.
Ég minnist kvöldanna þegar þú
sast við eldhúsborðið heima og sagð-
ir okkur systkinunum sögur, þá að-
allega veiðisögur, engan hef ég hitt
sem sagði eins skemmtilega frá og af
eins mikilli einlægni og innlifun, svo
unun var á að hlýða.
Oft var erfitt að koma okkur
systkinunum í háttinn þau kvöld.
Það fylgdi þér alltaf þessi kraftur
og einlægni í samskiptum við fólk.
Ég veit að almættið fagnar komu
góðs manns sem hefur skilað sinni
lífsgöngu af miklum heiðarleika og
dugnaði hér á jörð. Ég og fjölskylda
mín minnumst með ánægju allra
okkar samverustunda.
Eiginkonu, börnum og öðrum að-
standendum vottum við samúð og
virðingu.
Guð blessi minningu þína.
Ásta Sigurðardóttir.
Georg frændi er fallinn í valinn.
Þar fór góður maður sem ég kynntist
eiginlega allt of seint. Mín persónu-
legu kynni af honum urðu ekki fyrr
en á allra síðustu árum þegar ég hóf
nám í Háskóla Íslands og fór til
Reykjavíkur. Þau kynni voru engu
að síður gulls ígildi og vægast sagt
hverrar mínútu virði. Georg frændi
var alveg einstakur persónuleiki og
frábær félagsskapur og var alltaf
gaman að sækja þau Helenu heim.
Það leið ekki á löngu frá því að mað-
ur hafði stigið inn fyrir þröskuldinn
hjá Georg að hann var kominn á fullt
í frásögnum, útskýringum og lausn-
um á öllum vandamálum heimsins.
Georg hafði ráð við flestu á hrað-
bergi, hafði sínar hugmyndir um það
hvernig leysa ætti hlutina og frjótt
ímyndunaraflið hreif mann með sér
og heillaði mann. Og þessar hug-
myndir og lausnir voru engan veginn
út í bláinn og áttu fullt erindi við
raunveruleikann. Frásagnargleðin
var alveg einstök þegar hann leiddi
mann inn í lífið og tilveruna á Skaga-
strönd löngu áður en ég kom í þenn-
an heim. Þetta var allt ljóslifandi fyr-
ir honum og var eins og hann væri
allt í einu staddur á Skagaströnd en
ekki í Reykjavík enda fannst manni
ætíð sem hugurinn væri þar. Sögur
af uppátækjum og meinlausum
prakkarastrikum í bland við veiði-
sögur og ævintýraleiðangra flugu
um loftið og birtust ljóslifandi fyrir
manni í formi myndrænna útskýr-
inga Georgs á aðstæðum þannig að
eftir á fannst manni nánast sem
maður hefði sjálfur verið viðstaddur
atburðina. Þessar samverustundir
okkar Georgs voru einstakar og mun
ég minnast þeirra alla tíð.
Ég kveð Georg með trega í huga
en þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þessum einstaka manni og
verið samvistum við hann. Guði sé
hann falinn.
Hjörtur Jónas Guðmundsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.