Morgunblaðið - 05.11.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 ÞRIÐJUDAGUR 5. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Daníel SigurðurLárusson fædd-
ist á Akranesi 22.
desember 1947.
Hann lést á sjúkra-
húsi í Búdapest 21.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Lárus Þjóðbjörnsson
húsasmíðameistari,
f. 1908, d. 1991, og
Margrét Jóhanns-
dóttir Björnsson, f.
1911, d. 1983. Þau
bjuggu lengst af á
Akranesi. Systkini
Daníels eru Jóhann,
starfsmaður á Skattstofu Vestur-
lands, f. 1937, d. 1991, Halldóra,
húsmóðir á Akranesi, f. 1938, d.
2001, Margrét, húsmóðir í Reykja-
vík, f. 1941, Sigurður, starfsmað-
ur Cargolux í Luxemborg, f. 1945,
Björn Sigurður, f. 1949, d. 1951,
og Björn Sigurður, viðskiptafræð-
1986. b) Brynja, starfsmaður
PharmaNors, f. 2.5.1973.
Sambýliskona Daníels er Dóró-
thea Magnúsdóttur, f. 12.10. 1950.
Sonur Dórotheu er Knútur Rafn
Ármann, f. 14.9. 1970. Eiginkona
hans er Helena Hermundardóttir,
f. 5.6. 1970, dætur þeirra eru
Dóróthea og Karítas.
Daníel nam við Iðnskólann í
Reykjavík og lauk sveinsprófi í
rafvélavirkjun 1. mars 1969. Síðar
stundaði Daníel nám í viðskipta-
og rekstrarfræðum við Endur-
menntunarstofnun Háskóla Ís-
lands og lauk þaðan prófi vorið
1998. Daníel hóf störf hjá IBM á
Íslandi 1. apríl 1969 þar sem hann
starfaði við tölvuþjónustu fyrir-
tækisins. Því starfi gegndi hann
þar til hann réðst til Morgun-
blaðsins 1. mars 1985. Þar veitti
hann forstöðu bókhaldsdeild
blaðsins til dánardags. Daníel var
mikill náttúruunnandi, félagi í
Útivist og vann mikið að upp-
byggingu félagsins í Þórsmörk og
víðar.
Útför Daníels verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
ingur á Akranesi, f.
1955.
Daníel kvæntist
Kolbrúnu Hilmars-
dóttur 1. maí 1968,
þau slitu hjúskap
1993. Foreldar henn-
ar eru Hilmar B.
Jónsson, útgerðar-
maður og fram-
kvæmdastjóri, f. 1925,
d. 1995, og Árný S.
Þorsteinsdóttir bók-
menntafræðingur, f.
1928. Dætur Daníels
og Kolbrúnar eru: a)
Árný Sigríður hjúkr-
unarfræðingur, f. 25.12. 1968, eig-
inmaður hennar er Hörður Harð-
arson arkitekt, f. 30.5. 1949. Synir
þeirra eru Tómas Atli, f. 2000, og
tvíburarnir Orri og Darri, f. 2001.
Sonur Árnýjar og fyrri eigin-
manns, Eðvalds Sveinbjörnssonar
flugvirkja, er Daníel Sigurður, f.
Aldrei hefði okkur dottið í hug að
Búdapest ætti eftir að verða örlaga-
staður í lífi okkar fjölskyldu. Er
mamma og Daníel kvöddu okkur og
fóru til vikudvalar þar hvarflaði aldr-
ei að okkur að við ættum ekki eftir að
hitta Daníel aftur. Daníel hafði verið
síðustu helgar að smíða fjallaskála
með félögum sínum í Útivist og alltaf
hefur hann hugsað vel um líkamlega
heilsu sína og verið okkur fyrirmynd
að heilbrigðu líferni. Hann synti og
skokkaði reglulega og því hvarflaði
ekki að okkur að andlát hans myndi
bera svo skjótt að, maður á besta
aldri.
Engan þekktum við eins bóngóðan
og greiðvikinn sem Daníel, hann var
alltaf boðinn og búinn að hjálpa
manni ef eitthvað stóð til, enda var
hann fjölhæfur handverksmaður, og
honum fannst ekkert ómögulegt.
Alltaf var gaman að fá hann í heim-
sókn því hann tók mikinn þátt í fram-
tíðaráformum okkar heima í Frið-
heimum og vorum við farin að hlakka
mikið til þegar hann kæmi heim frá
Búdapest til að sýna honum okkar
nýjustu framkvæmdir, sem við
Daníel vorum heilmikið búin að velta
fyrir okkur.
Daníel lifði lífinu lifandi og kenndi
manni að með góðu skipulagi er
hægt að sinna öllum sínum hugðar-
efnum og hafa gaman af lífinu. Hann
skilur víða eftir sig stórt skarð, á
Morgunblaðinu, hjá skokk-, sund- og
bridgefélögum sínum og félögum
sínum í Útivist, og ekki síst hjá okk-
ur í fjölskyldunni, en hann var mikill
og góður fjölskyldumaður. Strax í
upphafi kynna hans og mömmu var
eins og hann hefði alltaf verið með
okkur. Dætur okkar voru farnar að
kalla hann afa Daníel, en sárast þyk-
ir manni hversu stuttur tími okkur
var gefinn með honum. En því verð-
ur víst ekki breytt og það sem situr
eftir er innilegt þakklæti fyrir þann
tíma sem við fengum að eiga með
Daníel.
Elsku Addý, Hörður, Daníel,
Tómas Atli, Orri, Darri, Brynja og
mamma, megi guð styrkja okkur í
þessari djúpu sorg.
Orð fá ekki lýst því hve söknuður-
inn er mikill. En eftir stendur minn-
ingin um góðan og mætan mann,
okkar elskulega Daníel.
Knútur og Helena,
Friðheimum.
Hann Daníel bróðir er látinn.
Hann var fagurkeri, náttúruunn-
andi, kurteis og fágaður í framkomu
og hvers manns hugljúfi. Fámáll um
eigin hag, en lét sér annt um hag
annarra. Undir rólegu fasi bjó við-
kvæm og tilfinningarík sál sem ef til
vill of fáir kynntust því hann var líka
stríðinn, glaðlyndur og hafði hár-
beittan húmor.
Hann hafði sterka réttlætiskennd
og mikinn áhuga á þjóðmálum án
þess að tengjast stjórnmálasamtök-
um. Þegar ég bauð mig fram í bæj-
arstjórnarkosningum sl. vor gaf
hann mér það heilræði að taka alltaf
afstöðu, byggða á eigin sannfæringu,
hvað sem flokkslínum liði. Hann virti
mikils yfirmenn sína þá Styrmi og
Matthías á Mogganum þar sem hann
vann síðustu 17 árin, og skýrði skil-
merkilega skrif blaðsins þegar ég
gagnrýndi þau af einhverju tilefni
sem ég man ekki lengur. Hann var
fyrstur til varnar þegar vegið var að
heiðri og æru manna að ósekju.
Hin síðari ár tengdumst við Dalli
nánar og samband okkar varð meira,
nánast eins og á milli föður og sonar
enda átta ár á milli okkar – og þó
vorum við yngstir í stórum hópi
systkina sem stór skörð hafa verið
höggvin í. „Hvernig hefurðu það“
eða „hvernig ertu“ spurði hann til að
forvitnast um mína hagi. Hann var
stoð og stytta okkar Önnu þegar á
reyndi í lífinu og ég, litli bróðir, var
óþægur. Þá stappaði hann í okkur
stálinu og samgladdist okkur inni-
lega þegar vel gekk og hvatti okkur
áfram. Hann vandaði um fyrir mér
með rökum þegar honum mislíkaði –
en aldrei með hávaða – alltaf rökfast-
ur, skynsamur og ráðagóður.
Við eigum öll minningu um góðan
dreng sem lést langt fyrir aldur
fram. Við söknum bróður, vinar,
trúnaðarmanns og ljúfmennis. Inni-
legar samúðarkveðjur til Dórótheu,
Addýjar, Brynju og fjölskyldna
þeirra.
Björn S. Lárusson
og fjölskylda, Akranesi.
Daníel kom inn í líf systur minnar,
Dórótheu, á þeim tíma sem hún
þurfti hvað mest á umhyggju og
styrk að halda. Með nærveru sinni,
ástúð og þroska, gaf hann henni meir
en nokkur orð fá lýst. Við fjölskyldan
og vinir hennar fundum það. Sam-
band þeirra virtist styrkjast og
verða fallegra dag frá degi og bjartir
tímar voru framundan.
En þegar kemur að leikslokum, er
hvorki spurt um stund né stað. Ekki
óraði mig fyrir, að ég væri að kveðja
Daníel í hinsta sinn 6. október sl. fyr-
ir utan Leifsstöð á leið minni til
Grikklands. Fjórum dögum seinna
fóru þau sjálf til útlanda – í skemmti-
ferð – sem á sekúndubroti breyttist í
harmleik – kall Daníels kom skyndi-
lega og sárt.
Kæra systir mín. Ég mun tendra
ljós til minningar um yndislegan
mann og þakka fyrir þann tíma sem
fjölskyldan okkar naut nærveru
hans. Einnig mun ég biðja almættið
um að styrkja þig í sorginni og
hjálpa þér að hlúa að góðu minning-
unum ykkar Daníels í hjarta þínu.
Innilegar samúðarkveðjur til
dætra hans og annara aðstandenda.
Hvíl í friði.
Sifnos 22. október,
Helga Magnúsdóttir.
Við, fyrrverandi tengdafólk, vilj-
um kveðja genginn góðan dreng.
Enginn veit hvenær kallið kemur,
en það er víst að Daníel Lárusson
var kallaður alltof snemma. Þegar
hugurinn hvarflar til baka eftir
þriggja áratuga samskipti manna í
millum kemur að sjálfsögðu ýmislegt
upp, en á samskiptin við Daníel féll
hins vegar aldrei skuggi.
Þau okkar, sem kynntust kerfis-
fræðingnum Daníel í starfi, urðum
vitni að fagmannlegum og skipulögð-
um vinnubrögðum hans. Yfirvegun
og fagmennska var hans aðalsmerki.
Sama hvað á gekk, alltaf hélt Daníel
ró sinni og var ætíð ráðhollur og já-
kvæður.
Ef leita þurfti fulltingis Daníels þá
lagði hann sig ávallt í framkróka til
aðstoðar hver sem bónin var og hver
sem í hlut átti. Okkur finnst sem við
höfum misst bróður jafnt sem góðan
félaga og vin.
Við vottum dætrum hans Árnýju
Sigríði og Brynju innilega samúð
okkar.
Árný, Jón, Sigrún, Katrín,
Þórey, Steinunn, Þorsteinn
og Hilmar.
Þegar ég loka augunum sé ég
svarthvíta mynd úr albúmi pabba.
Tveir peyjar í stuttbuxum og ullar-
sokkum draga á eftir sér vörubíla
sem afi hafði smíðað. Sá stærri er
þybbinn og geislar af honum ró og
öryggi. Sá minni, sem er grannur og
langleitur, brosir svo breitt að þar er
á ferð lítill kátur trítill eða fló á
skinni. Myndin segir „Við erum
einn!“ Myndin hefur líklega verið
tekin á Akranesi 1952. Sá eldri er sjö
ára og sá yngri er fimm ára. Peyj-
arnir eru Sigurður pabbi minn og
Daníel bróðir hans, eða Siggi og
Dalli. Þessi mynd er meira en vitni
síns tíma og segir allt sem þarf að
segja um samband bræðranna. Þeir
ólust upp eins og tvíburar og það
samband breyttist ekki. Þegar annar
gifti sig leið ekki á löngu þar til hinn
gerði slíkt hið sama. Ég fæddist í
október 1968 og tveimur mánuðum
seinna kom Addý frænka í heiminn.
Ekkert af þessu var skipulagt né
gert af ásettu ráði. Það er bara þetta
ósýnilega og óskiljanlega afl sem
hefur tengt þá bræðurna í gegnum
tíðina.
Þegar ég var sex ára fluttu pabbi
og mamma til Lúxemborgar og hafa
búið þar síðan. Við systkinin vorum
auðvitað flutt út líka eins og annað
hafurtask. Árin liðu og Daníel var
eins og hver annar frændi í mínum
augum. Það var ekki fyrr en ég fór í
Menntaskólann á Akureyri að ég
skildi að hann var mér meira en
frændi. Ég fór heim til Lúxemborg-
ar í öllum fríum og ávallt fór ég um
heimili þeirra hjónanna. Þar var ekki
aðeins bækistöð, heldur var Daníel
eins og annar faðir minn, því ég var
sonur hans Sigga og það gerði okkar
samband örlítið sérstakt. Daníel
hafði alltaf tíma til að hlusta á mín
vandamál, hvort sem þau voru út af
stelpum, peningaleysi eða ágreiningi
heima. Þeir sem til þekkja vita að
það er meira en sjálfsagt, því ég tala
mjög mikið. En alltaf gat hann gefið
ráð á þann hátt að líðanin var betri á
eftir, þó ráðið væri kannski ekki það
sem ég helst vildi heyra. Svo gerðist
það í þriðja bekk að það skall á verk-
fall, eins og gengur og gerist í ís-
lensku menntakerfi. Heimavistin var
lokuð og pabbi og mamma langt í
burtu. Daníel tók mig strax upp á
sína arma og þar sem ég var mikill
áhugamaður um ljósmyndun kynnti
hann mig fyrir Ljósmyndadeild
Morgunblaðsins. Það var mikið og
skemmtilegt ævintýri.
Daníel var meira en bara frændi –
hann var vinur minn. Við áttum mik-
ið sameiginlegt, svo sem óstöðvandi
tölvudellu og áhuga á öllum mögu-
legum eða ómögulegum tækjum og
tólum. Hann átti alltaf það nýjasta
og besta og mikil upplifun að fá dótið
hans lánað til að fikta með – sem allt-
af var sjálfsagt mál. Honum var eðl-
islægt að deila með sér og gera vel
við aðra án þess að ætlast til að fá
það endurgoldið. Þó vegalengdin
milli Íslands og Sviss hafi orðið til
þess að við hittumst sjaldnar sein-
ustu árin, þá var aldrei fjarlægð í
okkar vináttu.
Fjölskyldan hefur misst góðan
dreng sem ávallt var öðrum til stuðn-
ings. Við munum sakna hans.
Ólafur Jóhann Sigurðsson.
Zürich, Sviss.
Daníel Lárusson er fallinn frá.
Fráfall hans kom mjög á óvart. Þótt
við vissum að hann væri ekki alheill
var kraftur hans það mikil að ekki
var hugsað til kveðjustundar.
Kynni okkar af Daníel náðu til
nokkurra ára eftir að hann og Dóró-
thea kynntust. Þau kynni sýndu
fljótt hvaða mann Daníel hafði að
geyma. Hann var þroskaður maður,
traustur og hlýr og gott að vera í ná-
vist hans. Drögum við ekki í efa að
hann hafi verið sanngjarn og vel lið-
inn yfirmaður á vinnustað. Hann var
glaðlyndur maður sem hafði málin á
hreinu og gerði ekki óþarfa vand-
ræði úr hlutunum. Hann gekk beint
og ákveðið til verks, hvort sem um
var að ræða hina hversdagslegu hluti
hins daglega lífs, að aðstoða vini og
vandamenn eða byggja fjallaskála
með félögum sínum til þess að aðrir
útivistarmenn gætu notið góðs af.
Ekki naut hann þess síður að eiga
notalega kvöldstund með Dórótheu
og vel var tekið á móti gestum á Óð-
insgötunni. Þar var um margt að
spjalla, hvort sem það voru þjóð-
félagsmálin, nýjustu framkvæmdir
við lagfæringu hússins eða þá að
rætt var um fyrirhugaðar göngu-
ferðir um ótroðnar slóðir Íslands
sem aldrei verður hægt að fara. Þeg-
ar rætt var um aðaláhugamál Dan-
íels, ferðalög og útivist, var af nógu
að taka.
Hinn 10. október lögðu þau Dóra
og Daníel upp í ferðalag sem byrjaði
sem skemmtiferð en breyttist í and-
hverfu sína. Daníel lést á sjúkrahúsi
í Búdapest 21. október. Daníel og
Dóróthea nutu sín vel saman og þau
áttu skilið að vera samvistum í mörg
ár í viðbót við þau fáu sem þau fengu
að njóta.
Við vottum Dórótheu, Knúti og
Helenu, dætrum Daníels og þeirra
fjölskyldum okkar dýpstu samúð.
Margrét og Reynir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Í dag kveðjum við samstarfsmann
okkar og góðan félaga Daníel Lár-
usson. Við kynntumst honum fyrst
þegar hann kom sem starfsmaður
IBM í sérverkefni fyrir Morgunblað-
ið fyrir um það bil 20 árum. Í fram-
haldi af því hóf hann fast starf við
blaðið og sinnti því af mikilli alúð.
Þar fengum við að kynnast góðum
manni sem auk þess að vera yfirmað-
ur var góður félagi, alltaf tilbúinn að
ræða málin þegar eitthvað kom upp
á. Hann var bóngóður, jafnlyndur og
áhugasamur um hag okkar sam-
starfsmanna sinna.
Daníel var höfðingi heim að sækja
og höfum við í gegnum tíðina átt
margar gleðistundir með honum.
Þar er síðast að minnast heimboðs
fyrir síðustu árshátíð, en þá bauð
hann okkur öllum á skrifstofunni
heim til þeirra Dórótheu á Óðinsgöt-
una. Það er sorglegt til þess að
hugsa að þessar stundir verði ekki
fleiri.
Ekki óraði okkur fyrir því þegar
við kvöddum Daníel, á leið í stutt frí
til Búdapest, að það yrði í hinsta
sinn.
Við vottum Brynju, Árnýju,
Dórótheu og öðrum aðstandendum
samúð okkar. Með vináttu og virð-
ingu í huga kveðjum við Daníel, hans
er sárt saknað.
Samstarfsfólk á skrifstofu
Morgunblaðsins.
Það var um svipað leyti sem við
Daníel Lárusson hófum störf hjá
Morgunblaðinu, og má segja að frá
fyrsta degi hafi skapast með okkur
mikil vinátta, bæði innan vinnustað-
ar okkar sem utan. Daníel var bón-
góður maður með afbrigðum og vildi
hvers manns vanda leysa og var það
gott að geta ráðgast við hann þegar
ný og flókin verkefni biðu úrlausnar í
hinum flókna tölvuheimi nútímans.
Utan vinnustaðar átti Daníel sér
mörg áhugamál, m.a. hafði hann
mikið yndi af stangaveiði, tók í spil
með gömlum vinnufélögum, en þess-
ara stundir fann ég að hann mat mik-
ils, var mikill ferðagarpur og naut
þess að ferðast um landið og vinna
þar hvort heldur var að byggingu
nýrra gistiskála eða lagningu göngu-
stíga með félögum í Útivist. Þessara
stunda fann ég að hann naut vel, var
fjölfróður um Ísland, svo að stundum
fannst manni hann þekkja hvern
lófastóran blett á landinu, tók marg-
ar myndir sem hann hafði gaman af
að prenta út og gefa samferðamönn-
um sínum.
Fljótlega eftir að við hófum störf
saman kynnti Daníel mig fyrir góð-
um hópi manna sem lögðu það í vana
sinn að hlaupa annan hvern dag í há-
deginu, allan ársins hring, hvernig
sem viðraði. Samband þeirra sem
þarna hafa hlaupið saman hefur
styrkst mikið með árunum og er það
ekki síst Daníel að þakka. Hann var
maðurinn á bak við það. Hlaupa-
félagarnir styrktu enn frekar vináttu
sína, m.a. með ferðum hér innan-
lands sem utan ásamt eiginkonum
okkur.
Við Hrefna sendum Dórótheu,
dætrum Daníels og öðrum ættingj-
um innilegar samúðarkveðjur í
þeirra miklu sorg. Blessuð sé minn-
ing Daníels Lárussonar.
Ólafur Brynjólfsson.
Fallinn er frá vinur minn og félagi
Daníel Lárusson. Það var létt yfir
Daníel og Dórótheu er ég ók þeim til
Keflavíkur og þau voru á leið í stutt
frí í Ungverjalandi. Stemmningin
var góð, léttur andi og húmor í bíln-
um á leiðinni suður á völl. Ekki fór
þó sem ætlað var og Daníel veiktist
alvarlega strax á öðrum degi ferð-
arinnar og átti ekki afturkvæmt.
Margs er að minnast af áratuga
löngum kynnum, hvergi bar skugga
á og vináttan einstaklega góð og gef-
andi. Upphaf okkar kynna voru hjá
IBM þegar ég hóf þar störf, ungur
og óreyndur, en hann reynslumikill.
Þar vorum við herbergisfélagar um
tíma og Daníel, af sinni alþekktu ró
og yfirvegun, umbar mig, leiðrétti og
leiðbeindi á allan hátt.
Hann var með eindæmum greið-
vikinn. Í starfi okkar hjá Útivist var
Daníel einstakur dugnaðarforkur. Á
þessu ári tók þó steininn úr því helg-
arnar skiptu tugum sem hann vann í
sjálfboðavinnu. Hann tók að sér að
byggja risavaxinn pall við skála fé-
lagsins í Básum, sem er eitthvert
mesta og besta umhverfisverkefni
sem félagið hefur ráðist í. „Þetta er
ekkert mál,“ sagði hann í upphafi og
dreif verkið áfram af atorku og
dugnaði. Kappsemin var einstök og
unun var fyrir okkur hin að fá að
vera með. Verkgleðin var svo smit-
andi að margir gestir sem hugðust
dvelja á staðnum í rólegheitum buðu
fram aðstoð og vildu vera með. Þær
helgar og á stundum virkir dagar
sem verkið tók voru einstakur tími
sem seint mun líða úr minni.
Í haust tók við bygging Útivistar á
nýjum skála við Strút á Mælifells-
sandi. Þar var sama sagan; helgi eft-
ir helgi vann Daníel við skálabygg-
DANÍEL S.
LÁRUSSON