Morgunblaðið - 18.02.2003, Side 35

„bás“ hlið við hlið. Það myndaðist
fljótt góður vinskapur með okkur og
afbragðs samvinna, er stóð óslitið um
nokkurra ára skeið. Vil ég nú minn-
ast góðra minninga. Hafði Magnús
eignast góða íbúð í Hvassaleiti 56
(VR). Var ég þar oft gestkomandi
eftir að hann lauk störfum að mestu.
Hann var oft gestkomandi á heimili
mínu á Skothúsvegi 15, en honum
þótti kært að eiga spjall við mig og
móður mína. Var einkar kært með
þeim og síðar er hún var orðin öldruð
kona hittust þau oft. Á ég góðar
minningar þar um. Svo líða stundir.
Ég var svo heppinn að eignast íbúð
hér í sömu blokk. Það var árið 1997,
en þar hófust okkar raunverulegu
kynni. Kunningsskapur er aldrei
mun gleymast. Báðir höfðum við
brennandi áhuga á knattspyrnu og
skiptumst á íbúðum til að njóta bolt-
ans. Ógleymanlegar stundir. Magn-
ús var léttur í lund og fuku brand-
ararnir á milli. Söngelskur var hann,
enda einn af bestu tenórum Karla-
kórs Reykjavíkur. Á fögrum sumar-
dögum er hann leit við hjá mér á 4.
hæðinni var lagið tekið og nutu
margir. Magnús var afar hjálpsamur
ef á aðstoð þurfti að halda og hand-
verksmaður góður. Og ekki stóð á
brosinu. En í lífsins ólgusjó var ekki
alltaf dans á rósum. Hans yndislega
eiginkona veiktist af illvígum sjúk-
dómi er setti sár sín. Það tók á. Hin
síðari ár fór heilsu vinar míns að
hraka, en alla tíð hélt hann sinni ein-
stæðu gleði þó leynt færi. Alltaf
kurteis í fasi og hvers manns hugljúfi
hér á 56 og 58. Nú er komið er að
leiðarlokum kveð ég vin minn með
trega. Sannur og góður vinur gleym-
ist ei.
Votta ég ættingjum og öðrum
vandamönnum innilega samúð.
Í Guðs friði.
Magnús J. Tulinius.
Í dag kveðjum við Magnús B.
Gíslason bifreiðasmíðameistara, en
við áttum heima í sama húsi við Nes-
veg í Reykjavík til fjölda ára, en fjöl-
skyldur okkar endurbyggðu húsið og
stækkuðu, sem tókst með miklum
ágætum, enda Magnús mikill hag-
leiksmaður og vandvirkur í alla staði.
Í mörg ár hafði Magnús manna-
forráð í bifreiðaverkstæðinu hjá
„Kristni vagnasmið“ við Frakkastíg
og þar tók hann við verkstjórn af föð-
ur sínum, en á verkstæðinu höfðu
Magnús og Hrafnkell bróðir hans
lært sína iðn og unnið í mörg ár. Það
var oft glatt á hjalla á heimili þeirra
Magnúsar og Dúnu, þegar t.d. nem-
ar Magnúsar höfðu lokið sveinsprófi
í iðn sinni, enda margir góðir fag-
menn, sem lærðu sín fyrstu handtök
undir handleiðslu Magnúsar. Dúna
eiginkona Magnúsar hafði ávallt
gaman af fjölmenni og glaðværð.
Magnús var einkar dagfarsprúður
maður og sanngjarn í öllum viðskipt-
um og ekki var hávaðanum fyrir að
fara, nema þegar lagið var tekið,
enda var hann geysilega góður söng-
maður, svo unun var á að hlusta.
Magnús var mjög virkur í félagsmál-
um bifreiðasmiða og formaður fé-
lagsins í nokkur ár.
Magnús var einkar greiðvikinn og
hann lét sig ekki muna um að aka
frændsystkinunum í skólann áður en
hann fór til vinnu á Frakkastíginn.
Tímarnir breyttust og ekki þótti
lengur hagstætt að byggja yfir bíla
hjá Kristni vagnasmið, en fjöldi rús-
sajeppa og annarra bifreiða var yf-
irbyggður á verkstæðinu, þá voru
þar framleiddir eftirsóttir vélsleðar
og byggt var yfir flutningabíla
flestra stórfyrirtækja bæjarins.
Seinna söðlaði Magnús um og gerð-
ist tjónaskoðunarmaður hjá VÍS, þar
til hann hætti störfum sökum aldurs.
Margs er að minnast, en rúmlega
45 ár eru síðan Magnús flutti á Nes-
veginn ásamt fjölskyldunni og allan
þann tíma bar engan skugga á sam-
býlið og það var sérstaklega gaman
að vinna með Magnúsi við endurbæt-
ur á húsinu, en á þeim tíma var allt
unnið með höndum, allur uppgröftur
o.fl. Magnús stóð eins og klettur í
veikindum Guðrúnar eiginkonu sinn-
ar, svo eftir var tekið. Á þessari
stundu viljum við þakka Magnúsi
fyrir samfylgdina.
Hildur Ísfold Steingríms-
dóttir og Hilmar Viktorsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 2003 35
Eiginmaður minn, faðir og fósturfaðir,
ÞÓRÐUR ÁRNASON,
áður Stórholti 31,
sem lést á Droplaugarstöðum laugardaginn
8. febrúar, verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kapellu miðvikudaginn 19. febrúar kl. 13.30.
Halldóra Kristinsdóttir,
Árni Þórðarson,
Hulda Ólafsdóttir
og fjölskyldur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ELÍN ÞÓRA SIGURBJÖRNSDÓTTIR,
frá Sveinsstöðum
í Grímsey,
er látin.
Minningarathöfn verður frá Grindavíkurkirkju
miðvikudaginn 19. febrúar kl. 14.00.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn, tengdabörn
og aðrir afkomendur.
Faðir okkar og tengdafaðir,
GUÐMUNDUR STEINÞÓR MAGNÚSSON,
Langholtsvegi 60,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli laugardaginn
15. febrúar.
Börn og tengdabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
KRISTJÁN G. MAGNÚSSON
málarameistari,
Hrísateigi 10,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 15. febrúar.
Kristín Þórðardóttir, Sævar Örn Kristjánsson,
Magnús J. Kristjánsson, Hrafnhildur Hlíðberg,
Árni Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar og amma,
ÁGÚSTA ÞORKELSDÓTTIR
BRINCK-CLAUSSEN,
Kaupmannahöfn,
andaðist á dvalarheimilinu Bystævneparken
föstudaginn 14. febrúar.
Útförin fer fram frá Bellahøjkirkju í Kaupmanna-
höfn föstudaginn 21. febrúar kl. 11.30.
Bjørn og Annie Brinck-Claussen,
Ursula, Marie og Jennifer.
Ástkær eiginkona mín, móðir, amma og lang-
amma,
REBEKKA SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR
hjúkrunarkona,
andaðist á Landpítala Fossvogi miðvikudaginn
12. febrúar.
Útförin fer fram frá Aðventkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 19. febrúar kl. 15.00.
Jóhannes Kr. Magnússon,
Hjördís Guðbjörnsdóttir,
Rebekka Sigurðardóttir, Stefán Jónsson,
Atli Rafn Sigurðarson, Brynhildur Guðjónsdóttir
og barnabarnabörn.
Farinn er Rúrik, ná-
granni minn, til fundar
við eiginkonu sína Önnu
Sæbjörnsdóttur á
himnum. Við Anna og
Rúrik vorum nágrannar í nærri þrjá
áratugi.
Hann gladdist alltaf þegar hann
hitti mig, gamla nágrannann, á förn-
um vegi. Leiðir okkar lágu oft saman
þessi síðustu ár, enda við bæði trygg-
lynd gagnvart því sem við einu sinni
höfðum átt, bæði mannfólki og heima-
slóðunum.
Rúrik naut sín við að tala um góðu,
gömlu dagana, og allt hans fas yngd-
ist um mörg ár við þessa upprifjun.
Fyrstu gömlu dagarnir eru frá 1963,
en þá sá ég, nýflutt til landsins, Rúrik
leika prófessor Higgins í My fair
Lady, og mér fannst mikið til þessa
heimsvana leikara koma, stórmynd-
arlegur og geislaði af visku. Tveimur
árum seinna fluttum við fjölskyldan á
Nesið, á næsta götuhorn við Bakka,
heimili þeirra Rúriks og Önnu. Aðeins
nokkrir tugir metra skildu á milli
heimila okkar, Unnarbraut 1 og
Bakkavör 1. Á báðum stöðum voru
húsdyrnar alltaf opnar fyrir börn
beggja heimila. Þau nutu sín í fjör-
unni við Bakkavörina, og þar höfðu
þau sitt bú og veiddu í sílapollunum.
Stundum fór Rúrik niður í Bakkavör-
ina að anda að sér sjávarlofti, og
hreinsa hugann af öllum rullunum
sem hann þurfti að læra fyrir starf
sitt. Alltaf var Rúrik jafn brosmildur
og léttur í lund, þó svo að hann hefði
setið allan daginn og lært utanbókar
eintöl Lehars konungs, Stokkmanns,
Feilans, Victors og hvað þær nú hétu
allar þessar dramatísku hetjur sem
hann lék svo listilega.
RÚRIK
HARALDSSON
✝ Rúrik TheodórHaraldsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 14. janúar
1926. Hann lést í
Reykjavík 23. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju í
Reykjavík 4. febr-
úar.
Í þá gömlu góðu daga
okkar Önnu og Rúriks
var barnauppeldi dálítið
frábrugðið því sem nú
er. Á sumrin voru börn-
in sett út á morgnana og
svengdin rak þau oftast
heim aftur með kvöld-
inu. Ef þau skiluðu sér
ekki heim á Bakka, þá
skiluðu þau sér heim á
Unnarbrautina. Þegar
ég lít yfir farinn veg sé
ég glöggt hversu gott og
innilegt samband var
milli fjölskyldnanna á
Unnarbraut 1 og
Bakkavör 1.
Þannig urðu Bakkabörnin Bjössi,
Steini og Naddý bæði leikfélagar og
uppeldissystkini þeirra Sivjar, Ing-
unnar, Árna og Leifs. Var mikið brall-
að alla daga, ekki síst á björtum sum-
arkvöldum. Steini Rúriks smíðaði sér
vængi og flaug niður af þakinu á
Bakka, litlu guttarnir Árni og Leifur
ætluðu að leika þetta eftir en föður-
ígildið hann Bjössi bannaði það sem
betur fer. Naddý og vinkonan Ingunn
syntu fram og aftur í öldurótinu í
Bakkavörinni á meðan Rúrik hékk
spekingslegur utan á húsi sínu og
dyttaði að. Fylgdist með sjávarsund-
inu á sinn hátt. Anna og ég börðumst
við viljugan arfa undir vindbörðum
brekkuvíði, kölluðum „matur“ út í
loftið, og smælkið okkar kom hlaup-
andi upp úr fjörukambinum.
Þetta voru góðir dagar. Alltaf var
Anna „grand lady“, með sitt ljósa
englahár, í glæsilegum fötum sem
hún sjálf hafði hannað. Rúrik háreist-
ur, sjarmerandi og með glampa í aug-
um. Saman voru þau flott par.
Ég þakka nágrönnum mínum á
Bakka, þeim Önnu Sæbjörnsdóttur
og Rúrik Haraldssyni, samferðina í
lífinu, þetta voru bestu ár ævinnar,
þau munu aldrei gleymast.
Að föður sínum gengnum hafa þau
Björn, Haraldur Steinn og Ragnhild-
ur misst báða foreldra sína og standa
á erfiðum tímamótum. Megi góður
Guð veita þeim og fjölskyldum þeirra
styrk í sorginni.
Björg Juhlin.
Mig langar í örfáum
orðum að minnast Olgu
Guðrúnar Þorbjarnar-
dóttur. Upphafið að
kynnum fjölskyldu
minnar við Olgu má rekja allt aftur
til þess er faðir minn, Magnús Ís-
leifsson, var ungur maður í vega-
vinnu í Norðurárdal. Þar kynntist
hann hjónunum á Hraunsnefi, Guð-
nýju og Þorbirni, foreldrum Olgu.
Hann minntist oft á það, að sjálfsagt
hefði hann ekki lifað af vosbúðina í
vegavinnunni ef ekki hefði hann not-
ið góðs atlætis þeirra hjóna. Fyrir
það var hann ævinlega þakklátur.
Þetta var á fyrrihluta síðustu aldar
og var þá Olga ung heimasæta á
bænum.
OLGA GUÐRÚN ÞOR-
BJARNARDÓTTIR
✝ Olga GuðrúnÞorbjarnardóttir
fæddist á Hraunsnefi
í Norðurárdal 8.
ágúst 1914. Hún lést
á sjúkrahúsi Akra-
ness 12. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Borgarneskirkju 18.
janúar.
Vinskapur við Olgu
og síðar eiginmann
hennar Kristján, hélst
allar götur síðan, eða
þar til faðir minn lést
árið 1985. Þótt hann
væri farinn héldu móðir
mín Bergþóra Þor-
geirsdóttir og Olga
áfram góðu sambandi,
með heimsóknum ann-
að slagið og símtölum.
Gladdi það móður mína
sérstaklega þegar Olga
og Ásdís dóttir hennar
komu í 85 ára afmælið
hennar í apríl 1999.
Eins og komið hefur fram í skrifum
um Olgu voru þau hjón ákaflega
gestrisin og skemmtileg heim að
sækja. Ég kom oft með foreldrum
mínum á heimili þeirra og var kátt á
hjalla þegar Olga og pabbi, sem bæði
voru glettin og kát, minntust gamalla
tíma. Það er fjársjóður ungu fólki að
hafa fengið að kynnast konu eins og
Olgu, og vil ég þakka fyrir það.
Ég votta öllum aðstandendum
hennar mína innilegustu samúð.
Megi minning hennar lifa.
Guðrún Erna Magnúsdóttir.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina