Morgunblaðið - 12.04.2003, Blaðsíða 51

förum við öll um síðir. Mér fannst það
heldur fljótt, við áttum eftir að fara
fleiri hestaferðir saman. Við gerum
það bara seinna, þegar við hittumst
næst!
Ég bið góðan Guð að veita börnum
Önnu Guðrúnar, mökum og afkom-
endum styrk og blessun í þeirra
missi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þórður Stefánsson.
Elsku amma. Það er þyngra en
tárum taki að þurfa að kveðja þig
svona unga. Aðallega mín vegna, því
ég veit að þú ert núna á góðum stað.
Ég sakna þess bara svo mikið að
hafa þig ekki hjá mér lengur, tala við
þig og hlusta á þig syngja fyrir Rakel
Rós, en það gerðir þú gjarnan þegar
við hittumst.
Mér fannst alltaf svo auðvelt að
tala við þig og frábært hvað við gát-
um náð saman. Þú varst kannski ekki
mikið að tala um tilfinningar þínar,
því þú varst alltaf svo hógvær og ein-
hvern veginn svo réttsýn.
Kannski varst þú ekki svo mikið
fyrir að liggja í símanum, en það
gerðum við nú samt oft og spjölluðum
um heima og geima.
Ég er mjög heppin og glöð yfir
þeim góðu minningum sem ég á um
þig. Þegar þú varst að kenna okkur
að tala rétt og fallegt mál og fékkst
alveg fyrir hjartað ef verið var að
sletta útlendum orðum; s.s. ok, hæ og
bæ. Ég á alltaf svolítið erfitt með mig
þegar ég heyri fólk tala um að eitt-
hvað sé að „ske svo dæmi sé tekið,
þótt sum þeirra hafi verið tekin inn í
íslenska tungu, sbr. orðabók.
Ein af mínum skemmtilegu minn-
ingum er þegar við fórum með Ægi
að versla í Reykjavík og ætluðum að
finna á hann föt. Það kom mér svo
skemmtilega á óvart hvað við höfðum
líkan smekk þegar kom að því að
velja föt á hann. Það var svo annað
mál hvað honum fannst um okkar val
og gat það tekið á taugarnar að sann-
færa hann um að auðvitað vissum við
okkar viti.
Elsku amma, ég veit að þú hefur
hitt marga gamla vini, bæði menn og
dýr þar sem þú ert núna. Þau hafa
tekið glöð á móti þér, gömlu vinirnir
og sennilega er Gjafar með dinglandi
skottið búinn að bíða síðan í fyrra. Ég
man hvað þú saknaðir hans.
Svo veit ég að afi og langamma
taka líka á móti þér. Mikið finnst mér
stutt síðan þau fóru.
Vonandi nýtur þú þess að þeysa
um á gæðingunum þínum, eins og þú
varst búin að skipuleggja þótt þú far-
ir nú um á öðrum stað.
Þú munt ávallt lifa í hjörtum okk-
ar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Alda Pétursdóttir.
Kem ég nú að kistu þinni,
kæra amma mín,
mér í huga innst er inni
ástarþökk til þín.
Allt frá fyrstu æskustundum
átti eg skjól með þér
í þínu húsi þar við undum
þá var afi líka hér.
Kem ég nú að kveðja ömmu
klökkvi í huga býr.
Hjartans þökk frá mér og mömmu
minning lifir skýr.
Vertu sæl í huldum heimi
horfnir vinir fagna hljótt
laus við þrautir, Guð þig geymi
góða amma, sofðu rótt.
(Helga Guðm.)
Besta amma í heimi er dáin. Hún
var alltaf svo góð við okkur og vildi
gera allt fyrir okkur. Hún kom alltaf í
morgunkaffi um helgar og passaði
okkur oft, fór með okkur á hestbak og
í göngutúr og þá var Gjafar oft með
henni.
Við söknum þín rosalega mikið og
vonum að þú hafir það gott og þér líði
vel núna og að þú finnir Sprett og
Gjafar.
Hafðu það gott, elsku amma.
Bestu kveðjur.
Þín
Guðlaugur og Anna Guðrún.
Aðeins örfá orð til þess að þakka
þér fyrir allt. Þú varst búin að berjast
við mikil veikindi, en ég veit að nú líð-
ur þér vel. Ég veit líka að Brynjólfur
tekur fagnandi á móti þér. Þegar fólk
er búið búa eins lengi saman og þið,
er lífið orðið svo samantvinnað að það
er oft eins og einn maður. Þið funduð
fyrir gleði og sorg hvort annars, og í
raun og veru eru dagleg samskipti
orðin svo mótuð að allt verður að vera
í föstum skorðum. Áhyggjur af börn-
unum ef eitthvað er að og einnig að
gleðjast með þeim, og barnabörnun-
um.
Elsku Anna mín, þú varst alveg
einstök, þú varst svo mikið náttúru-
barn, gladdist yfir vorinu, gróðrinum
og öllu lífi og og hesturinn var þitt líf
og yndi, að ferðast frjáls út í náttúr-
una. Mér dettur í hug ljóð Einars
Benediktssonar, en hann var í háveg-
um hafður á heimilinu:
Maður einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Knapinn á hestbaki er kóngur um stund.
kórónulaus á hann ríki og álfur.
Brynjólfur var mikið veikur áður
en hann dó, og þú varst alltaf tilbúin
að hlúa að honum. Þið voruð heppin
að eiga stóran barnahóp, sem stóð við
hlið þér í veikindum hans. Í þínum
veikindum voru þau alltaf tilbúin að
hjálpa þér, hvort sem þú lást á
sjúkrahúsinu eða þau leiddu þig til
hestanna þinna að strjúka þá og
kveðja.
Við Garðar höfum alltaf búið á
Seyðisfirði, en alltaf þegar við höfum
komið suður, förum við á Selfoss. Það
var alltaf jafnánægjulegt, gestrisnin
var mikil (það mætti raunar segja
margar sögur um hana). Það var
ótrúleg gleði og léttleiki í kringum
ykkur. Brynjólfur tók upp bók og las
eitthvað eftir Einar Ben. eða Kiljan.
Anna sem alltaf hafði nóg að gera
með ykkur sex börnin, og búskapinn,
hún hafði tíma til að sinna gestunum,
það var hlegið og rifjaðar upp gamlar
minningar. Þetta voru stundir sem
ekki gleymast, Anna mín, við þökk-
um þér.
Við sendum fjölskyldunni samúð-
arkveðjur. Ég veit að þið eigið góðar
minningar um mömmu sem alltaf
hafði tíma til að sinna ykkur á sinn
hljóðláta og hlýja hátt. Guð blessi
ykkur.
Karólína og Garðar.
Er ekki broslegt að bogna
og barnslegt að hrærast
er ljósmóðurhendur himins og jarðar
hjálpa lífinu að fæðast.
Er ekki gott að eiga þess kost
að orka þar nokkru um haginn
og mega svo rólega kveðja að kveldi
með kærri þökk fyrir daginn.
(Sr. Sig. Einarsson frá Holti.)
Í dag er til moldar borin vinkona
okkar, Anna Guðrún Guðmundsdótt-
ir.
Anna var mikil sómakona, hörku-
dugleg og ósérhlífin við allt sem hún
tók sér fyrir hendur. Reglusemi og
snyrtimennska var henni í blóð borin.
Hestakona var hún mikil og hugsaði
vel um sín hross og hafði unun af að
fara í útreiðar, hún hafði einu sinni á
orði að hún hefði ekki orðið konan
hans Brynjólfs ef hann hefði ekki átt
hross.
Anna var mjög hjálpsöm og ef hún
vissi af einhverjum sem átti erfitt, þá
leið henni ekki vel nema að hún gæti
rétt þar hjálparhönd.
Í veikindum sínum lét hún ekki
bugast, hún gaf sínum hrossum og
fór á hestbak, prjónaði á barnabörnin
og kvartaði aldrei, enda vildi hún
hafa nóg fyrir fyrir stafni.
Það var gaman að koma í heim-
sókn til Önnu og Brynjólfs, skemmti-
leg voru þau og vel tekið á móti
manni, enda voru þau hjón höfðingjar
heim að sækja.
Elsku Anna, við þökkum þér hjart-
anlega fyrir alla vináttu og góðvild í
okkar garð gegnum árin.
Börnum þínum og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Vertu Guði falin, kæra vinkona.
Bjarney G. Björgvinsdóttir,
Ingveldur S. Steindórsdóttir.
Hún kom ríðandi með tvo til reiðar
heim að Hreiðurborg í sumarbyrjun.
Ætlunin var að vera þar kaupa-
kona í eitt sumar. Hún var hávaxin og
grönn og glæsileg, enda heillaði hún
bóndasoninn á bænum þegar í stað.
Það eru margar minningar sem
koma í hugann þegar ég minnist vin-
konu minnar Önnu Guðrúnar Guð-
mundsdóttur: Anna ríðandi á Háfeta
– en hún sat hest afburða vel. Anna í
gamla húsinu í Hreiðurborg, þar sem
næstum öll nútíma þægindi skorti –
en alltaf var hreint og vel um gengið.
Og það sem varð mér eftirminnileg-
ast: Anna að gefa tvíburunum brjóst
– báðum í einu. Hún mjólkaði þeim,
þrátt fyrir alla vinnuna – og gaf þeim
kaplamjólk þegar henni fannst þau
ekki fá nóg af móðurmjólkinni. Hún
vissi að hún var líkt samsett og henn-
ar eigin mjólk. Það var óskiljanlegt
hve miklu hún kom í verk – alla daga
árið um kring. Það hefði reynst
hverri meðalmanneskju nægilegt
verkefni að hugsa um búskapinn í
Hreiðurborg, oft með lítilli aðstoð, en
bæta að auki á sig að hugsa um stórt
heimili, börnin sex og aldraða
tengdamóður, og Brynjólfur ekki
heilsuhraustur. Þegar hann var að
heiman til lækninga hafði hún líka á
sínum höndum aðdrætti til heimilis-
ins og búsins. Hvernig hún komst yfir
þetta er mér óskiljanlegt. Ekki var
hún heilsuhraust og kannski var
hann langur aðdragandinn að mein-
semdinni sem nú hefur lagt hana að
velli.
En það var annað sem mér fannst
álíka óskiljanlegt. Þegar hún átti
smástund fyrir sjálfa sig þá lagðist
hún ekki fyrir til að hvíla sig. Hún fór
á hestbak. Hjá hestunum fékk hún þá
lífsfyllingu og þann kraft sem hjálp-
aði henni í gegnum alla erfiðleika. Og
hún reyndi að fara á bak á degi hverj-
um, þótt ekki væri farið nema upp að
rimlahliði.
Anna var mjög sterk persóna. Eitt
sem einkenndi hana var hversu mikla
virðingu hún bar fyrir öllu sem lifir.
Og mér fannst dýrin sýna henni virð-
ingu sína. Þau vissu að það þýddi
ekkert að óhlýðnast slíkri húsmóður.
Og alltaf stjórnaði hún af mildi og
festu. Aldrei sá ég hana beita svipu
eða yfirleitt að hún sýndi dýrunum
neina hörku – þau bara hlýddu. Og
árangurinn var líka góður. Það voru
afburða kýr í Hreiðurborg. Fallþungi
á dilkum var meiri en annars staðar
og hestarnir töldust gæðingar.
Ég hefi verið svo lánsöm að eiga
Önnu að vini í meira en fjörutíu ár.
Það eru óteljandi ferðirnar sem við
höfum farið ríðandi saman hérna á
milli bæjanna. Og ógleymanleg er
ferðin sem við fórum saman ríðandi
norður í Húnaþing – norður Arnar-
vatnsheiði og suður Kjöl. Seinna rið-
um við til Hveravalla og sömu leið til
baka. Þá rigndi 75 mm á hálfum sól-
arhring einn daginn. Það gerði okkur
ekkert til. Við vorum vel gallaðar en
vorkenndum hestunum. Þegar Anna
þurfti að teyma þrjá hesta um vegi
ætlaða bílum, þá lét hún tvo hesta
hlaupa fyrir aftan þann sem hún reið
og þann sem hún teymdi sér við hlið.
Þetta hefi ég ekki séð aðra gera. Það
var mun öruggara en hafa fjóra hesta
hlið við hlið á bílvegi. En hvernig fór
hún að því að láta hestana tvo ganga á
eftir hinum? Spyr sá sem ekki veit.
Anna las góðar bækur þegar hún
hafði tíma til og hún hafði yndi af
söng. Það kom fyrir að hún hringdi í
mig þegar eitthvað fallegt var í út-
varpinu. Hún kunni vel að meta söng-
röddina hans Brynjólfs, en það sagði
mér dr. Hallgrímur Helgason að
hann hefði getað orðið eins góður
söngvari og Stefán Íslandi, hefði
hann lært að syngja.
Eins og nærri má geta var Anna
oft þreytt, líkaminn útslitinn af stöð-
ugri vinnu. Einhverju sinni sagði hún
mér að hún svæfi stundum sitjandi í
stól. Hana verkjaði þá minna en lægi
hún út af í rúminu.
Anna og Brynjólfur áttu miklu
barnaláni að fagna. Börnin öll fyrir-
myndar fólk – og barnabörnin líka.
Börnin fóru að hjálpa til úti og inni
strax og þau höfðu aldur til og þau
lærðu af móður sinni þá natni og um-
hyggju sem henni var eðlilegt að sýna
mönnum og málleysingjum. Anna var
ekki bara búkona, hún var líka mikil
og hagsýn húsmóðir. Það brást ekki
að hún bar á borð heimabakaðar kök-
ur ásamt smurðu brauði þegar gesti
bar að garði. En þau hjón voru bæði
mjög gestrisin, enda oft gestkvæmt í
Hreiðurborg.
Ef nokkur manneskja sem ég hefi
kynnst á það skilið að kallast hvers-
dagshetja, þá er það hún Anna. Það
var sama á hverju gekk. Hún lét aldr-
ei bugast. Fyrir réttum mánuði heim-
sótti hún okkur hjónin, eins og til
þess að kveðja okkur. Þá var ennþá
mikil reisn yfir henni, þótt ekki kæmi
hún ríðandi, heldur æki sjálf bílnum
sínum. Þannig finnst mér gott að
muna síðustu heimsókn hennar, en
nú hefur hún farið annað: Til fundar
við eiginmann sinn og málleysingjana
sem áttu hug hennar allan. Hún er
riðin yfir Gjallarbrú á honum Háfeta
sínum.
Elínborg Guðmundsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. APRÍL 2003 51
✝ Valgerður Alb-ína Samsonar-
dóttir fæddist á
Þingeyri 20. febr-
úar 1930. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
uninni á Patreks-
firði 31. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Samson Jóhanns-
son, f. 28. apríl
1890, d. 25. maí
1971, og Bjarney
Sveinbjörnsdóttir,
f. 6. október 1888,
d. 26. desember
1943. Systkini Valgerðar eru
Sigurður Björn, f. 1912, d. 1946,
Ragnheiður, f. 1913, Guðrún
Ágústa, f. 1914, Þorbjörg, f.
1916, Samson, f. 1917, d. 1978,
Jóhann, f. 1919, d. 2001, Svein-
björn, f. 1920, d. 1975, Þorvald-
ína Ída, f. 1922, d. 1942, Jónea, f.
1923, Sigríður, f. 1925, Aðalheið-
ur, f. 1926, Haraldur, f. 1928, d.
1995, Kristín Agnes, f. 1933.
Hinn 11. nóvember 1949 giftist
Valgerður eftirlifandi eigin-
manni sínum, Hafliða Ottóssyni,
f. 3. mars 1925, bakarameistara
á Patreksfirði. Foreldrar hans
voru Ottó Guðjónsson, f. 1. nóv.
1900, d. 14. júlí 1971, og Tímótea
Torfey Hafliðadóttir, f. 19. júní
1902, d. 6. apr. 1928 en stjúp-
11. feb. 1993. 5) Guðrún, f. 16.
nóv. 1960, maki Árný J. Sig-
urjónsdóttir, f. 19. sept. 1973. 6)
Ari, f. 1. júlí 1965, maki Guðrún
Leifsdóttir, f. 21. júní 1965, og
eiga þau fjögur börn, Benedikt
Bergmann, f. 2. okt. 1986, Almar
Elí, f. 1. maí 1991, Leif Halldór,
f. 24. mars 1993, Ottó Ara, f. 5.
maí 2002. 7) Róbert, f. 2. maí
1970, maki Sigurósk Erlingsdótt-
ir, f. 17. ágúst 1970, og eiga þau
fjögur börn, Kristínu Björgu, f.
27. mars 1990, Írisi Huld, f. 22.
sept. 1994, Hildi Ýri, f. 14. apríl
2001, Hafliða Ottó, f. 15. jan.
2003.
Valgerður missti móður sína á
14. ári og fór til Reykjavíkur í
vist fljótlega eftir það og var þar
í u.þ.b. tvö ár og fór þá til Pat-
reksfjarðar sem vinnukona í
Ólafshúsi. Starfaði hún við af-
greiðslustörf í bakaríum, fyrst
hjá tengdaföður sínum, síðan
með eiginmanni og loks hjá syni
sínum Rafni. Einnig starfaði hún
á Heilbrigðisstofnun Patreks-
fjarðar. Hún var virk í fé-
lagsstarfi, m.a. með Kvenfélag-
inu Sif og Slysavarnadeildinni
Unni á Patreksfirði. Hún var ein
af stofnendum Kirkjukórs Pat-
reksfjarðar.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Patreksfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
móðir hans var Guð-
rún Ingibjörg Magn-
úsdóttir, f. 12. maí
1909, d. 29. okt.
1993. Valgerður og
Hafliði eignuðust sjö
börn. Þau eru:1)
Ragnar, f. 1. ágúst
1949, maki Áslaug
Sveinbjörnsdóttir, f.
27. mars 1947, og
eiga þau þrjú börn,
Hafliða, f. 1. maí
1969, Lindu Björk, f.
30. maí 1972, og Sig-
urbjörn, f. 27. ágúst
1980. Barnabörn
þeirra eru orðin þrjú. 2) Rafn, f.
18. ágúst 1951, maki Anna F.
Gestsdóttir, f. 1. feb. 1950, og
eiga þau þrjú börn, Ólaf Gest, f.
25. júlí 1970, Sigmar, f. 20. júlí
1974, og Brynju, f. 25. maí 1976.
Barnabörn þeirra eru orðin sjö.
3) Torfey, f. 4. des. 1953, og á
hún fjögur börn, Valgerði Hlín,
f. 11. okt. 1969, Rakel Lind, f.
10. jan. 1982, Birki Frey, f. 31.
maí 1983, Berglindi Ýri, f. 11.
sept. 1985. Barnabörn hennar
eru orðin fjögur. 4) Ottó, f. 27.
des. 1956, maki Hrafnhildur
Björgvinsdóttir, f. 15. sept. 1957,
og eiga þau fjögur börn, Hafliða,
f. 18. des. 1978, d. 29. des. 1996,
Hrund, f. 18. des. 1978, Björgvin,
f. 21. júní 1984, Eyrúnu Ösp, f.
Elsku amma.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd,og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(V. Briem.)
Ég átti bágt með að trúa því að
þú værir farin þegar mamma sagði
mér þessar sorgarfréttir, þó var
maður alltaf hálfpartinn að bíða. En
ég veit að þú ert komin á góðan
stað og nú er þér farið að líða vel,
því kvöldið sem þú fórst dreymdi
mig þig alla nóttina og við vorum
komnar í bæinn og þú varst hress
og alveg eins og þú varst áður en
þú veiktist, þú varst að kaupa þér
rándýrt veski. Mér finnst að ein-
hver sé að sýna mér hvert þú ert
komin.
Ég á alveg helling af minningum
sem ég gæti þulið hérna upp en ég
geymi þær í hjartanu mínu. Og ég á
eftir að ylja mér við þessar minn-
ingar. Það verður skrítið að koma á
Patró því að ég hef ekki komið
þangað síðan ég var að passa þarna
um sumarið fyrir átta árum og fara
ekki á Mýrana.
Afi er búinn að missa mikið og
hann er búinn að vera heppinn að
hafa fengið að hafa þig svona lengi.
Ég á eftir að sakna að geta ekki
„fiffað“ við hendunar þínar og finna
ekki ömmulyktina þína.
Elsku besta amma, ég geymi þig
inni í hjarta mínu og þaðan ferðu
aldrei.
Ég elska þig, amma mín.
Þín
Rakel Lind.
VALGERÐUR
ALBÍNA SAMSONARDÓTTIR