Morgunblaðið - 12.04.2003, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 12. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eva Jónsdóttirfæddist á
Drangsnesi í
Strandasýslu 10.
febrúar 1936. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
hinn 5. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jón Guðmundsson, f.
17.9. 1908, d. 5.9.
1971, sjómaður á
Drangsnesi, og Ingi-
björg Kristmunds-
dóttir, f. 22.3. 1903,
d. 9.5. 2002, ljós-
móðir í Kaldrananeshreppi.
Systkini Evu eru sjö: Kristbjörg,
Jóna Stella, Baldvin, Guðmundur
Annas, Inga Helga, Bragi og
Rúnar.
Eva eignaðist Róbert Berg-
mann, f. 18.6. 1956, d. 2.5. 1984,
með Herði Bergmann Sigurgeirs-
syni, f. 23.7. 1937, d. 1998. Ró-
bert kvæntist Lucy Christine
Larinoff, f. 7.12. 1957, og eign-
uðust þau tvö börn og tvö barna-
börn.
Eva hóf sambúð með Ármanni
Reykjavíkur. Uppvaxtarárin var
hún í sveit á sumrin hjá móð-
ursystur sinni, Guðbjörgu, og
eiginmanni hennar, Stefáni á
Broddanesi. Þegar skólagöngu
lauk, réð hún sig í vist til Reykja-
víkur til hjónanna Þórunnar og
Péturs sem áttu skóbúðina á
Laugavegi 17. Hjá þeim starfaði
hún í þrjú ár, bæði við barna-
pössun og í skóbúðinni. Seinna
réð hún sig í vinnu á Sjúkrahúsi
Ísafjarðar og starfaði þar í þrjú
ár. Í kringum 1960 felldu hún og
Ármann hugi saman. Bjuggu þau
í þrjú ár hjá foreldrum Ármanns
og stunduðu búskap með þeim.
Eva og Ármann giftu sig hinn
11. des. 1961 og fluttu frá Bæ 1
5. maí 1963 í Bræðraborg á
Drangsnesi. Eva starfaði í frysti-
húsinu á Drangsnesi ásamt því
að sinna heimilisstörfum. Í nóv-
ember 1971 fluttust þau til Sand-
gerðis í Gunnarshólma og árið
1975 fluttu þau á Klapparstíg 5
þar sem þau hafa búið síðan. Í
Sandgerði starfaði Eva við fisk-
vinnslu og beitningu fram til árs-
ins 1981 en þá hóf hún störf á
Dvalarheimilinu Garðvangi í
Garði. Starfaði hún þar til ársins
1997 er hún lét af störfum vegna
veikinda sinna.
Útför Evu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Heiðari Halldórssyni
sjómanni, f. 23.10.
1936, frá Bæ 1 í
Steingrímsfirði. For-
eldrar hans voru:
Halldór Guðmunds-
son, f. 10.10. 1897, d.
13.2. 1975, og Guð-
rún Petrína Árna-
dóttir, f. 27.1. 1894,
d. 29.6. 1974. Þau
bjuggu á Bæ 1 í
Steingrímsfirði og
stunduðu þar bú-
skap.
Eva og Ármann
eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Anna Jonna Ár-
mannsdóttir, f. 6.8. 1961, og á
hún eina dóttur. 2) Halldór Ár-
mannsson, f. 19.8. 1963, kvæntur
Ásdísi Jónsdóttur, f. 10.3. 1967,
og eiga þau þrjú börn. 3) Ingi-
björg Sigríður Ármannsdóttir, f.
30.6. 1969, og á hún eina dóttur,
unnusti Ásbjörn Pálsson.
Eva ólst upp á Drangsnesi.
Skólaganga hennar var í barna-
og unglingaskóla Drangsness og
átti hún mjög auðvelt með nám.
Síðar sótti hún Námsflokka
Þá er píslargöngu Evu Jónsdótt-
ur lokið eftir stutta en snarpa bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Dauðs-
fall vinar snertir ávallt djúpt,
jafnvel í þeim tilvikum þegar búast
má við að endalokin séu skammt
undan.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við guð þú mátt nú mæla
miklu fegri sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Það var dásamlegt að sjá hversu
sterk og æðrulaus Eva var, og fjöl-
skyldan öll, í baráttunni við veik-
indin. Þið voruð svo óendanlega
sterk og samhent. Lífið hefur ekki
alltaf farið mjúkum höndum um
fjölskylduna sem þó ávallt hefur
staðið sterkari eftir. Ég varð þess
aðnjótandi að fá að vera hjá þeim
hjónum er þau eignuðust tvö af
sínum börnum og verður það mér
ætíð mjög minnisstætt. Ekki var
mikið um eldamennsku kunnáttu
hjá óhörnuðum unglingnum, en
elsku frændi brosti bara er honum
var sagt hvaða réttur var fram
borinn, eins og um fyrsta flokks
veislurétt væri að ræða. Missti ég
svo sambandið við fjölskylduna um
tíma vegna dvalar okkar erlendis,
en þessi síðustu ár hef ég átt þess
kost að njóta gestrisni þeirra
hjóna og síðast dóttur og tengda-
sonar, meðal annars, ef ég hef átt
leið út á flugvöll og komið var við í
Sandgerði. Lýsir það henni vel,
hversu umhugsunarsöm hún var,
er hún tjáir mér hvar ég geti nálg-
ast lykilinn, ef svo færi að hún
væri ekki við er ég kæmi. Gaman
var að fylgjast með umhyggjusem-
inni sem hún sýndi litla sólargeisl-
anum, Petrínu litlu, sem kom inn á
heimilið ásamt móður sinni á rétt-
um tíma og amma og afi voru svo
stolt af. Má hún nú sjá á eftir góð-
um félaga og ömmu og er missir
hennar mikill.
Síðasta skiptið sem ég sá Evu í
þessu lífi var í byrjun febrúar er
hún kom til minningarguðsþjón-
ustu um föður minn, þá fársjúk.
Þar hittumst við á bílastæðinu og
hafði ég orð á hversu dugleg hún
væri að koma og taldi hún að það
væri nú annaðhvort, hún gæti nú
enn þá staðið í fæturna. Lýsir
þetta hennar sterku skapgerð og
viljaþreki. Móðir mín sendir kærri
mágkonu kveðjur og þökk fyrir
samfylgdina. Elsku Ármann,
Anna, Halldór og Inga Sigga og
fjölskyldur. Ég og fjölskylda mín
sendum ykkur og öðrum aðstand-
endum, innilegustu samúðarkveðj-
ur okkar. Megi guð blessa og
styrkja fjölskylduna alla.
Hvíl í friði.
Bjarnveig Höskuldsdóttir.
Okkur langar að minnast Evu
frænku okkar í nokkrum orðum.
Eva var ofboðslega góð og sterk
kona. Það voru forréttindi að fá að
kynnast henni og sjá hvernig hún
tókst á við ýmsa erfiðleika í lífinu
og barðist hetjulegri baráttu við
veikindi sín. Okkur er það sér-
staklega minnisstætt hvað var
gaman að koma í heimsókn í Sand-
gerði. Það var alltaf líf og fjör hjá
Evu og Ármanni á Klapparstígn-
um, alltaf fullt af fólki. Og alltaf
var kökuhlaðborð þótt hún hafi
ekkert ætlað að hafa fyrir okkur.
Þetta var bara ekkert mál og lítil
fyrirhöfn á hennar mælikvarða.
Svo þegar hún byrjaði í föndrinu í
Sandgerði þá var hún alltaf voða-
lega stolt að sýna okkur afrakst-
urinn, hún var mjög vandvirk og
vildi hafa allt hnökralaust.
Elsku Eva, við kveðjum þig með
söknuð í hjarta og biðjum góðan
Guð að vaka yfir fjölskyldu þinni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita að því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Ármann, Anna, Halldór,
Inga Sigga og aðrir aðstandendur.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Kveðja.
Hafrún, Berglind, Selma,
Ægir og Þórunn.
EVA
JÓNSDÓTTIR
Ekki hvarflaði það að
mér fyrir ekki svo ýkja
mörgum árum þegar
við Jói móðurbróðir
minn vorum staddir
saman í smalamennsku að haustlagi
fram á Laugalandsdal að svo stutt
yrði í að hann missti heilsuna. Frá því
á mínum yngri árum var Jói ávallt
hluti af mínu nánasta umhverfi enda
bjó hann í Efstasundinu hjá foreldr-
um mínum yfir vetrarmánuðina flest
þau ár er hann var við laganám sitt
við Háskóla Íslands.
Ég laðaðist snemma að Jóa því
maður fann strax að þar fór djúpvitur
og traustur maður. Snemma áttaði ég
mig líka á því að áhugasvið hans var
víðfeðmt og hann fylgdist vel með öllu
því sem var að gerast á hinum ýmsu
sviðum á hverjum tíma. Ekki síst ef
um var að ræða innlend málefni og
hann hafði alla tíð miklar meiningar
um íslenskan landbúnað og sá fyrir
sér glæsta framtíð hans. Í Jóa fór
skemmtilega saman hugur og hönd
því hann var allt í senn virtur lögfræð-
ingur, handlaginn bifvélavirki, iðnað-
armaður af ýmsum gerðum og ekki
síst efnilegur bóndi, sem blundaði alla
tíð mjög sterkt í honum. Á tímabili sá
ég fyrir mér að þegar hann hætti
hefðbundnum lögfræðistörfum þá
myndi hann eyða ævikvöldinu sem
bóndi á góðri jörð við Djúp, önnur
staðsetning kæmi ekki til greina.
Strax á unglingsárunum kom ákveðni
og sjálfstæði Jóa berlega í ljós þegar
hann tók ákvörðun um að stefna á
langskólanám. Þá stóð hann frammi
fyrir því að flytja að heiman og hefja
nám við framhalds- og menntaskóla
en þó sleit hann í raun aldrei alveg
tengslin við heimahagana á Lauga-
landi í Skjaldfannardal. Á hverju vori
og oft áður en snjóa leysti alveg við
Djúp var hann mættur að Laugalandi
í byrjun sauðburðar og var þar meira
og minna öll sumur fram yfir leitir
seint á haustin. Jóa féll þar aldrei
verk úr hendi og hann gat allt og gekk
í öll störf, sennilega lét hann þó eld-
hússtörfin að mestu eiga sig, enda sló
þar enginn ömmu við. Mér finnst eins
og Jói hafi alltaf notið sín best í véla-
og bílaviðgerðum. Ég sé hann sterkt
fyrir mér í bláum slopp með olíuskít-
ugar hendur og ég held að á því sviði
hafi farið afar vel saman hans góðu
gáfur og hæfileikar hans til að nýta
þær til lausnar erfiðra verkefna. Ekki
síður eru mér minnisstæðar stundir
með honum og bræðrum hans við
slátt með orfi og ljá á túninu á Lauga-
landi en í þeim verkum og öðrum lík-
amlegum var hann hamhleypa til
verka. Jóa var alla tíð mjög umhugað
um framtíð og viðgang hefðbundins
landbúnaðar við Djúp. Sem dæmi um
það hafði hann mjög ungur forgöngu
um að keypt yrði fyrir Búnaðarfélagið
þar gömul jarðýta. Hann var sjálfur í
broddi fylkingar við að gera ýtuna
upp áður en hún færi vestur og þegar
hún var þangað komin lét hann sig
ekki muna um það að vinna á henni að
lagfæringu á túnum í sveitinni.
Jóa var ekki síður umhugað um að
hlúa að góðri vináttu og frændsemi og
tók upp skemmtilegan sið, sem var í
hans anda, að bjóða vinum og frænd-
fólki árlega til sín rétt fyrir jólin í
skötuveislu að vestfirskum sið. Þess-
um sið hélt hann þangað til hann
veiktist. Við frændsystkini hans tók-
um þá upp merki hans og höfum hald-
ið þessum góða sið áfram. Jói mætti
til okkar fyrir rúmu ári og stóð sig
eins og hetja þrátt fyrir veikindin eins
og hann gerði reyndar alla tíð.
Farinn er nú góður drengur og
félagi. Það er skarð fyrir skildi hjá
okkur sem eftir sitjum en minningin
um góðan frænda og traustan vin
JÓHANN
ÞÓRÐARSON
✝ Jóhann Þórðar-son fæddist á
Laugalandi í Skjald-
fannardal í Norður-
Ísafjarðarsýslu 25.
janúar 1927. Hann
lést á Landspítalan-
um Fossvogi 1. apríl
sl. og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 11. apríl.
mun lifa með okkur.
Ég og fjölskylda mín
vottum Systu okkar
dýpstu samúð á erfiðri
stund því hún hefur
misst mikið. Hún stóð
alltaf eins og klettur við
hlið hans, ekki síst í
veikindum hans nú síð-
ustu ár. Einnig færum
við börnum þeirra, Ingi-
björgu og Þórði, og fjöl-
skyldum þeirra okkar
innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórður H. Ólafsson.
Við fjölskyldan í Stangarholti 2 vilj-
um votta vini okkar, Jóhanni Þórð-
arsyni, virðingu okkar en hann og
Systa konan hans hafa verið fjöl-
skylduvinir um marga áratuga skeið.
Hann og fjölskylda hans hafa verið
meðal okkar nánustu og traustustu
vina í gegnum árin.
Jóhann, eða Jói lögfræðingur eins
og hann var alltaf kallaður á okkar
heimili, var afar traustur maður.
Hann hefur í gegnum tíðina verið sá
maður sem oft hefur verið leitað til
með hin ýmsu mál og alltaf hafa ráðin
hans reynst okkur vel.
Þegar við hugsum um hann Jóa, þá
einkenndist fas hans af mikilli ró og
ákaflega fáguðu viðmóti. Bak við
þetta rólega fas mátti einnig greina
hæglátan, víðlesinn mann, sem kom
fram af mikilli festu þegar á þurfti að
halda.
Margar minningar koma upp í hug-
ann þegar komið er að kveðjustund
sem þessari. Ein af þeim eru þær
mörgu ferðir sem Jói fór með fjöl-
skyldu sína vestur í Djúp, þar sem
foreldrar hans og systkini bjuggu.
Engu skipti þá hvort sumar eða vetur
var um að ræða. „Það er ekkert mál
að brenna þarna vestur,“ eins og hann
sagði alltaf, enda var þarna sannur
Vestfirðingur á ferð sem lét sér annt
um sitt byggðarlag. Þessi ódrepandi
ferðagleði Jóa vestur, auk þess að
eyða þar öllum sumrum, leiddi hins
vegar til þess að við fjöskyldan fórum
mjög oft þarna vestur líka, enda var
mikill samgangur á milli fjölskyldn-
anna. Afi Elías var t.d. alveg ómögu-
legur maður nema fara vestur einu
sinni á ári og hitta hann Jóa vin sinn,
enda var, að sögn Jóa, alltaf besta
veðrið fyrir vestan.
Já, hann afi Elías og Jói voru miklir
mátar. Þeir eyddu mörgum stundum
saman, en fyrir um 30 árum síðan
tóku þeir félagarnir upp á því að labba
saman sér til hressingar og heilsubót-
ar. Þetta var gert nánast um hverja
helgi, auk þess sem kvöldgöngur náðu
sífellt meiri vinsældum. Það sérstaka
við þetta var að alltaf varð sami hita-
veitustokkurinn í Mosfellsbæ fyrir
valinu. Ef maður vildi hitta þá félaga,
þá varð maður bara að gjöra svo vel
að mæta á stokkinn og labba með
þeim. Jói og Systa voru samheldin
hjón sem gott var að heimsækja, enda
oft glatt á hjalla. Ekki má þó ljúka
þessum skrifum öðruvísi en að minn-
ast á þær frábæru skötuveislur sem
þau hjónin héldu í gegnum árin fyrir
fjölskyldu og vini. Þar var höndluð
skata að vestfirskum sið af mikilli
natni. Allt Laugarneshverfið komst
ekki hjá því að finna lyktina af þess-
um úrvals mat þegar nær dró veisl-
unni. Skata að hætti Jóa fæst hvergi
annars staðar og eru vafalaust margir
sem sakna þessarar árlegu og
skemmtilegu máltíðar á Bugðulækn-
um. Ekki má heldur gleyma því að
með skötunni var síðan framleitt rúg-
brauðið hans Jóa, sem við reyndar
vitum með nokkurri vissu að hann
hafi ekki komið nálægt, heldur hafi
Systa alltaf átt allan heiðurinn af, þó
nafn hans hafi þar komið við sögu.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við góðan félaga og vin, sem seint
verður þakkað allar þær góðu stundir
sem við og fjölskylda hans höfum átt
saman í gegnum tíðina.
Við viljum votta Systu, Ingibjörgu
og Þórði og þeirra fjöskyldum okkar
innilegustu samúð á þessari erfiðu
stundu.
Elías Magnússon og fjölskylda.
Mig langar til að
minnast þín nú eftir að
þú hefir lokið farsælli
ævileið og þakka þér
fyrir allt á liðnum árum.
Það er svo margt sem kemur í hug-
ann eftir að þú ert farin frá okkur.
JÓHANNA
FRIÐRIKSDÓTTIR
✝ Jóhanna Frið-riksdóttir fædd-
ist á Borgum í Reyð-
arfirði hinn 18. mars
1921. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 1. mars síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Keflavíkurkirkju 7.
mars.
Á langri ævi er svo
margt sem skeður og
við finnum svo
söknuðinn. Það er autt
húsið þitt og það var
alltaf svo gaman að
koma til þín. Við vitum
að seinustu árin voru
þungbær, sérstaklega
þegar Georg var
farinn. Við vonum að
þið hafið mæst og þá
endurnýjast svo
margt. Guð fylgi þér
áfram á sinni eilífðar-
braut.
Við gleymum þér
ekki og minnumst allra góðra daga
með þér í þessu lífi. Þökk fyrir allt á
liðnum árum og allt sem þú varst
okkur.
Við þökkum samfylgd þína
í þessi fjölmörgu ár.
Blessi þig allir englar
og alfaðir tignarhár.
Um eilífðar brautir þér beini
blessaður frelsarinn.
Ljósið á himninum logar
og ljómi um veginn þinn.
Börnin þín Jesús blessi
býður þeim faðminn sinn,
þá veistu að guð er góður
og gefur þér viðhorf ný.
Í frelsarans náðar faðmi
þú fagnar á himins grund.
Yfir þér englar hans vaka
hverja einustu lífsins stund.
(Á.H.)
Þín frænka,
Rósalind Jóhannsdóttir.