Morgunblaðið - 12.04.2003, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. APRÍL 2003 55
✝ Kristbjörg Jóns-dóttir fæddist í
Ystafelli 8. júní
1919. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 6. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jón Sig-
urðsson bóndi og
rithöfundur í Ysta-
felli, f. 4. júní 1889,
d. 10. febrúar 1969,
og Helga Friðgeirs-
dóttir húsfreyja frá
Þóroddsstað, f. 9.
mars 1893, d. 5. jan-
úar 1972. Systkini Kristbjargar
eru: 1) Hólmfríður, f. 4. febrúar
1921, húsfreyja og fyrrverandi
bókavörður á Akureyri. 2) Sig-
urður, f. 23. júlí 1924, bóndi og
kennari í Ystafelli, d. 13. mars
2003. 3) Friðgeir, f. 28. janúar
1927, bóndi í Ystafelli, d. 29. jan-
úar 1996. 4) Jónas, f. 9. mars
1930, fyrrverandi búnaðarmála-
stjóri, býr í Kópavogi. 5) Hildur,
börn. 6) Ari, f. 16. mars 1959,
kvæntur Berit Hildu Ljung, búa í
Svíþjóð. Þau eiga tvö börn. 7)
Sverrir Ingólfur f. 27. september
1965, kvæntur Guðrúnu Petreu
Gunnarsdóttur, búa í Ystafelli.
Þau eiga einn son.
Kristbjörg ólst upp á Ystafelli,
hún fór með foreldrum sínum að
Reykjum í Hrútafirði og stundaði
nám, þegar faðir hennar var
skólastjóri þar veturna 1935–36
og 1936–37. Veturinn 1937–38
var Kristbjörg í Húsmæðraskól-
anum á Laugum í Reykjadal.
Einnig var hún í kaupavinnu á
nokkrum bæjum í Þingeyjarsýslu
ásamt því að vinna á heimili for-
eldra sinna. Í stríðinu fór Krist-
björg suður til Reykjavíkur og
vann á saumastofu. Þar kynntist
hún Ingólfi og þau fluttu svo
norður og stofnuðu nýbýlið Ysta-
fell 3 árið 1946. Búskapurinn
hvíldi á herðum Kristbjargar með
heimilisstörfunum meðan Ingólf-
ur stundaði akstur og vélavið-
gerðir. Eftir að þau hættu bú-
skap, rak hún gistiþjónustu á
Landamóti í Kinn um áratuga
skeið.
Útför Kristbjargar verður gerð
frá Þóroddstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
f. 2. júní 1932, hús-
freyja á Geiteyjar-
strönd í Mývatnssveit.
Kristbjörg giftist í
Reykjavík 11. ágúst
1945 Ingólfi Krist-
jánssyni, f. 27. sept-
ember 1921 í Reykja-
vík, d. 13. febrúar
2003. Börn þeirra
eru: 1) Ragnhildur
Helga, f. 29. janúar
1946, gift Hreini Val-
týssyni, búa í Eyvík á
Tjörnesi. Þau eiga
tvö börn. 2) Krist-
björg, f. 20. janúar
1948, gift Ólafi Dan Snorrasyni,
búa á Akureyri. Þau eiga fjögur
börn. 3) Gunnhildur, f. 28. nóv-
ember 1950, gift Árna Njálssyni,
búa á Jódísarstöðum í Aðaldal. 4)
Helga, f. 10. maí 1953, gift Valdi-
mar Valdimarssyni, búa á Akur-
eyri. Þau eiga fjögur börn. 5)
Ólafur, f. 18. júlí 1954, kvæntur
Elínu Björgu Sigurbjörnsdóttur,
búa í Hlíð í Kinn. Þau eiga sex
Ég trúi’ á Guð, þó titri hjartað veika
og tárin blindi augna minna ljós,
ég trúi, þótt mér trúin finnist reika
og titra líkt og stormi slegin rós,
ég trúi, því að allt er annars farið
og ekkert, sem er mitt, er lengur til,
og lífið sjálft er orðið eins og skarið,
svo ég sé varla handa minna skil.
Ég trúı́ á Guð. Ég trúi alla stund,
og tár mín hafa drukkið herrans ljós
og vökvað aftur hjartans liljulund,
svo lifa skyldi þó hin besta rós.
Já, þó mér sífellt svíði dreyrug und,
skal sál mín óma fram að dauðans ós:
„Ég trúi.“ Þó mig nísti tár og tregi,
ég trúı́ á Guð og lifi, þó ég deyi.
(M. Joch.)
Kveðja.
Guðrún Petrea (Didda).
Ég hugsa til Bibbu frænku og
ljúfar myndir frá bernskuárunum
framkallast ein af annarri.
Ábrystir í dældaðri stálkönnu og
grasaystingur í glerkrukku sem
skotið var upp tún til lítillar
frænku. Sætsúpa og brauð með
sultu í eldhússkróknum. Kaffisopi
og smákökur um miðjan dag á að-
fangadag. Rauðar, bleikar, hvítar
og lillaðar rósir í hvítmáluðu bíl-
dekki sunnan undir gróðurhúsinu.
Blágresi undir birkihríslu sem flutt
var úr Skóginum. Berjatínsla og
sultugerð síðla sumars. Kjötverk
og sláturgerð, reykkofinn stút-
fullur af sperðlum, lærum og síð-
um. Óteljandi stundirnar sem
Bibba gaf sér tíma til að leiða
barnið um töfraland garðs og
gróðurhúss og fræða um blóm og
jurtir. Útsaumuð veggteppi og
englamyndir í stofunni. Lopapeys-
ur, hlýrri, mýkri og fallegri en aðr-
ar.
Þakka þér, frænka, óþrjótandi
þolinmæði og hlýju.
Sverri, Ara, Óla, Helgu, Boggu,
Duddu og Öddu og fjölskyldum
þeirra flyt ég samúðarkveðju.
Erla.
Er vorinu vinirnir fagna
og vígja því ungan draum
breytist forlagafljótið
í fagurbláan straum.
Svo stigum við bæði í bátinn,
sem beint var að ystu firð.
En yfir elfunni hvíldi
hin undursamlega kyrrð.
Það megnar ekkert moldarryk
að myrkva andleg stjörnublik,
sem lýsa tveggja líf og heim
og loga innst í sjálfum þeim.
Með hverju flóði sökkva sævarsker,
þó sólin vefji tindum kuflinn rauða.
En hinsta kvöldið mun ég mæta þér
á mörkum dags og nætur, lífs og dauða.
Úr móðu stíga morgunroðans lönd,
en móti okkur streymir fjallasvali.
Þú réttir þínum vini heita hönd,
og himnar opna sína bláu dali.
Ennþá hafa dagarnir
sín dularfullu bros,
grasið verður silki,
greinar trjánna flos,
sandurinn er glitvoð
úr silfurþráðum tengd,
lækirnir og heiðin
harpa gullinstrengd,
hólarnir og fjöllin
úr fagursteinum gerð.
Það er eins og englar
séu alls staðar á ferð.
(Davíð Stef.)
Það er margt í þessum ljóðlínum
sem okkur finnst geta endurspegl-
að ævihlaup þeirra Bibbu og Ing-
ólfs, sem nú hafa kvatt þessa jarð-
vist með svo stuttu millibili. Þau
voru aldrei sæl með að vera að-
skilin lengi í einu. Það er ómögu-
legt að hugsa sér þau sitt í hvoru
lagi. Víst má telja að þegar Ing-
ólfur var búinn að finna stólinn
sinn hinum megin þá hafi hann
eins og svo oft áður breitt út faðm-
inn og sagt: „Svona Bibba, hættu
þessu og sestu hérna.“
Að leiðarlokum viljum við af öllu
hjarta þakka fyrir allt sem þið vor-
uð okkur. Blessuð sé minning
þeirra.
Börnum og öðrum aðstandend-
um sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Ásta og Benedikt.
Nú er Kristbjörg Jónsdóttir í
Ysta-Felli líka fallin frá. Mér finn-
ast aðeins nokkrir dagar síðan ég
fylgdi Ingólfi til grafar. Og í milli-
tíðinni dó Sigurður. Er nema von,
að Kristbjörgu hafi verið brugðið.
Hún var orðin öldruð. Og slitin
eins og bóndakonur, sem höfðu alið
mörg börn og komið þeim frá sér,
átt á meðan mann, sem líka hafði
mikið í kringum sig þó að hann
væri henni góður. Ég fann það,
þegar Kristbjörg hafði fylgt Ingólfi
til grafar, að henni þótti sem hún
hefði gert skyldu sína. En hún vildi
ekki að hann færi á undan og þó
var Ingólfur alltaf að hugsa um
það, að hún fengi litla húsið sitt og
að hann myndi snúast í kringum
hana meðan hún lifði. Ég hygg að
það hafi aldrei hvarflað að honum,
að hann færi á undan. En kon-
urnar eru þrautseigari.
Þegar Sverrir kom til mín og
sagði mér frá hugmyndum sínum
um samgönguminjasafn í Ysta-
Felli, held ég að hvorugum okkar
hafi dottið í hug, að foreldrar hans
gætu dáið fyrr en eftir nírætt. Við
hugsuðum þetta alltaf þannig, að
þeir feðgarnir myndu byggja safn-
ið upp saman. En nú eru þau
Sverrir og Guðrún ein eftir á Ysta-
Felli. Nú eru þau að gera upp sín
mál og átta sig á, hvernig þau geti
staðið við að byggja safnið upp á
eigin spýtur. Eða með öðrum úr-
ræðum en áður voru hugsuð. Mér
dettur ekki eitt andartak í hug, að
þeim takist það ekki. Viljinn er
sterkur og þau vita hvert þau ætla.
Kristbjörg var einstök kona, hlý
og brást ekki sínum. Hún tók alltaf
vel á móti mér, hvernig sem á stóð,
og þóttist ég þó finna, að hún væri
stundum þreytt. Hún vildi vita,
hvernig gengi með safnið. Vinátta
okkar var í kringum það. Ég sakna
þess að geta ekki oftar komið við
án þess að gera boð á undan mér.
Ég sakna vináttu. Ég sakna mik-
illar konu, sem óx með því að
standa á bak við sína nánustu og
hvetja þá með orði og æði til að
hafa dug til að láta drauma sína
rætast. Í Samgönguminjasafninu á
Ysta-Felli. Frá byrjun hugsuðu
þeir sér, Ingólfur og Sverrir, að
hún fengi skot fyrir sig í safnhús-
inu, sem síðar hefur orðið að kaffi-
stofu. En eins og ég sagði, þegar
ég minntist Ingólfs, þótti honum
sem hann hefði ekki staðið sig.
Þeir Sverrir höfðu reist safnahúsið
fyrir sig, sína gömlu bíla, vélar og
hvaðeina. Kristbjörg féll ekki inn í
þetta umhverfi, þótt hún vildi
leggja sálina í það. Þess vegna
fékk hún líka sitt hús áður en hún
dó. Ingólfur sá til þess. Í því húsi
mun hver sönn manneskja ávallt
finna vináttu og traust eins og
kærleikur hjóna getur sannastur
orðið, eftir að hafa notið hvort ann-
ars og reynt mikið.
Við Kristrún höfum verið með
hugann á Ysta-Felli. Þessar línur
eru samúðar- og vinarkveðjur. Guð
blessi minningu Kristbjargar og
Ingólfs. Guð sé með fjölskyldunni
allri.
Halldór Blöndal.
Bibba stendur á tröppunum og
kallar á mannskapinn. Komið inn
að borða. Ingólfur kallar svo aftur í
þá sem ætluðu aðeins að klára svo-
lítið fyrst. Bibba verður reið ef þið
komið ekki strax í matinn. Það er
nefnilega skyldumæting á Café
Kristbjörgu. Að máltíð lokinni og
leystri lífsgátunni þakka menn fyr-
ir sig. Sumir kveðja, aðrir fara út
að vinna, hver að sínu. Ingólfur
með í ráðum, og allt verður í lagi.
Strákarnir taka rúnt á skriðdrek-
anum og áður en nokkur veit kallar
Bibba á liðið í kaffi. Lífsgátan leyst
í annað sinn og mikið skrafað.
Sagðar sögur af Jónasi Friðmund-
arsyni og hlegið dátt, talað um bíla,
jarðýtur, skurðgröfur (víragröfur
að sjálfsögðu), traktora, heyvinnu-
vélar, rútur, mjólkurferðir til
Húsavíkur í kafófærð, ferðalög á
gamla kariol, Reó og Vípon og að
sjálfsögðu pólitík. Bibba stjórnar
veislu í eldhúsinu sínu í meira en
hálfa öld. Sama var hve margir
komu og þröngt var, alltaf var
pláss fyrir einn í viðbót og varð
aldrei veisluþurrð.
Hún sá lengst af um búskapinn
meðan hann var. Mjólkaði kýr og
hirti fé. Var oft með endur og hæn-
ur. Hún gekk á töðuvöllinn af
krafti og hefði þurft sprækan strák
til að hafa við henni. Ræktaði garð-
inn sinn og var meira og minna í
gróðurhúsinu. Vann két í frost, salt
og reyk og sá um að ryki í kof-
anum. Vinnuelja var henni svo eig-
inleg að hún sleppti nær aldrei
verki. Prjónaði og seldi lopapeysur
í massavís með fallegu mynstri af
öllu tagi. Ingólfur hélt í hespuna.
Bibba vatt á hnykilinn. Rekstur
Gistiheimilisins á Landamóti varð
henni mikill gleðigjafi. Henni þótti
afar vænt um gestabækurnar. Þær
voru fullar þakklætis fyrir hlýlegan
stað og notalega dvöl. Hún kunni
vel að meta þakklæti og gleðjast
með gestum sínum. Myndir minn-
inganna eru margar með þeim
heiðurshjónum Ingólfi og Krist-
björgu. Með brotthvarfi þeirra er
lokið sérstæðum kafla í sögu Þing-
eyinga þar sem gestrisni og hjálp-
semi við náungann er meira í fyr-
irrúmi en gengur og gerist. Nú er
þessum kafla lokið og nýr tekur
við. Við kveðjum Kristbjörgu í
Felli með söknuði. Vertu sæl, góða
vinkona, og við þökkum fyrir okk-
ur.
Páll og Ámundi.
Dauðinn hefur gert sér tíðförult
í Köldukinn undanfarið. Nú síðast
var það okkar kæra Kristbjörg,
Bibba frá Ystafelli, sem féll fyrir
manninum með ljáinn. Það er erfitt
að ímynda sér heimili þeirra Bibbu
og Ingólfs eins og hvert annað hús,
autt af lífi, sálarlausir veggir og
gólf. En ef til vill verður þetta hús
aldrei þannig. Ef til vill mun ljúf-
mennskan sem einkenndi þau hjón
lifa áfram innan þessara veggja.
Og ef ekki í húsinu þá örugglega í
sálum okkar sem vorum svo heppin
að kynnast þeim.
Það er vart hægt að sjá fyrir sér
eldhúsið í Ystafelli án Ingólfs í
sæti sínu með kaffifantinn, og alls
ekki án Bibbu, standandi við kaffi-
vélina ljómandi af ánægju yfir
gestum og gangandi, og lífinu yf-
irleitt. Þessi kona, sem var orðin
svo fótafúin að hvert skref tók á,
var aldrei ánægðari en þegar ein-
hver rak inn nefið og þáði kaffi-
sopa og kleinu. Og það var oft.
Stundum þegar ég kom þarna
inn fannst mér að Ingólfur og
Bibba væru í hrókasamræðum þótt
ekkert væri sagt. Þau voru svo
samrýnd að þau eins og skildu
hvort annað án orða. Líklega hefur
þetta fjarsamband dofnað eitthvað
þegar Ingólfur lést fyrir nokkrum
vikum, og ég hef grun um að Bibba
hafi verið fegin að fá hvíldina, og
að komast til sálufélaga síns á ný.
Eftir standa ættingjar, vinir og
kunningjar og hugsa með söknuði
og þakklæti til Bibbu og Ingólfs á
Ystafelli. Samgönguminjasafnið,
þetta gestrisna heimili, og ekki síst
eðliskostir þeirra munu halda
minningunni lifandi um ókomna
tíð.
Enn á ný hindra óviðráðanlegar
aðstæður mig í að komast norður,
en hugurinn er þar.
Samúðarkveðjur til syrgjandi
ættingja.
Björgvin Harðarson
og fjölskylda.
Kveðja frá
Fornbílaklúbbnum
Það er skammt stórra högga á
milli í Köldukinninni, en með frá-
falli Kristbjargar Jónsdóttur, hús-
freyju á Ystafelli, er gengin ein
mesta rausnarkona í sögu Forn-
bílaklúbbs Íslands. Í fjölmörg ár
hafa fornbílamenn lagt leið sína að
Ystafelli til fundar við Ingólf Krist-
jánsson, sem lést í febrúar sl., og
þá var Kristbjörg iðulega skammt
undan með eldhúsborðið hlaðið af
krásum fyrir komumenn. Það verð-
ur skarð fyrir skildi í Kinninni þeg-
ar félagar Fornbílaklúbbsins aka í
hlað næsta sumar, en Sverrir, son-
ur heiðurshjónanna sálugu, mun
vafalaust halda merki þeirri á loft
um ókomin ár, og svo mikið er víst
að minningin um frábæra gestrisni
á Ystafelli mun seint gleymast.
Örn Sigurðsson,
formaður.
KRISTBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
Kaino var lítil vexti
og dökkhærð, en fríð
sýnum og snögg í fasi.
Hún ólst upp í seinni heimsstyrjöld
og á árum kalda stríðsins. Mikil fá-
tækt ríkti í Finnlandi og erfitt um
nám og atvinnu. Kaino var dugleg í
skóla og fékk námsstyrk til að fara
til Englands í framhaldsnám, aðeins
18 ára að aldri.
Um tvítugt hélt hún áfram til
náms í Edinborg í Skotlandi. Þar
KAINO ANNIKKI
HJÁLMARSSON
✝ Kaino AnnikkiHjálmarsson
(fædd Kvick) fæddist
í Pielavesi í Kuopio-
héraði í Finnlandi
12. apríl 1930. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 23. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram í
kyrrþey frá kapell-
unni í Fossvogi 28.
mars.
kynntist hún og giftist
1952, Sverri Sigurði
Ólafssyni, sem þar var
í rafmagnsverkfræði-
námi. Fyrra barn
þeirra, Pia Rakel, gler-
listamaður, fæddist í
Skotlandi 10. janúar
1953 og er nú búsett í
Danmörku. Seinna
barn þeirra, Rebekka,
byggingaverkfræðing-
ur, fæddist í Reykja-
vík, 19. október 1954
en lést 30. desember
1989. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Í öðru hjónabandi með Halldóri
Hjálmarssyni arkitekt eignaðist
hún Halldór Hjálmar, f. 19. desem-
ber 1961. Hann er rafvirki og bú-
settur í Reykjavík.
Kaino kunni ekki íslensku þegar
hún kom hingað til lands, en fékk
fljótlega starf hjá Loftleiðum vegna
mikillar tungumálakunnáttu sinnar
og vann þar í mörg ár. Síðar starf-
aði hún í tvö ár á móttöku Hótels
Sögu þar til henni var boðið starf
móttökustjóra á Hótel Holti, sem
hún gegndi í um 30 ár af miklum
dugnaði.
Árið 1984 giftist Kaino Jack Bay-
ley verkfræðingi og bjuggu þau í
Houston, Texas, í sjö ár.
Kaino las mikið, bæði erlendar og
innlendar bókmenntir. Skáldsögur
Laxness og kvæði Davíðs Stefáns-
sonar og Steins Steinars voru henni
hugljúf.
Kaino valdi að flytjast aftur til Ís-
lands 1994. Hugur hennar var hér
hjá vinunum og fjöllunum fallegu
við sumarbústaðinn í Kjós. Og vatn-
inu silfraða með stökkvandi laxinum
og himbrimanum á hólmanum. Hún
naut þess að standa með veiðistöng
og takast á við lax og silung og vera
sameinuð náttúrunni og Litla Felli,
Litla Finnlandi, við Meðalfellsvatn,
þar sem hún gróðursetti mörg tré
og hlúði að þeim. Þau minntu hana
á heimaland hennar.
Hvíl í friði, móðir okkar og
amma.
Pia Rakel Sverrisdóttir,
Hrói Kristján Sigurðsson,
Halldór Hjálmar Halldórsson.