Morgunblaðið - 25.01.2004, Qupperneq 52

MINNINGAR
52 SUNNUDAGUR 25. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Við erum að heilsa
og kveðja allt okkar líf.
En þegar við kveðjum í
dag Guðrúnu Önnu
Árnadóttur, er það okkur Erlu ákaf-
lega erfitt. Lillý var ein af þessum
konum, sem hafði sterka útgeislun,
stóran vinafaðm og skemmtilegan
húmor, sem við vinir hennar nutum í
ríkum mæli. Það eru forréttindi að
hafa átt samleið með henni. Á þess-
um tímamótum reika um hugann
margar og góðar minningar frá
heimsóknum til Lillýjar og Óla í
Byggðarenda, sælureit þeirra við
Meðalfellsvatn. „Hér er alltaf fallegt
og gott veður,“ sagði Lillý eitt sinn
er við sátum saman og horfðum út á
vatnið og nutum góðrar stundar.
Ferðalög vestur á Ísafjörð með við-
komu á Illugastöðum í góðum vina-
hóp standandi saman á fögru haust-
kvöldi og telja stjörnurnar, vakna að
morgni, ganga saman upp í hlíðina
og tína bláber. Rölta saman um göt-
ur Parísarborgar. Það var svo sann-
arlega gaman að vera í návist Lillýj-
ar á þessum stundum, þetta
skemmtilega og hlýja viðmót ávallt
til staðar. Allar þessar minningar og
öll samskipti við hana munu verma
og lifa hjá okkur vinum hennar með-
an við lifum. Með þessum ljóðlínum-
sem hér fylgja kveðjum við yndis-
lega konu og biðjum þess að sá sem
öllu ræður, styrki Óla, börn, tengda-
börn og barnabörn í þeirra sorg því
hún er mikil.
Sofðu, ljúfa, sól til viðar hnígur,
svefn og draumar friða hjartans þrá.
Meðan húmið hljótt á jörðu sígur,
hvítur engill loki þinni brá.
(Þ.H.J.)
Erla og Þorsteinn.
Allir sem reynt hafa að skynja
gildi þess að eiga góða vini vita hvers
virði vinátta er. Það höfum við reynt
í gegnum árin í leikfimihópnum okk-
ar og fundið, en sá hópur hefur hist
síðastliðin 30 ár í skóla J.S.B eða hjá
Báru Magnúsdóttur.
Þar höfum við átt vináttu Lillýjar,
sem við kveðjum í dag með söknuði
en þakklæti fyrir samfylgdina í
gegnum árin.
Hún bar af í glæsileik og reisn, al-
veg sama á hvaða tíma við hittumst,
alltaf eins og drottning með sitt fal-
lega bros og kímni á vör. Vonuðumst
við svo sannarlega til að hún hefði
betur í baráttunni við sjúkdóminn og
kæmi nú aftur í plássið sitt í salnum.
GUÐRÚN ANNA
ÁRNADÓTTIR
✝ Guðrún AnnaÁrnadóttir
(Lillý) fæddist í
Reykjavík 21. ágúst
1934. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut laugar-
daginn 17. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
23. janúar.
Hvort sem við erum
einmana, sjúk eða ráð-
villt fáum við umborið
það allt ef við vitum að
við eigum vini jafnvel
þótt þeir geti ekki
hjálpað okkur, það
nægir að þeir eru til.
Vinátta þeirra hjóna
Lillýjar og Óla í gegn-
um árin er okkur ómet-
anleg, heimboðin, sum-
arbústaðarferðirnar,
allar hlýju móttökurn-
ar, síðast nú 4. septem-
ber á fallegu heimili
þeirra, þá Lillý orðin
veik en geislaði af ánægju að taka á
móti okkur.
Í hljóðri bæn sendum við Óla,
börnum, tengdabörnum, barnabörn-
um og öðrum aðstandendum innileg-
ustu samúðarkveðjur okkar.
Við erum bara hluti af náttúrunni
og líf okkar örstuttur áfangi af löngu
þroskaferli, við erum eins og blóm
jarðar sem ljúka upp ásjónu sinni að
morgni og sofnum við hinsta sólar-
geisla.
Minningin um Lillý mun færa
birtu og yl inn í hjörtu þeirra sem
hana þekktu, því að allt sem lifað hef-
ur lifir þótt það deyi og þeir sem hafa
getið sér góðan orðstír lifa í huga
þeirra sem manngildi kunna að
meta.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góða kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Leikfimihópurinn.
Þei þei og ró,
þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó,
sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg,
værðar þú njóta skalt.
Þei þei og ró,
þögn breiðist yfir allt.
(Jóh. Jónsson.)
Það er skammt stórra högga á
milli. Enn fækkar í hópnum okkar og
nú kveðjum við okkar elskulegu vin-
konu Guðrúnu Önnu. Hún sýndi óbil-
andi hugrekki í veikindum sínum og
var fram á síðustu stundu æðrulaus,
falleg og góð.
Hún var sannur vinur vina sinna,
sterk, hlý og hjálpsöm bæði við
menn og dýr. Hún kunni allt; gat allt.
Við sem köllum okkur „Morgun-
frúrnar“ þökkum af öllu hjarta dýr-
mæta áratuga langa vináttu og
tryggð.
Við sendum Óla, Jóni Karli, Ing-
unni, Valdísi og barnabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Gabríella, Gróa, Margrét,
Sigríður, Sigríður S. og Sigrún.
Með fáeinum orðum viljum við
minnast vinkonu okkar Lillýjar.
Kynni okkar hófust í Sandárferð
fyrir rúmum áratug og var sú ferð
upphaf góðrar vináttu við Lillý og
fjölskyldu hennar og styrktust þau
bönd eftir því sem árin liðu. Í ferðum
okkar í Sandá kynntumst við þessari
mætu konu vel og nutum stundanna
með henni.
Síðastliðið sumar var Lillý með í
Sandárferð að venju og þrátt fyrir að
heilsu hennar hefði hrakað mjög, bar
hún sig vel og kvartaði aldrei. Allt
var sem fyrr, „muffinsið“ á sínum
stað í skápnum fyrir svanga nætur-
hrafna og kjötsúpan fullkomin.
Lillý var vel gefin kona og hafði til
að bera mikla skynsemi og hugur
hennar skyggndist víða. Var þess
vegna ætíð gaman að ræða við hana
um hin ólíkustu málefni og var alltaf
stutt í hláturinn.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
þessari mætu konu eftir erfiða bar-
áttu.
Við getum því miður ekki verið
viðstödd útför Lillýjar þar sem við
erum stödd erlendis, en Ólafi, börn-
um og barnabörnum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Önnu Árnadóttur.
Anna K. Sigþórsdóttir,
Einar Sigfússon.
Blíður er árblær,
blíð er dags koma,
fylgja henni tónar töfrafullir
árvakra fugla
sem er eyrna lyst.
Svo kvað séra Jón á Bægisá við
þýðingu á stórvirki Miltons, Para-
dísarmissi, og í hug kemur hið ljúfa
fas og háttur Guðrúnar Önnu Árna-
dóttur.
Nú er mikill okkar missir, hún
Lillý okkar horfin til sinnar Para-
dísar. Hún átti svo sem líka aðra
Paradís, þegar blíður árblær við
dagskomu lék um sumarhúsið eða
garðinn heima, og töfrafullir tónar
glaðværra barna og barnabarna
urðu eyrna lyst.
Þeirra er líka missirinn mestur.
Góður orðstír deyr aldregi, segir í
Hávamálum. Sá orðstír er ekki alltaf
á spjöldum sögunnar eða fjasi fjöl-
miðla. Sá orðstír fer heldur ekki allt-
af hátt eða með glamri. Hann á það
til að læðast léttum skrefum lítilla
barna, vaxa meðal vina og félaga,
verða göfugur, góður og hlýr, og
deyr aldrei.
Þannig er og verður hin glæsilega
vinkona okkar Lillý einnig í minn-
ingunni, göfug, góð og hlý, eins og
blíður árblær, og deyr aldrei. Henni
þökkum við ótal ánægjustundir og
þátttöku í sorg sem og gleði.
Við sendum Ólafi vini okkar og
fjölskyldu þeirra allri okkar hugheil-
ustu samúðarkveðjur og styrk.
Saumaklúbbs-vinahópurinn.
Sumir gefa meira en aðrir. Þeir
ausa upp úr kistum sínum sem eru
barmafullar af lífsins dýrgripum.
Þeir gefa af athygli sinni, brosi, ljúf-
um orðum, skarpri kímnigáfu, um-
hyggju og ástríki. Þannig var Lillý
og brosið hennar fyllti herbergi í
einni svipan. Lillý og Óli voru eitt orð
í munni foreldra minna frá því ég
fyrst man eftir mér – orð sem tákn-
aði vináttu og traust – og fyrir mér
skemmtileg ferðalög á íslensk fjöll,
stórkostlegar veislur og notalegar
samverustundir þar sem allt var
skrafað og mikið hlegið. Hláturinn,
bjartur og hlýr, hnyttnu tilsvörin og
skemmtilegu sögurnar létu litlu
barni líða vel í nærveru sterkrar
konu. Snemma eignaðist ég trausta
vinkonu í Ingunni, dóttur Lillýjar, og
þannig erfist vináttan kynslóð fram
af kynslóð. Minningin um yndislega
konu lifir áfram í brjóstum okkar
allra. Hún lifir í brosi barnabarna,
tilsvörum barna hennar, næmi og
hlýju maka hennar. Minningin fær
mann kannski til að gráta nú en hún
fær mann líka til að brosa og veitir yl
um ókomna tíð. Elsku vinir, megi
guð og allur hans englaher leiða ykk-
ur í sorginni sem nú er svo þung.
Kristín Helga Gunnarsdóttir.
Við munum fyrst eftir henni við af-
greiðslustörf, í hljómplötudeild
Fálkans við Laugaveg og kaffihúsi
Silla og Valda á Laugavegi 11, þar
sem MR-ingar 1955 komu saman á
sínum námsárum. Glæsileg ung kona
með tindrandi bros. Einn úr hópi
MR-inga sá hana sem lífsförunaut.
Gunna hans Óla Karls kölluðum við
hana. Árin liðu við nám og störf er-
lendis. Alltaf eitthvað samband en
ekki í föstum skorðum. Hugmynd
Óla að brissklúbb varð að veruleika
árið 1967 og nokkrir strákar fóru að
hittast reglulega í heimahúsum og
gerðu í 35 ár.
Þessi hópur var meir en briss og
kaffihlaðborð. Við fern hjón áttum
ýmis önnur samskipti og hópurinn
var samstilltur. Í minningunni
geymast margar góðar stundir, ekki
síst í sumarbústað Óla og Gunnu við
Meðalfellsvatn. Þar leið henni vel og
síðast sem við hittumst þar, þá
heyrðum við á henni að þar gæti hún
unað öllum stundum. Nokkrar ferðir
erlendis voru hápunktar samskipt-
anna en í síðustu ferðinni haustið
2002 hafði Gunna þegar kennt sér
lasleika þó ekki væri það sá alvarlegi
sjúkdómur sem fram kom við skoðun
eftir heimkomu úr þeirri ferð. Þó að
ferðalagið hafi verið erfitt á stundum
fyrir okkur sem eldri erum var alltaf
sama brosið og allt svo gott hjá
Gunnu, alltaf jákvæð. Eftir á finnum
við að þessar samvistir hefðu mátt
vera fleiri. En tíminn er skammtaður
og Gunna hans Óla Karls er fyrst úr
hópnum sem kveður. Fyrir stundirn-
ar sem við áttum með henni erum við
þakklát. Ólafi vini okkar og fjöl-
skyldu hans sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Rannveig og Sigurður Tómasson.
Það eru liðin á fimmta tug ára frá
því er leiðir okkar Lillýjar lágu fyrst
saman. Það er langur æviþáttur.
Þegar við lítum yfir sviðið hvarflar
margt í hugann. Samverustundirnar
erlendis, ferðir okkar saman utan-
lands sem innan, börnin okkar og
barnabörnin, sameiginlegur vina-
hópur, tyllidagar og gleðistundir og
þó fyrst og síðast gleðistundir. Það
var við Rín í þeirri fögru borg Mainz
að kynni okkar hófust. Þarna var dá-
lítil Íslendinganýlenda og í þann hóp
kom Óli. Hann kom fyrst einn og hóf
þar sitt tannlæknanám. Þetta var
samheldinn hópur, menn vissu dag-
lega hver af öðrum og lifðu lífinu
saman. Óli var til herbergis með ein-
um félaga okkar en við höfðum íbúð
ef íbúð skal kalla í litlu þorpi í útjaðri
borgarinnar. Þar bjuggum við með
dóttur okkar. Sumir þóttust taka eft-
ir því að þessi nýi strákur félli ekki
að öllu leyti inn í hópinn. Töldu sig
verða þess varir að hugur hans væri
oftast heima á Fróni hjá þeim Lillý
og litla stráknum þeirra honum Jóni
Karli. Það rættist þó úr þessu og inn-
an skamms komu þau saman út öll
þrjú og þar með hófust kynni okkar
Lillýjar. Þá skildum við líka fljótt að
það gat illa gengið til lengdar að þau
væru ekki öll á sama stað. Þessi kona
vakti strax athygli, hávaxin og glæsi-
leg, hógvær, stillt og traust, glað-
lynd, jafnlynd og vinaföst. Hún varð
óðar hvers manns hugljúfi í þessum
hópi. Með okkur tókst fljótlega sá
vinskapur, sem síðan hefur staðið
óslitið. Vissulega er margs að minn-
ast. Íbúðirnar þar sem við bjuggum
voru engin glæsihús og oft kaldar en
samskiptin voru björt og hlý. Þessi
heimili voru oft samkomustaður
þeirra Íslendinga, sem þarna áttu
heima um sinn og við heimsóttum
hvert annað á víxl. Önnur frúin átti
vöfflujárn en hin pönnukökupönnu
og voru báðar óspart notaðar. Við
röltum saman um miðbæinn í tóm-
stundum, komum við í Kaufhófinu,
litum inn á Bæjarabúluna, tókum
þátt í karnival, ókum um Rínardal-
inn, kusum í sendiráðinu í Bonn, vor-
um að einhverju leyti saman flesta
daga öll fjögur með börnin okkar. Í
minningunni er þessi tími sveipaður
rósrauðum bjarma og við minntumst
hans oft með söknuði. Það varð okk-
ur þess vegna eftirminnileg stund
þegar við áttum þess kost að vera
með Lilly á sextíu ára afmæli hennar
á þessum fornu slóðum. Þá heimsótt-
um við alla þá staði, sem við höfðum
vanið komur okkar á. Við dvöldum
þarna saman nokkra daga í góðu yf-
irlæti hjá þeim Völu og Jóni Karli.
Litla stráknum, sem var með okkur í
Mainz en var nú kominn til baka um
stund með konu og börn og hýsti
okkur gamlingjana í þessari píla-
grímsför 35 árum síðar.
Öllu er afmörkuð stund og þegar
dvöl okkar við Rínarfljótið lauk stóð-
um við öll á einum af krossgötum
lífsins og þó að við færum sitt í
hverja áttina hafa leiðir okkar alltaf
legið saman á ný. Við reistum okkur
heimili, eignuðumst fleiri börn og
barnabörn, ferðuðumst saman,
veiddum saman, unnum saman,
saumuðum saman, eignuðumst sam-
eiginlega vini og höfum eiginlega
aldrei verið mjög langt hvert frá
öðru. Heimili þeirra hélt áfram að
vera fastur punktur í tilveru okkar.
Því stýrði hún af slíkum myndarskap
og festu að það verður lengi í minn-
um haft. Við stöndum enn á vega-
mótum þaðan sem leiðir liggja í ýms-
ar áttir. Á meðan við reynum að ná
áttum minnumst við með þakklátum
huga liðinna stunda. Fyrir nokkrum
kvöldum hringdi sameiginlegur vin-
ur. Við ræddum veikindi Lillýjar og
þau tímamót, sem við þóttumst vita
að framundan væru. Hann sagði eitt-
hvað á þá leið: Við verðum að þola
þetta og ganga í gegnum það saman
og víst mega þau vita það Óli og fjöl-
skyldan öll að vinahópur stór og
þéttur stendur þeim að baki. Megi
það verða þeim nokkur styrkur á erf-
iðri stund.
Milli vonar og ótta full kvíða en
jafnframt full aðdáunar höfum við
fylgst með því stríði, sem hún háði
síðustu mánuðina við hinn illvíga
sendiboða dauðans. Hvern dag höf-
um við undrast þann styrk og þá
hugarró,sem hún bjó yfir. Óbuguð
gekk hún til móts við það sem ekki
varð umflúið. Með bros á vör kvaddi
hún okkur skömmu áður en hún
lagði upp í ferðina miklu, sem okkar
allra bíður.
Erla Hjartardóttir,
Gunnar Jónsson.
Í dag verður lögð til hinstu hvílu
góð og einlæg vinkona okkar til
margra ára, Guðrún Anna Árnadótt-
ir, af flestum kölluð Lillý. Við erum
hljóð og harmi slegin, þótt ekki hafi
þetta komið okkur alveg að óvörum.
Hún barðist fyrir lífi sínu lengi vel,
háði hetjulega baráttu og sagði oft-
ast brosandi að sér liði ekki sem
verst, en hún varð að lokum að játa
sig sigraða af þeim, sem við öll end-
anlega töpum fyrir. Þegar ljóst var
hvert stefndi dreif Inga sig upp á
spítala til hennar fáeinum dögum áð-
ur en kallið kom og náði að kveðja
þessa bestu æskuvinkonu sína í síð-
asta sinn.
Svo margs er að minnast, svo
margt er að þakka þegar litið er til
baka yfir langan veg og margs er
saknað.
Vinátta okkar náði til baka til
unglingsáranna. Lillý og Inga
kynntust í Gagnfræðaskóla Vestur-
bæjar og urðu strax miklar vinkon-
ur. Eyddu þær ófáu kvöldinu við
handavinnu, útsaum eða prjón og þá
oftast á Ljósvallagötunni. Við Ólafur
bættumst svo í þeirra kunningjahóp
um haustið 1951. Lillý vann þá á
Laugavegi 11, sem á þessum árum
var vel sóttur af Menntskælingum
og við Óli þar tíðir gestir. Þau urðu
fyrri til en við að bindast böndum,
stofna heimili, eignast börn og leggja
út í framtíðina. Þau fóru til Þýska-
lands þar sem Óli var við nám í tann-
lækningum. Eftir heimkomuna hélt
Óli áfram sínu námi en við fluttum
stuttu síðar af landi brott og bjugg-
um erlendis í rúm 30 ár. Vegna þess-
arar fjarlægðar dofnaði eðlilega
sambandið við þessu ágætu hjón en
það rofnaði aldrei.
Þau voru afar samhent, báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru og
nutu þess að gera hlutina saman. Óli
mikill félagsmaður og músíkant af
Guðs náð, lífgaði oft upp á tilveruna
með nikkunni sinni og Guðrún Anna
studdi hann með ráðum og dáð.
Hann var henni allt og hún honum
sömuleiðis. Allt fram til hins síðasta
voru þau jafnástfangnar turtildúfur
eins og fyrir tæpum 49 árum þegar
þau opinberuðu trúlofun sína. Það
eitt sér er mikil blessun og ekki öll-
um gefin.
Þau voru höfðingjar heim að
sækja og því oft glatt á hjalla enda
nutu þau þess að hafa fjölskyldu og
vini í kringum sig og skipti ekki máli
hvort það var á Ljósvallagötunni, í
Byggðarenda eða í Selinu. Lillý bjó
þeim afar fallegt heimili, skrýtt
mörgum persónulegum munum og
myndum. Óli hætti að vinna fyrir
stuttu og þau byggðu viðbót við
Byggðarendann, sem þau kölluðu
Elliheimilið og þangað inn voru þau
nýflutt. Þau eignuðust þrjú mann-
vænleg börn, sem voru stolt foreldr-
anna, ekki síður en barnabörnin.
Hennar er sárt saknað, fyrst og
fremst af fjölskyldunni, síðan af ótal
vinum og kunningjum, nær og fjær.
Við kveðjum Lillý með sorg í hjarta
og þökkum samverustundirnar.
Ólafi og hans góðu fjölskyldu
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum Guðs bless-
unar.
Megi hún hvíla í friði.
Inga og Einar.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning-
@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist) eða á disklingi. Ef
greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að tilgreina símanúm-
er höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma).
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar).
Frágangur
afmælis- og
minninga greina