Morgunblaðið - 29.01.2004, Side 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 29. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur HelgiGestsson fæddist
í Stykkishólmi hinn
1. desember 1929.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans hinn 20. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Arilíus Gestur Sól-
bjartsson, f. 6. júní
1901 í Bjarneyjum,
og Jakobína Helga
Jakobsdóttir, f. 5.
mars 1902 á Ísafirði.
Systkini Ólafs eru
Jakob Kristinn, f.
1926, d. 2000, Bryndís Margrét, f.
1927, Bergljót Guðbjörg, f. 1928,
d. 1999, Ingibjörg Charlotte, f.
1931, Jósep Berent, f. 1932, Sól-
björt Sigríður, f. 1934, Bergsveinn
Eyland, f. 1937, Jónína, f. 1940, d.
2001. Kjörbróðir Helgi Hafnar, f.
1951, og fósturbróðir Gestur Már
Gunnarsson, f. 1950.
Ólafur kvæntist Elnu Thomsen
1954. Þau skildu. Þau eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Tómas, f.
1953. 2) Sigurður Jakob, f. 1955,
d. 1994, börn hans
eru Kolbrún Ýr, Þór-
unn, Davíð Örn og
Ólafur Þór. Eftirlif-
andi maki er Krist-
rún Þórisdóttir. 3)
Anna Kristín, f.
1957, maki Gunnar
Helgi Emilsson, börn
þeirra eru Elna Ósk
og Emil Geir. 4)
Andrés Ingiberg,
ættleiddur af Leifi
Sveinbjörnssyni, síð-
ari manni Elnu móð-
ur hans, maki Mar-
grét Arndís
Kjartansdóttir, börn þeirra eru
Leifur, Sigríður, Andrea Rún og
Almar Berg.
Ólafur kvæntist Þórönnu Höllu
Bjarnfreðsdóttur 1966, d. 1982.
Þau skildu. Barn þeirra er Bjarn-
freður Heiðar Ólafsson, f. 1967,
maki Hulda Gísladóttir, börn
þeirra eru Auður Lára og Agnes
Edda.
Útför Ólafs verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Þar sem ég sit hér í rökkrinu á
heimili mínu á Kjalarnesi og horfi
yfir lygnan sjóinn, á báru sem
brotnar við sker og fuglasveim í leit
að æti, minnir útsýnið mig sem oft-
ar á æskustöðvarnar við Breiða-
fjörð.
Þegar ég var sex ára flutti fjöl-
skyldan í Höskuldsey á Breiðafirði,
þar sem faðir okkar gerðist vita-
vörður. Skömmu eftir að við fluttum
þangað kynntist eldri systir mín
Elna, mannsefni sínu, Ólafi Helga
Gestssyni úr Hrappsey.
Í fjórtán ár átti Óli, eins og hann
var alltaf kallaður, órjúfanlegan
þátt í æsku minni og uppvexti.
Minningarnar koma fram í hugann
og kalla fram hlýjar tilfinningar,
þakklæti og söknuð. Mig langar að
minnast fyrrverandi mágs míns og
góðs vinar með fáum orðum.
Allar minningar mínar um Óla
eru góðar minningar. Hann var mér
sem bróðir og naut ég umhyggju
hans og hlýju í uppvextinum. Ég
var langdvölum hjá þeim hjónum,
fyrst í Stykkishólmi, Akureyjum og
Hrappsey, síðar í litla húsinu þeirra
í Ólafsvík, þar sem ég gekk í skóla í
þrjá. vetur og fermdist frá þeim
vorið 1959. Börnin þeirra voru og
eru mér sem systkini enda stutt á
milli okkar í aldri. Óli var einstak-
lega handlaginn og verkhagur mað-
ur enda leituðu margir til hans um
hin margvíslegustu viðvik og brást
hann ætíð vel við og kom til hjálpar.
Hjá Elnu og Óla sannaðist máltæk-
ið góða um að þar sem er hjartarúm
þar er einnig húsrúm. Heimili
þeirra var ætíð opið okkur yngri
systkinunum og bræður Óla dvöldu
einnig hjá þeim um lengri og
skemmri tíma.
Óli kunni öðrum betur að verka
kjöt og fisk og að færa björg í bú, en
það hafði hann lært í eyjunum hjá
foreldrum sínum.
Gleymi ég ekki kæstu skötunni,
vestfirska hnoðmörnum, renginu,
alvöru lundabagganum, söltuðu kof-
unum, selkjötinu og harðfisknum
góða.
Á þessum árum stundaði Óli sjó-
inn og þótti vinsæll og eftirsókn-
arverður starfskraftur vegna hæfi-
leika sinna og verkkunnáttu.
Síðustu árin hans í Ólafsvík var
hann verksmiðjustjóri í fiskmjöls-
verksmiðjunni á Snoppunni.
Þegar Elna og Óli slitu samvist-
um voru þau að byggja sér hús í
verkamannakerfinu. Það kom í hlut
okkar Hreiðars að aðstoða Óla við
að gera húsið íbúðarhæft og fluttum
við inn til hans í október 1965.
Við bjuggum þar saman um vet-
urinn í sátt og samlyndi ásamt árs-
gamalli dóttur okkar Elvu Jóhönnu
sem var í miklu uppáhaldi hjá Óla.
Mátti hún vart af honum sjá þegar
hann var heima. Anna Stína einka-
dóttir Óla var líka hjá okkur þennan
vetur. Um vorið hóf Óli sambúð með
Þórönnu Bjarnfreðsdóttur og var
húsið hans selt öðrum. Því miður
hittumst við sjaldan eftir það en
þegar við hittumst, var eins og tím-
inn hefði staðið í stað.
Við Hreiðar minnumst Óla með
þakklæti og hlýju. Ættingjum Óla
vottum við okkar dýpstu samúð og
biðjum þeim Guðs blessunar.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Svala Sigríður Thomsen.
Alltaf var hann Óli minn hress og
kíminn, við vorum alltaf að fiflast og
grínast. Við töluðum oft um eitthvað
skemmtilegt, eins og þegar hann
bjó í Bjarneyjum í bernsku og lék
sér í helli þar, í skjóli frá fullorðna
fólkinu. Óli var ákaflega stríðinn,
hann var eins og lítill apaköttur úti
um allt. En þegar þurfti að ná í
hann, var hann eins og lítill minkur
og kominn í felur á augabragði.
Seinna þegar ég var kominn til vits
og ára heima í Hrappsey, fórum við
Gestur Már með Óla og Diddó (Jak-
obi Kristni) á bát, sem þeir áttu.
Það var æðislegt. Þeir fóru með
okkur út á sundin milli eyjanna, þar
var margt að sjá. Þetta var heilt æv-
intýri. Báturinn klauf öldurnar og
klettarnir blöstu við með öllum sjó-
fuglunum, þegar ég horfði upp í
bergið. Gargið í fuglunum var eins
og yndisleg tónlist, þar þurfti engar
nótur. Þegar Óli var fluttur til
Reykjavíkur fórum við oft út að
skemmta okkur, það var fjör. Hann
vildi endilega að ég næði mér í
kvenmann. Það gekk nú illa hjá mér
lengi vel. Einu sinni sátum við á
skemmtistað og kom þá ungur
kvenmaður í áttina til okkar, en viti
menn, hún vildi dansa við Óla en
ekki við mig. Ég var auðvitað mjög
ánægður fyrir hans hönd, enda var
hann Óli minn myndarlegur og
flottur gæi. Í lokin bið ég góðan Guð
að fylgja honum Óla mínum alltaf.
Helgi Gestsson.
Nú er látinn vinur minn Ólafur
Helgi Gestsson. Kynni okkar hófust
fyrir rúmum tveimur áratugum þar
sem hann vann við útkeyrslu mat-
vara er ég tók á móti í versluninni
Hólagarði, en þar varð Ólafur síðar
húsvörður. Kynni okkar leiddu síð-
an til vinskapar er stóð allt fram til
síðustu stundar. Alla tíð var sam-
viskusemi honum efst í huga í
hverju verki. Hann var af þeirri
kynslóð sem ekki kvartaði yfir smá-
verkjum eða var heima vegna kvefs.
Oft fórum við Óli og Ragnar Örn
sonur minn saman á íþróttaleiki og
var það ein af fáum afþreyingum
hans. Sem formaður húsfélagsins
þurfi ég oft að koma að kvöldi eða
næturlægi með honum til að laga,
þrífa og loka eftir rúðubrot og
óspektir við húsið. Aldrei brást að
annað starfsfólk kom að öllu hreinu
og eins fínu og unnt var þar sem Óli
hafði unnið starf sitt af stakri sam-
viskusemi. Þó hann hafi verið orð-
inn mikið veikur kvartaði hann aldr-
ei og bar sinn sársauka af þeirri ró
og þolinmæði sem alla tíð einkenndi
hann. Með þessum orðum vil ég og
mín fjölskylda kveðja kæran vin og
votta aðstandendum hans dýpstu
samúð.
Bragi Björnsson.
Nú þegar Óli vinur okkar og hús-
vörður er farinn í ferðina löngu,
langar okkur að minnast hans með
þökkum. Það er nú svo, að í svona
verslunarkjarna eins og Hólagarður
er, verða öll samskipti nánari og
meiri en gengur og gerist. Óli starf-
aði með okkur í rúm 13 ár, og var
hann mikill vinur okkar allra. Við
þekktum hann að trúmennsku, þol-
inmæði og nægjusemi, honum var
verulega annt um að okkur gengi
vel og að hlutirnir væru í lagi hjá
okkur. Sem og að hafa hemil á ung-
dóminum, sem oft er fyrirferðar-
mikill og galsafenginn.
Líf hans síðustu árin hefur verið
samofið starfi hans hér í Hólagarði.
Óli hefur verið hvers manns hug-
ljúfi og öllum þótt verulega vænt
um hann.
Í spjalli við Óla um lífið og til-
veruna utan vinnunnar mátti
greina, hvað hann hugsaði mikið til
heimaslóða, á Snæfellsnesið fallega
og Hrappsey, sem hann ólst upp í.
Meðan systur hans naut við á Nes-
inu, var Óli duglegur að skreppa
vestur og taka til hendinni við kind-
urnar og viðhald ýmiss konar hjá
henni. Skemmtilegast fannst honum
að fara með veiðistöngina út á land,
og renna fyrir fisk. Þær ferðir voru
honum algjör endurnæring. Einnig
átti boltinn hug hans og hjarta, að
horfa á spennandi leiki, hvað þá að
fara á völlinn var hámark gleðinnar.
Við viljum að leiðarlokum þakka
Óla samfylgdina og fyrir allar
ánægjulegu stundirnar og munum
sannarlega sakna vinar í stað.
Hvíl í friði.
Sendum afkomendum hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Samstarfsfólk í Hólagarði.
ÓLAFUR HELGI
GESTSSON
Amma mín elskuleg
hefur kvatt þetta líf.
Amma var sannkölluð
Reykjavíkurmær, ólst upp í Mið-
bænum og í Vesturbænum og bjó
þar lengst af ævi. Minningabrotin
streyma fram og hugurinn leitar til
æskuáranna í Sörlaskjólið þar sem
afi og amma bjuggu. Fastir liðir voru
tengdir heimsóknum „vestureftir“
eins og á aðfangadagskvöld, þar sem
öll fjölskyldan kom saman og borð-
aði unghænurétt, heimlagaðan ís og
drakk jólaöl. Amma sagðist hafa
lært að búa til þennan mat af fóstur-
móður sinni Guðrúnu Sæmundsdótt-
ur á Túngötunni og þóttu þetta dýr-
indis krásir. Á laugardögum var oft
farið „vestureftir“ og vorum við oftar
en ekki mætt fyrir hádegi og var þá
borið fram maltbrauð með osti og
annað bakkelsi. Á sunnudögum vor-
um við aftur mætt og þá var hrært í
pönnukökur og hellt upp á könnuna.
Þessi sunnudagssamkoma gegndi
ákveðnu hlutverki því að fjölskyldan
þurfti að ræða landsins gagn og
nauðsynjar og gat þá mönnum orðið
heitt í hamsi enda synirnir þrír skap-
menn og þurftu að blása. Nokkrar
skákir voru tefldar og ef heimsóknin
dróst á langinn lenti maður í kvöld-
mat sem var alltaf hryggur eða læri
með þykkri brúnni sósu og kart-
öflum ásamt heimalöguðum ávaxta-
graut.
Amma var nokkuð sérstök kona,
hún hafði gaman af dýrum, átti t.d.
páfagauka og kött fannst gaman að
því að fara í þrjúbíó og var Lína lang-
sokkur í sérstöku uppáhaldi og man
ég að amma hló eins og lítil stúlka að
Línu. Hún spilaði bingó með góð-
templurum og fleirum oft í viku, spil-
REBEKKA
LÚTHERSDÓTTIR
✝ Rebekka Lúth-ersdóttir, sem
aldrei var kölluð
annað en Lóa, fædd-
ist í Reykjavík 27.
janúar 1917. Hún
andaðist á Hjúkrun-
arheimilinu Eir í
Reykjavík 17. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Neskirkju 27.
janúar.
aði vist og lét sig hvergi
vanta á mannamót
enda var hún mann-
blendinn, hláturmild og
vinsæl meðal sam-
ferðamanna. Í raun og
veru var amma alltaf á
ferð og flugi, ferðaðist
með strætó um allan
bæ til að heimsækja
vinkonur sínar og eftir
að hún fékk bílpróf öðl-
aðist hún meira frelsi
til að vera enn meira á
ferðinni.
Þegar afi og amma
fóru saman í bíltúr
keyrði amma og var hún öruggur bíl-
stjóri, fór hægt og greitt um göturn-
ar og var nokkuð örugg við stýrið
miðað við hvað hún var gömul þegar
hún fékk prófið.
Eftir að hún byrjaði að vinna á
Loftleiðum við ræstingar og fleira
fékk hún frímiða til útlanda og var
hún, nú sem aldrei fyrr, komin á fullt
í ferðalögin. Hún fór til Glasgow,
London og Kaupmannahafnar, ferð-
aðist til Þýskalands, Lúxemborgar,
Ítalíu og fór til Grænlands. Í ferðum
sínum keypti hún handa okkur föt og
gjafir. Þegar ég síðan fluttist til
Kaupmannahafnar kom amma tvisv-
ar í heimsókn og kom mér það á
óvart hversu góða dönsku hún talaði
og gat hún gefið sig á tal við menn á
ótrúlegustu stöðum. En í einni ferð-
inn þegar við sátum inni á veitinga-
stað í borginni og borðuðum fram-
andi mat, leit hún út um gluggann og
sagði: „Þetta er Ægisgata!“ Á þess-
um tímapunkti uppgötvaði ég að eitt-
hvað var farið að gefa sig hjá ömmu
en síðustu fimm ár háði hún erfitt
veikindastríð við Alzheimer-sjúk-
dóminn.
Fyrir ömmu voru allir menn jafn-
ir. Hún var góð við þá sem minna
máttu sín og átti hún marga vini og
kunningja. Hún mátti ekkert aumt
sjá, keyrði út jólagjafir til vistmanna
á Kópavogshæli, setti út mjólk í skál
fyrir flækingsketti, gaf hundum í ná-
grenninu kjötbein og þegar krakk-
arnir í hverfinu komu og hringdu á
dyrabjöllunni gaf hún þeim sælgæti.
Hún tók alltaf vel á móti fólki.
Ég gleymi aldrei þeirri stund þeg-
ar amma passaði mig eitt sinn og ég
datt af hjóli og fékk sár á ennið,
amma fékk hálfgert áfall og var
uppistandið þvílíkt að hún vafði höf-
uðið á mér með handklæði, bar mig
um alla íbúð og leyfði mér að skoða í
dularfulla skartgripaskrínið sitt sem
vanalega enginn mátti kíkja í.
Amma var sjálfstæðismaður alla
ævi, sagði að það sæist langar leiðir á
fólki ef það var í Sjálfstæðisflokkn-
um. Hún hélt því fram að allir vel
klæddir myndarlegir menn væru
sjálfstæðismenn og þetta gilti um
konurnar líka. Bragakaffi keypti hún
hún hvorki né drakk því hún sagði að
það færi framsóknarkaffi. Hún neit-
aði líka einu sinna að gangast undir
aðgerð nema að fá að kjósa Sjálf-
stæðisflokkinn utankjörstaðar áður
því það væri ekki öruggt að hún
vaknaði aftur.
Amma og afi voru afar ólík hjón,
afi var sívinnandi, bæði sem bruna-
vörður hjá Slökkvistöð Reykjavíkur
og samhliða því vann hann í saltfiski
hjá SÍF til margra ára. Að hans mati
var vinnan það sem skipti máli í
þessu lífi. Hann stundaði ekki sam-
kvæmislífið með ömmu eða ferðaðist
með henni til útlanda, fannst betra
að vera heima, lesa í bók eða horfa á
íþróttir og sérstaklega fótboltann.
Þau voru KR- ingar og var fylgst vel
með öllum leikjum félagsins og var
afi einn að dyggustu félagsmönnum
KR.
Eftir að afi lést í febrúar 1993 seldi
hún húsið í Sörlaskjólinu og keypti
sér íbúð við Eiðismýri 30 þar sem
hún dvaldi í fáein ár. Hún var greind
með heilabilun fyrir sjö árum og frá
þeim tíma hefur heilsu hennar hrak-
að hægt og sígandi þar til hinn 17.
janúar að hún fékk hvíldina.
Lífshlaup hverrar mannesku er
stutt, tíminn er ótrúlega fljótur að
líða sem minnir okkur á að njóta lífs-
ins meðan það varir og það gerði
amma. Hún átti gott líf, ólst upp hjá
vel bjargálna fólki og skorti aldrei
neitt, var tiltölulega heilsuhraust og
fékk t.d. aldrei inflúensu meðan hún
lifði. Hún minntist þess ekki að hafa
fengið kvef í nös. Ég er viss um að
hún skilur sátt við þetta líf.
Ég vil að lokum þakka ömmu fyrir
þann tíma sem við áttum saman. Ég
hugsa að æska mín hefði ekki verið
eins hamingjurík ef ömmu hefði ekki
notið við.
Guð blessi minningu Lóu Lúthers-
dóttur.
Berglind.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ARNDÍSAR BJARGAR
STEINGRÍMSDÓTTUR,
Nesi í Aðaldal.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyflækninga-
deilda Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri og
Heimahlynningar.
Sigríður M. Örnólfsdóttir, Guðbrandur Magnússon,
Hálfdán Örnólfsson, Hugrún Sigmundsdóttir,
Steingerður Örnólfsdóttir, Jóhann Pálmason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.