Morgunblaðið - 15.08.2004, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST 2004 37
✝ Bergljót Sigurð-ardóttir fæddist í
Reykjavík 18. mars
1918. Hún lést á
Landspítalanum 7.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Sigurðsson
verkstjóri, f. á Fossi á
Skaga 4. september
1890, d. 30. ágúst
1965 og Sigríður Jó-
hannesdóttir hús-
freyja, f. í Reykjavík
19. september 1891,
d. 21. febrúar 1956.
Systkini Bergljótar eru Bryndís, f.
1916, d. 1984, Guðbjörg, f. 1922, d.
1980, Erla, f. 1923, Aðalheiður, f.
1925, Bertha, f. 1931 og Jóhannes,
f. 1933. Bergljót átti eina uppeld-
issystur, Jóhönnu Gunnarsdóttur,
f. 1922, d. 1993.
Bergljót giftist 22.
maí 1947 Bjarna Vali
Sveinbjörnssyni
brunaverði, f. 1915,
d. 1989 og þau eign-
uðust tvo syni, Ragn-
ar Valsson, f. 1944,
kvæntur Heiði
Sveinsdóttur, f. 1946
og þau eiga tvö börn,
Svein og Berglindi
og Ólaf Valsson, f.
1951, kvæntur Auði
Ingibjörgu Haralds-
dóttur, f. 1961. Börn
Ólafs eru Sara Björg, Ólafur Val-
ur og Hanna Dóra. Fyrir átti Val-
ur soninn Sigurð Valgarð Bjarna-
son, f. 1943. Útför Bergljótar fór
fram 19. júlí í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þau mistök urðu við birtingu minningargreinar um Bergljótu að nöfn barna,
tengdabarna og barnabarna hennar skoluðust til í formála minningargreina.
Við birtum formálann því aftur og biðjumst velvirðingar á mistökunum.
BERGLJÓT
SIGURÐARDÓTTIR
Með þessum línum
langar mig að skrifa
kveðjuorð um tengda-
móður mína sem lést
24. júlí eftir langa
sjúkdómslegu á dval-
ar- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund.
Þegar ég kynntist Friðriku var
hún að öllu jöfnu kölluð Fríða. Ég
var aðeins 17 ára unglingur þegar
ég sá Fríðu í fyrsta sinn, en fljót-
lega þar á eftir gerðist ég tíður
gestur á Sogaveginum þar sem hún
bjó ásamt eiginmanni sínum Leifi
Sigurðssyni og þremur sonum.
Ástæðan var elsti sonur hennar
Guðmundur Ingi, sem þá var skóla-
bróðir minn og vinur, en varð
skömmu síðar kærasti og eiginmað-
ur.
Ég er afar þakklát fyrir hvað ég
fékk þá og alla tíð síðan hlýjar mót-
tökur hjá þeim Fríðu og Leifi og
fjölskyldunni allri. Fríða var frekar
dul kona og hafði ekki hátt um
skoðanir sínar á mönnum og mál-
efnum, en fas hennar var hlýtt og
nálægð hennar notaleg. Hún var
einstaklega næm á fólk og aðstæður
og umburðarlyndi einkenndi afstöðu
hennar til náungans. Nú þegar litið
er yfir farinn veg hrannast ljúfar
minningar upp.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar við Guðmundur Ingi eignuð-
umst okkar fyrsta barn sem þá var
fyrsta barnabarn Fríðu. Sjálf átti
FRIÐRIKA
ELÍASDÓTTIR
✝ Friðrika Elías-dóttir fæddist í
Bolungarvík 25.
febrúar 1913. Hún
lést í Reykjavík 24.
júlí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Bústaða-
kirkju 5. ágúst.
hún þrjá syni sem hún
var mjög stolt af, en
þegar yndisleg stúlka
leit dagsins ljós gat
Fríða ekki leynt gleði
sinni. Hún kom daginn
eftir með bleikt
blúnduefni sem hún
hafði valið og sagði að
hana langaði til að
sauma úr því utan um
vögguna. Ekki grunaði
okkur þá að þessi fal-
lega bleika vöggu-
blúnda ætti eftir að
prýða vögguna mörg-
um sinnum, því að
okkur Guðmundi Inga fæddust fjór-
ar dætur og seinna fimm dætradæt-
ur sem allar sváfu í sömu vöggunni.
Einstaklega gott var að leita til
Fríðu með dætur okkar. Hún tók á
móti þeim í bæði lengri og skemmri
tíma og hafði unun af að gæta
þeirra hvenær sem til hennar var
leitað. Árið 1978 fluttum við hjónin
norður í land og áður en við vissum
af urðu árin á Norðurlandi átján. Á
öllum þessum árum eru óteljandi
ferðirnar suður með allar dæturnar
og þá skiptumst við hjónin á að
dvelja á heimilum foreldra okkar.
Alltaf tók Fríða á móti okkur með
mikilli hlýju og rausn. Hennar stolt
var að eiga ævinlega nóg til af mat
handa gestum sem bar að garði og
lagði hún sig alla fram um að bera
fram góðar og rausnarlegar veit-
ingar. Enginn skyldi fara svangur
frá hennar borði. Gestrisni hennar
var mikil og stóð heimili þeirra
Leifs ævinlega opið fyrir alla sem
bar að garði, hvort sem um var að
ræða næturgesti að norðan eða
börn og barnabörn.
Gott er að minnast margra
stunda í blómaskálanum hennar
sem henni leið svo vel í. Þar var
gott að koma óvænt í kaffi og sitja í
rólegheitum og spjalla. Fríða hafði
frá mörgu að segja sem gaman var
að hlusta á. Hún átti erfið uppvaxt-
arár og þurfti að vinna mikið sem
barn og unglingur. Við sem ólumst
upp við allsnægtir höfðum gott af að
heyra hvernig kjör hennar voru
með allt öðru móti og hvernig hörð
lífsbarátta hafði mótað hana og
þroskað. Fríða átti einlæga trú og
bænir hennar hafa fylgt okkur
börnum hennar og barnabörnum.
Síðustu árin átti Fríða við vanheilsu
að stríða og þurfti á mikilli umönn-
un að halda. Hafði hún misst sjón
og svo að segja allan líkamlegan
mátt. Á þessu erfiða skeiði naut hún
einstakrar umönnunar eiginmanns
síns og Dúnnu systur sinnar. Þau
skiptust á í rúm fimm ár að heim-
sækja hana á hverjum degi þar sem
hún dvaldi og hafa þannig gefið
okkur börnum og barnabörnum fyr-
irmynd sem erfitt verður að líkja
eftir. Á þessum erfiðu sjúkdóms-
árum kvartaði Fríða aldrei þótt hún
hefði missti allan þrótt. Hún hafði
yndi af að hlusta á alþýðusöng og
kunni ógrynnin öll af textum þótt
hún hefði misst að miklu leyti tján-
ingargetu sína. Hún var þakklát
fyrir þær heimsóknir sem hún fékk,
en fannst mesti óþarfi að láta okkur
hafa nokkuð fyrir sér. Nú hefur
Fríða fengið hvíldina og þrátt fyrir
söknuð og trega eigum við sem eftir
lifum fjársjóð í þeim minningum
sem henni tengjast. Kærar þakkir
flyt ég og fjölskylda mín til starfs-
fólks á deild V 3 A sem annaðist
Fríðu af stakri natni og alúð og sá
til þess að stolt kona fengi alla þá
umönnun og virðingu sem hún átti
skilið þegar heilsa og kraftar voru á
þrotum.
Gengin er hógvær kona, heil-
steypt með djúpar og einlægar til-
finningar sem dýrmætt var að eiga
að.
Guði sé þökk fyrir Friðriku Elías-
dóttur.
Elín Einarsdóttir.
Fríða amma var eins og ömmur
gerast bestar. Hún virtist alltaf
hafa tíma fyrir okkur börnin og
sýndi öllu sem við gerðum ótak-
markaðan áhuga og virðingu. Marg-
ar minningar um Fríðu ömmu
tengjast eldhúsinu á Sogaveginum,
borðkróknum og litla herberginu
innan við eldhúsið. Þar áttum við
barnabörnin athvarf og þar tók
amma þátt í leikjum okkar. En
amma lagði okkur líka lífsreglurnar
og var snjöll að nota hversdagslegar
uppákomur í þeim tilgangi.
Fríða amma hafði einstakt lag á
að gera dagleg störf að leik eða að
flétta þau inn í leik okkar. Búð-
arleikurinn er dæmi um þetta. Þá
var sett upp búð í litla herberginu
og amma kom og verslaði með inn-
kaupanet og alvöru peninga á milli
þess sem hún fór til þvotta eða setti
upp kartöflur. Amma var líka boðin
og búin að aðstoða við útfærslur á
leikjum okkar hvort sem um var að
ræða gardínur í brúðarslör eða
pottlok fyrir bílstýri. Þegar ég varð
eldri sagði amma mér sögur frá
sinni æsku. Um stúlku sem ólst upp
á erfiðum tímum. Hún missti pabba
sinn ung og saknaði þess að eiga
ekki pabba sem leiddi hana eins og
aðrar stúlkur áttu. Hún mátti vinna
fyrir sér þó barn væri og var send í
erfiða vist án móður sinnar og yngri
systur. Aðskilnaðurinn við þær var
skelfilegur og hún glímdi við óttann
um að missa þær. Litla stúlkan í
sögunum naut ekki áhyggjulausrar
æsku eins og ég. En ég stend í
þakkarskuld við hana, því síðar á
ævinni lagði hún mikið af mörkum
til þess að gera æsku mína ham-
ingjuríka.
Þegar ég átti von á mínu fyrsta
barni og fyrsta langömmubarni
Fríðu ömmu sendi hún afa upp á
háaloft eftir dálitlum böggli. Við
eldhúsborðið voru tekin upp heima-
saumuðu barnafötin sem amma
hafði bróderað í þegar hún gekk
með pabba minn og höfðu einnig
klætt bræður hans. Hún hafði hald-
ið upp á þau í öll þessi ár. Þetta var
ólýsanleg stund þar sem við hand-
fjötluðum litlu fötin og amma deildi
með mér minningum sínum. Ég
fann til ábyrgðar þegar hún treysti
mér fyrir þessum fötum og ég gæti
þeirra sem gersema eins og minn-
inganna um Fríðu ömmu.
Helga Rut Guðmundsdóttir.
Fríða amma var að kveðja. Hún
er komin í hendur Guðs þar sem
henni líður vel.
Þegar hún kvaddi rifjuðust upp
margar góðar minningar sem við
munum ávallt geyma í hjörtum okk-
ar. Sérstaklega eru minnisstæð öll
þau skipti sem við gistum á Sovó
(Sogaveginum) þegar við fjölskyld-
an komum í bæjarferð frá Blöndu-
ósi. Alltaf var jafn gott að koma inn
á hlýja og notalega heimilið á Soga-
veginum eftir löngu bílferðirnar.
Þegar Fríða amma passaði okkur
gaf hún sér alltaf tíma til að leika
við okkur. Hún var aldrei of full-
orðin til þess og fann upp á ýmsu
sniðugu. Skólaleikurinn var sérstak-
lega vinsæll en þar var hún nem-
andinn en við fengum að vera kenn-
arinn þar sem við létum hana lesa
upphátt og leysa ýmis verkefni.
Þegar við vorum litlar héldum við
stundum smá flautukonsert fyrir
ömmu og kunni hún alltaf vel að
meta það og fagnaði okkur vel,
sama hvernig til hafði tekist. Þó
amma væri orðin máttfarin var hún
ekki mikið að kvarta og það var allt-
af stutt í smágrín hjá henni, suma
brandarana gátum við sagt aftur og
aftur án þess að hún fengi nokkurn
leiða á þeim.
Fríða amma var þeim kosti gædd
að hún lét okkur alltaf finnast við
vera að gera eitthvert gagn, það var
næstum ekkert sem maður var of
lítill til að gera. Við fengum til
dæmis að prófa að setja rúllur í hár-
ið á henni og skrifa niður heilan
brandara áður en við lærðum al-
mennilega að skrifa. Við sátum líka
á rúmstokknum hjá henni og báðum
með henni bænirnar, eins og hún
var vön að gera við okkur fyrir
svefninn. Hún leyfði okkur allavega
að prófa og komast sjálfar að því
hvort verkefnið var of erfitt ef okk-
ur langaði að reyna það. Þannig
sýndi hún trú sína á okkur.
Við minnumst einnig góðra
stunda í blómaskálanum þar sem
hún og Leifur afi ræktuðu rósir og
ýmsar plöntur. Um tíma voru þar
líka tómatar, gúrkur og vínber sem
við fengum stundum að tína upp í
okkur. Amma naut þess svo vel að
finna ilminn af ferskum rósunum á
sumrin og við krakkarnir lékum
okkur í ýmsum leikjum í hlýjunni.
Þegar amma var komin á Grund
og við heimsóttum hana var svolítið
erfitt að sjá hana svona máttfarna
og þreytta. Við héldum í höndina
hennar, spjölluðum í rólegheitunum
og sungum saman.
Fríða var hlý og yndisleg amma
sem við þökkum Guði fyrir að hafa
fengið að kynnast og eiga. Við finn-
um frið í hjörtum okkar því við trú-
um því að ömmu líði nú vel.
Við viljum enda á lítilli bæn sem
er ein af þeim mörgu bænum sem
við báðum með Fríðu ömmu.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Anna Kristín og Laufey
Fríða Guðmundsdætur.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ARNBJÖRG JÓNSDÓTTIR
(EBBA)
Klapparstíg 1,
Reykjavík,
áður Kárastíg 15, Hofsósi,
lést á hjartadeild Landspítala- háskólasjúkra-
hús fimmtudaginn 12. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Gunnar Geir Gunnarsson,
Jóna Þórðardóttir, Kristján Arason,
Gunnar Geir Gunnarsson,
Þröstur Viðar Gunnarsson, Kristín Bergmann,
Pálína Sif Gunnarsdóttir, Einar Marteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ingimar Þórðarson
var ljúfur drengskap-
armaður, þægilegur í
samskiptum, með af-
brigðum greiðvikinn
og bjó yfir hnitmiðaðri gamansemi,
sem naut sín best í góðra vina hópi.
Hann var í flokki þess unga fólks
sem flykktist á mölina upp úr seinna
stríði. Til Keflavíkur kom hann ráð-
inn til starfa í Keflavík hf. Þar
kynntist hann konuefni sínu Elínrós
Jónsdóttur. Þau giftust árið 1949 og
eignuðust fjögur börn, en yngsta
soninn, Guðjón, misstu þau eftir erf-
ið veikindi árið 1978.
Fljótlega fór Ingimar að stunda
sjó með tengdaföður sínum Jóni
Eyjólfssyni. Þá var og hét Mið-
bryggjan, Stokkavörin, Gullkistan
undir Stapa, Garðsjórinn og salt-
fisksverkunin í skúrnum á Myllu-
bakka. Á sumrin var svo farið til
síldveiða fyrir Norðurlandi og á rek-
net á haustin. Sumarið 1952 vann
INGIMAR
ÞÓRÐARSON
✝ Ingimar Þórðar-son fæddist á
Ysta-Gili í Langadal í
Húnavatnssýslu 14.
september 1923.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Garðvangi
9. ágúst síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 13. ágúst.
Ingimar undir verk-
stjórn Auðuns Karls-
sonar við að koma
stóra kerinu fyrir,
framan við hafnargarð-
inn í Vatnsnesvík.
Lengst af var Ingi-
mar þó bifreiðarstjóri
á vegum Varnarliðsins
á Keflavíkurflugvelli
og jafnframt leigubíl-
stjóri á Ökuleiðum.
Farnaðist honum akst-
urinn ákaflega vel og
nutu sín þar einkar vel
mannkostir hans. Ung-
ur fór Ingimar á Hér-
aðsskólann á Laugarvatni og mun
hann þá hafa hafið að rita dagbók
sem hann gerði nær óslitið um ára-
raðir. Hann hafði fastmótaða og
prýðisgóða rithönd.
Ingimar kappkostaði að vinna sín
verk af trúmennsku. Það var honum
víðs fjarri að trana sér fram. Leiðin
eftir Langadal í Húnavatnssýslu
hefur mörgum reynst löng.
Jafnvel nú á bílaöld getur hún
ýmsum orðið harla strembin. Því
kynntumst við faðir minn á heimleið
frá Akureyri síðla hausts 1968. Þá
brast á blindhríð í Skagafirði en bíl-
stjórinn okkar, hann Ingimar, fór
þetta sem ekkert væri, hélt sinni ró
og sínu striki, þannig að undrum
sætti þegar löngu vonum fyrr grillti
í Blönduós framundan í kófinu.
Hann var á heimaslóð. En nú hefur
Ingimar Þórðarson verið kallaður í
ferðina miklu. Þar trúi ég að honum
fagni vinir í varpa. Elínrós systur
minni og fjölskyldunni allri vottum
við hjónin dýpstu samúð.
Kristján A. Jónsson.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku afi, þú varst alltaf svo hrif-
inn af kveðskap og þetta ljóð segir
svo mikið því margs er að minnast
og svo margt til að segja.
Veðrið var þér ávallt ofarlega í
huga og blíðan í dag, afi, þú hefðir
glaður í bragði skrifað lýsingarnar á
veðrinu í dag. Ég bið góðan guð að
styrkja hana ömmu og okkur öll hin
í sorginni.
Ég veit það, afi, að þér líður vel
núna.
Blessuð sé minning þín, litla rósin
þín,
Sigríður Rós Jónatansdóttir.