Morgunblaðið - 19.11.2004, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sólveig BjörgPálsdóttir fædd-
ist á Ölduhrygg í
Svarfaðardal 22.
apríl 1911. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut fimmtu-
daginn 11. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Filippía Margrét
Þorsteinsdóttir hús-
móðir, f. á Kleif í
Þorvaldsdal 16.5.
1880, d. í Reykjavík
14.1. 1968 og Páll
Hjartarson, bóndi á
Ölduhrygg, f. í Uppsölum í Svarf-
aðardal 12.8. 1877, d. á Siglufirði
11.1 1952. Systkini Sólveigar
Bjargar, öll látin, eru: Steingrím-
ur, cand. mag. og kennari við Vél-
skólann, f. 23.8. 1907, d. 15.2. 1958,
eiginkona hans var Emilía Karls-
dóttir, f. 9.5. 1911, d. 18.10. 1991;
Eiríkur, lögfræðingur, bæjarstjóri
og síðar forstjóri Sólvangs í Hafn-
Reykjavík. Þau eignuðust engin
börn, en Ragnar átti fyrir tvö börn,
Knút f. 18.7. 1925, d. 26.4. 1986, og
Bíbí Jensen, f. 16.2. 1921. Sólveig
Björg fór ung að heiman til að leita
sér þroska og vinna fyrir sér; hún
var við nám í Húsmæðraskólanum
að Laugum í Þingeyjarsýslu vetur-
inn 1932–1933. Þá var hún í vist hjá
fjölskyldum á Akureyri og fylgdi
síðan einni þeirra til Reykjavíkur
þar sem hún settist að eftir það og
vann fyrst framan af við sauma og
skyld störf, m.a. á Prjónastofunni
Malín sem Malín Hjartardóttir föð-
ursystir hennar rak. Á árabilinu
1956–1984 vann hún með nokk-
urra ára hléum við umsjón og eft-
irlit með heimavist Hjúkrunar-
skóla Íslands og sem hús- og
símavörður. Ragnar maður hennar
veiktist 1966 og þau ár sem hann
átti ólifuð dvöldust þau á Reykja-
lundi þar sem Sólveig Björg fékk
vinnu og gat þannig annast mann
sinn. Eftir lát hans vann hún um
tíma á Flókadeildinni uns hún
sneri aftur til Hjúkrunarskólans
þar sem hún vann þangað til hún
fór á eftirlaun.
Útför Sólveigar Bjargar verður
gerð frá Háteigskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
arfirði, tvíburabróðir
Sólveigar, f. 22.4.
1911, d. 16.5. 2002,
eiginkona hans var
Björg Guðnadóttir, f.
17.4. 1903, d. 4.3. 1996;
Stefanía Snjólaug,
hárgreiðslumeistari
og deildarstjóri við
hárgreiðsludeild Iðn-
skólans í Reykjavík, f.
22.12. 1912, d. 24.4.
2002, eftirlifandi eig-
inmaður hennar er
Ólafur J. Ólafsson,
löggiltur endurskoð-
andi, f. 9.11. 1913; og
Margrét Hjördís húsmóðir, f. 5.3.
1919, d. 9.7. 1998, eiginmaður
hennar var Birgir Runólfsson, at-
vinnurekandi á Siglufirði, f. 2.1.
1917, d. 5.5. 1970.
Sólveig Björg giftist 4.9. 1943
Ragnari Kristjánssyni frá Patreks-
firði, skrifstofumanni í Reykjavík,
f. 18.10. 1901, d. 15.9. 1970 og
bjuggu þau allan sinn búskap í
Snemma vors árið 1911 fæddist
stúlka á bænum Ölduhrygg í Svarf-
aðardal. Fæðingin var ekki áfallalaus
en fumlaus ljósmóðir náði að losa
naflastrenginn sem herti að hálsi
barnsins. Móðirin hallaði sér aftur –
svo held ég hún hafi risið upp við
dogg. „Bíddu aðeins, Filippía mín,“
sagði ljósmóðirin, „þetta er ekki al-
veg búið, hér kemur annað barn.“
Þarna komu í heiminn tvíburarnir
Sólveig Björg og Eiríkur, sem nú
hafa bæði kvatt í hárri elli.
Sólveig ólst upp í faðmi foreldra,
systkina og Svarfaðardalsins. Ég
geri mér í hugarlund að lífið á Öldu-
hrygg hafi einkennst af vinnusemi og
reglu utandyra sem innan; og að í
daglegu amstri hafi glaðværð og góð-
ar hugsanir setið í fyrirrúmi, að verk-
in hafi verið unnin af kostgæfni en
um leið hafi börnunum gefist næði og
hvatning til heilabrota og lesturs. Á
vetrarkvöldum hlupu systkinin á
skautum á ánni; seinna gengu bræð-
urnir menntaveginn en systranna
beið hefðbundið hlutskipti kvenna af
aldamótakynslóðinni.
Ung stúlka vann Sólveig á Akur-
eyri; í húsi og í verslun. Seinna flutti
hún til Reykjavíkur þar sem hún bjó
um áratuga skeið. Það hefði því með
nokkrum rétti mátt kalla Sólveigu
Reykvíking; í hjarta sínu var hún þó
alla tíð Svarfdælingur. Sólveig vann
ýmis störf, lengst var hún á skrifstofu
Hjúkrunarskóla Íslands. Hún var
skarpgreind og hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum. Gam-
ansemi var ríkur þáttur í skapgerð
hennar en hún gat verið föst fyrir
þegar henni þótti ástæða til. Andlegu
atgervi sínu hélt hún til hinstu stund-
ar. Sólveig eignaðist ekki börn en
fjöldi barna, skyldmenni og vanda-
lausir, naut umhyggju hennar og
elsku. Hún fylgdist með hverjum ein-
staklingi í þessum stóra hópi, gladd-
ist með þeim í velgengni og var ætíð
reiðubúin til aðstoðar ef á þurfti að
halda. Sólveig og Ragnar, maður
hennar, sem lést árið 1970, fóstruðu
mig um hríð í barnæsku. Það gerðu
þau formálalaust og án nokkurra
skilmála. Alla tíð síðan hef ég og mitt
fólk átt Sólveigu að, kærleik hennar
og alúð. Ég kveð mína kæru fóstru
með virðingu og þakklæti. Guð blessi
minningu hennar.
Anna Guðmundsdóttir.
Sólveig Björg að reka kýr,
Stefanía Snjólaug hraukar,
en Margrét Hjördís, mærin blíð,
hjá mömmu sinni baukar.
Þannig orti Filippía um dætur sín-
ar ungar einn fagran sumarmorgun í
hlaðvarpanum á Ölduhrygg. Þar átti
fjölskyldan heima í 24 ár, 1909–1933,
meðan börnin komust á legg. Æsku-
árin liðu við leik og störf í grösugum
dal undir háum fjöllum, bæirnir
stóðu þétt og frændur og vinir nánast
í hverju húsi; þá hnýtti Sólveig Björg
eða Bonga, eins og hún var oftast
kölluð, vina- og kærleiksbönd sem
héldu ævina alla. En fyrr en varði
þurfti unga fólkið að hverfa brott til
náms og starfa. Sveitin fylgdi því þó
ávallt og sveipaðist í frásögnum heið-
ríkju sumarlandsins og íbúarnir dul-
úð goðsagnarinnar. Í Reykjavík hitti
Bonga fyrir allfjölmennan hóp ætt-
ingja og sveitunga að norðan sem
stækkaði með árunum við fæðingu
nýrra kynslóða. Þetta fólk var hún
óþreytandi að rækta og færði fréttir
milli ættingja sem sjaldan eða aldrei
hittust og hélt lifandi tilfinningunni
um sameiginlegan uppruna.
Heimili Bongu og Ragnars stóð
fyrst og lengst í hinu aldna Gunn-
laugsenshúsi að Amtmannsstíg 1, í
vesturkvisti Smiths kaupmanns. Á
þeim árum reis miðbærinn undir
nafni og í litlu stofuna þeirra komu
margir, vinir og vandamenn, sátu
lengi og skröfuðu margt. Þaðan var
frábær útsýn yfir Lækjargötu og úr
gluggunum mátti á hátíðisdögum
fylgjast með prúðbúnu mannhafinu
sem leið þar hjá í hægum straumi
með þéttum klið við óm frá lúðra-
sveitum og hátalararöddum á Aust-
urvelli og Arnarhól. Af Amtmanns-
stígnum fluttu þau 1959 í Drápuhlíð
og bjuggu þar þangað til Ragnar
veiktist. Eftir lát hans bjó Bonga á
Grenimel og í Hafnarfirði uns hún
flutti á efstu hæð í Furugerði 1 þar
sem hún bjó til æviloka.
Eftir að Bonga varð ein ferðaðist
hún víða innanlands og utan og sex-
tug að aldri tók hún bílpróf og eign-
aðist bíl sem hún átti í mörg ár og
hafði mikla ánægju af. Henni var
fagnað hvar sem hún kom og sett í
öndvegi á hverjum fundi. Við þökk-
um langa samfylgd og góðar minn-
ingar um dásamlega frænku.
Sigurgeir Steingrímsson.
Okkur langar að kveðja kæra
frænku okkar Sólveigu Björgu Páls-
dóttur með örfáum orðum.
Sólveig Björg sem alltaf gekk und-
ir nafninu Bonga innan fjölskyldunn-
ar var fastur punktur í okkar tilveru
og í miklu uppáhaldi. Reyndar heitir
önnur heimasætan Kristín Björg í
höfuðið á henni. Bonga kom oft í
heimsókn til okkar og ef að eitthvað
stóð til var spurt hvort ekki væri
öruggt að Bonga kæmi. Svo mikið er
víst að það vantar mikið þegar Bonga
kemur ekki lengur. Bonga var mikil
heimskona, alltaf sérlega vel til höfð
og hafði gaman af að vera á meðal
fólks og var þá gjarnan hrókur alls
fagnaðar. Hún átti ekki börn sjálf, en
heimili hennar var þakið af myndum
af frændfólkinu sem henni þótti afar
vænt um og hélt kostum þess gjarnan
á lofti. Börn hændust að Bongu og
víst er að systkinin í Mávahlíðinni litu
á hana sem sína aðal frænku.
Hún var ótrúlega sterkur en jafn-
framt vinalegur persónuleiki þessi
lágvaxna kona, en hún gat líka verið
föst fyrir ef henni þótti ástæða til.
Hún var mjög skörp í hugsun og
fylgdist vel með öllu sem gerðist
þrátt fyrir háan aldur.
Það gleymir enginn henni Bongu
sem á annað borð fékk tækifæri til að
kynnast henni.
Við kveðjum Sólveigu Björgu Páls-
dóttur frá Ölduhrygg í Svarfaðardal
með virðingu og þakklæti fyrir sam-
veruna.
Fjölsk. Mávahlíð 30, Reykjavík.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast konu eins og Bongu, en
svo var Sólveig Björg ætíð kölluð af
minni fjölskyldu.
Og enn meiri forréttindi að eiga
Bongu sem frænku, konu sem var
gædd svo miklum gáfum, mikill gleði
og sérlega skemmtilegu skopskyni.
Ég þakka fyrir það sem ég lærði af
henni, þar fór mikil kona þó lítil væri.
Kona sem þótti svo vænt um sína
stóru fjölskyldu, þó engin börn hafi
hún sjálf átt.
Minningarnar hrannast upp er ég
lít til baka er ég sá hana fyrst í litlu
fallegu íbúðinni í Drápuhlíð 29 í
Reykjavík og seinna er hún kom í
heimsóknir til mín eftir að ég var far-
in að búa, minninguna um allar
hringingarnar, þar sem hún spurði
spjörunum úr fjölskylduna, hún vildi
fylgjast með, vita hvernig hverjum
og einum leið, því stórfjölskyldan var
henni svo dýrmæt.
Kveð ég nú Bongu með orðum
Bjarna Marinós og bið Guð að blessa
minningu hennar.
SÓLVEIG BJÖRG
PÁLSDÓTTIR
✝ Þóra GuðrúnValtýsdóttir
fæddist í Reykjavík
5. febrúar 1943. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi að morgni
þriðjudagsins 9. nóv-
ember síðastliðins.
Foreldrar Þóru eru
hjónin Valgerður
Jónsdóttir, f. í Sel-
koti í Þingvallasveit
15. nóvember 1924
og Guðmundur Val-
týr Guðmundsson, f.
á Þingeyri við Dýra-
fjörð 4. júlí 1912 , d. 2. apríl 2002.
Þeim varð 6 barna auðið: 1) Ágúst
Birgir, f. 15. október 1941, d. 13.
maí 1942; 2) Þóra Guðrún, sem hér
er minnst; 3) Guðný Eygló, f. 1.
1996 og Róbert Valle, f. 8. nóvem-
ber 1998. Síðari kona Reynis er
Marebic Birgisson, f. 23. júlí 1981.
2) Víðir Bergmann, f. 3. ágúst 1964,
kvæntur Ernu Matthíasdóttur, f.
12. marz 1960. Dætur þeirra eru
Björk Kristjánsdóttir, f. 19. októ-
ber 1983 og Þóra Nian, f. 3. janúar
2002. 3) Hlynur Bergmann, f. 2.
janúar 1966. Kona hans er Sigurást
Baldursdóttir, f. 11. marz 1956.
Börn Sigurástar af fyrra hjóna-
bandi eru Heiða Björk, Sigurjón,
Inga Þóra og Bryndís.
Eftir að Þóra byrjaði að vinna ut-
an heimilis starfaði hún fyrst sem
aðstoðarstúlka í Prentstofu G. Ben
1980–1983. Eftir það starfaði hún
við leikskólann Arnarborg 1983–
1989 og síðan aftur í G. Ben sem
síðar sameinaðist Grafík og heitir í
dag Gutenberg. Þóra hóf síðan
störf hjá Íslandspósti og starfaði
þar allt til sumarsins 2004 en þá lét
hún af störfum vegna veikinda.
Útför Þóru verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
september 1945; 4)
Hulda Berglind, f. 9.
september 1949; 5)
Erla Sólrún, f. 6. júlí
1956; og 6) Ágúst Óm-
ar, f. 14. mars 1962.
Þóra Guðrún giftist
26. júlí 1962 Birgi
Bergmanni Guðbjarts-
syni, f. 13. marz 1944,
d. 14. apríl 1988. For-
eldrar Birgis voru
hjónin Guðrún Dag-
björt Frímannsdóttir
og Guðbjartur Berg-
mann Fransson en þau
eru bæði látin. Synir
Þóru og Birgis eru: 1) Reynir Berg-
mann, f. 8. nóvember 1962. Fyrri
kona hans var Anabelle Valle, f. 5.
júní 1975. Þau slitu samvistir. Synir
þeirra eru Birgir Valle, f. 24. apríl
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þóra tengdamóðir mín var ein-
staklega heilsteypt og æðrulaus
kona. Ég minnist hennar með þakk-
læti, hlýju og virðingu.
Blessuð sé minning Þóru Guðrún-
ar Valtýsdóttur.
Erna Matthíasdóttir.
Elsku Þóra, ég ætla ekki að hafa
mörg orð um þig elsku systir mín, ég
sagði þér hvað mér þætti vænt um
þig áður en þú fórst í þessa langferð
orðin frekar þreytt enda átti ekki við
þig að liggja.
Nú hefur þú hitt Bigga þinn aftur
eftir 16 ár.
Elsku Reynir, Víðir, Hlynur, og
fjölskyldur, missir ykkar er mikill en
minningin um góða mömmu, tengda-
mömmu og ömmu yljar. Mamma
mín, að sjá á eftir barninu sínu ætti
enginn að þurfa að gera, en við ráð-
um litlu um það, megi guð styrkja
ykkur öll.
Hver sól, er rís, brátt síga tekur,
Og sérhver dagur líður hjá.
Hin fögru blóm, sem vorið vekur,
þau visna síðar haustdag á.
Svo breytist allt og hverfist hér,
en Herrann einn hinn sami er.
(J. Z.)
Erla systir.
Þá er Þóra systurdóttir mín laus
við veikindin sem hún barðist við og
hafði betur í tvö fyrri skiptin sem
hún veiktist en varð nú að lúta í
lægra haldi þegar hún veiktist í
þriðja sinn og lést að morgni 9. nóv-
ember.
Ég á margar minningar um Þóru
allt frá því hún var lítil og ég að passa
hana á Bíldudal þar sem foreldrar
hennar bjuggu eitt sumar. Þóra var
þá á öðru ári, skýr og skemmtileg, og
ég undi mér við leik í hlíðinni fyrir of-
an bæinn með vinkonum mínum sem
líka voru að passa börn. Aldrei man
ég eftir að mér leiddist að passa
Þóru og mér finnst að þetta sumar
hafi alltaf verið sól.
Ég hef fylgst með Þóru alla tíð síð-
an enda áttum við lengst af heima í
námunda hvor við aðra. Þá kom Þóra
oft til okkar og alltaf var nóg að
spjalla og ég var líka daglegur gest-
ur hjá foreldrum hennar. Hún
kynntist ung Birgi sem varð síðan
eiginmaður hennar og þau eignuðust
þrjá syni sem allir eru uppkomnir og
orðnir heimilisfeður og höfðu gefið
Þóru þrjú barnabörn sem nú hafa
misst ömmu allt of fljótt. Þau hjónin
höfðu mjög gaman af að ferðast og
fyrstu utanlandsferðir okkar
hjónanna voru með þeim og voru þá
strákarnir og okkar yngstu með í
fyrstu.
Seinna fórum við sex saman og
keyrðum um Evrópu og frá því
ferðalagi eigum við margar og góðar
minningar.
Einnig var farið í margar ógleym-
anlegar ferðir hér heima og skoðaðir
nýir staðir og oftast var þá sofið í
tjaldi. Alltaf voru það þau hjónin sem
komu og stungu upp á að drífa sig út
úr bænum.
En það átti ekki fyrir þeim hjón-
um að liggja að eldast saman því að
Biggi veiktist og lést aðeins 44 ára
eftir baráttu við sama sjúkdóm og
Þóra nú.
Þóra vann lengi á leikskóla eftir að
Biggi dó og undi sér vel innan um öll
börnin en síðustu ár bar hún út póst
og naut hún útiverunnar sem fylgir
því starfi.
Við í frænkuklúbbnum eigum eftir
að sakna hennar á frænkukvöldum
sem eru einu sinni í mánuði.
Við hjónin sendum Völlu systur
minni, sonum Þóru og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Bjarndís Jónsdóttir.
Kæra Þóra.
Nú lýsir ekki ljós þitt okkur lengur
því lífsins göngu þinni lokið er.
Og hljóðnað hefur hörpu þinnar strengur
í hljóðri bæn við biðjum fyrir þér.
Að fá að kynnast þér var mikill fengur
og fríður hópur eftir þér nú sér.
Nú horfin ertu burt úr þessum heimi
á himnahæðum kannar ókunn lönd.
Þar mynda þú og Biggi öflugt teymi
og þakklát gangið saman hönd í hönd.
Algóður Guð nú sálu þína geymi
og gæti þín við Drottins dýrðarströnd.
(Ragna Jóh. Magnúsdóttir.)
Ástvinum öllum sendum við sam-
úðarkveðjur.
Ragna, Jón Bjarni og börn,
Bolungarvík.
Elsku Þóra mín.
Ég sakna þín,
nú ertu farin frá mér
Mér finnst það dálítið skrítið
að þú skulir ekki lengur vera hér.
Hér leiðist mér að vera,
ég læt ei á því bera
þú hverfur varla nokkra stund úr huga
mér.
Þú veist vel ég sakna þín,
ég sakna þín er ég hugsa um þig,
því þú varst mér kær.
Þær óralöngu leiðir
sem liggja á milli okkar
laða fram í huga mínum minningu.
Um gamla góða daga
ÞÓRA GUÐRÚN
VALTÝSDÓTTIR