Morgunblaðið - 19.11.2004, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Í dag hefði amma
orðið sjötug. Nú þegar
nokkur tími er liðinn frá því að hún
kvaddi hafa minningarnar skipt um
hlutverk.
Nú veita þær hlýju og vellíðan í
stað þess að nísta hjartað eins og
þær gerðu fyrst á eftir. Nú eru allar
minningarnar um sumarbústaða-
ferðir, helgarfrí með ömmu og afa,
löngu símtölin og allt þetta hvers-
dagslega perlur, fastar í minninu,
sem enginn getur tekið frá mér.
Fyrir rúmum tíu mánuðum var ég
GUÐBJÖRG
VALDIMARSDÓTTIR
✝ Guðbjörg Valdi-marsdóttir fædd-
ist á Guðnabakka í
Stafholtstungum í
Borgarfirði 19. nóv-
ember 1934. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 1. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Digraneskirkju 9.
janúar.
reið og ósátt við að
þurfa að kveðja
ömmu svona snemma
en nú er reiðin að
fjara út og ég er
þakklátari með hverj-
um deginum fyrir að
hafa fengið að hafa
hana hjá mér í þó
þennan tíma. Að eiga
ömmu eins og þessa
er alls ekki sjálfsagt
heldur eru það for-
réttindi, rétt eins og
það eru forréttindi að
eiga afa eins og afa
Munda í Gullsmáran-
um. Afi minn er hetja og eins og ein-
hvers staðar stendur skrifað: ,,engill
í dulargervi“.
Ég veit að amma er ekki farin fyr-
ir fullt og allt heldur fylgist með
okkur öllum af betri stað. Það er
vissulega notalegt að vita að það er
engill þarna uppi sem fylgist með
öllu og leiðir okkur í gegnum erf-
iðleika sem kunna að vera á veg-
inum. Einhver sem við getum treyst
fyrir víst.
Elsku amma, til hamingju með af-
mælið. Þín
Ella Björg.
Fyrrverandi tengdamóðir mín og
mín góða vinkona hefði orðið 70 ára í
dag, hefði hún lifað. Mig langaði að
minnast hennar á þessum tímamót-
um.
Við kynntumst árið 1975. Þá var
ég aðeins 15 ára og hún rétt rúm-
lega fertug. Öll mín unglingsár var
ég í fjölskyldunni og við gerðum
margt skemmtilegt saman. Fórum í
ferðalög, á sveitaböll, í berjatínslu,
gerðum laufabrauð saman o.s.frv.
Nú hugsa ég hvað ég var heppin
að fá að vera með þeim hjónum og
börnum þeirra á þessum tíma.
Eftir að leiðir okkar Rögnvaldar
skildu, þá breyttist samt ekkert í
þeirra fari, Munda og Dúddu, gagn-
vart mér. Þau héldu áfram að vera
mér sem tengdaforeldrar og seinna
eftir að bættist við barnahópinn hjá
mér, þá voru þau „amma Dúdda“ og
„afi Mundi“ fyrir þau börn líka.
Ég lærði mikið af góðum hlutum
hjá Dúddu minni, enda sakna ég
hennar mikið.
Ég þakka fyrir alla góðvild í minn
garð, elsku Mundi og fjölskylda.
Guð og gæfan fylgi ykkur öllum.
Elín Grímsdóttir.
Anna Sigríður Johnsen, eða Sig-
ríður Johnsen eins og hún var yf-
irleitt nefnd, fæddist í Vestmanna-
eyjum 5. maí 1913, dóttir Lárusar
Johnsen og Jónu Ingibjargar Jóns-
dóttur, síðar Möller. Jóna var
vinnukona hjá föður Lárusar, Jó-
hanni Jörgen Johnsen, sem mikill
ættbogi er af. Leiðir mæðgnanna
lágu saman langt fram eftir árum,
og glöggt mátti finna á Sigríði
hversu mjög hún virti og mat móð-
ur sína. Jóna lézt 1966.
Sigríður gekk í Kvennaskólann.
Hún fluttist síðan til Danmerkur,
og þar var hún ásamt móður sinni
og eiginmanni hennar, Vilhelm
ANNA SIGRÍÐUR
JOHNSEN
✝ Anna SigríðurJohnsen fæddist
í Vestmannaeyjum
5. maí 1913. Hún
andaðist á Borgar-
spítalanum 13. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Lárus Johnsen
og Jóna Ingibjörg
Jónsdóttir Möller.
Sigríður giftist
1946 Poul Larsen
Christoffersen lög-
regluþjóni, síðar
lögfræðingi, er lézt
1994. Þau skildu.
Sonur þeirra er Ríkarður Örn
Pálsson, f. 1946.
Útför Sigríðar er gerð frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Möller, þegar sam-
skipti við Ísland
lögðust af vegna
hernáms Þjóðverja.
Stríðsárin voru
Dönum erfið, þó að
þeir hafi að vísu lið-
ið minna en margar
aðrar þjóðir. Sigríð-
ur vann þá á sauma-
stofu í Kaupmanna-
höfn, eflaust fyrir
lítil laun, og þar var
mikið að gera. Rétt
eins og aðrir urðu
mæðgurnar að þola
hvað eina, sem yfir
danskan almenning gekk. Árið
1944 flæktust þær eitt sinn inn í
skotbardaga á förnum vegi, en
voru ekki meðal þeirra sem her-
skeyti hæfðu.
En lengi getur vont versnað, og
grunnt var jafnvel á húmorinn
þrátt fyrir allt. Sigríður söng með
kór Íslendinga í Höfn og tók þátt í
félagslífi þeirra. Þrátt fyrir erf-
iðleika þessa tíma og skoðanir Sig-
ríðar og annarra á framkomu
Þriðja ríkisins féll hún aldrei í þá
gryfju að samsama þýzku þjóðina
þeim sem völd höfðu yfir henni.
Minnist ég þess er hún sagði mér
frá þýzkum herflugmanni, sem
hún hitti eina kvöldstund. Þau
héldust í hendur og ræddu stöðu
sína í veröld, sem var af göflunum
gengin – lítil eyja af heilbrigðum
tilfinningum í órahafi haturs og
vitleysu. Þau sáust aldrei aftur, og
það örlaði á tárum er gamla konan
lýsti þessari skammvinnu, mann-
legu og kvenlegu reynslu.
Sú regla mun hafa gilt, að rík-
isfang eftir lýðveldisstofnun fór
eftir dvalarlandi, nema fólk til-
kynnti annan vilja. Sigríður gerði
það ekki, og var því danskur rík-
isborgari síðan. Hún fann alla tíð
til mikillar samstöðu með því góða
landi og íbúum þess. Hún giftist
skömmu eftir stríðslok Paul
Christoffersen lögfræðingi, sem
síðar starfaði lengi hjá dönsku
einkaleyfaskrifstofunni. Hann lézt
1994. Þau áttu einn son, Ríkarð
Örn, sem tók sér að íslenzkum sið
nafnið Pálsson er hann gerðist Ís-
lendingur á sjöunda áratugnum.
Hjónaband þeirra Páls varð ekki
langætt, en gagnkvæm velvild var
þó milli þeirra alla tíð. Sveinninn
Richard Ørn naut uppeldis bæði
föður og móður, þó að til skiptis
væri, þar til Sigríður fluttist end-
anlega til Íslands með honum
1960.
Á Íslandi starfaði Sigríður að-
allega við lampaskermagerð á eig-
in vegum, þar til hún tók að eldast
og sú starfsemi fór að reynast
óarðbær. Hún var áhugasöm um
margt, svo sem gamla muni og
myndir, en þó sérstaklega um
kvæði og kveðskap, sem hún naut
mjög og kunni mikið af, bæði ís-
lenzkum og dönskum. Hún var
aldrei auðug að veraldlegum gæð-
um, en kom þó syni sínum til
manns og mennta af útsjónarsemi
og myndarskap. Kunningjar hans
og vinir nutu einnig vináttu henn-
ar og gestrisni. Nú, þegar hún er
fallin frá í hárri elli, er hennar
minnzt með hlýhug og þökk.
Lúðvík Emil Kaaber.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur,. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður.
Undirskrift Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÁSTVALDUR ANTON KRISTÓFERSSON,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Austurlands á
Seyðisfirði föstudaginn 12. nóvember, verður
jarðsunginn frá Seyðisfjarðarkirkju laugar-
daginn 20. nóvember og hefst athöfnin
kl. 14:00.
Anna Kristín Jóhannsdóttir,
Jóhanna Ingibjörg Ástvaldsdóttir, Sigmar Guðbjörnsson,
Ingunn Björg Ástvaldsdóttir,
Emelía Ástvaldsdóttir, David Hovelsrud,
Kristófer Ástvaldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS KRISTINS KRISTINSSONAR,
Eystra-Íragerði,
Stokkseyri.
Ólafía Kristín Jónsdóttir, Sigurjón Jónsson,
Hafsteinn Jónsson, Erla Karlsdóttir,
Gylfi Jónsson, Dagbjört Gísladóttir,
Ófeigur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar,
JÓHÖNNU ANTONSDÓTTUR.
Guð blessi ykkur öll.
Anton Sigurbjörnsson, Pálína Frímannsdóttir,
Bogi Sigurbjörnsson, Sigurhelga Stefánsdóttir,
Guðrún Sigurbjörnsdóttir, Birgir Haraldsson,
Kristrún Sigurbjörnsdóttir,
Stefanía Sigurbjörnsdóttir, Jóhann Stefánsson,
Jón Sigurbjörnsson, Björk Jónsdóttir,
Ásgrímur Sigurbjörnsson, Guðrún Sighvatsdóttir
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýnt hafa
okkur samúð og vinarhug við fráfall konu
minnar og móður okkar,
KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR
Suðurgötu 8
og heiðrað minningu hennar á margan hátt.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk í Sóltúni fyrir
aðdáunarverða umhyggju og sambýlisfólk
hennar þar fyrir alúðlegt viðmót.
Einar Bragi
Borghildur Einarsdóttir Rudolf Adolfsson
Jón Arnarr Einarsson Elma Hrafnsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
Mig langar til að
skrifa fáein orð til að
minnast fyrrverandi
sambúðarmanns míns
til sex ára, Péturs
Þórssonar.
Við Pétur kynnt-
umst í Hafnarfirði og byrjuðum að
búa saman á miðju ári 1994 og slit-
um okkar samveru árið 2000.
Við upplifðum ótrúlega margt
PÉTUR
ÞÓRSSON
✝ Pétur Þórssonfæddist á Húsa-
vík 9. júní 1953.
Hann lést á heimili
sínu í Kópavogi 1.
nóvember síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Kópavogs-
kirkju 9. nóvember.
saman á þessum ár-
um. Börn hans, Þór,
Guðrún og Rán, voru
mikið hjá okkur og
ferðuðumst við með
þau margar ferðir um
landið, t.d. vorum við
nokkuð í Hrísey sem
er yndislegur staður
til þess að dvelja á.
Einnig ferðuðumst
við mikið saman tvö
innanlands og utan.
Við fórum í borg
og bæ og upp á há-
lendið og ef Pétur sá
einhvers staðar
troðning, þá fórum við hann. Mér
eru mjög minnisstæðar utanlands-
ferðir okkar, t.d. ferð okkar um
Bretland og ævintýralegt ferðalag
okkar á mótorhjóli til Seyðisfjarð-
ar, með Norrænu til Danmerkur
og þaðan til margra landa í 7 vik-
ur.
Pétur var uppátækjasamur og
átti til með að koma mér ánægju-
lega á óvart með margt eins og að
einn daginn kom hann heim og bað
mig um að koma með sér út og
sagði „veldu stað“ og ég valdi
bryggjuna okkar í Hafnarfirði. Við
settumst þar á bryggjupolla, hann
dró upp öskju og þar settum við
upp okkar trúlofunarhringa.
Hann hafði í huga að kaupa
þennan bryggjupolla og hafa hann
í garðinum hjá okkur en ekkert
varð af því. Einnig skildi hann eft-
ir bréf til mín á hinum ýmsu stöð-
um þegar hann fór út á sjó, þannig
að ég á gott safn bréfa og ljóða.
Ég minnist þessa tíma með vin-
semd.
Ég votta börnum hans, móður
og öðrum aðstandendum samúð
mína.
Brynja Árnadóttir.