Morgunblaðið - 19.11.2004, Blaðsíða 64

64 FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
M.M.J.
Kvikmyndir.com

H.J. Mbl.

Shall we Dance?
Richard Gere Jennifer Lopez Susan Sarandon
Það er aldrei of
seint að setja
tónlist í lífið aftur
Sýnd kl. 10.Sýnd kl. 5.45, 8 og 10.15.
Sýnd kl. 8 og 10.15.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 3.45, 5.50, 8 og 10.20.
ÁLFABAKKI
Sýnd kl. 4 . Ísl tal.
Frá leikstjóra RUSH HOUR og RED DRAGON
PIERCE BROSNAN
SALMA HAYEK
WOODY HARRELSON
DON CHEADLE
KEFLAVÍK
Sýnd kl. 8 og 10.
KRINGLAN
Sýnd kl. 5.50, 8 og 10.10. B.i. 16 ára.
Stanglega bönnuð innan 16 ára
Sama Bridget. Glæný dagbók.
Frá spennumyndaleikstjóranum,
Renny Harlin kemur þessi magnaði
spennutryllir sem kemur
stöðugt á óvart. Funheit og spennandi með John Travolta
og Joaquin Phoenix í aðalhlutverki!Funheit og spennandi með John Travolta
og Joaquin Phoenix í aðalhlutverki!
Walt disney
Sýnd kl. 6. Ísl. texti.Alþjóðleg
kvikmyndahátíð
í Reykjavík
Heimsins tregafyllsta
tónlist sýnd kl. 8. enskt tal
Jargo sýnd kl. 10.15.
Enskur texti
Sýnd kl. 5.40, 8 og 10.20.
JOSEF Fares sló í gegn með fyrstu
mynd sinni Jalla Jalla, rómantískri
gamanmynd sem gerist meðal inn-
flytjenda í Svíþjóð. Þessi önnur
mynd hans er líka gerð eftir banda-
rísku formúlunni, um leið og hann
hæðist að hinum dæmigerðu has-
armyndum.
Kopps gerist í litlu sænsku þorpi,
Högbotrask. Þar lifa fjórar löggur
bæjarins rólegu lífi, borða pylsur og
vöfflur á milli þess sem þær sinna
minniháttar verkefnum eins og að
teyma beljur úr blómabeðum. Þegar
yfirvaldið mikla ákveður að skera
niður, lendir lögreglustöðin í Hög-
botrask undir hnífnum. Löggurnar
eru ósáttar við það og gera hvað sem
er, m.a.s. fremja glæpi, til að koma í
veg fyrir að stöðin verði lögð niður.
Mér finnst þetta frábær hugmynd
og sé þetta vel gerast í einhverju ís-
lensku krummaskuði. Það hefði jafn-
vel orðið enn fyndnara. Bæði er
gagnrýnin á hasarmyndirnar góð,
svo og hvernig gert er grín að lögg-
unni Benny sem langar svo mikið að
vera hin fullkomna lögga, en fær
aldrei tækifæri til þess. Það verður
að segjast að Torkel Petersen er al-
veg frábær í því hlutverki. Hins veg-
ar finnst mér grínið fara út í öfgar.
Það versta við það er að maður hætt-
ir að finna til með persónunum, svo
heimskulega haga þær sér. Ef fram-
vindan hefði verið þannig að eitt
leiddi af öðru án þess að nokkur
fengi neitt við því gert, hefði maður
skilið persónurnar. En þegar þær
taka sífellt upp á heimskulegri og
vitlausari asnasköftum verður mað-
ur bara fyrir vonbrigðum með þær.
Sérstaklega hinn geðþekka Jakob
sem er aðalpersónan, og hefði getað
haft vit fyrir hinum.
Örlítill rómans fléttast inn í sög-
una, sem er ekki verra, og Josef
Fares getur ekki annað en látið
myndina fá hinn sanna Hollywood-
endi, enda fellur það að formúlunni
sem hann notar.
Ég efast ekki um að fjölmargir
eigi eftir að skemmta sér stórvel á
þessari sænsku grínmynd, sem er
bæði vel gerð og leikin – þótt hún
fari aðeins yfir strikið.
Algerir grallaraspóar
KVIKMYNDIR
Háskólabíó – Norrænir bíódagar
Leikstjórn: Josef Fares. Aðalhlutverk:
Fares Fares, Torkel Petersson, Göran
Ragnerstam, Sissela Kyle og Eva Röse.
90 mín. Svíþjóð. 2003.
Löggur (Kopps)

Hildur Loftsdóttir
ÉG held svei mér þá að The Fall sé
ein mesta „költ“-sveit sem starf-
rækt er í dag. Þetta er það mikið
neðanjarðarrokk að salurinn í Aust-
urbæ var svona rétt rúmlega hálf-
ur. Ég trúði því í alvörunni að fólk
myndi stökkva til þegar fréttist að
þessi stórmerka sveit væri á leið til
landsins, miðarnir myndu seljast
upp á nóinu líkt og virðist vera með
flesta tónleika erlendra listamanna
hérlendis. En nei. Aðdáendur sveit-
arinnar eru greinilega fyrst og
fremst gagnrýnendanördar,
tónlistarnördar og fólk sem upplifði
„gullaldarárin“ og fylgist því enn
með sveitinni frá hliðarlínunni með
öðru auganu. Einhvern veginn
þannig var hinn tiltölulega fámenni
áhorfendaskari samsettur í gær.
Um leið og söngvarinn/leiðtoginn
Mark E. Smith er ábyrgur fyrir
mörgu af því allra áhugaverðasta
sem gert hefur verið í tilrauna-
kenndu rokki fyrr og síðar á hann
ekki bót fyrir rassinn á sér. Laun
heimsins eru að sönnu vanþakklæti.
Talandi um Mark E. Smith, hann
er snarruglaður. Þvílíkt og annað
eins! Upplifun kvöldsins snerist
mest um að fylgjast með þessum
ótrúlega manni og vægast sagt
undarlegum háttum hans uppi á
sviði. Þegar hann kom inn á sviðið
leit hann út fyrir að vera áttræður,
ég er ekki að grínast (hann er 47
ára). Stífur staulaðist hann um
sviðið og var í framan eins og
sveskja. Það var kostulegt að fylgj-
ast með því þegar hann hækkaði í
gítarmögnurum, spilurum greini-
lega til armæðu sem þeir þó þorðu
ekki að sýna. Smith rekur bandið
greinilega með harðneskju og með-
limir litu stundum út eins og
hræddir grunnskólanemar með
strangan skólastjóra yfir sér.
Smith fjarlægði t.d. hljóðnema úr
bassatrommunni einhverra hluta
vegna og var algerlega óútreikn-
anlegur alla tónleikana. Maður var
bísperrtur allan tímann með augun
á Smith, hugsandi „hvað næst?“.
Hljómsveitin sjálf á hrós skilið.
Hún rokkaði feitt, var mjög þétt og
keyrði efnisskrána áfram af öryggi.
Stundum fannst manni eins og
tveir listamenn væru uppi á svið-
inu. Annars vegar hörku rokkband
að trukka í gegnum ósungin lög og
hins vegar renglulegt og ólund-
arlegt ljóðskáld, kallandi samheng-
islausar setningar fram í salinn við
og við.
Tónleikarnir voru dálítið lengi í
gang, einhver stífni í gangi fyrstu
fjögur lögin eða svo. En eftir því
sem á leið náði Smith betri tökum
á tónleikunum – og áhorfendum um
leið. Flest lögin komu af nýju plöt-
unni, The Real New Fall LP Form-
erly ’Country On The Click’, og
voru þau í mun rokkaðri útsetn-
ingum en þar er að finna (og ég
mæli hiklaust með þessari plötu).
Stundum var eins og Smith væri að
syngja þessi lög einhvern veginn,
hljómaði nánast áhugalaus. Nýtt
lag, „What About Us“, var þá flutt
er langt var liðið á tónleikana. Frá-
bært lag með minimalískri, nánast
„möntrulegri“ keyrslu.
Smith rak liðið svo út af sviðinu
eins og hunda en sveitin sneri fljótt
aftur. Tvö aukalög voru spiluð og
þegar það síðara nálgaðist endalok-
in tók Smith jakkann sinn og labb-
aði út.
Það var margt mjög undarlegt
við þessa tónleika. Ég stóð upp frá
þeim forviða maður en líka á ein-
hvern hátt heillaður. Það er ein-
hver undarlegur sjarmi í kringum
Mark E. Smith og maður skilur vel
þessa goðumlíku aðdáun sem hann
nýtur.
Það verður að segjast að The
Fall virkaði ekki allt of vel í svona
stórum sal þar sem áhorfendur
sitja (fyrirkomulag sem virkaði
hins vegar vel í tilfelli Blonde Red-
head). The Fall er líklega betur
geymd í sveittri búllu og þangað
var hún reyndar færð í gær.
„Spáðu í það að spila með þess-
um manni,“ heyrði ég einhvern
segja eftir tónleikana. Hér var ekki
verið að vísa í tónlistarlega upphefð
heldur æðruleysið og þolinmæðina
og það að nenna að standa í þessu
yfirhöfuð. Meðspilararnir voru enda
búnir á því að tónleikum loknum.
Þegar maður fer á Louvre-safnið
í París er merkilegt að sjá Mónu
Lísu. Gildir þá einu hvort manni
finnst myndin falleg eða ekki. Mað-
ur verður engu að síður uppnumin.
Einhvern veginn þannig var að
berja Mark E. Smith augum og ég
efast um að margir hafi kristnast
til Fall-fræða á þessum tónleikum.
Hégómagirndin rak mig svo bak-
sviðs eftir tónleikana að finna
manninn. Ég taldi mér óhætt enda
hafði ég rætt við Smith í síma í síð-
ustu viku. Ég kynnti mig og fasið
var allt annað en uppi á sviði. Hann
var léttur á því, var á leiðinni á
barinn og svei mér þá nokk við-
kunnanlegur bara. Smith hefur
nefnilega klárlega metnað fyrir
hönd sveitar sinnar, hann hefur tal-
að um hversu bandið sé gott nú um
stundir og í viðtali sem birtist í
þessu blaði á mánudaginn var fór
hann lofsorðum um Ísland og tón-
leikastaðinn. En uppi á sviði stend-
ur annar maður að því er virðist.
Allt saman mjög undarlegt. Eða
hvað?
Fall-egt
TÓNLIST
Austurbær
Tónleikar bresku sveitarinnar The Fall í
Austurbæ, miðvikudagskvöldið 17. nóv-
ember 2004. Vonbrigði og Dr. Gunni hit-
uðu upp.
The Fall

Arnar Eggert Thoroddsen
Morgunblaðið/Sverrir
„Upplifun kvöldsins snerist mest um að fylgjast með þessum ótrúlega
manni og vægast sagt undarlegum háttum hans uppi á sviði,“ segir m.a.
um frammistöðu Mark E. Smith og sveitar hans The Fall í Austurbæ
á miðvikudaginn.