Morgunblaðið - 19.11.2004, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólína HelgaKristófersdóttir
(Helga frá Bjarma-
landi) fæddist í
Hjarðarholti í Sand-
gerði 31. maí 1927.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík
föstudaginn 12. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þuríður Gísla-
dóttir, f. í Sandgerði
3.7. 1900, d. 21.8.
1983 og Kristófer
Oliversson skip-
stjóri, f. 22. ágúst
1894, d. 21.3. 1983. Systkini
Helgu eru Kristinn Sveinbjörn, f.
29.1 1920, d. 4.6. 1943, Oliver
Gísli, f. 26.9. 1928, Guðlaug, f.
28.1. 1930 og Helgi, f. 18.4. 1937,
d. 29.11. 1963.
Fyrri maður Helgu, 1948, var
John Francis Zalewski, f. 6. jan-
úar 1926, d. 30. desember 2003.
Þau skildu. Börn þeirra eru: 1)
John Francis Zalewski, f. 9.8.
1948. Dóttir hans og Júlíu Sveins-
dóttur er Sveindís Helga, f. 27.9.
1965, dóttir hennar er Julia
Maria, f. 6.7. 2001. John kvæntist
Unni Þorsteinsdóttur, þau skildu.
son. 3) Kristófer Oliversson
Zalewski, f. 1.7. 1951. Maki 1, Ás-
gerður Guðbjörnsdóttir, börn
þeirra eru Diðrik Jón, f. 3.7.1974,
sambýliskona Sonya Dias, dóttir
þeirra er Thorvína Dias, f. 20.7.
2004 og Helga, f. 13.1. 1976. Maki
2, Guðný Ottesen, dóttir þeirra
Lilja Rut, f. 23.1. 1982. Maki 3,
Ingibjörg Þorsteinsdóttir, dætur,
Rebekka, f. 2.1. 1973 og Dóra
Dögg, f. 4.1. 1983.
Eiginmaður Helgu er Gísli Júl-
íusson, f. 4.9. 1927. Börn þeirra
eru: a) Þuríður, f. 11.10. 1960 og
b) Ólafur, f. 2.11. 1961, maki Sal-
vör Gunnarsdóttir, börn þeirra
eru Dóra Bergrún, f. 17.1. 1987,
Helga Margrét, f. 29.5. 1990, Páll
Axel, f. 21.8. 1992 og Hanna Sól-
björt, f. 25.11. 1996. Börn Gísla
frá fyrra hjónabandi eru, Jón, f.
22.10. 1949, Margrét, f. 25.1. 1956
og Júlíana, f. 9.11. 1957. Foreldr-
ar Gísla voru hjónin Margrét
Gísladóttir og Júlíus Sigurðsson
skipstjóri í Hafnarfirði.
Helga ólst upp í Sandgerði,
lauk barnaskóla og unglingaskóla
og útskrifaðist úr Héraðsskólan-
um á Laugarvatni. Síðan vann
hún við verslunarstörf og síma-
vörslu, bjó í Ytri Njarðvík frá
1957 uns þau Gísli fluttu 1968,
ásamt börnunum, að Búrfellsstöð,
en Gísli er fyrsti stöðvarstjóri
Búrfellsstöðvar. Frá og með 1973
bjuggu Helga og Gísli í Reykja-
vík.
Útför Helgu fer fram frá Selja-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Börn þeirra eru: a)
Huldís, f. 5.5. 1968,
maki Þórhallur Hall-
dórsson, börn þeirra
eru Annel Helgi, f.
1.8. 1959, Aðalheiður,
f. 24.11. 1992 og
Bjartur, f. 2.10. 1990,
b) Annel Jón, f. 9.7.
1976 og c) Jenný
Heiða, f. 7.1. 1978. 2)
Kristín Helga Za-
lewski, f. 10.7. 1949,
giftist Sigurði Guð-
jónsyni, þau skildu.
Börn þeirra eru: a)
Soffía Dóra, f. 10.10.
1970, gift Agnari Má Jónssyni, f.
3.1. 1964. Börn þeirra eru Eiríka
Steinunn, f. 17.7 1993, Sigurður
Andri, f. 30.9. 1998 og Anna
Kristín, f. 8.10. 2000. b) Gísli Júl-
íus, f. 3.7. 1974, kvæntur Rann-
veigu H. Guðbrandsdóttur, dóttir
þeirra er Inghildur Síta, f. 25.5.
2004. b) Jón Bjarmi, f. 1.10. 1977,
maki Elfa Björk Ragnarsdóttir,
sonur þeirra Daníel Dagur, f.
26.6. 1999. Seinni maður Krist-
ínar er Haukur Engilbertsson, f.
10.4 1938, dóttir þeirra er Ey-
björg Helga, f. 30.4. 1982, sam-
býlismaður Jón Ellert Þorsteins-
Okkur langar til að minnast henn-
ar ömmu í nokkrum orðum. Hún var
hlý og góð manneskja sem bar alltaf
hag okkar fyrir brjósti. Hún var iðu-
lega svo vel klædd og fín, sást aldrei
á henni blettur. Alltaf var hún til í
spjall eða sprell, hún var ávallt til
staðar ef á þurfti að halda.
Okkar minningar um ömmu tengj-
ast flestar Akraselinu. Þangað var
maður ætíð velkominn. Þá voru
teknar fram hinar bestu kræsingar,
og fékk maður ekki að fara frá borði
fyrr en maður var orðinn vel mettur
af heimabökuðu brauði eða öðru góð-
meti.
Sumarfríin eru einnig ofarlega í
huga og ógleymanlegar eru ferðirn-
ar sem við fórum með ömmu og afa í
Búrfell.
Þá var oft veitt og farið í sund eða
gert eitthvað annað gaman. Og fast-
ur liður var að koma við í Eden á
heimleiðinni og fá okkur ís. Munum
við aldrei gleyma þessum skemmti-
ferðum.
Amma hafði mikla trú á menntun
og voru ófá símtölin frá henni sem
héldu manni við efnið í náminu. Iðu-
lega hvatti hún mann áfram með já-
kvæðni og hlýjum orðum, ekki mátti
leggja árar í bát.
Elsku amma. Takk fyrir allt. Við
munum ávallt minnast þín með hlýju
og söknuði, en við vitum að þú ert
núna komin á betri stað.
Við vitum að þú munt vaka yfir
okkur og gæta okkar eins og þú hef-
ur alltaf gert.
Elsku afi. Á tímum sem þessum
eru orð lítils megn, en hugur okkar
er hjá þér. Við biðjum að guð veri
með þér og gefi þér styrk.
Bjarmi, Eybjörg og Gísli.
Nú er hún amma Helga dáin.
Þrátt fyrir að hún hafi verið mikið
veik undir það síðasta, trúi ég því
vart ennþá þegar ég sit hér og skrifa
þessar línur að hún sé farin. Þrátt
fyrir veikindin reyndi hún að koma
og vera með okkur alveg fram á síð-
ustu stundu því þannig var hún.
Ömmu þótti mjög gaman að hitta
fjölskylduna sína og leið henni aldrei
betur en innan um hana. Hún var
mjög dugleg að sinna langömmu-
börnunum sínum og komu þau
amma, afi og Þurý frænka á alla fjöl-
skylduviðburði hjá okkur eins og
tónleika og uppákomur þeim tengd-
um og fyrir hennar þátttöku með
mínum börnum verð ég alltaf þakk-
lát. Hún vildi að börnin sín og bana-
börn lærðu og menntuðu sig og
fylgdist hún grannt með hvernig
þeim gengi á þeim vígstöðvum og þá
sérstaklega í kringum próftímann.
Hún amma var mikil smekkmann-
eskja og er heimili hennar og afa
Gísla í Akraselinu afar fallegt og
snyrtilegt og hún sjálf alltaf svo fín
og sæt. Garðurinn var jafnyndisleg-
ur og á sumrin var það stolt amma
sem sýndi rósirnar sínar í blóma.
Við systkinin áttum því láni að
fagna að fá ömmu heim til okkar
nokkrum sinnum í viku í tvo vetur á
unglingsárunum mínum. Var það
mjög notalegt að koma heim úr skóla
og fá hrært skyr og smurt brauð með
þjónustu sem aðeins ömmur veita.
Það var á þessum árum sem þú
kenndir mér að strauja skyrtur og að
þetta tímabil í mínu lífi hét „ung-
lingaveiki“. Þér þótti líka alltaf gott
að skríða upp í rúmið mitt og lúra
þangað til að Eybjörg systir vaknaði
eftir að ég fór í skólann á morgnana.
Ég vona að ég hafi komið því nægj-
anlega vel til skila til þín hve mik-
ilvæg þú reyndist mér á þessu tíma-
bili.
Nú þegar ég hugsa til baka man
ég eftir þeim tíma sem þú varst að
hreinsa timbur í Akraselinu, kallaðir
Bjarma bróður „Bjarma tetur“ og
Gísli bróðir, nafni afa, hljóp alltaf
upp í fangið á honum, sama þótt
hann væri með vindilinn upp í sér.
Einnig man ég eftir því að þú sagðir
að Eybjörg systir yrði 1. maí skör-
ungur þegar mamma fór upp á deild
að fæða hana og mér er minnisstæð
afmælisgjöfin sem þú varst svo stolt
af þegar hann Bjarmi bróðir útskrif-
aðist á 70 ára afmælisdegi þínum.
Það er nú einu sinni þannig að
þegar maður elst upp við eitthvað
sem er sjálfsagt og alltaf til staðar
eins og þú, þá er svo sárt og erfitt að
horfa á eftir þér og gera sér grein
fyrir því að nú hringir þú ekki oftar í
mig eða að þið afi komið hér við á
leiðinni heim og erfitt er að hugsa
sér afmælisveislurnar án þín.
Ég vil nota tækifærið að þakka
þér fyrir allt og allt, elsku amma
mín, allar stundirnar sem við áttum
saman og vona að nú sértu orðin
frísk aftur. Við þig, elsku afi, vil ég
segja að þið Þurý eruð búin að
standa ykkur rosalega vel í veikind-
unum hennar ömmu og gert ævi-
kvöld hennar eins notalegt og hægt
var.
Þitt barnabarn
Soffía Dóra.
Elsku amma mín.
Ég sit hér eftir í mikilli sorg.
Amma mín er dáin. Það hafa enda-
lausar minningar flogið um í huga
mér undanfarna daga. Ég trúi því
ekki enn að ég eigi ekki eftir að
heyra í þér eða sjá.
Þú passaðir alltaf svo vel upp á
mig, nöfnuna þína. Það má segja að
þið hafið alið mig upp, þú og afi.
Enda bjó ég hjá ykkur þegar ég
var lítil og aftur seinna. Þú hefur
alltaf verið partur af mínu lífi og ver-
ið mér mjög kær, enda vorum við
mjög tengdar. Það mátti aldrei neinn
hallmæla mér í þín eyru, þá átti hinn
sami ekki von á góðu. Ég veit ekki
hversu marga eggjaskera ég eyði-
lagði fyrir ykkur afa. Var alltaf að
þykjast spila á gítar með þeim. Þetta
er bara ein af fjölmörgum minning-
um. Ég kveð þig með sorg í hjarta
elsku amma mín. Sjáumst síðar.
Elsku afi minn. Ég votta þér mína
dýpstu samúð.
Þín
Helga.
Hún langamma er farin.
Það eru svo margar minningar
sem koma upp í huga mér þegar ég
rifja upp gamla tíma. En það
skemmtilegasta var þegar hún
hringdi í mig og spurði hvernig mér
gekk í skólanum og hvernig gekk að
spila á flautuna. Hún kom alltaf á
tónleikana mína og hrósaði mér allt-
af hvað ég væri dugleg að spila. Ég
fór svo oft til ömmu og afa, hjólaði og
heimsótti þau. En núna finnst manni
svo tómlegt að koma heim til hennar.
Það er eins og að koma að tómu húsi.
Þegar ég skoða myndirnar af
henni þá líður mér eins og hún sé við
hliðina á mér og taki utan um mig.
Mér finnst eins og það sé búið að
myndast stórt skarð í ættina sem
verður ekki hægt að fylla upp í. Þér
þótti alltaf svo vænt um mig, spurðir
hvernig mér liði og hvernig systk-
inum mínum liði.
En núna er ekki hægt að hitta
hana meira, vonandi líður henni vel
uppi hjá guði og er fallegur engill.
Elsku amma, mér þykir svo vænt
um þig að ég get varla trúað að þú
sért dáin en svo er víst. Ég var heima
hjá ömmu í sveitinni þegar ég fékk
að vita að þú misstir andann heima
hjá þér og ekkert hægt að gera. Þú
getur ekki verið betri langamma og
mér leiðist svo mikið að sjá þig ekki
heima hjá þér. En samt er gott að
vita að þú hafir fengið þessa hvíld.
Ég man þegar hún var alltaf að
baka þesar dýrindis smákökur. Ég
borðaði alltaf svo mikið af þeim að ég
gat varla fengið mér neitt meira að
borða á daginn. Mér fannst þessar
sem voru með Opal brjóstsykrinum
bestar. Síðan þetta brosmilda andlit,
það fyllti alveg húsið af birtu og hlát-
urinn hennar gerðu mann svo kátan
og glaðan að maður gat ekki hætt að
brosa. En núna er allt svo leiðinlegt
án hennar.
Ég man eftir síðasta skiptinu sem
ég sá hana áður en hún dó. Ég og
mamma vorum að bjóða Þurý
frænku í leikhús og við vorum að
fara heim til þeirra að fá okkur
norska eplakringlu og kakó. Síðan
fórum við og ég hef ekki séð hana
síðan og mun ekki gera það framar
nema í hjartanu mínu.
Mér fannst alltaf svo gaman að
fara til þín og spjalla við þig og heyra
í þér í símanum. En núna er ekkert
hægt að hringja til þín oftar og tala
við þig.
Guð blessi þig, þín
Eiríka Steinunn.
Elskuleg systir mín hefur nú lokið
lífsgöngu sinni. Síminn hringir. Í
símanum er Gísli mágur minn. Hann
segir mér að systir mín sé látin.
Heyrði ég rétt? Við hjónin vorum á
heimili þeirra fyrir stundu. Kvöldinu
áður borðuðum við saman á heimili
mínu. Já, svona er lífið.
Nú leitar hugur minn í sjóð minn-
inganna til þess að lægja tilfinning-
arnar sem á mig sækja. Bjart er yfir
áhyggjulausum í endalausri verald-
arveröld í heimabæ okkar í Sand-
gerði. Í leikjum var líkt eftir lífinu í
kringum okkur og því sem mótaði
okkur á þessum árum. Tíminn leið.
Lífið var nú kannski ekki eins einfalt
og leikirnir forðum. Leiðir skilja. Þú
giftist fyrri manni þínum og börnin
urðu þrjú. Eftir skilnað kemur þú á
heimili foreldra okkar með börnin
þín. Ógleymanleg ár. Yndislegar
minningar á ég frá þeim árum. Þú
kaupir húsið þitt í Ytri Njarðvík.
Daglega er skroppið til ykkar þang-
að. Þú kynnist Gísla, seinni manni
þínum. Þið eignist börnin ykkar tvö.
Helga mín, mikið var nú tómlegt í
stóra húsinu eftir að þið fóruð. Tím-
inn leið. Miklar breytingar urðu í lífi
okkar. Mamma flytur til Akraness.
Þið Gísli flytjið að Búrfelli og ég til
Reykjavíkur. Aftur búum við nálægt
er þið flytjið til Reykjavíkur. Mikið
fannst okkur það gott. Hringt á
morgnana. Heimsóknir á kvöldin.
Erfitt er að hætta að rifja upp allar
þær stundir er ég átti með þér. Jólin
og áramótin verða tómleg þegar þú
ert farin frá okkur.
Ég er forsjóninni þakklát fyrir að
hafa átt þig sem systur. Þú hefur
sett lit á tilveru mína og aukið skiln-
ing minn á margbreytileika mann-
lífsins.
Elsku Helga mín, það er einkenni-
legt að hugsa til þess að þú sért farin
frá okkur, en minningin um þig mun
ávallt lifa meðal okkar. Ég kveð þig,
systir mín, með þessum fátæklegu
orðum. Tími og rúm setja vináttunni
engin takmörk.
Guðlaug Kristófersdóttir.
Það var á vormánuðum fyrir sjö
árum, að ég flutti í húsið þeirra Gísla
og Helgu, að Akraseli 17. Þau hafa
verið einstakir húsráðendur og ljúf í
öllu viðmóti.
Helga var björt yfirlitum með
reisn í fasi og bros sem geislaði. Ekki
fór fram hjá mér að henni þótti vænt
um alla í kring um sig og lét sig þá
varða.
Í mínum huga flutti hún ekki
langt; hún kemur til með að líta til
okkar brosandi, eins og hún hefur
alltaf gert og fylgjast með okkur rétt
eins og brosið og hólið, sem hún
sendi mér um daginn, þegar ég hafði
klippt runnana fyrir framan húsið.
Ég færi Helgu þakkir fyrir skjólið
og góðar stundir.
Gísla, Þuríði og öðrum í fjölskyld-
unni sendi ég mínar beztu hugsanir.
Haraldur E. Ingimarsson.
Góð vinkona okkar, Helga Krist-
ófersdóttir, er látin. Þrátt fyrir að
hún hafi átt við vanheilsu að stríða
um langan tíma, kom andlát hennar
okkur á óvart. Við söknum hennar
sárt.
Við hjónin kynntumst henni fyrir
tugum ára, þegar Gísli Júlíusson,
eiginmaður hennar, var stöðvar-
stjóri Búrfellsstöðvar. Starfsvett-
vangur okkar, eiginmannanna, var í
mörg ár hjá sama vinnuveitanda, góð
og náin samvinna okkar í stóru verk-
efni og sameiginleg áhugamál og
sjónarmið á ýmsum sviðum urðu
fljótt til þess, að samskipti okkar
hjónanna við Helgu og Gísla urðu
tíðari en almennt er meðal starfs-
félaga. Eiginkonurnar áttu líka skap
saman, og því varð kunningsskapur
brátt að vináttu, sem þroskaðist með
árunum.
Gagnkvæmar heimsóknir og sam-
verustundir urðu eðlilegur háttur
nær því í hverri viku mörg undanfar-
in ár og voru ávallt gefandi og til
gleði.
Þar voru bæði dægurmál og
áhugamál rædd, oft ítarlega, og
leyst, ef til þess stóðu efni. Helga var
mikil húsmóðir, skemmtileg og gest-
risin, svo að notalegt var að sækja
þau hjónin heim.
Helga var glæsileg kona, glaðlynd
og jákvæð. Hún og Gísli voru sam-
rýnd, áttu fjölda afkomenda, sem
áttu hug hennar allan og Helga
fylgdist með hverjum og einum af
áhuga og væntumþykju. Hún var
frændrækin og vinföst og gaf sér
góðan tíma til að sinna ættingjum og
gömlum vinum. Hún og Gísli fóru
ófáar ferðir suður á Suðurnes, þar
sem þau bjuggu lengi, til þess að
heimsækja góða vini frá liðnum tím-
um.
Helga var kona birtu og yls og
kveið ávallt vetri og myrkri. Hún
naut sólar og blíðu og hafði gaman af
að ferðast meðan heilsan leyfði. Þess
vegna flugu þau Gísli oft suður um
höf til hlýrri landa að vetrarlagi, m.a.
til Mallorca og Kanaríeyja, til að
kljúfa og stytta sér langan og dimm-
an vetur á Fróni. Þar leið þeim vel.
Þau kynntust eyjunum og mannlíf-
inu þar, þekktu vel til aðstæðna og
sjávarloftið, hlýtt og rakt, hafði góð
áhrif á heilsufar Helgu. Þarna
kynntust þau nýjum vinum, sem
urðu þeim líka kærir.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Við vottum Gísla, börnum þeirra
og fjölskyldum innilegustu samúð
okkar og biðjum góðan Guð um að
styrkja þau í söknuði þeirra. Blessuð
sé minning Helgu Kristófersdóttur.
Ingunn Guðmundsdóttir
og Bergur Jónsson.
ÓLÍNA HELGA
KRISTÓFERS-
DÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug vegna andláts og
útfarar
HÁKONAR PÁLSSONAR
fyrrv. rafveitustjóra,
Sauðárkróki.
Hákon Hákonarson, Úlfhildur Rögnvaldsdóttir,
Hákon Gunnar Hákonarson, Petra Halldórsdóttir,
Helga Hlín Hákonardóttir, Unnar Sveinn Helgason,
Svanborg Magnúsdóttir,
Magnús Þór Haraldsson, Inga S. Kristinsdóttir,
Svala Hrönn Haraldsdóttir, Sigurður Ingvi Hrafnsson,
Fannar Víðir Haraldsson,
Helga Gunnarsdóttir
og barnabarnabörn.