Morgunblaðið - 19.11.2004, Blaðsíða 43

Minningar mig margoft taka
muna skal ég liðna tíð
yfir mér skal alltaf vaka
þitt indælt bros og augun blíð.
Þorsteinn Birgisson
og fjölskylda.
Hún hafði ung fengið gælunafnið
Bonga og það fylgdi henni ætíð innan
fjölskyldunnar og meðal vina. Segja
má að þetta einstaka nafn hafi skerpt
vitund okkar um það hve einstök hún
var. Hún sagði að Kristinn Stefáns-
son, frændi hennar á Völlum í Svarf-
aðardal, hefði gefið henni það. Nafnið
gat þó valdið misskilningi hjá þeim
sem ekki þekktu til, eins og þegar lít-
ill sonur minn átti afmæli og spurði
pabba sinn þeirrar spurningar sem
ætíð fylgdi öllum hátíðum ársins inn-
an fjölskyldunnar: Kemur Bonga
ekki? Jú, svaraði faðir hans, ég er að
fara að sækja hana. Svo leið og beið
og þá hnippir loks ungur gestur óþol-
inmóður og spenntur í afmælisbarnið
og spyr: Hvenær kemur pabbi þinn
eiginlega með þessa bombu?
Bonga mætti öllum með einlægu
brosi, ókunnugum jafnt sem ættingj-
um og vinum og af henni geislaði ein-
lægni og hlýju. Lund hennar var létt
og stutt í hláturinn sem var innilegur
og dillandi, gleði hennar sönn og ein-
læg. Hún skildi að það er mikilvægt
hverri ungri sál að á hana sé hlustað
og henni mætt sem jafningja og skoð-
anir hennar virtar. Vegna þessara
góðu eiginleika sinna öðlaðist hún
áreynslulaust og án fyrirvara ein-
læga ást okkar frændsystkinanna og
seinna barna okkar og barnabarna.
Bonga var mjög umhyggjusöm um
útlit sitt og gætti þess ávallt og allt
fram til þess síðasta að vera vel til
fara og snyrtilega klædd. Hún var
lágvaxin og grönn vexti og minnti
gjarnan á franska dömu af betra
standi. Hún hélt sinni andlegu reisn,
hugurinn var skýr og minnið óbilað
allt til loka. Líkamshylkið var þó farið
að gefa sig fyrir nokkrum árum og
síðasta árið var henni nokkuð erfitt.
Hún lifði löngu og góðu lífi og var
þakklát fyrir það, en taldi líka að nú
væri nóg lifað og var sátt við það. Við
þökkum öll fyrir það hve lengi við
fengum að hafa hana í okkar hópi.
Sigríður Steingrímsdóttir.
er gerðist lítil saga
og lífið var svo auðvelt því þú varst þar.
(Haukur Ingibergsson.)
Í dag kveð ég þig.
Við hófum okkar kynni sem vinnu-
félagar og þróuðust þau tengsl út í
góðan vinskap. Ég á með þér margar
skemmtilegar minningar og oft gát-
um við setið og spjallað saman um
allt milli himins og jarðar.
Á marga staði fórum við til að fá
okkur gott að borða. Við gátum alltaf
fundið nýjan og nýjan stað og var
leitin mjög skemmtileg og alltaf eitt-
hvað nýtt.
Ég þakka þér fyrir allar gleðilegu
samverustundirnar sem við áttum
saman og hugsa til þín með söknuði.
Þú hefur alltaf verið og verður
alltaf einstök.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höfundur ók.)
Elsku Valgerður mín. Um leið og
ég votta þér mína dýpstu samúð vil
ég þakka þér fyrir allt það góða sem
þú hefur sýnt mér. Megi Guð gefa
þér góða líðan.
Reyni, Víði, Hlyn og fjölskyldum
þeirra votta ég mína dýpstu samúð.
Ingibjörg Ingvadóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2004 43
MINNINGAR
✝ Ólafur Gunnars-son fæddist 7.
nóvember 1919 í
Reykjavík. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 13. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gíslína Ólöf Ólafs-
dóttir, f. á Þórustöð-
um í Óspakseyrar-
hreppi 26. febrúar
1892 og síðar hús-
freyja á Stóra Múla í
Saurbæjarhreppi í
Dölum, d. 21. apríl
1931 og Gunnar
Jónsson skipasmíðameistari, f. í
Höfðahverfi í Grýtubakkahreppi
1. apríl 1899, lengst til heimilis á
Akureyri, d. 27. október 1960.
Systkini Ólafs, sammæðra, voru
Stefán Rafn Sveinsson fræðimað-
ur, f. 18. nóvember 1917, d. 25.
mars 1992, Kristján Benediktsson
kennari og borgarfulltrúi í
Reykjavík, f. 12. janúar 1923,
Anna María Benediktsdóttir hús-
móðir í Hafnarfirði, f. 12. ágúst
1925, Ellert Ingiberg Benedikts-
son bóndi á Stóra Múla í Dala-
sýslu, f. 16. október 1926 og Bene-
dikt Benediktsson kennari í
Reykjavík, f. 21. apríl 1928. Systk-
maki Ólöf Högnadóttir fótaað-
gerðafræðingur, þau eiga fjögur
börn, Þau eru: Gunnlaugur Dan
skólastjóri í Grindavík, f. 26. des-
ember 1948, maki Stefanía Guð-
jónsdóttir húsmóðir, þau eiga
fjögur börn. Kjartan stuðnings-
fulltrúi í Mosfellsbæ, f. 20. mars
1950, maki Susanne Marie Ólafs-
son húsmóðir, þau eiga saman
þrjú börn, en Kjartan á son frá
fyrri sambúð. Sigrún, f. 7. janúar
1955, d. 15. október 1998, var gift
Friðgeiri Sigtryggssyni og áttu
þau einn son. Þau skildu. Sig-
tryggur Árni bílstjóri í Hafnar-
firði, f. 27. apríl 1963, sambýlis-
kona Ingunn Helga
Gunnarsdóttir. Fyrir átti Sig-
tryggur tvö börn.
Ólafur ólst upp í Hvammi við
Dýrafjörð hjá afa sínum og ömmu,
Jóni Þórarinssyni búfræðingi og
Helgu Kristjánsdóttur. Hann
stundaði nám við Héraðsskólann á
Núpi og stuttu seinna hóf hann
nám í málmsteypu í Smiðjunni á
Dýrafirði. Sveinsprófi lauk hann
frá Vélsmiðjunni Odda á Akureyri
og meistarabréf fékk hann þrem-
ur árum seinna. Hann var einn
stofnenda og eigenda Málmsteyp-
unnar Hellu hf. Síðar varð sjó-
mennska starfsvettvangur hans,
lengst af hjá útgerð Einars Guð-
finnssonar í Bolungarvík og hjá
Hafrannsóknastofnun.
Útför Ólafs verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ini Ólafs samfeðra,
börn Gunnars og fyrri
konu hans Ingibjarg-
ar Veróniku Ás-
björnsdóttur, eru
Tryggvi skipasmíða-
meistari, f. 14. júlí
1921 og Bára húsmóð-
ir, f. 14. október 1925,
d. 3. nóvember 1992.
Systkini Ólafs, einnig
samfeðra, börn Gunn-
ars og seinni konu
hans Sólveigar Krist-
jönu Þórðardóttur
eru Anna Lísa banka-
starfsmaður í Muns-
ter í Suður-Afríku, f. 20. nóvem-
ber 1934, Halldóra sálfræðingur í
Gautaborg í Svíþjóð, f. 19. janúar
1936, Gunnar efnafræðingur á
Akranesi, f. 17. júní 1940 og Helga
tónmenntakennari á Seltjarnar-
nesi, f. 27. febrúar 1945.
Hinn 9. apríl 1955 kvæntist
Ólafur Lilju Emilíu Gunnlaugs-
dóttur, f. á Upsum í Svarfaðardal
9. október 1921. Foreldrar hennar
voru Gunnlaugur Daníelsson og
Steinunn Sigtryggsdóttir, bæði
ættuð úr Svarfaðardal. Ólafur og
Lilja skildu. Börn þeirra eru Jón
Þór framkvæmdastjóri í Mos-
fellsbæ, f. 26. desember 1947,
Þegar óvænt frétt barst á afmæl-
isdegi þínum um að þú lægir mikið
veikur inni á spítala komu upp í
hugann allar þær minningar sem
við áttum saman, ekki síst þær
nætur og þá daga sem ég var við
sjúkrabeð þinn. Við áttum það
sameiginlegt að hafa áhuga fyrir
íþróttum. Mér fannst gaman þegar
þú fékkst frænda þinn Þorstein
Löve til þess að kenna mér dýf-
ingar á stóra brettinu í Sundlaug
Reykjavíkur og alltaf var ég mont-
inn af þér, pabbi minn, að vera af-
burða sundmaður. Eftirminnilegt
er afrek þitt þegar þú syntir yfir
Dýrafjörð aðeins 18 ára gamall.
Svo voru það fimleikarnir líka, þeg-
ar þú kenndir mér að fara flikk-
flakk og heljarstökk. En í dans-
skóna komst ég aldrei þar sem þú
varst einfaldlega betri en ég í takti
og tónum og aldrei leiddist mér að
heyra þig taka lagið með þinni fal-
legu söngrödd. Það var líka
ánægjulegur tími þegar við vorum
saman til sjós og fylltum bátinn af
loðnu eða síld. Þú varst kokkurinn
um borð. Þá var gott að vera sonur
þinn.
Minnisstætt er mér og fjölskyldu
minni þegar þú 67 ára gamall lagð-
ir á þig langt ferðalag og heimsótt-
ir okkur til Nýja-Sjálands. Ég
gleymi því ekki þegar þú á hverj-
um morgni byrjaðir á því að líta til
veðurs og segja „það er bara blíð-
skaparveður dag eftir dag“. Ekki
varst þú aðgerðarlaus þá, fórst oft
á sjó, lagðir línu og settir öngul í
sjó. Rerir á tímabili með útgerð-
armanni sem dásamaði hæfni þína
og sjómennsku. Hann kunni líka að
meta sönginn þinn og stundum tók-
uð þið gítar í hönd og jóðluðuð
saman. Þú hafðir svo gaman af að
skemmta þér og öðrum og að njóta
augnabliksins. Nú ert þú, pabbi
minn, kominn á þann stað þar sem
raddirnar hljóma tært, þar mun
þér líka líða vel.
Þinn sonur,
Kjartan.
Það er komið að kveðjustund,
elsku pabbi minn.
Ég vil byrja á að þakka þér þær
stundir er við áttum saman í leik
eða í starfi.
Vestur í Dýrafirði þar sem þú
sleist barnsskónum mótaðist sterk
persóna af umhverfi sínu sem ein-
kennist af fjallasölum og sjávarilmi
sem seint þér tókst að gleyma.
Hjá afa og ömmu í Hvammi
fékkstu alla þá ást og umönnun
sem þú þurftir á að halda enda í
miklu uppáhaldi. Hvernig þér tókst
til að krækja þér í þann styrk og þá
orku sem þú hafðir að bera er á
huldu en hugsanlega var það gjöf
frá haferninum. Íþróttir, söngur og
dans voru í miklu uppáhaldi enda
afreksmaður á þeim sviðum.
Bernskuminningar eru margar
og meðal þeirra allar sundferðirnar
sem þú tókst mig með í. Afbragðs-
sundmann, sem þú varst, munaði
ekkert um að hafa fimm, sex, sjö,
átta ára gutta á bakinu syndandi
fram og aftur í Laugardalslauginni,
ég hugsandi um það sem þú hafði
brýnt fyrir mér, að halda sér fast
svo að pabbi þyrfti ekki að leita að
stráknum sínum. Óhætt er að segja
að mér hafi fundist ég eiga allan
heiminn eftir að við vorum búnir að
synda nokkur hundruð metra sam-
an.
Sjómennskan átti hug þinn allan
eftir að þú hættir í málmsteypunni
enda bakið farið að segja til sín.
Ófáar ferðir fórum við á Álftanes,
til Gunna bróður þíns á Ægissíð-
una og í verbúðirnar hjá Benna og
Júlla frændum þínum, sem þú rerir
svo oft með. Lyktin af signu grá-
sleppunni sem þú verkaðir er mér í
fersku minni, ekki síst vegna þess
að þú gerðir mig að sölumanni
þessarar fiskafurðar vestur á Ána-
naustum og kostaði stykkið 25
krónur en það stærra 35 kónur.
Á síðari hluta ævi þinnar, þegar
við vorum búnir að væta kverk-
arnar, þá oftar en ekki tókum við
lagið og þú söngst eins og engill öll
lögin okkar og glottir meðan ég var
að reyna að elta þig en hafði ekkert
í þig. Þú hringdir í mig hinn 29.
okt. sl. og spurðir klukkan hvað ég
og Inga ætluðum að leggja af stað
norður í Bitrufjörð, þú ætlaðir að
bíða á tröppunum á Hrafnistu eftir
okkur, með vinnubuxurnar undir
hendinni, tilbúinn að gera eitthvert
gagn fyrir norðan. Þessi lýsing á
vel við þig, elsku pabbi minn, því
ávallt hafðirðu eitthvað fyrir stafni.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn sonur,
Sigtryggur Árni.
Elsku afi Óli, í dag kveð ég þig
með söknuði í hjarta og minning-
arnar koma upp í huga mér. Þegar
þú og amma áttuð heima á Skóla-
tröðinni þá var gaman að fá að
koma um helgar og fá að vera hjá
ykkur. Sérstaklega að fara með
þér, afi minn, í sund því ekki gátu
allir krakkar státað af því að eiga
afa sem lék sé að því að stökkva af
bretti, fara kollhnísa og ganga á
höndum í sundlauginni. Þessi
minning og margar aðrar mun ég
geyma í hjarta mínu um ókomna
tíð.
Elsku afi, nú hefur þú lagt af
stað í þína hinstu ferð, þar tekur
Didda, dóttir þín, á móti þér opn-
um örmum. Elsku pabbi, Jón,
Kjartan, Sigtryggur og fjölskyldur,
guð veri með ykkur og styrki í
sorginni.
Lilja Gunnlaugsdóttir.
Kveðjuorð til Óla bróður frá okk-
ur systkinunum frá seinna hjóna-
bandi föður okkar.
Þegar við vorum að komast á
legg var Ólafur orðinn fullorðinn
maður, um og yfir tvítugt. Hann
var elstur í systkinahópnum (sjö
samtals) og hefur alltaf fundist í
okkar hugarheimi, stundum nálægt
og stundum fjarri.
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað, sem var, ...
kvað skáldið Grímur Thomsen
forðum daga.
Þessi orð komu upp í hugann
þegar fréttin af andláti Ólafs barst.
Endurminningin um þegar hann
bjó heima hjá okkur á Akureyri og
hóf sitt nám. Ungur, elskulegur,
stæltur íþróttamaður, sem laðaði
að sér fólk, sérstaklega konur. Það
var alltaf hlátur, söngur, glaumur
og gleði í námunda við hann. Það
er engin ástæða að tíunda allt sem
skeði á þessum árum fyrir aðra en
þá sem voru viðstaddir.
Leiðir mætast og leiðir skiljast á
lífsleiðinni. Ólafur hitti konu sína,
Lilju, og þau eignuðust þrjá syni í
hvelli, tvö börn komu síðar. Hvers-
dagsstritið á Reykjavíkursvæðinu
eftir stríðsárin er velþekkt, sér-
staklega húsnæðisvandræðin. Ólaf-
ur og Lilja fengu seint um síðir lóð
í Kópavogi og byggðu þar sitt hús.
Þar bjuggu þau lengi og vel, en
leiðir skildi síðar í lífinu.
Þar sem við tvær af systrunum
erum búsettar erlendis hittum við
Óla þegar við komum í heimsóknir
og dvöldumst í faðmi fjölskyldunn-
ar. Ólafur sendi okkur oftast jóla-
kort með helstu fréttum af sér og
sínum. Aðrar fréttir fengum við
gegnum systkinin sem eru búsett
heima.
Ólafur hafði frábæra tenórsöng-
rödd sem hann var heldur spar-
samur að nota nema við sérstök
tækifæri. Eftir að hann hætti starfi
fór hann að taka söngtíma og
syngja af alvöru. Einnig byrjaði
hann að dansa samkvæmisdansa og
varð oftar en einu sinni Íslands-
meistari í dansi fyrir eldri borgara.
Í síðasta skipti sem við öll hitt-
umst var á ættarmóti á Grenivík,
sem haldið var í tilefni þess að faðir
okkar hefði orðið 100 ára. Ólafur
bar aldur sinn mjög vel. Hann var
þó aðeins daprari í bragði en
venjulega, þar sem dóttir hans,
Sigrún, hafði látist nokkrum mán-
uðum áður, aðeins rúmlega fertug.
Hvenær sem maður sá Óla á ætt-
armótinu var hann alltaf með barn
frá yngri kynslóðinni í kjöltunni.
Það á vel við að ljúka þessari
kveðju með framhaldi á ljóði
skáldsins:
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar;
gleðina jafnar, sefar sorg; ...
Við sendum afkomendum Ólafs
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Lísa, Halldóra,
Gunnar, Helga.
ÓLAFUR
GUNNARSSON
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
MATTHÍAS BJARNASON,
Ehnen, Lúxemborg,
áður til heimilis í Búlandi 29,
Reykjavík,
lést á sjúkrahúsi í Lúxemborg miðvikudaginn
17. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Marianne Wolf,
Jenný Matthíasdóttir, Ásgeir Torfason,
Bjarni Matthíasson,
Erna Matthíasdóttir, Gunnar Ingi Gunnarsson,
Jónas Matthíasson, Inge Elisabeth Nielsen Matthíasson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
VALGARÐ J. ÓLAFSSON,
Hraunvangi 3,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðviku-
daginn 17. nóvember.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju föstu-
daginn 26. nóvember kl. 15.00.
Sif Þórz Þórðardóttir,
Iðunn Anna Valgarðsdóttir, Jakob Már Gunnarsson,
Eiður Valgarðsson, Kristín Gunnarsdóttir,
Gunnhildur Sif Valgarðsdóttir,
Sigrún Valgarðsdóttir, Þórólfur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.