Morgunblaðið - 11.02.2005, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2005 37
MINNINGAR
Alltaf var ég velkomin inn á heimili
Dóra og Eyglóar á Brekkugötunni, í
húsi sem þau köfðu endurnýjað og
gert að fallegu heimili. Þau voru mik-
ið útivistarfólk og við fórum stundum
saman í gönguferðir. Þá var glatt á
hjalla og mikið hlegið en um leið tek-
ist á um alvöru lífsins. Dóri hafði sér-
stakt lag á að leysa vandamálin með
sjálfsskoðun og sjálfsuppbyggingu,
en samt alltaf á léttu nótunum.
Nú heyri ég ekki lengur smitandi
hlátur hans eða finn fyrir stríðni
hans, en það er eitthvað sem aldrei
hverfur úr minningunni. Ef eitthvað
bjátar á, á ég örugglega eftir að
spyrja sjálfa mig: „Hvernig hefði
Dóri leyst þetta?“
Elsku Eygló mín, þú sýndir styrk
þinn og æðruleysi í veikindum Dóra.
Ég bið góðan Guð að líta eftir þér,
börnunum, systkinum og fjölskyld-
unni allri og blessa minninguna um
góðan mann.
Dóri minn, takk fyrir allt.
Fjóla frænka.
Í dag kveðjum við kæran vinnu-
félaga okkar og vin. Okkur langar að
minnast hans með nokkrum orðum.
Dóri var góður drengur sem ávallt
var gaman og gott að spjalla við.
Hann var ákveðinn, staðfastur og lá
sjaldan á skoðunum sínum. Þetta og
margt fleira gerði það að verkum að
gaman var að eiga samleið með Dóra.
Léttleiki og gamansemi voru kostir
sem
prýddu drenginn og oft var hlegið
dátt þar sem Dóri var með í hóp. Við
samstarfsmenn þökkum samfylgd-
ina, það var gott að þekkja þig.
Eiginkonu, börnum og ættingjum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Vinnufélagar í Kerfóðrun.
Góður vinur og félagi er horfinn
svo snöggt frá okkur. Stundum skilj-
um við ekki þann sem öllu ræður.
Halldór Marías Ólafsson var glað-
legur drengur, skemmtilegur og úr-
ræðagóður, finnst okkur sem þekkt-
um hann. Ferðalög, útilegur og
gönguferðir voru Halldóri og Eygló
mikils virði. Urðum við hjónin þeirr-
ar gleði aðnjótandi að ferðast með
þeim innalands sem utan. Var oft
mikið hlegið og gert að gamni sínu.
Elsku Halldór okkar, við munum
varðveita miningarnar frá þessum
ferðum og öðrum samverustundum
okkar saman. Elsku ljúfurinn, von-
andi hefur verið tekið vel á móti þér á
nýjum stað. Sennilega hafa verið
endurfundir þar og því viljum við
trúa.
Við sendum Eygló, börnum og öðr-
um aðstandendum Halldórs samúð-
arkveðju okkar.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir, gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess, að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.
Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska föðurnáð.
Morgun dagsins þörf þekki ég eigi,
það er nóg að Drottinn segir mér:
Náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.
Guð, ég fæ af fyrirheitum þinum frið
og styrk sem ekkert buga má.
Auk mér trú og halt mér huga mínum
helgum lífsins vegi þínum á,
svo að ég af hjartans þeli hreinu,
hvað sem mætir, geti átt með þér
daginn hvern, eitt andatak í einu,
uns til þín í ljósins veg ég fer.
(Sigurbjörn Einarss.)
Takk fyrir allt og allt.
Þínir vinir
Jóhannes og Linda.
Leiðir okkar Halldórs lágu saman
snemma árs 1998 í AA samtökunum,
ég að hefja mína göngu en Dóri eins
og við kölluðum hann búinn að vera
mjög virkur innan samtakanna árum
saman. Eftir nokkurra mánaða veru
mína í deildinni sem Dóri stofnaði
ásamt fleirum gerðist hann trúnaðar-
maður minn og upp frá því þróaðist
okkar nána samband sem varð að
mikilli vináttu. Dóri hafði gífurleg
áhrif á mitt líf, hann hafði eiginleika
til að draga það besta fram í fólki, var
alltaf hreinn og beinn og óþreytandi
að leita lausna á mínum vandamálum
eins og svo margra annarra sem til
hans leituðu.
Dóri minn, það eru einstök forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast þér,
átt þig að sem vin og félaga og minn-
ingarnar margar á þessum alltof
stutta tíma sem við áttum saman. Ég
er þér þakklátur fyrir að hafa vakið
áhuga minn á gönguferðum og fjöl-
margar gönguferðir höfum við farið
saman og gott að geta yljað sér á
minningunum um þær þar sem við
áttum margar góðar stundir í ein-
staklega góðum vinahópi sem við
sóttum báðir mikið í. Maður verður
að hafa gaman af því sem maður er
að gera sagðir þú svo oft og fram að
síðustu stundu var góðlátleg stríðnin,
grínið og gleðin til staðar þó að þú
værir að glíma við grafalvarleg veik-
indi og var æðruleysi þitt með ólík-
indum þar til yfir lauk. Það var ein-
staklega gefandi að fá að starfa með
þér innan AA samtakanna og margar
bestu stundirnar okkar áttum við
saman þegar við vorum að ferðast
saman með fundi á Suðvesturlandi og
ræddum af einlægni og gagnkvæmri
virðingu um lífið, tilveruna og okkar
innstu einkamál. Virðing þín fyrir
okkar „minnstu“ meðbræðrum og
systrum var takmarkalaus og þú mér
mikil fyrirmynd í flestu sem þú varst
að fást við. Áhugi þinn fyrir fólki var
afskaplega skemmtilegur og spurn-
ingar eins og: „Ert þú úr Hafnar-
firði?“ var eitthvað sem ég heyrði svo
oft þegar þú varst að glöggva þig á
samferðafólki þínu og oft bráð-
skemmtileg tengsl sem komu þá í
ljós. Margar notalegar stundir erum
við Kolla búin að eiga á heimili ykkar
Eyglóar, margt spjallað löngum
stundum og umræðuefnin endalaus.
Dóri minn, ég trúi því að algóður
Guð ætli þér hlutverk annars staðar
og bið hann um að hugga og styrkja
fjölskyldu þína í hennar miklu sorg.
Sigurjón.
Góður vinur okkar er látinn, langt
fyrir aldur fram. Úrræðagóður vinur
sem gott var að leita til, ef vantaði
góð ráð eða aðstoð, alltaf boðinn og
tilbúinn að rétta hjálparhönd.
Dóri var gönguhrólfur mikill og
hafði gaman af að ferðast, og áttum
við góðar stundir saman á ferðalög-
um, þó ekki yrðu þær margar.
Dóri lét verkin tala og var alltaf að,
og var af miklum dugnaði búinn að
gera upp húsið þeirra hjóna á
Brekkugötunni.
Dóri vinur, þín verður sárt saknað
og leitt að þú gast ekki notið verka
þinna og ástvina lengur.
Elsku Eygló, Rebekka, Lilja Ýr,
Óli Garðar, Sturla, Magnús, Emma,
afastrákarnir Alexander, Erlingur
og Arnar Ingi, systurnar Björg og
Guðbjörg, aðrir aðstandendur og vin-
ir, góður Guð verndi og styrki ykkur
á erfiðri stund.
Þínir vinir
Guðmundur og Lilja.
Í grenndinni veit ég um vin sem ég á
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er
því viðtöl við áttum í símann.
Ég hringi á morgun ég hugsaði þá
svo hug minn fái hann skilið
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst á mill’ okkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk
að dáinn sé vinurinn kæri
ég óskaði þess er að gröf hans ég gekk
að í grenndinni ennþá hann væri.
(Höf. ókunnur.)
Ég votta systrum og fjölskyldum,
eiginkonu og afkomendum þeirra
hjóna mína dýpstu samúð.
Jóhanna Gunnarsdóttir.
✝ Ólafur J. Ólafs-son fæddist á
Geirseyri við Pat-
reksfjörð 9. nóvem-
ber 1913. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 3.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Anna Erlendsdóttir
húsfreyja, f. 1886, d.
1947, og Jón Ágúst
Ólafsson verslunar-
stjóri og konsúll á
Patreksfirði, f.
1877, d. 1962. Systk-
ini Ólafs voru: Hösk-
uldur skrifstofustjóri Lands-
banka Íslands, f. 1908, d. 1971;
Valgarð framkvæmdastjóri SÍF,
f. 1919, d. 2004; og Lára Kristín
húsfreyja í Hafnarfirði, f. 1921, d.
1995.
hönnuður, f. 19. október 1961.
Hún á tvö börn. Sonur Jóns er
Jón Ágúst, f. 31. janúar 1968.
Hann á tvö börn.
Ólafur brautskráðist frá Versl-
unarskóla Íslands 1934 og lauk
prófi í endurskoðun 1956. Hann
stundaði verslunar- og skrifstofu-
störf á Siglufirði 1934–1941, rak
þar umboðs- og heildverslun
1941–1942, var aðalbókari við
heildverslun í Reykjavík 1942–
1947, starfaði á endurskoðunar-
skrifstofu N. Manscher & Co.
1947–1955 en starfrækti síðan
eigin endurskoðunarskrifstofu í
Reykjavík í áratugi. Ólafur var
einn stofnenda og í fyrstu stjórn
Leikfélags Siglufjarðar 1936 og
lék nokkur hlutverk með félag-
inu. Hann söng í Karlakórnum
Vísi og var í stjórn hans um skeið
og einnig í fyrstu stjórn Félags
verslunar- og skrifstofufólks á
Siglufirði. Bókfærslu kenndi
hann í gagnfræðaskólanum þar.
Útför Ólafs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Ólafur kvæntist 16.
júlí 1938 Stefaníu
Pálsdóttur hár-
greiðslumeistara og
kennara, f. 22. des-
ember 1912, d. 24.
apríl 2002, Foreldrar
hennar voru Páll
Hjartarson bóndi á
Ölduhrygg í Svarfað-
ardal, f. 1877, d.
1952, og Filippía
Margrét Þorsteins-
dóttir húsfreyja, f.
1880, d. 1968. Börn
Ólafs og Stefaníu eru:
Anna Margrét hjúkr-
unarfræðingur, f. 7. nóvember
1941, gift Rune Nordh tækni-
fræðingi í Svíþjóð, og Jón Ágúst,
f. 11. febrúar 1946, d. 7. janúar
1968. Dóttir Önnu Margrétar er
Ása Jóhannsdóttir grafískur
Hann var aldrei kallaður annað
en Óli frændi á bernskuheimili
mínu. Ég hef þekkt hann frá því ég
man fyrst eftir mér. Hann var
frændinn góði sem mér þótti vænna
um en orð fá lýst. Foreldrum mín-
um þótti líka vænt um hann. Senni-
lega hefur hann orðið kær öllum
sem kynntust honum náið. Ljúf-
lyndur var hann og glaðlyndur, við-
mótið svo hlýtt og elskulegt að börn
drógust að honum. Móðir mín hafði
gætt þessa systursonar síns þegar
hann var á barnsaldri og mér skild-
ist jafnan á henni að þægara og
betra barni hefði hún ekki kynnst,
vel væri ef ég líktist þessum frænda
mínum. Sjálfsagt hefur hún orðið
fyrir vonbrigðum með það, blessuð,
því að mér skilst að ég hafi verið
þekktur að öðru en þægð í bernsku.
Ólafur J. Ólafsson fluttist til
Siglufjarðar á heimili foreldra
minna eftir að hann hafði lokið
verslunarskólaprófi með láði vorið
1934. Hann varðveitti meira að
segja glæsilegan silfurbikar í her-
berginu sínu og hafði fengið hann í
verðlaun fyrir sunnan. Á Siglufirði
var maður vanastur því að bikarar
væru gefnir fyrir afrek í skíða-
íþróttum en frændi minn hafði feng-
ið sinn bikar fyrir ágæti í bók-
færslu. Það þótti mér mikil undur.
Ég hafði að vísu kynnst frænda
fyrr. Hann hafði dvalist hjá okkur
einhverja sumartíma til að vinna sér
fyrir skólavist í síldinni og var ekki
einn námsmanna um það. Rann-
sóknarefni væri, og ekki ómerki-
legra en margt annað, að athuga
hve mörgu ungu fólki atvinnulífið á
Siglufirði gerði kleift að stunda
langskólanám á tímum kreppu og
kotungsháttar, löngu fyrir daga
lánasjóða og ýmiss konar styrkja.
En þarna var hann kominn, hann
frændi minn, og nú til langdvalar.
Hann stundaði margvísleg verslun-
ar- og skrifstofustörf. Síðasta árið á
Siglufirði, áður en hann flutti til
Reykjavíkur 1942, rak hann eigin
heildverslun. Auk þessa kenndi
hann bókfærslu í Gagnfræðaskólan-
um. Hann kom og allvíða við í fé-
lagsmálum. Mér er í barnsminni að
hann lék Jeppa á Fjalli í leikriti
Holbergs og man raunar eftir hon-
um í fleiri hlutverkum á leiksviði á
þessum árum. Hann var félagi í
karlakórnum Vísi sem um þessar
mundir átti sér blómaskeið undir
stjórn Þormóðs Eyjólfssonar. Þá
var hann í fyrstu stjórn Félags
verslunar- og skrifstofufólks.
Ég hygg að frænda mínum hafi
liðið vel á Siglufirði. Hann átti þar
nána ættingja og kynntist þar fjöl-
mörgu ágætisfólki sem hann rækti
vináttu við til æviloka. Og það var
einmitt á Siglufirði að hann kynntist
konu þeirri sem varð lífsförunautur
hans í meira en hálfa öld. Stefanía
hét hún Pálsdóttir frá Ölduhrygg í
Svarfaðardal, einstök öndvegiskona,
dugleg og greind eins og hún átti
kyn til.
Stefanía var hárgreiðslukona, eða
svo hét starfið þá, og ég hef gælt við
þá hugmynd að hún hafi verið feng-
in til að farða og greiða Jeppa á
Fjalli og þar hafi kviknað blossinn
sem logaði svo lengi ófölskvaður.
Síðar varð Stefanía í tvo áratugi
kennari við Iðnskólann í Reykjavík.
Stefanía og Ólafur eignuðust tvö
börn sem tóku mannkosti foreldr-
anna í arf.
Þegar til Reykjavíkur kom stund-
aði Ólafur ýmis skrifstofustörf en
lauk síðan prófi sem löggiltur end-
urskoðandi. Hann stofnaði sína eig-
in skrifstofu og hafði allmikið um-
leikis allt fram á áttræðisaldur. Mér
þykir líklegt að endurskoðun hafi
átt vel við hann því að hann var
skarpskyggn og rökvís og ná-
kvæmni og heiðarleiki voru runnin
honum í merg og bein. Starfsfús og
verkglaður var hann alla tíð enda
vinsæll meðal samstarfsmanna og
viðskiptavina. Okkur hjónum voru
þau Stefanía traustir vinir.
Ólafur J. Ólafsson var myndar-
legur maður og höfðinglegur. Hann
var einstakt snyrtimenni og prýði
hvers samkvæmis. Hann var glað-
lyndur, ræðinn og skemmtilegur.
Hann var prúður maður, tranaði sér
hvergi fram, vildi fremur vera en
sýnast. Hvar sem hann fór bar hann
með sér andblæ sannrar menningar.
Hann var hógvær og lítillátur enda
þurfa menn af hans gerð ekki að
berast á eða fara með hávaða og lát-
um. En umfram allt var hann góður
maður; ég hef ekki kynnst betri
manni á langri ævi.
Hann var Óli frændi á bernsku-
heimili mínu. Hann var Óli frændi
alla tíð, meira að segja eftir að hann
var orðinn efnaður góðborgari í höf-
uðstaðnum. Hann var alltaf sami
góði drengurinn og sá ungi maður
sem kom á heimili móðursystur
sinnar norður á Siglufirði fyrir rúm-
um sjötíu árum. Honum fylgja
þakkir okkar Bjargar er hann held-
ur til fundar við konu sína, sem
hann harmaði mjög, og horfna ætt-
ingja og vini. Blessun Guðs fylgi
honum og ástvinum hans.
Ólafur Haukur Árnason.
Lærifaðir minn og starfsfélagi til
margra ára, Ólafur J. Ólafsson, end-
urskoðandi, er látinn. Við kynnt-
umst fyrst þegar ég í október 1969,
leitaði til hans um vinnu. Ég hafði
lengi haft áhuga fyrir að læra end-
urskoðun, en á þeim árum var ekki
auðvelt að komast að á stofu.
Ég mætti til fundar við Ólaf
vegna auglýsingar, þar sem hann
auglýsti eftir nema á stofuna. Með
því að hann réð mig hófust okkar
kynni. Við vorum í 21 ár að Tjarn-
argötu 4, en á árinu 1990 fluttum við
að Ármúla 10, ásamt með þremur
öðrum stofum. Þau 23 ár sem við
störfuðum saman minnist ég þess
ekki að nokkurn tíma hafi skuggi
fallið á það samstarf. Ólafur hætti
störfum seinni hluta árs 1992, að
eigin ósk, 79 ára að aldri.
Ólafur var grandvar, orðheldinn
og nákvæmur maður í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann var
hreinn og beinn og lá ekki á skoð-
unum sínum ef svo bar undir en
ekki mjög opinn um eigin hagi. Ólaf-
ur var mjög fastmótaður í sínum
venjum og ekki mikið fyrir að
breyta því sem hann hafði tileinkað
sér.
Hann sótti sem dæmi sundlaug-
arnar í Laugardal annan hvern dag
á meðan heilsan leyfði, vildi hafa
sama skápinn og sömu sturtuna,
annað kom ekki til greina því þann-
ig átti það að vera. Það sem einnig
var áberandi í fari Ólafs var hversu
vel hann var klæddur en þar brást
heldur ekki vanafestan, ávallt sami
stíllinn og þá ávallt nátengdur verð-
urfari eða tilefni.
Ólafur kvæntist Stefaníu Páls-
dóttur, ættaðri frá Svarfaðardal, ár-
ið 1938. Stefanía var hárgreiðslu-
meistari og starfaði sem kennari við
Iðnskólann í Reykjavík í sinni grein
síðustu starfsárin.
Hjónaband þeirra Ólafs og Sef-
aníu stóð í hartnær 64 ár, en hún
lést í apríl 2002.
Stefanía var mjög stefnuföst kona
og áveðin og kvartaði aldrei þó hall-
aði undan fæti heilsufarslega síð-
ustu árin.
Síðustu tvö árin bjó Ólafur í
Skógarbæ og virtist una hag sínum
þar vel.
Ég þakka Ólafi fyrir ánægjulegt
samstarf öll þau ár sem við unnum
saman og ljúfar endurminningar af
ánægjulegum samverustundum í
gegnum árin. Ég votta aðstandend-
um Ólafs innilega samúð á þessum
tímamótum og bið þeim blessunar
guðs.
Blessuð sé minning Ólafs J.
Ólafssonar.
Ólafur Viggó.
ÓLAFUR J.
ÓLAFSSON
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
ÓLI B. JÓNSSON
íþróttakennari,
lést á Hrafnistu Hafnarfirði þriðjudaginn
8. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hólmfríður María Óladóttir, Guðmundur Hallvarðsson,
Jón Már Ólason,
Jens Valur Ólason, Ólöf Hjartardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.