Morgunblaðið - 11.02.2005, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2005 47
MINNINGAR
✝ Hörður Runólfs-son fæddist á
Hálsum í Skorradal í
Borgarfirði 7. apríl
1911. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 5. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Runólfur
Arason, f. 1863, d.
1940 og Ingibjörg
Pétursdóttir, d.
1950, bændur á Háls-
um. Systkini Harðar
voru: Pétur, Ari,
Þórður, Ingólfur,
Engilbert, Laufey,
Lára, Haraldur og
Viktoría, nú öll látin.
Hörður kvæntist 31. desember
1941 Sigrúnu Steinsdóttur, f. að
Spena í Miðfirði 1. maí 1916, d. 13.
desember 1988.
Börn þeirra eru: 1) Auður, f.
1943, gift Eðvarði, f. Benedikts-
syni. Dætur þeirra eru Ragnheið-
ur, f. 1968, gift Jóhanni H. Jóhann-
essyni, f. 1968, synir þeirra eru
Róbert Eðvarð og Ríkarður Leó og
Sigrún, f. 1974, gift Halldóri V.
Sveinssyni, f. 1978, börn þeirra eru
Auður Mist og Hrafnkell Goði. 2)
rún Sif, f. 1989 og Ívar, f. 1993.
Sonur Harðar og Ingunnar
Hjartardóttur, f. 1909, d. 1980, er
Hilmar, f. 1938, kvæntur Guðrúnu
Gunnarsdóttur, f. 1935. Börn
þeirra eru: 1) Ingunn María, f.
1961, gift Ágústi Gunnarssyni, f.
1956, þau eiga börnin Sindra Má
og Silju Mist. 2) Þórey Ása, f. 1964,
gift Jóhannesi Jóhannessyni, f.
1961, börn þeirra eru Jóhannes,
Guðrún Inga og Katrín Ósk. 3)
Gunnhildur, f. 1968, gift Ahmed
Kellel, f. 1959. 4) Guðmundur Pét-
ur, f. 1972, sonur hans er Gabríel
Bergmann.
Fyrir átti Sigrún tvö börn, þau
eru: 1) Ingólfur, f. 1933, börn hans
eru Sigrún, f. 1954, Inga Kolfinna,
f. 1960, Haukur, f. 1965, Rósa
Helga, f. 1969 og Sigurður, f. 1981.
2) Valgerður, f. 1937, d. 1969, dótt-
ir hennar er Kolbrún Hildur Gunn-
arsdóttir, f. 1963.
Hörður stundaði búskap að
Hálsum og fór í nám á Laugarvatn
í tvo vetur. Á stríðsárunum var
hann sjómaður á togara sem sigldi
til Bretlands með aflann. Eftir
stríð gerðist hann verktaki og tók
að sér að smíða og reisa hús og
skemmur á Keflavíkurvelli og í
Reykjavík. Hann annaðist einnig
húsflutninga fyrir Reykjavíkur-
borg og fleiri aðila.
Útför Harðar fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Bergljót, f. 1945, gift
Halldóri Guðmunds-
syni, f. 1942. Börn
þeirra eru: Hulda, f.
1964, gift Sigfúsi
Guðnasyni, f. 1963,
börn þeirra eru Hall-
dór Berg, Eva Sóley,
Guðni Brynjar, Tómas
Örn, Jóhann Ari og
Ástrós; Guðmundur, f.
1966 og Þröstur; f.
1974, í sambúð með
Steinunni Guðjóns-
dóttur, f. 1974, sonur
þeirra er Aðalbjörn
Ægir. 3) Úlfar Örn, f.
1947, kvæntur Helgu
Magnúsdóttur, f. 1945.
Synir þeirra eru Hörður, f. 1966,
dóttir hans er Pálína Guðrún, f.
1985 og Vilberg, f. 1971, d. 2001. 4)
Ingibjörg Lára, f. 1953. Maður
hennar er Jóhann Hauksson, f.
1953. Börn þeirra eru: Vilhjálmur,
f. 1983, unnusta Sigríður Svala
Bergmann, f. 1982, dóttir þeirra er
Hanna Lára; Hrafnkell, f. 1985;
Ólafur, f. 1989 og Guðný, f. 1991. 5)
Hörður Þór, f. 1958, kvæntur Guð-
rúnu Hrönn Smáradóttur, f. 1961.
Börn þeirra eru Andri, f. 1985, Sig-
Elskulegur faðir minn Hörður
Runólfsson er látinn tæplega 94
ára. Hann lést á Hrafnistu í Hafn-
arfirði þar sem hann var búinn að
búa í nokkur ár. Hann fæddist inn
í stóra fjölskyldu 1911 á Hálsum í
Skorradal í Borgarfirði. Hann var
yngstur 10 systkina sem nú eru öll
látin. Bræður pabba voru flestir
mjög langlífir. Pabbi kynntist í
æsku mikilli vinnusemi þar sem
ekki þótti gott að sitja með hendur
tómar. Vinnan var dyggð og það
entist pabba alla tíð. Hann hafði
mesta óbeit á fólki sem ekki nennti
að vinna og bjarga sér. Pabbi
stundaði búskap að Hálsum fyrir
utan tvo vetur sem hann var við
nám á Laugarvatni. Þar naut hann
sín vel, stundaði íþróttir og var
góður sundmaður. Hann var mikill
hestamaður og átti marga gæð-
inga. Sérstaklega þótti honum
vænt um Kolbak sem hann ætlaði
að fara með á Alþingishátíðina
1930 til keppni og sýningar en
hesturinn drukknaði veturinn áð-
ur.
Pabbi kynntist móður minni Sig-
rúnu Steinsdóttur kringum 1940.
Hún bjó þá á Horni ekki langt frá
Hálsum og bjó þar með Hauki
Eyjólfssyni og átti með honum tvö
börn, Ingólf og Valgerði. Einhvern
tímann var sagt að pabbi hefði
rænt mömmu. Þegar ég var barn
sá ég fyrir mér pabba koma á
þeysireið á Kolbak hrifsa mömmu
um hábjartan daginn af enginu og
ríða með hana beint til Reykjavík-
ur. Seinna fékk ég að vita að þetta
var ekki alveg svona einfalt. Þau
féllu einfaldlega hugi saman og
byrjuðu búskap í Reykjavík. Þau
byggðu sér stórt og myndarlegt
hús að Hólsvegi 16 í Kleppsholtinu
þar sem þau bjuggu í tæpa hálfa
öld. Þau eignuðust fimm börn,
Auði, Bergljótu, Úlfar Örn, Ingi-
björgu Láru og Hörð Þór. Fyrir
átti pabbi soninn Hilmar. Þau ólu
líka upp Kolbrúnu dóttur Valgerð-
ar sem lést ung.
Fyrstu búskaparár foreldra
minna var pabbi sjómaður á tog-
ara sem sigldi til Bretlands með
aflann. Það var hættulegt og sagði
hann okkur margar sögur af ýmsu
sem þeir lentu í á leiðinni er þeir
sigldu í skipalestum langar leiðir
um hættuleg svæði. Einu sinni var
pabbi búinn að ráða sig á togara
en hann kom aðeins af seint niður
á bryggju og sá ljós togarans líða
út úr hafnarmynninu. Honum þótti
slæmt að missa af túrnum en
þakkaði Guði er togarinn fórst
með manni og mús og ekkert frétt-
ist af honum meir. Þetta voru erf-
iðir tímar, pabbi úti á sjó við
hættuleg skilyrði og mamma ein
heima með barnahópinn löngum
stundum. En þessi ár liðu eins og
öll önnur og áður en þau vissu var
pabbi kominn í land fyrir fullt og
allt.
Eftir stríðið er pabbi var kom-
inn í land gerðist hann verktaki.
Hann réði til sín hóp af góðum
mönnum og tók að sér að reisa
skemmur á Keflavíkurvelli og víð-
ar. Sumir mannanna sem pabbi
réði til sín unnu hjá honum alla tíð
og hættu ekki hjá honum fyrr en
þeir komust á eftirlaun. Pabbi
hafði alltaf nóg að gera. Hann
hafði góð sambönd og var dugleg-
ur að útvega sér verkefni. Hann
vann mikið fyrir Reykjavíkurborg
bæði við niðurrif á ónýtum húsum
og flutninga á húsum t.d. upp í Ár-
bæjarsafn. Hann vann líka fyrir
marga aðra t.d. við sumarbústaða-
byggingar og flutninga. Pabbi
elskaði að hafa nóg að gera og leið
best er mikið stóð til t.d. flutn-
ingur á stóru húsi. Hann hafði líka
góða aðstöðu í stórri skemmu við
Rauðavatn þar sem hann hafði ým-
islegt að selja úr húsunum sem
hann reif. Pabbi vann einn fyrir
stórri fjölskyldu. Þar var mynd-
arlega séð fyrir öllu en samt aldrei
neitt bruðl. Allt var greitt á rétt-
um tíma og staðið í skilum við alla.
Hann notaði aldrei ávísanahefti né
plastkort heldur greiddi allt í pen-
ingum „kontakt“ takk fyrir. Ég á
margar góðar minningar um
pabba. Ég man þegar hann lék á
orgelið sálma og söng stundum
með. Hann lék „Hærra minn Guð
til þín“ aftur og aftur því ég bað
hann um það. Hann lék vel með
stórum vinnulúnum höndum sín-
um. Ég man líka þegar allir í fjöl-
skyldunni lágu í flensu nema við
tvö og hann eldaði fullan pott af
hrossabjúgum sem við borðuðum
og töluðum um hvað við værum
hraust og heilbrigð. Pabbi var ein-
staklega hraustur alla ævi. Hafði
aldrei farið í neina aðgerð eða leg-
ið á sjúkrahúsi. Bar bara á sig
„kogara“ ef eitthvað var að kvelja
hann.
Þegar pabbi og mamma fóru að
eldast og það fór að verða rólegra
í vinnunni hjá pabba fóru þau í
margar skemmtilegar siglingar og
utanlandsferðir. Þau áttu mörg
góð ár saman þar til mamma lést
1988.
Þegar pabbi var orðinn einn
flutti hann í þjónustuíbúð í Hraun-
bænum. Þar bjó hann vel í fallegri
og vel búinni íbúð. Honum leið þar
mjög vel, ern, skýr og fylgdist vel
með öllu. Þegar heilsunni fór að
hraka fluttist hann á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Þar naut hann góðrar
umönnunar.
Ég kveð elsku pabba minn og
þakka honum fyrir allt og allt.
Guð geymir hann.
Ingibjörg Lára.
Það var um jólin 1981 sem kon-
an mín, þá tilvonandi, Ingibjörg
Harðardóttir kynnti mig fyrir föð-
ur sínum. Það tók mig ekki langan
tíma til að sjá að þar fór maður
sem hafði unnið mikið um ævina
og var ekki á því að fara að setjast
í helgan stein, þá kominn á áttræð-
isaldur. Á þessum tíma var hann
með menn í vinnu og var að flytja
eða rífa hús fyrir Reykjavíkurborg
sem voru orðin fyrir í skipulaginu.
Mörg húsanna enduðu ferðalagið í
Árbæjarsafni en önnur sem efni-
viður sem Hörður seldi í skúrum
uppi við Rauðavatn.
Það var með ólíkindum hvað
hann gat selt af því sem honum
áskotnaðist með þessu móti og má
það örugglega þakka góðum kynn-
um sem fólk hafði af því að versla
við Hörð þessi ár sem hann stund-
aði þessa starfsemi. Þau stórvirki
sem hann vann á þessum árum
voru til dæmis kaup á kolakranan-
um og vöruskemmum við gömlu
höfnina í Reykjavík.
Á gömlum myndum frá miðbæ
Reykjavíkur má sjá kolakranann
gnæfa yfir öll önnur mannvirki
enda ekkert smásmíði þar sem
hann varð að gnæfa vel yfir þau
flutningaskip sem komu með kolin
til landsins. Þennan krana tók
hann í sundur og seldi til Færeyja
og vöruskemmurnar seldi hann
síðan sem efnivið og seldist allt og
nýttist trúlega til bygginga úti á
landi en þangað fór mikið af efni-
viðnum, einnig fjarlægði hann
sænska frystihúsið, en svo nefnd-
ist stórt og mikið frystihús sem
stóð þar sem núna er Seðlabank-
inn og var það litlu minni bygging.
Það var gaman að hlusta á Hörð
lýsa atburðum frá þeim árum sem
hann stundaði sjóinn. Ég sé hann
fyrir mér er hann kemur ungur
maður í bæinn úr sveitinni og ræð-
ur sig sem kolamokara á gamla
Gullfoss, þá tíðkaðist það að ungir
menn væru vatnsgreiddir með
briljantínmakað í hárið og var
Hörður einn af þeim. Eitthvað hef-
ur briljantínið að viðbættu sóti og
hita við katlana farið illa með hár-
rótina því að fljótlega fór hann að
fá skalla og kenndi briljantíninu
um og mælti ekki með því við
þessar aðstæður. Hörður sigldi
stríðsárin með fisk til Bretlands þá
háseti á togara. Í einni slíkri ferð
veikist hann af heiftarlegri lungna-
bólgu og er lagður inn á spítala í
Bretlandi, er þar í einhvern tíma
og kynnist þar mörgu góðu hjúkr-
unarfólki. Einn daginn hættir ein
hjúkrunarkonan að koma í vinnuna
og þegar Hörður er orðinn rólfær
fer hann heim til hjúkrunarkon-
unnar en í stað þess að sjá stórt og
reisulegt hús blasti við honum
sprengigígur frá einum af heim-
sóknum Þjóðverja og lýsir þetta
meðal annars einni mynd af hryll-
ingi stríðsins eins og það birtist
honum. Það hefði verið hægt að
skrifa góða bók um ævi Harðar
Runólfssonar en það verður ekki
gert héðan af og verða þessar
minningargreinar því aðeins fá-
tækleg lýsing á ævi merkilegs at-
hafnamanns.
Við hjónin vorum svo lánsöm að
geta farið suður og kvatt Hörð á
Hrafnistu nokkrum dögum áður en
hann dó. Það er erfitt að kveðja
mann eins og Hörð því hans líkar
eru ekki margir og verðum við því
að hugga okkur við vonina um
endurfund.
Jóhann Hauksson.
Hörður afi er dáinn. Þegar við
systkinin vorum lítil og komum til
Reykjavíkur var það alltaf fastur
liður að koma til afa í stóru blokk-
inni. Hann bjó þá í Hraunbænum
uppi á áttundu hæð. Þegar við
komum upp í lyftunni stóð hann
alltaf í dyrunum og fagnaði okkur
innilega, aðeins eldri en síðast en
alltaf hress, skýr og glaðlegur. Það
var svo gaman að ganga um íbúð-
ina því þar voru nefnilega þykk
teppi á gólfunum.
Útsýnið úr eldhúsglugganum
var stórkostlegt, yfir Reykjavík og
út í Viðey. Afi sat í stóra leðursóf-
anum í stofunni þar sem allt var
svo virðulegt innan um fallega
hluti og málverk á veggjum.
Mamma fór inn í eldhús og hitaði
kaffi og við fengum öll góðar veit-
ingar. Afi átti líka skúffu í eldhús-
inu sem var full af sælgæti og við
máttum fá okkur eins og við vild-
um. Afi var búinn að lifa langa ævi
og hann vissi líka margt og var bú-
inn að sjá margt og reyna margt.
Hann sagði okkur sögur frá því í
gamla daga úr sveitinni, um
drauga og fleira og þegar hann
sigldi til Englands innan um tund-
urdufl og fleiri hættur. Við bárum
alltaf mikla virðingu fyrir honum.
Hann var alveg einstök persóna.
Hann var líka búinn að lifa tvær
heimstyrjaldir og þegar við litlir
guttar uppgötvuðum að hann var
eins árs þegar Títanik sökk óx
virðingin fyrir honum enn meir.
Það var alltaf einstakt að koma til
afa, eins og þáttur í uppeldinu sem
var svo mikils virði. Guð blessi
minninguna um Hörð afa.
Vilhjálmur, Hrafnkell,
Ólafur og Guðný
Jóhannsbörn.
Nú er hann afi farinn. Þá eru
þau bæði horfin úr þessum heimi,
afi og amma. Við systurnar eigum
margar góðar minningar frá upp-
vaxtarárum okkar sem tengjast
Herði afa og Sigrúnu ömmu á
Hólsveginum. Lengi bjuggum við í
stóra húsinu hjá ömmu og afa og
fengum við tækifæri til að kynnast
þeim báðum vel. Það eru dýrmæt-
ar minningar sem við eigum sem
tengjast þessum árum. Elsku afi
okkar, við þökkum þér fyrir allar
góðu stundirnar.
Við vitum að nú ert þú kominn
til ömmu og það eru fagnaðarfund-
ir. Hvíl í friði, elsku afi, og kysstu
ömmu frá okkur.
Þínar
Ragnheiður og Sigrún.
HÖRÐUR
RUNÓLFSSON
✝ Gíslína LáraKristjánsdóttir
fæddist á Akureyri
15. nóvember 1916.
Hún lést á Sólvangi
í Hafnarfirði 28.
janúar síðastliðinn.
Hún var dóttir
hjónanna Gests Sig-
urðar Kristjáns
Kristjánssonar, f. á
Ísafirði 1883, d.
1952, og Ólafar Sig-
urrósar Björnsdótt-
ur, f. á Fellsströnd
1888, d. 1940. Al-
systkini Gíslínu eru
Björn Sigurður
Halldór Gestsson, f. 1907, d.
1924, Agnes Hólmfríður Krist-
jánsdóttir Poulsen, f. 1911,
d.1982, Kristján Páll Kristjáns-
son, f. 1914, d. 1989, Herbert
Kristjánsson, f. 1919, d. 1939,
Matthías Ólafur Kristjánsson, f.
1922, d. 1988, Gestur Marínó
Kristjánsson, f. 1925, d. 1983,
Birna Soffía Sigurrós Kristjáns-
dóttir, f. 1927, d. 1951 og Sig-
urrós Anna Kristjánsdóttir, f.
1930.
Gíslína ólst upp í
faðmi fjölskyldunn-
ar á Ísafirði. Hún
giftist 1955 Þór-
halli Jónssyni, d.
1975. Hann starfaði
hjá Ofnasmiðjunni í
Reykjavík. Lína
starfaði við ýmis
þjónustustörf, mest
hjá Loftleiðum, síð-
ar Flugleiðum, og
lauk starfsferli sín-
um í Golfskálanum
í Hafnarfirði. Hún
eignaðist einn son,
Ólaf Herbert Skag-
vík f. 1942, en hann
var alinn upp hjá fósturforeldr-
um, Guðmundu Ísleifsdóttur og
Ragnari Veturliðasyni á Ísafirði,
síðar Reykjavík, þar sem Lína
átti í mörg ár í baráttu við
berkla, eins og svo margir Ís-
lendingar á þeim árum. Ólafur á
tvo syni, Sölva Pál og Gísla Þór
Ólafssyni, og býr ásamt þeim í
Seattle í Bandaríkjunum.
Gíslína verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku Lína mín, nú er komið að
kveðjustundinni þinni, eftir langa
dvöl á Sólvangi þar sem aldurinn
færðist yfir þig og minnið gaf sig
smám saman. Hafi starfsfólkið á
Sólvangi sérstakar þakkir fyrir
góða umönnun þína.
Ég man eftir þér, Lína, strax
sem smástelpa, þú varst mér alltaf
góð, enda var sterkt samband á
milli þín og pabba. Ég man að ansi
oft voru jólagjafirnar sem ég fékk
frá þér af óskalistanum mínum
hverju sinni. Ekki má gleyma hon-
um Þórhalli þínum, þið komuð oft
á Grænásinn eða á Þingvöll. Eins
man ég eftir að þú hafðir sérstakt
yndi af að fara í Bingó. Ég hafði
strax sem krakki áhuga á handa-
vinnu, og þar áttum við sameig-
inlegt áhugamál, því þú varst lista-
kona og vannst ýmsa muni í
prjónaskap, leðri og ekki síst lista-
verk úr mannshárum, og liggja
verk eftir þig víða, en það hefði
verið gaman að halda skrá yfir
þessi verk því þau eru hluti af
listasögu þessarar fjölskyldu, og
jafnvel þjóðarinnar. Seinna áttum
við samleið sem starfsfélagar í eld-
húsinu hjá Loftleiðum uppúr 1973,
og man ég eftir að þú varst að
kynna mig fyrir ættingjum og vin-
um sem áttu leið um Flugstöðina
gömlu. Einnig fórum við saman,
þú, Þórhallur, pabbi og mamma,
og við Hjalti, á árshátíð þotufólks í
Stapa, a.m.k. tvisvar og var það
gaman.
Eftir að Hebbi sonur þinn og
hans synir flytja til Ameríku, og
Þórhallur og pabbi látast varð
samband okkar frænknanna sterk-
ara og við urðum meiri vinkonur.
Elsku Lína mín, ég og mín fjöl-
skylda trúum því að Þórhallur og
pabbi taki á móti þér í himnaríki,
og við sendum Hebba og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur.
Þín frænka,
Ólöf Sigurrós Gestsdóttir.
GÍSLÍNA LÁRA
KRISTJÁNSDÓTTIR