Réttur - 01.02.1937, Page 38

hefði getað bætt því við, að skynsemi min játast
fi’amvegis því lýðræði, sem í dag er smánað, þó að
tilfinningarnar dragi mig ómótstæðilega að fylkingu
öreiganna — ekki lærdómslegu takmarki þeirra,
heldur lifandi holdi og blóði verklýðshreyfingarinn-
ar, í hóp mannanna þar, að hugunum, sem hungrar og
þyrstir eftir réttlætinu. Eg hefði getað upplýst allt;
þetta. En — hvað hefði það gagnað: svipurinn á and-
liti dómaranna lokaði við fyrsta tillit vörum mínum“.
Hann var dæmdur til hálfs annars árs fangelsis-
vistar.
Um þetta sakamál skiúfaði Evind Mehle eftirfar-
andi orð (í Tidens Tegn) :
,,Þar eð réttarhöldin voru leynileg, er mönnum
varnað að vita, hvort Ossietzky hefir þegið mútur
erlendis frá eða ekki“.
Það verður ekki annað sagt en göfgi hugsunarinn-
ar lýsi af þessum orðum. En annars var hr. Mehle
ekki ,,varnað“ að vita eitthvað um þetta atriði. Ossi-
etzky upplýsti í grein sinni 10. maí 1932 óvefengjan-
lega, að engin ákæra í þá átt kom yfir höfuð fram
við réttarhöldin.
Ossietzky var settur í fangelsi. En þrátt fyrir alla
leynd kom upp slík æsing móti dómnum, að málið var
tekið upp í ríkisþinginu. Og í þriðja sinn á æfinni var
Ossietzky náðaður, þvert ofan í vilja yfirvaldanna
— dómurinn var of ástæðulaus. Náðunarlögin •—
venjulega kölluð ,,lex Ossietzky“ veittu honum frelsi
að nýju. Það var jóladagskvöld 1932.
Tveim mánuðum seinna, morguninn eftir þinghall-
arbrunann, 28. febrúar 1933, var Ossietzky tekinn
fastur á ný.
Enginn grunaði Ossietzky um að hafa kveikt í þing-
höllinni. Hin opinbera ástæða fyrir fangelsuninni var
sú, að hann væri friðai'vinur og hættulegur þjóðfé-
166