Réttur - 01.02.1937, Qupperneq 40

um dauðarefsingu við að „útbreiða illt umtal“. En
það yrði of langt mál að skýra frá því hér. Jafnvel
Aftenposten og Tidens Tegn eru sammála um, að æfi
hans þessi ár hafi verið píslarvætti. En bæði þessi
kristnu dagblöð staðfesta jafnframt, að píslarvætti
g,efi ekki ástæðu til verðlaununar.
Um það getum vér verið sammála.
En hefir það ekki neitt gildi, er maður heldur full-
um kjarki gegn um þriggja ára pyndingar? Það hefir
tekizt, að gera hann að líkamlegum örkumlamanni;
um tíma lá hann rúmfastur með hjartakrampa; um
tíma skalf hann svo um allan líkamann, að hann gat
ekki komið matnum upp í sig; er hann eftir mánaðar
sjúkravist hafði náð sér svo, að hann var nokkurn
veginn frambærilegur fyrir blaðamenn, kom það í
ljós, að hann var með berklaveiki og fleiri sjúkdóma,
sem fangabúðirnar höfðu fært honum og hann ekki
læknazt af.
En andlega var hann jafn styrkur og áður, óbug-
aður, ótærður. Ummæli hans við hina gaumgæfilega
útvöldu fulltrúa heimsblaðanna, sem í návist lögreglu-
þjóna fengu tal af honum, voru svo einföld og skýr,
að þau blátt áfram urðu ekki rangfærð. Norski full-
trúinn, hr. Waldemar Brögger (Tidens Tegn) varð að
láta sér nægja að fella nokkuð úr þeim.
Síðasta misserið hefir þýzka útbreiðsluráðuneytið
spunnið upp fjölda lygasögur um Ossietzky. Þó var
náð hámarkinu fram að þessu, er danskur fréttarit-
ari í Berlín birti falsað viðtal við hann, þar sem hann
var látinn sverja af sér fyrri skoðanir og lýsa sér
nánast sem nýorðnum nazista.
Það var augljós tilgangurinn með öllum þessum
lygum — með öllum ráðum varð að reyna að eyði-
leggja möguleika Ossietzky’s til að öðlast Nobels-
verðlaunin.
Tilganginum varð ekki náð. Og er þýzku yfirvöldin
168