Réttur - 01.02.1937, Blaðsíða 48

lesendur dregnir á asnaeyrum í tvo dilka — þá
frjálslyndari, sem stóðu með konunginum og gátu
ekkert Ijótt séð í því, að honum þóknaðist að taka
jniður fyrir sig, og hina, sem með biskupum og bur-
geisum hneyksluðust á því framúrskarandi siðleysi,
að sjálfur kóngurinn skyldi ætla að velja sér ótigna
konu, sem auk þess hafði verið tvígift áður.
Þessi tvískipting fylkinganna um hégómann kom
sér að vísu vel fyrir ensku íhaldsstjórnina, sem með
hlutleysissvindli sínu var í þann veginn að svíkja
lýðræðið á Spáni í klær fasismans og þurfti að leiða
athygli fólksins frá hinum tröllauknu vígbúnaðar-
áætlunum, frá eymdinni og atvinnuleysinu í hinum
énsku iðnaðarbæjum.
— Hégómi var þetta mál raunar aðeins í sýndar-
formi sínu, þeirri hliðinni, sem látin var snúa að al-
menningi. I sjálfu sér var það alvarlegra eðlis. Dóm-
bærir Englendingar eru þeirrar skoðunar, að afsetn-
ing konungsins sé eitt af mörgum táknum þess, að
brezka heimsveldið standi ekki eins styrkum fótum
og virzt gæti. Konungsvaldið er það fortjald, sem
enska auðvaldið hylur alræði sitt á bak við, og nú,
þegar stoðirnar eru sem óðast að fúna undan heims-
veldi þess, þegar brezka borgarastéttin getur átt á
hættu að lenda í styrjöld og verður að vera við því
búin, hvenær sem er, að vopna milljónaher sjálf-
boðaliða (því að í Englandi hefir ekki verið tekin
upp herskylda), ríður mikið á því, að konungsvaldið
sé „sterkt“ og hafið yfi'r alla gagnrýni, þar eð enska
yfirstéttin telur sér ekki að svo stöddu fært að taka
upp fasisma sem stjórnarfyrirkomulag.
Þessum skilyrðum fullnægði hinn ungi konungur
engan veginn, að áliti ráðandi klíku í enska íhalds-
flokknum. Hann var of mikill heimsmaður, of laus í
rásinni, eins og ástamál hans sýndu bezt, hann tók
ekki nógu mikið tillit til hinnar fornu erfðahefðar.
Sumir töldu hann líka of „alþýðlegan", og mun sá
176