Réttur - 01.02.1937, Blaðsíða 33

hvaðan hættan stafaði. Hann afþakkaði undantekn-
ingarlaust öll opinber boð, allar blaðamannaheim-
sóknir og alla pólitíska hádegisverði, hélt sig utan við
samkvæmislífið í hinum pólitíska heimi og lista-
mannaheiminum — það samkvæmislíf, er hefir þann
hættulega eiginleika að það bindur menn og skyld-
ar, fyrr en menn svo að segja vita af.
Hann umgekkst sem allra fæsta. En hjá því gat
ekki farið, að margir sóttust eftir viðtölum við hinn
hættulega ritstjóra ,,Weltbiihne“. í því tilliti hélt
hann sig ófrávíkjanlega við eina reglu: Þeir urðu
að koma til hans — og ekki heim til hans, heldur á
ritstjórnarskrifstofuna.
Þessar reglur voru ekki sérstaklega vel fallnar til
að hefja mann í áliti. Þær miðuðu ekki að því, að
g-era Ossietzky ,,pópúleran“. Það varð hann heldur
ekki 1 venjulegri merkingu þess orðs.
Eitt enn: Það höfðu ekki allir ritstjórarnir, sem
notuðu ,,Weltbúhne“ fyrir heimild, á einn eða annan
hátt, neinn sérstakan áhuga á því, að geta þeirrar
heimildar.
I stuttu máli: nafn Ossietzkys var ekki á allra
vörum. Hann eignaðist enga frægð í líkingu við
hnefaleikamenn eða filmstjörnur. Það var nánast
sagt aðeins heiðarlegt fólk, sem þekkti hann.
Hann var gersamlega óþekktur hjá íhaldsblöðun-
um hér heima.
Bara heiðarlegt fólk? Nú jæja, þýzku hermála-
ráðherrana má víst telja nógu heiðarlegt fólk, á
sína vísu. Minnsta kosti þekktu þeir hann.
Þeir höfðu mjög nákvæmt auga með starfi hans.
Og þeir höfðu gilda ástæðu til þess. Því hann fylgdist
með þeirra starfsemi, og hafði fullgildar ástæður til
þess, frá sínu pólitíska sjónarmiði.
Önnur málsókn á hendur honum var hafin af
hálfu hermálaráðuneytisins (sama var um þá fyrstu
og eins hinar tvær síðari).
161