Réttur - 01.02.1937, Blaðsíða 36

Ráðuneytið lá all-lengi á greininni, áður en það
ákvæði að höfða mál. Ákæran varð Jiefnilega að
byggjast á því, að Ossietzky hefði „uppljóstrað hern-
aðarlegum Ieyndarmálum“. En það var strax aug-
Ijóst, ef málshöfðun færi fram, að þá yrði fyrst alvar-
lega „uppljóstrað leyndarmálunum“.
En löngunin til að koma fram hefnd á manninum
sigraði að lokum alla gætni í málinu. Haustið 1931,
eftir hálfs annars árs umhugsunarfrest, létu þeir háu
herstjórnarar fara fram málsókn. Þá höfðu þeir sem
sé fundið upp snjallræði — þeir ákærðu Ossietzky
og Kreiser samkvæmt „njósnarlaga greininni“. Þeir
tveir höfðu „njósnað“ í opinberlega aðgengileg skjöl
og birt árangurinn almenningi í Þýzkalandi.
Hermálastjómin náði tilgangi sínum. Hún komst
hjá opinberum réttarhöldum. Það hafði enga þýð-
ingu gagnvart þeim innvígðu erlendis, þar var mál-
ið vel kunnugt, þar vissu menn fyrir löngu — fyrir
raunverulega njósnarstarfsemi — marga hluti um
þýzka vígbúnaðinn, sem Ossietzky á þessum tíma
gat ekki haft hugboð um. Eini tilgangurinn með
málsaðferðinni var að eyðileggja vörn Ossietskys og
halda gangi málsins leyndum fyrir þýzku þjóðinni.
Með því að ákæran var byggð á njósnarstarfsemi,
máttu réttarhöldin ekki vera opinber — þar að auki
varð dómurinn óáfrýjanlegur, þ. e. þurfti ekki rök-
stuðnings, og það var refsivert landráðastarf að
gagnrýna hann opinberlega.
Það verður ekki dregið í efa, að herrarnir í her-
málaráðuneytinu fóru kænlega að. Hitt er aftur
spuming, hvað heiðarlegum aðferðum þeir beittu.
Síðan var Ossietzky kallaður fyrir réttinn.
Hann gat varla átt von á að eiga beinlínis vinusn
að mæta í dómarasætinu. Hvað eftir annað hafði
hann beint óþægilegum skeytum í „Weltbúhne“ að
hinu þýzka réttarfari. Enginn hafði sterkar og á-
hrifaríkar en hann ákært það hneyksli, að þýzka
164