Réttur - 01.02.1937, Blaðsíða 46

— Hvað ætli sé hægt að gera fyrir mig nú? hugs-
aði ungi maðurinn. Eg átti aðeins eina ósk: að
sleppa, svo eg yrði ekki barinn af ykkur, svo þið
fengjuð ekki að sparka í mig og hrækja framan i
mig. Þess vegna stökk eg út um gluggann. Ætli hann
haldi að eg hafi stokkið út um gluggann að gamni
mínu?
— Kannski þér viljið sjá móður yðar áður en þér
deyið?
Deyja! Hvaða rétt hefir þessi maður til að tala
um dauðann við mig. Það er eg, sem á að deyja. Það
er einkamál mitt. Það er svívirðilegt af honum að
vera að tilkynna mér, að eg sé að deyja. Hann á ekki
sjálfur að deyja, hann fer bráðum heim til sín, til
konu sinnar og barna, étur sig saddan og drekkur sig
kannski fullan með félögum sínum, án þess að hugsa
nokkuð um það, að eitt fórnardýr þeirra er að deyja.
Auðvitað langar mig til að sjá mömmu mína, en það
býr eitthvað undir þessu tilboði hans. Unglingurinn
leit á embættismanninn og hneigði þögull höfuðið til
samþykkis.
— Eg er þegar búinn að senda eftir móður yðar,
hún kemur bráðum. En þér verðið að svara einni
spurningu áður: Hver fékk yður flugmiðana?
Þetta bjó þá undir hinu vingjarnlega tilboði. Þetta!
Honum lá við að selja upp af viðbjóði. Fyrst höfðu
þessir menn keílað hann svo hann gæti ekki hljóðað.
Nú átti hann að hljóða. Kalla nafn félaga sinna,
svíkja þá svo böðlarnir gætu farið eins með þá og
hann. Og nú var hann að deyja.
— Eg segi það aldrei.
— Hugsið þér um móður yðar.
Ungi maðurinn horfði á himinfestinguna, sem
gluggagrindurnar afskræmdu. Ekkert orð kom yfir
varir hans.
Hann lifði ennþá í fjórar klukkustundir. Á fjórum
klukkustundum er hægt að spyrja margra spurn-
174