Réttur - 01.01.1940, Side 86

hann ekki lengur einn um þá, því að hann hefur fund-
ið drottninguna, sem vantaði í ríki hans.
Helena v. Dönniges hefur skrifað endurminningar um
Lassalle og leggur honum m. a. þessi orð i munn: Hvað
myndi glókolla mín segja við því, ef ég myndi flytja
hana til Berlínar á sigurvagni með sex hestum fyrir,
fremsta kona Pýzkalands, öllum æðri? Hin unga aðals-
mannsdóttir hlustar hugfangin á rödd alþýðuforingj-
ans, sem freistar hennar með þessari framtíðarsýn. Og
hann heldur áfram: Hefur þú nokkra hugmynd um
ætlanir mínar og áform? Líttu á mig! Er ég liklegur
til að láta mér nægja litinn hlut i ríkinu? Heldur þú
að ég ræni mig svefni og sliti kröftum mínum fyrir
gig? Lit ég út fyrir að vera pólitiskur píslarvottur?
Nei, ég vil berjast og stríða, en ég vil líka njóta sigur-
launanna og fá að krýna þig sigursveig! — Og sagan
endar á því að Lassalle verður forseti i Pýzkalandi og
Helena verður forsetafrú, og þau byggja sitt hús á holl-
ustu fólksins.
En fljótt brotnaði höllin hans niður að grunni. Faðir
stúlkunnar varð æfur við, er hann heyrði að barnið
hans væri trúlofað rauðasta lýðveldismanni Þýzkalands.
En Helenu þótti gaman að æfintýrinu og vildi strjúka
með konungssyninum, eða forsetaefninu öllu heldur.
Pá vaknar stolt Lassalles og hégómagirnd. Skyldi
hann, F. L., ekki vera fullgildur tengdasonur handa
þessum suður-þýzka aðli? Nei, ég tek við þér frá for-
eldrum þínum sem konu minni og alls ekki öðru visi,
sagði Lassalle, þegar stúlkan vildi fá hann til að flýja.
En þá hafði hann misst fuglinn úr hehdi sér. Helena
skrifar honum bréf eftir fyrirsögn foreldra sinna og
slítur öllu sambandi við hann. Hún getur þess iim leið,
að í rauninni hafi hún verið lofuð frænda sínum og sé
hann nú búinn að fyrírgefa henni þetta gáleysisspor.
Lassalle var særður holundarsári. Hann gat ekki af-
borið það að standa sem vonsvikinn biðill frammi fyrir
þessari aðalbornu fjölskyldu. Hann hugsar um það eitt
86