Réttur - 01.08.1971, Blaðsíða 12

í sjóði þessum. Nú þarf að tryggja að verk-
lýðssamtökin fái vald til þess að nota þennan
sjóð, eigi aðeins til útlána vegna atvinnu-
trygginga, heldur og gera hann að þeirri
lyftistöng, er geri líf hvers verkamanns betra,
öruggara og fegurra með því að tryggja
fjölskyldum þeirra ódýrari lán til húsnæðis
og félagslega aðstöðu alla til sumardvala,
menningariðkana og annars.
En allar gera þessar ráðstafanir, ef fram-
kvæmdar væru, stórauknar kröfur til félags-
legs þroska og pólitísks áhuga alls vinnandi
fólks og sérstakrar víðsýni og stórhugs af
hendi trúnaðarmanna þess og foringja. Bar-
áttan fyrir bættum hagsmunum og auknum
völdum alþýðu þarf að fylgjast að og þroski
hennar og virkni að vaxa að sama skapi.
EINING ALÞÝÐU
ÁBYRGÐ FORYSTU
Til þess að sú mikla og stórhuga stefna,
er stjórnin hefur markað, nái fram að ganga
þarf í senn einingu þeirrar alþýðu, er að baki
hennar stendur, og ríka ábyrgðartilfinningu
forustumanna.
Um einingu flokka er nú mikið rætt og
samið og er vissulega nauðsynlegt að læra
vel af fenginni reynslu alþýðustétta síðustu
fjörutíu árin, ef svo skal unnið að þeirri
einingu að haldgott verði.
Um sameiningu flokka ætti að hafa þá
reglu í heiðri að í flokki skuli þeir vera sam-
an, er sammála eru um öll höfuðatriði stefnu
— og vissulega er afstaðan gagnvart ameríska
imperialismanum og Atlandshafsbandalaginu
og gagnvart yfirdrottnun hvers konar auð-
valds höfuðatriði í slíku sambandi a. m. k. í
sósíalistískum alþýðuflokki. Þess mega þeir
minnast, er ræða nú sameiningu Alþýðu-
flokks og Samtakanna. Umræðurnar um
sameiningu þeirra tveggja flokka og Fram-
sóknar í einn flokk koma öllum þeim undar-
lega fyrir sjónir, sem enn muna Hræðslu-
bandalagið sællar minningar. Þá var þó reynt
að sameina svipaða flokka í bandalag og
brást. Er það vissulega kaldhæðni að menn,
sem þá börðust vel og af viti gegn þeirri
sambræðslu og fyrir verkalýðseiningu, skuli
nú vera með mun „róttækari" sameiningar-
hugmyndir en þær er þeir þá voru á móti.
— nema það sé gert í þeim tilgangi einum
að kljúfa Framsókn. Og slíkt væri vanhugsað,
eins og nú háttar í íslenzkum stjórnmálum,
enda óraunhæft, þar sem Framsókn, þrátt
fyrir andstæður í henni, er óvenjulega sam-
heldinn flokkur af ýmsum ástæðum, — og
verklýðshreyfingu Islands er vissulega þörf
á Framsókn sem einni og traustri heild nú,
en ekki klofinni.
Sú eining, sem þarf að skapast nú, að
mínu áiiti, er fyrst og fremst verkalýðsins.
Hann er nú skifmr í þrjá flokka, en þeir eru
nú í fyrsta skifti í sögunni sterkara en Ihald-
ið. Samtökin líta á sig sem bráðabirgðaform og
stefna ýmsir leiðtogar þeirra að sameiningu
í einn flokk við Alþýðuflokkinn. Sameining
þeirra afla, sem þar heyra saman, væri eðli-
leg, en áður þyrfti Alþýðuflokkurinn að
losna endanlega úr álögunum, sem íhalds-
samstarfið lagði á hann. Og það er líklegt
að sú ramma ráðning, er alþýðan veitti honurn
í þingkosningunum, hjálpi honum til slíks.
En líklega yrði afleiðing svona sameiningar
nokkur uppskifting fylgjenda Samtakanna
milli Alþýðubandalags og hins endurnýjaða
Alþýðuflokks.
Það, sem íslenzkur verkalýður þarf á að
halda, er, að samtímis slíkri sameiningu, tak-
ist eðlileg og traust samvinna milli Alþýðu-
bandalagsins og hins endurnýjaða Alþýðu-
flokks: að klofning og innbyrðis barátta
132