Réttur - 01.04.1973, Page 19

hagslíf þjóðarinnar. Það er af sem áður var.
Tekjur af herstöðinni nema aðeins 3—4%
af þjóðarframleiðslunni, og ekki fleiri en 500
—700 manns hafa þar atvinnu. Hinsvegar
vantar allsstaðar fólk til vinnu í íslenzkum
atvinnuvegum. Þess utan er fyrirsjáanlegt, að
Keflavíkurflugvöllur muni stækka og um-
ferð margfaldast á næstu árum og áratugum,
en það kallar á stóraukið starfslið. Hinsvegar
er herinn þegar orðinn þrándur fyrir eðli-
legri þróun hans sem alþjóðaflugvallar.
Sumir hafa gert því skóna, að Bandaríkin
myndu beita okkur efnahags- og viðskipta-
þvingunum, ef við létum herinn fara. Slíkt
yrði þeim þó nokkuð umhendis án þess að
berstrípa sig í augum alheimsins. Að vísu
seljum við mjög verulegan hlut af fiskafurð-
um okkar til USA, en íslenzkir aðilar hafa
sjálfir byggt upp þau fyrirtæki og verksmiðj-
ur í landi hins frjálsa framtaks, sem vöruna
kaupa. Og það mundi sýnast meira en lítið
skrítið, ef stolt einkaframtaksins setti hömlur
á einn fiskinnflyjanda fremur en hundruð
annarra í USA. Um óbeinar þvinganir gegn-
um Alþjóðabankann eða önnur NATO-lönd
er auðvitað hægt að velta vöngum endalaust,
og yrði það álíka blindskák og flug hinna
miklu anda um taflborð hernaðarkerfisins,
eins og þessa Ake Sparrings.
GOSIÐ í HEIMAEY
Nýjasta hálmstrá hernámssinna átti að
verða eldgosið í Heimey, þótt á annan veg
snerist. Það varð þeim lítt bærileg kvöl, að
herinn skyldi ekki reynast ómissandi gagn-
vart slíkum voða. Hér skulu talin nokkur
jæirra harmsefna:
1) Eyjamenn björguðu sér til meginlands-
ins nær einvörðungu af eigin rammleik á
fyrstu klukkustundum gossins. Þetta olli svo
miklu fjaðrafoki í búðum hernámssinna, að
spurning Sigurðar Líndals prófessors í les-
endabréfi Vísis á bezt við: hvort næsta krafa
yrði ekki sú, að Eyjamenn bæðu varnarliðið
afsökunar á því að hafa bjargað sér sjálfir.
Þótt þessi og þvílík orð séu hér tilfærð, þá
ber að þakka herstjórninni fyrir alla þá hjálp,
sem hún veitti og var boðin og búin að veita.
Það er ekki þeirra sök þó að íslenzkir her-
námssinnar geri sig að fíflum rétt eina ferð-
ina.
2) Herliðið fékk lítið að gera við björgun
búslóða fyrir Almannavarnarráði, einfaldlega
vegna þess að á slíkri örlagastundu hugsuðu
ráðamenn ekki pólitískt heldur praktískt.
Það var langtum auðveldara að flytja bú-
slóðir með skipum en flugvélum, en herinn
réð ekki yfir neinum flutningaskipum. Menn
eins og Pétur Sigurðsson og Sigurjón Sig-
urðsson sýndu sinn meðfædda manndóm í
að gera það sem skynsamlegast var. Loks
voru flugvélar hersins látnar flytja nokkrar
rollur og hænsni, sem Fraktflug okkar gat
vel gert og gerði.
3) Herliðið flutti talsvert af vörum frá
Þorlákshöfn til Reykjavíkur á stórum flutn-
ingabílum. Þetta er gott og blessað, en það
skipti ekki nokkrum sköpurn, einsog hver
maður getur séð.
4) Mikið var af því gumað, hvað varnar-
liðsmennirnir hefðu verið röskir við að moka
vikri ofanaf húsþökum. Ekki skal sá rösk-
leiki dreginn í efa. Hins má minnast, að hér
á „meginlandinu" biðu hundruð ef ekki þús-
und galvaskra manna, sem vildu ólmir gera
slíkt hið sama. En þeir fengu ekki að komast
að.
5) Hið nytsamlegasta, sem komið hefur
frá Bandaríkjunum varðandi þetta gos, er
hjálp við burtflutning vélasamstæðna með
stórþyrlum, og dæluútbúnaðurinn mikli. Um
hvortveggja er það að segja, að ekkert þessara
83