Morgunblaðið - 10.09.2006, Blaðsíða 58

58 SUNNUDAGUR 10. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bryndís J. Blön-dal fæddist á
Siglufirði 12. októ-
ber 1913. Hún lést á
heimili sínu að
Laugarnesvegi 80,
Reykjavík, 11. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jósep Lár-
usson Blöndal frá
Kornsá í Vatnsdal,
símstjóri og kaup-
maður á Siglufirði
og Guðrún Guð-
mundsdóttir hús-
móðir frá Hóli í Lundarreykj-
ardal. Systkini Bryndísar voru,
Sigríður, f. 1908, d. 1934, Kristín,
f. 1910, d. 1931, Guðmundur, f.
1911, d. 1986, kvæntur Rósu
Gísladóttur f. 1906,
Lárus, f. 1912, d.
2003, kvæntur Guð-
rúnu S. Jóhann-
esdóttur f. 1923,
Anna, f. 1914, d.
1983, Haraldur
Hans, f. 1917, d.
1964, kvæntur Sig-
ríði Pétursdóttur f.
1915, d. 2000, Hall-
dór, f. 1917, d. 1993,
kvæntur Guðrúnu
Kristjánsdóttur f.
1920, d. 2002 og Óli,
f.1918, d. 2005,
kvæntur Margréti Björnsdóttur f.
1924.
Útför Bryndísar var gerð frá
Grafarvogskirkju 31. ágúst, í
kyrrþey.
Föðursystir mín Bryndís J.
Blöndal er látin 92 ára að aldri.
Bryndís fæddist á Siglufirði og ólst
þar upp í hópi 10 systkina sem nú
eru öll látin.
Bryndís varði meirihluta starfs-
ævi sinnar í Aðalbúðinni á Siglu-
firði ásamt systkinum sínum Önnu,
Lárusi og Óla. Hún var dugnaðar-
kona sem lítið fór fyrir, var lítt gef-
in fyrir að trana sér fram. Margar
minningar bernsku minnar eru
tengdar Aðalbúðinni þar sem
Bryndís lék stórt hlutverk. Allt
milli himins og jarðar fékkst þar,
bækur, fatnaður, vefnaðarvara,
heimilistæki, leikföng, sælgæti
o.s.frv. og má segja að Aðalbúðin
hafi verið hálfgerð félagsmiðstöð
Siglfirðinga í þá daga. Oft komu
menn eingöngu til að spjalla um
málefni líðandi stundar og þá sér-
staklega tengd pólitík enda systk-
inin annáluð fyrir glaðværð og
heiðbláar pólitískar skoðanir sínar.
Bryndís og Anna systir hennar
bjuggu lengst af ásamt foreldrum
sínum að Lækjargötu 5 á Siglufirði
en systurnar önnuðust foreldra
sína af stakri natni alla tíð. Vegna
veikinda Önnu ákváðu þær að
flytja til Reykjavíkur árið 1981 til
að vera nær þeirri heilbrigðisþjón-
ustu sem Anna þurfti á að halda.
Lækjargata 5 á Siglufirði var mið-
stöð fjölskyldunnar. Þar voru hefð-
ir í heiðri hafðar og má nefna að
fjölskylda og vinir komu saman og
fögnuðu sumri með eggjasnafsi á
sumardaginn fyrsta. Þetta var
skemmtilegur siður sem þær héldu
á lofti sem kom frá fjölskyldu afa
Jóseps frá Kornsá í Húnavatns-
sýslu. Einnig var alltaf komið sam-
an um jólin og í tilefni afmæla
ömmu og afa þrátt fyrir að þau
væru löngu horfin á braut. Borð
svignuðu undan kræsingum sem
Önnu og Bryndísi fannst aldrei nóg
af en þær voru ávallt höfðingjar
heim að sækja. Það er óhætt að
segja að Bryndís hafi að öðru leyti
lítið verið fyrir mannamót, hún
vildi fá alla í heimsókn til sín en var
ekkert fyrir að fara að heiman. Ef
hún mætti í veislur var hún fljót að
láta sig hverfa í eldhúsið til að
hjálpa til.
Bryndís var einstök barnagæla.
Ég minnist þess þegar við bróðir
minn fengum að gista hjá þeim
systrum, lögðu þær sig allar fram
um að okkur liði sem best og fyrir
svefninn fengum við ævinlega skál í
rúmið með brytjuðu suðusúkkulaði
og epli. Hún passaði alla tíð upp á
að börnin gætu dundað sér hjá
henni með því að hafa dúkkur,
kubba, bækur, spil og bíla til taks.
Henni þótti sérstaklega vænt um
þegar krakkarnir mínir kölluðu
hana ömmu, enda var hún eins og
amma þeirra.
Eftir að Anna dó var Bryndís
mikið ein en hún undi sér vel enda
hafði hún einstakt jafnaðargeð, var
ávallt ung í anda, full af bjartsýni
og mikill húmoristi. Hún fylgdist
vel með öllum fjölskyldumeðlimum
í leik og starfi og gat sagt manni
nýjustu fréttir um sína nánustu.
Allt fram á síðsta dag var hún eld-
klár á öllu sem var að gerast í
kringum hana og ekki fölnuðu
skoðanirnar með aldrinum.
Við fráfall Bryndísar frænku
hverfur miðpunkturinn í fjölskyld-
unni og ákveðnum kafla í lífi okkar
afkomenda systkina hennar er lok-
ið. En þeirra verður fyrst og
fremst minnst fyrir að vera góðar
og glaðværar manneskjur sem við
afkomendur þeirra söknum sár-
lega.
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað, sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg;
svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(Grímur Thomsen.)
Ég vil þakka Bryndísi frænku
minni fyrir allar góðu stundirnar
sem ég átti með henni. Minningin
um hana mun lifa um ókomin ár.
Guðrún Ó. Blöndal.
Elsku Bryndís föðursystir mín er
látin, tæplega 93 ára. Með henni
eru öll 10 Blöndalssystkinin frá
Siglufirði fallin frá.
Heimili afa og ömmu á Lækj-
argötu 5 var miðstöð Blöndalsætt-
arinnar á Siglufirði og mitt annað
heimili á æskuárunum. Þar bjuggu
þær systur Anna og Bryndís með
foreldrum sínum og önnuðust þau á
efri árum. Anna og Bryndís voru
einstaklega barngóðar. Vorum við
öll bræðrabörn þeirra mjög hænd
að þeim svo og börnin okkar. Ég
var fyrsta barnabarn afa og ömmu
og mun hafa verið helsta leikfang
þeirra systra fyrstu árin. Á Lækj-
argötunni átti ég alltaf skjól. Hlýja
og glaðværð réði þar ríkjum. Gott
var að koma við á heimleið úr skól-
anum að dúkuðu kaffiborði. Oftar
en ekki var þá einhverju góðgæti
laumað í vasann minn áður en hald-
ið var aftur út í kuldann. Stundum
fékk ég að gista. Var þá stjanað við
mig á allan hátt. Á þessum skóla-
árum mínum fékk ég alltaf freknur
þegar sól fór að hækka á lofti.
Reyndu þær systur að ná þessum
ófögnuði af mér með ýmsum ráð-
um. En súrmjólkin og sítrónan
dugðu skammt, var þá freknukrem
keypt handa unglingnum í næstu
Reykjavíkurferð. Gestkvæmt var á
Lækjargötunni og ættræknin í há-
vegum höfð. Á sumardaginn fyrsta
og á afmæli afa var búinn til eggja-
snafs, með rommi handa fullorðn-
um og vanillu handa okkur smá-
fólkinu, var það siður frá heimili
afa á Kornsá.
Bryndís og Anna tóku virkan
þátt í skátastarfi og Bryndís starf-
aði í Slysavarnafélaginu. Er mér
minnisstæð ferð Slysavarnafélags-
ins til Borgarness og Stykkishólms.
Bryndís tók mig með sér í ferðina,
sem var eitt ævintýri fyrir mig.
Dýrkaði ég þessa kátu og skemmti-
legu frænku mína.
Systurnar stunduðu verslunar-
rekstur á Siglufirði ásamt bræðr-
um sínum Óla og Lárusi. Anna
sneri sér þó fljótlega að skrifstofu-
störfum en Bryndís starfaði við
verslunina meðan hún var í eigu
þeirra systkina. Þá lærði Bryndís
fótsnyrtingu og rak stofu í kjall-
aranum á Lækjargötunni og síðar á
Laugarnesveginum eftir að þær
systur fluttu suður vegna veikinda
Önnu upp úr 1980. Heimili þeirra
systra syðra bar vott um sömu al-
úðina og natnina. Þar ríkti sami
andblær og á Siglufirði forðum.
Ættræknin leyndi sér ekki, myndir
af ungum og öldnum ættingjum
prýddu veggina. Þær systur stóðu í
bréfasambandi við ættingja í Kan-
ada og skiptust á gagnkvæmum
heimsóknum, er mér minnisstæð
Þingvallaferð sem við Sveinn fórum
í með þær systur og Ruby frænku.
Handverk eftir Önnu og blómin
hennar Bryndísar settu svip sinn á
íbúðina. Á unglingsárum mínum
leitaði ég alltaf til Önnu þegar ég
strandaði í peysuuppskriftunum en
hún var einstök handavinnukona.
Aðaláhugamál Bryndísar var hins
vegar blómaræktin. Á Lækjargöt-
unni ræktaði hún hávaxnar gólf-
plöntur í forstofunni, sem var
nokkurs konar blómaskáli. Stofurn-
ar hennar syðra voru fullar af
blómum og á örlitlum svölum rækt-
aði hún sumarblómin sín.
Bryndís hafði einstaklega létta
lund eins og faðir minn Óli J. Blön-
dal sem lést á síðasta ári, en þau
systkinin voru alltaf mjög náin.
Hún var alltaf sjálfri sér nóg og bjó
ein eftir fráfall Önnu 1983. Hún
hafði alltaf nóg að sýsla og kvartaði
aldrei. Bryndís var fyrir mér aldrei
gömul kona. Hreint hjartalag, heið-
ríkt og glettið svipmótið var ætíð
hið sama þó árin færðust yfir. Allt-
af tók hún á móti okkur Svenna og
börnunum okkar með sömu
gleðinni og hlýjunni.
Bryndís var listræn, hafði fallega
söngrödd og lék á orgel. Þá hafði
hún einstaklega fallega rithönd svo
eftir var tekið allt fram á efri ár og
var hún iðulega fengin til að
skrautrita fyrir fólk. Föðursystir
mín var trúuð kona sem trúði á
endurfundi við sína nánustu. Veit
ég að hún hefur fengið hlýjar mót-
tökur. Takk fyrir allt, elsku Biddý
frænka. Þín er sárt saknað.
Ólöf Birna Blöndal.
Nú er tími Bryndísar Blöndal
afasystur minnar og góðvinkonu
með okkur hér á enda. Bryndís var
einstök kona, hún var skemmtileg
og hlý og alltaf stutt í brosið og
hláturinn. Það verður tómlegt að
keyra Laugarnesveginn og geta
ekki skotist inn til Biddýar frænku
í heimsókn. Hún var einstaklega
barngóð og það var svo gott að
koma í heimsókn til hennar og
spjalla og leyfa henni að spjalla við
krakkana, sem oftast kölluðu hana
ömmu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég kveð þig kæra Biddý mín og
þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman.
Þín
Margrét Lára.
Bryndís J. Blöndal
✝ Guðný Guð-jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. febrúar 1916.
Hún lést á Land-
spítalanum 27.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
laug Pálsdóttir og
Guðjón Þórólfsson.
Guðný giftist
Sveinbirni Erlings-
syni vélstjóra, d.
1996. Þau eign-
uðust tvö börn,
Guðlaugu sjúkraþjálfara og Val
vélvirkja. Hjá þeim
var og langdvölum
sonarsonur þeirra
Valur Guðjón
sjúkraþjálfari.
Guðný ólst upp í
Reykjavík og bjó
þar alla ævi. Hún
lauk námi við
Kvennaskólann í
Reykjavík en
starfsvettvangur
hennar var fyrst og
fremst heimili
þeirra hjóna.
Útför Guðnýjar
var gerð í kyrrþey 7. september.
Guðný amma okkar hefur kvatt
þennan heim. Við lítum um öxl
með söknuði og á hugann leita
margar minningar. Við bræðurnir
dvöldum oft hjá henni enda var
hún ætíð tilbúin að gæta okkar
þegar þannig stóð á. Stundirnar
sem við áttum saman voru því
margar og góðar. Hjá henni eins
og mörgum ömmum leyfðist ým-
islegt sem erfitt er að fá samþykkt
heimafyrir. Það þótti því ætíð eft-
irsóknarvert að fá að gista hjá
ömmu og að sama skapi ekki sér-
staklega spennandi að snúa heim
eftir dekurdvöl hjá henni. Það var
ekki bara að gert væri vel við okk-
ur í mat og drykk heldur nutum
við lífstaktsins á heimili hennar,
sem var rólegur og þægilegur til
leikja og lærdóms.
Þótt hraði samfélagsins ykist
jafnt og þétt eftir því sem á leið,
hafði það lítil áhrif á ömmu. Í þeim
ys sem var utandyra gaf hún sér
tíma til að sinna vinum sínum.
Heimili hennar stóð öllum opið og
þar hittum við fjölskrúðugan hóp
ættingja og vina sem leyfðu okkur
smástrákunum að hlusta og blanda
okkur inn í umræður fullorðinna.
Amma var fróð enda bækur að-
aláhugamál hennar. Ferðir á bóka-
safnið, sem við tókum þátt í voru
ófáar, og með ólíkindum hve
skamman tíma það tók að ljúka
lestri þeirra bóka sem heim voru
bornar. Minni ömmu var nær
óbrigðult. Hún gat rifjað upp ára-
tuga samskipti nánast orði til orðs.
Jafnvel eftir að hún komst á tíræð-
isaldurinn gat hún rakið sögur frá
bernsku sinni og uppvexti með ein-
staklega skýrum hætti. Frásagn-
argáfa hennar var með afbrigðum
góð og sögurnar sem hún sagði af
fólki og atburðum birtust ljóslif-
andi og greyptust í minni okkar.
Það var okkur mikið happ í upp-
vexti að eiga ömmu sem hafði tíma
til að spjalla um heima og geima.
Þannig eiga ömmur örugglega að
vera.
Sveinbjörn og Þórður
Höskuldssynir.
Elsku besta langamma, núna
ertu farin frá okkur. Þú varst allt-
af svo glöð og góð við alla. Mamma
segir að þú hafir verið gömul kona
en það varstu aldrei í okkar huga.
Þegar þú fórst út í labbitúr þá
komstu oft í heimsókn til okkar
þegar við áttum heima í Skeið-
arvoginum og það var alveg sama
hvernig veður var úti. Mamma
vildi stundum fá að fylgja þér
heim, sérstaklega þegar það var
snjór og vont veður en þú sagðir
alltaf að þú gætir þetta alveg sjálf.
Og það vissum við vel því þú varst
fullorðin og þeir geta alveg labbað
án þess að einhver annar fullorð-
inn fylgi þeim heim. Eftir að við
fluttum í Kópavoginn þá komstu
ekki eins oft, kannski það hafi ver-
ið of langur göngutúr fyrir þig.
Mamma hefur sagt okkur sögur af
því þegar hún var lítil stelpa og
hvað þið vorum að gera saman. Að
þú hafir alltaf lesið heila sögu fyrir
hana þegar hún var lítil en mamma
gerir það nú yfirleitt ekki fyrir
okkur, nokkrar blaðsíður finnst
henni alveg nóg. Þegar við verðum
stærri þá ætlar mamma að segja
okkur meira frá þér en þú varst
alltaf svo góð við hana. Og það vit-
um við alveg því sá sem les heila
sögu á hverju kvöldi, hann getur
bara verið góður.
Petra Sylvie, Samúel og Úlfar.
Elsku Ninný mín, ég vil þakka
þér fyrir hvað þú varst mér ynd-
isleg tengdamóðir og börnum mín-
um góð amma. Nú get ég ekki
lengur tekið upp símann og hringt
í þig til að spjalla eins og við vor-
um vanar að gera og á ég eftir að
sakna þess mikið. Betri manneskju
en þér hef ég ekki kynnst. Þú
varst alltaf svo jákvæð, alveg sama
á hverju dundi. Ég geymi allar
góðu minningarnar um þig í hjarta
mínu.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku Ninný mín.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Valdís.
Guðný Guðjónsdóttir
Á dimmri haustnótt
árið 1947 kom ég fyrst
í Kópavog er ég flutti með móður
minni og systkinum frá grösugri
sveit í Rangárþingi á gróðurvana
mela á Digraneshálsi. En það voru
fleiri á faraldsfæti þessa nótt. Á
næsta Kópavogsbletti, eins og
Árni Kristinn Hansson
✝ Árni KristinnHansson fæddist
á Holti á Brimils-
völlum í Fróðár-
hreppi 5. desember
1907. Hann lést á
Hrafnistu Reykjavík
24. ágúst síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Frí-
kirkju Kefas, Fagra-
þingi 2a, Kópavogi,
6. september sl.
erfðafestulöndin í
Kópavogi kölluðust
þá, var einnig fólk á
ferð.
Þar voru að flytja í
hús hjónin Árni
Hansson og Helga
Tómásdóttir með
dæturnar þrjár, kom-
in úr Ólafsvík undir
Jökli.
Við vorum ná-
grannar árum saman
og á milli þessara
heimila var mikill
samgangur og gott
samkomulag. Ekki fór á milli mála
að húsbóndinn Árni var eljusamur
mjög. Þó kominn væri á miðjan ald-
ur réðst hann í það að fara í iðn-
nám, lærði húsasmíði og lauk prófi
frá Iðnskólanum í Hafnarfirði.
Í gegnum árin áttum við Árni
ekki aðeins samleið sem nágrannar
heldur einnig sem vinnufélagar í
mörgum byggingum í Kópavogi.
Árni var einstaklega þægilegur í
allri umgengni og samvinnu og það
var hann sem var vakinn og sofinn
yfir því þegar ég réðst í að koma
mér þaki yfir höfuðið.
Nú þegar þessi ágæti samferða-
maður er horfinn af heimi hér renni
ég huganum til baka. Eitt af því
sem þar kemur upp er einstakt
skapferli Árna, ég minnist þess ekki
að í öll þessi ár hafi ég séð hann
skipta skapi, ætíð yfirvegaður og
rólegur.
Ég þakka Árna þá samfylgd sem
við áttum á lífsleiðinni og sendi
dætrum hans og venslafólki mínar
samúðarkveðjur.
Sigurður Grétar Guðmundsson.