Morgunblaðið - 15.02.2007, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2007 41
það vel fram í ljúfmennsku hans og
fallegri framkomu en ekki síst í ein-
stökum sálarstyrk, elju og hugprýði
í erfiðum veikindum hans síðustu
mánuðina.
Það mun vera illskiljanlegt fyrir
okkur flest hvernig og til hvers lífs-
vefur hvers og eins er ofinn og
hvernig og hvers vegna hann fléttast
inn í líf annarra. En það vafðist aldr-
ei fyrir manni að sjá af hverju lífs-
vefir þeirra Gúnna og Sólfríðar eig-
inkonu hans fléttuðust saman. Þau
giftust ung og þó ólík væru voru þau
ótrúlega lík og voru einstaklega
samhent, bjartsýn, glöð og gefandi
og bættu hvort annað upp. Þau unnu
allt saman og voru bestu vinir hvort
annars og barnanna sinna. Það virt-
ust ekki vera til þeir erfiðleikar sem
þau sáu ekki leið til að sigrast á. Við
fylgdumst með þeim á Kópavogs-
brautinni, í Selbrekkunni, í Vancou-
ver í Kanada, aftur á Íslandi og síðan
í Maryland í Bandaríkjunum og enn
hér heima. Á hverjum stað bjuggu
þau sér fallegt og hlýlegt heimili og
hvar sem þau bjuggu var rösklega
tekið til hendinni enda bæði hjónin
hörkudugleg. Gúnni gat allt og aldr-
ei féll honum verk úr hendi enda var
alltaf allt fínt og fágað í kringum
hann, jafnt hús, bílar og garður sem
hann sjálfur. Trúlega voru sum
verkin skemmtilegri en önnur, en þá
kom kímnin að góðu gagni og hana
notaði Gúnni óspart og það léttir allt.
Hann var sérstaklega laginn við að
komast inn í það samfélag sem hann
bjó í hverju sinni. Fylgdist með og
var vel inni í málefnum líðandi
stundar tók ætíð afstöðu til mála og
tilbúinn til umræðna og aldrei kom
maður að tómum kofunum hjá hon-
um. Hann var fljótur að þekkja um-
hverfi sitt, fljótur að læra á vega-
lengdir, fljótur að læra á skólana,
fljótur að finna út hvar best var að
versla og kunni reglur og venjur á
hverjum stað og fljótur að finna út
hvað var sniðugt og skemmtilegt.
Þetta kom sér vel með stórt heimili
og mörg börn í skóla en ekki síst síð-
ar, þegar hann skipti um starfsvett-
vang á erlendri grund.
„En þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti.“
Þessar alkunnu ljóðlínur Davíðs
Stefánssonar koma upp í hugann
þegar við hugsum til þess nýja starfs
sem Gúnni skapaði sér í fallega hús-
inu þeirra Sólfríðar í Maryland. Þar
tók Gúnni, ætíð með bros á vör, vel á
móti öllum þeim fjölda gesta sem
hann þjónaði af alkunnri lipurð og
kurteisi, hæversku og hlýju þannig
að engum gleymist.
Við hjónin fengum að njóta ynd-
islegra samverustunda með Gúnna
og Sólfríði bæði hér heima sem úti
hjá þeim og áttum það víst að þau
litu inn í sínum heimsóknum heim og
fyrir það þökkum við á kveðjustund.
Hugur okkar og bænir eru hjá hon-
um og öllum ættingjunum, ekki síst
öldruðum föður.
Elsku Sólfríður, vinkona okkar.
Elsku Ella, Pétur, Ragnheiður,
Erla, Eva og Kári. Og elsku litlu afa-
börnin Sóldís Sara og Gunnar Ingi.
Við biðjum góðan Guð um að líkna
ykkur í sorginni og um frið ykkur til
handa, fjölskyldum ykkar og öðrum
ættingjum.
Minning um góðan dreng lifir.
Hertha og Stefán.
Jarðvist vinar okkar Guðmundar
Ingasonar er lokið. Hann lést 5.
febrúar sl., langt um aldur fram, eft-
ir erfið veikindi. Ótímabært lát
þessa öndvegis drengs og vinar, fyll-
ir mann mikilli sorg og eftirsjá.
Það var haustið 1995 að við fyrst
kynntust þeim hjónum Guðmundi og
Sólfríði, þar sem þau voru nýflutt
með dætur sínar Evu og Erlu til
Maryland. Þau höfðu þá nýverið
keypt sér fallegt hús í Colombiu, rétt
suður af Baltimore sem þau nefndu
Sólhlíð. Sólfríður var á leið til frek-
ara náms og vinnu en Guðmundur
stofnaði og sá um heimilisgistingu
auk alls kyns þjónustu við Íslend-
inga á leið um Bandaríkin. Þá, eins
og alltaf, var manni tekið með kost-
um og kynjum af þessum heiðurs-
hjónum, en atvikin höguðu því þann-
ig til að annað okkar dvaldi til
heimilis hjá þeim í Beech Creek í
hálft ár. Þetta voru skemmtilegir
tímar. Ekki síst fyrir mjög jákvæð
kynni af þeim hjónum og með okkur
tókst einlægur vinskapur.
Það þurfti ekki langa viðkynningu
af Guðmundi Ingasyni til að átta sig
á að hann bjó yfir miklum mannkost-
um. Hann var einstaklega traustur
og heiðarlegur maður sem ekkert
aumt mátti sjá. Hann var mann-
blendinn, frábær mannþekkjari sem
aldrei heyrðist hallmæla nokkrum
manni. Það er orðinn stór hópur Ís-
lendinga sem hafa notið gestrisni
þessa ljúfa manns á ferðalögum um
Baltimore/Washington-svæðið. Það
var nánast ekkert sem fólk vanhag-
aði um, sem Guðmundur var ekki til í
að útvega. Hann var diplómat af
Guðs náð. Hann og þau hjón höfðu
einstakt lag á að skapa þægilegt og
hlýtt umhverfi, þar sem öllum leið
vel. Öll þjónusta var framkvæmd af
óeigingjarnri greiðasemi. Það lýsir
Guðmundi vel að síðar þegar við
höfðum komið okkur í verkefni sem
reyndust umfram getu, var það hann
sem fyrstur mætti á svæðið til að að-
stoða auk liðsauka Péturs sonar
hans.
Guðmundur varð mikill gæfumað-
ur í sínu einkalífi. Samband þeirra
hjóna einkenndist af væntumþykju,
ást og virðingu. Sólfríður og Guð-
mundur voru hluti hvort af öðru.
Börn þeirra fjögur bera vott um ást-
ríkt og umhyggjusamt uppeldi.
Í frítímum nutu þau þess að
ferðast og sjá áður óþekkta staði.
Guðmundur var duglegur bílstjóri
og fannst það ekkert tiltökumál að
aka landshluta á milli, jafnvel þús-
undir mílna.
Í gegnum árin höfum við alltaf
verið í góðu sambandi. Við sóttum
þau hjón heim í Baltimore eða þau
komu hingað í sólina. Dæturnar uxu
úr grasi og hleyptu heimdraganum.
Hin tvö eldri Elín og Pétur voru oft á
ferðinni. Barnabörnin birtust og
urðu augasteinar afa og ömmu í
Baltimore.
Það var að sjálfsögðu gríðarlegt
áfall þegar Guðmundur greindist
með illvígan sjúkóma fyrir rétt rúm-
um tveim árum. Öll vorum við bjart-
sýn að lækning tækist. Það skiptust
á skin og skúrir. Mikil gleði þegar
góðar fréttir bárust og svo gríðarleg
vonbrigði þegar ljóst var að þessi or-
usta myndi ekki vinnast. Öllu þessu
mætti hann með eintöku sálarþreki
og æðruleysi.
Nú að leiðarlokum, viljum við
þakka samfylgdina undanfarin ár.
Við biðjum alla góða vætti að
vernda fólkið hans, sem hefur misst
svo mikið.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til allra aðstandenda.
Olga og Jakob Úlfarsson.
Það var bjartur og fagur dagur
hinn 5. febrúar sl., daginn sem æsku-
vinur minn og félagi kvaddi þennan
heim eftir langa og stranga baráttu.
Það má jafnvel segja að í minning-
unni hafi dagarnir ávallt verið fal-
legir þegar ég nú rifja upp farinn veg
með kærum vini, sem ef til vill voru
einmitt fagrir vegna nærveru hans
Gúnna.
Við vinirnir kynntumst fyrst fyrir
um það bil 50 árum, vestur á Melum.
Hann bjó á Reynimel og ég á Hjarð-
arhaganum. Örlögin höguðu því
þannig að við urðum bekkjarbræður
og félagar í Melaskólanum og áttum
svo eftir að fylgjast að í gegnum
barna- og gagnfræðaskóla í Kópa-
voginum þegar við báðir fluttum
þangað nokkrum árum síðar. Gúnni
var mér mikill og góður félagi, og
þrátt fyrir að í gegnum árin væru oft
miklar vegalengdir á milli okkar leið
aldrei langur tími á milli þess sem við
vinirnir hittumst og nutum fé-
lagsskapar hvor annars. Gúnni hafði
snemma mikinn áhuga á bílum og
fljótlega eftir 17 ára afmælið áskotn-
aðist honum, að mig minnir, ’58 Ford
glæsikerra. Sú var ættuð ofan af
Skaga en þar hafði fyrri eigandi
breytt bílnum örlítið eða þannig að
pústkerfið var endurhannað og í stað
hljóðkúta komu nú fjórar pípur und-
an hvorum síls og hljóðin voru á köfl-
um ævintýraleg sem bíllinn gaf frá
sér. Einhverra hluta vegna æxlaðist
það nú svo að Gúnni bað mig að fara
með drossíuna í skoðun og eigenda-
skipti. Ég gleymi aldrei hávaðanum í
bílnum þegar mótorinn var þaninn til
hins ýtrasta og inngjöfinni svo
sleppt, rúðurnar í skoðunarkofanum
nötruðu og skulfu og skoðunarmað-
urinn stökk út úr bílnum og öskraði:
„Klippa klippa klippa.“ En einhvern
veginn blessaðist þetta nú allt og við
félagarnir vorum mættir á rúntinn
þá um kvöldið. Ekki má gleyma hvað
Gúnna þótti óendanlega gaman að
keyra og þá sérstaklega Mercedes
Benz. Hann átti það til að bregða sér
í „stuttan“ Þingvallahring þegar við
hin létum okkur nægja að skreppa á
milli húsa.
Þetta eru nú bara fáar af ótal ótal-
mörgum minningum sem koma upp í
hugann núna þegar komið er að
kveðjustund míns góða vinar og fé-
laga. Gúnni hafði að geyma ákaflega
trausta og einlæga persónu sem
lagði sig í líma við að aðstoða og
hjálpa öllum þeim sem hann kynnt-
ist. Það var ætíð afar notalegt að fá
að heimsækja þau hjónin í Sólhlíð í
Maryland eftir að þau fluttu þangað
og njóta samvista við þau og að sjá
hvað Gúnni naut sín í gistirekstrin-
um. Það var nákvæmlega ekkert sem
hann taldi eftir sér að gera fyrir þá
sem þar gistu til að gera veru þeirra
sem ánægjulegasta og kemur þá upp
í hugann dagsferð sem hann fór sl. ár
með hóp Íslendinga til New York, þá
fárveikur, en hann lét sig ekki muna
um að keyra norður eftir að morgni,
eyða deginum þar og loks vildi hann
að hópurinn fengi að sjá New York
upplýsta að kveldi og þá fyrst var ek-
ið heim á leið.
Elsku Sóla mín, Ella, Pétur, Erla
Dögg, Eva María, Ragnheiður, Sól-
dís Sara og Gunnar Ingi, ég votta
ykkur öllum mína dýpstu samúð og
bið góðan Guð að leiða ykkur hér eft-
ir sem hingað til. Minningin um góð-
an dreng lifir að eilífu.
Lárus Atlason (Lassi).
Kæri vinur, þá skilja okkar leiðir í
bili eftir meira en fjögurra áratuga
vináttu. Það er mjög sárt að sitja hér
og skrifa minningarorð um þig,
Gúnni minn, þar sem við trúðum allt-
af innst inni að þú myndir hafa yf-
irhöndina í baráttu þinni við veikindi
þín sem þú barðist svo hetjulega við
af þínu einstaka róglyndi og rögg-
semi, og hvað Sóla og börnin þín
börðust hetjulega með þér í þeirri
baráttu.
Það er margt að minnast eftir svo
langa vináttu og alltaf var hægt að
leita til þín með hvað sem var en þú
sagðir aldrei nei við neinn og alltaf
varst þú svo rólegur og yfirvegaður.
Minnist ég sérstaklega þeirra stunda
sem við sátum saman og töluðum um
bíla sem voru okkar sameiginlega
áhugamál, og á ég eftir að sakna okk-
ar samverustunda. Maður reiknaði
nú alltaf með að við yrðum gamlir og
við vinirnir allir enduðum saman á
elliheimili og færum í kappakstur á
hjólastólunum og rifjuðum upp þeg-
ar við fórum á sveitaböllin þegar við
vorum ungir.
Elsku Gúnni minn, við viljum
þakka þér kærlega fyrir allar þær
samverustundir sem við áttum með
þér, og hvað þú og Sóla reyndust
okkur vel í okkar sorg, það viljum við
þakka. Elsku Gúnni, allt það sem við
áttum eftir að gera saman bíður betri
tíma. Eftir stöndum við hnípin og
þökkum guði fyrir að hafa kynnst
þér. Guð geymi þig.
Þínir vinir
Árni og Kristín.
Mig langar í fáeinum orðum að fá
að kveðja og minnast góðs vinar sem
er látinn langt fyrir aldur fram. Það
voru sárar, en í raun ekki óvæntar
fréttir að heyra um andlát hans. Ég
kynntist Gúnna fyrir um fjórum ára-
tugum og traustari og skemmtilegri
vin var vart hægt að hugsa sér, hann
var hvers manns hugljúfi og hafði
svo góða nærveru að eftir var tekið,
það eru forréttindi að hafa þekkt
slíkan mann. Vegna búsetu hans og
fjölskyldu erlendis síðastliðin ár
voru samvistir ekki eins tíðar, en
alltaf þótti mér jafnánægjulegt að
hitta hann þegar staldrað var við hér
á landi. Eftir standa dýrmætar
minningar um góðan mann, það eina
sem hjálpar í sorginni núna er sú trú
mín að hann sé laus við allar þján-
ingar.
Elsku Sóla, börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir ættingjar, við Jói
og fjölskylda okkar sendum ykkur
hugheilar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning hans.
Agnethe og fjölskylda.
Elsku Gúnni. Mig langar til með
þessum fátæklegu orðum að þakka
þér fyrir alla þá hjálp og þann stuðn-
ing sem þú og konan þín hún Sóla
hafið veitt mér í gegnum tíðina. Betri
vini hefði ég ekki getað hugsað mér.
Þú varst mér sannur vinur, alltaf
boðinn og búinn til að aðstoða mig
með ýmis mál sem ég gat ekki leyst.
Allar heimsóknirnar á fallega
heimilið ykkar í Baltimore sem var
svo vinalegt og hlýlegt í alla staði.
Þar var alltaf gott að koma. Þar var
ég alltaf velkomin.
Þegar systir mín og dætur hennar
komu í heimsókn til mín frá Íslandi
litum við í heimsókn til Gúnna og
Sólu. Þar sátum við öll úti á verönd-
inni með útsýni yfir fallega garðinn
þeirra, í alveg yndislegu veðri, hlóg-
um, spjölluðum um allt milli himins
og jarðar, alveg eins og þið hefðuð
þekkt þær alla tíð. Enda töluðu þær
um hversu höfðinglegar móttökur
þær fengu hjá ykkur og hversu
heppin ég væri að eiga svona ynd-
islega vini.
Elsku Sóla mín, Guð veiti þér og
fjölskyldu þinni styrk á þessum erf-
iðu tímum. Hugur minn er hjá ykkur
öllum.
Stella Waleika.
LEGSTEINAR
Tilboðsdagar
Allt að 50% afsláttur
af legsteinum og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK Hamarshöfða 4 110 Rvk
sími 587 1960 www.mosaik.is
✝
Sonur okkar, faðir, bróðir og sambýlismaður,
SIGURBJÖRN GÚSTAVSSON,
f. 20.10. 1965,
lést fimmtudaginn 8. febrúar.
Gústav Kristján Gústavsson, Bára Gerður Vilhjálmsdóttir,
Sigríður Vigdís Sigurbjörnsdóttir, Erna Lárusdóttir,
Inga Gústavsdóttir, Guðlaugur Gunnar Einarsson,
Gústav Kristján Gústavsson, Margrét Sólveig Ólafsdóttir,
Ásdís Heiðdal Gústavsdóttir, Henri Harmon,
systrabörn og aðrir vandamenn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
GUÐRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR
frá Fremstuhúsum
í Dýrafirði,
lést aðfaranótt miðvikudagsins 14. febrúar.
Úförin auglýst síðar.
Kristján Jóhannsson,
Kristján Gaukur Kristjánsson, Maliwan Phumipraman,
Pathipan Kristjánsson,
Malín Agla Kristjánsdóttir,
Kristján Örn Kristjánsson,
Drengur Arnar Kristjánsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁSTHILDUR EYJÓLFSDÓTTIR,
lést á Landspítala Fossvogi aðfaranótt þriðjudags-
ins 13. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Þórður R. Jónsson,
Sigríður Björk Þórðardóttir, Sigurður Björgvinsson,
Hjörtur Þórðarson, Helene Alfredson,
Harpa Þórðardóttir, Ásmundur Þórðarson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskulegur bróðir og faðir,
ÞORGRÍMUR KRISTJÁNSSON,
Sóleyjarima 15,
lést á líknardeild Landakotsspítala sunnudaginn
11. febrúar.
Karl Kristjánsson,
Bjartmar Vignir Þorgrímsson
og aðrir aðstandendur.