Morgunblaðið - 15.02.2007, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2007 45
herstöðvaandstæðinga, hávaxna og
glæsilega með ljósan hármakkann –
eitthvað svo meira íslensk en aðrar
konur. Seinna þegar leiðir okkar
lágu saman í Þjóðminjasafninu fyrir
nær 19 árum fann ég að ég hafði
eignast andlegan samherja og vin
strax frá fyrsta degi. Fáar mann-
eskjur hef ég þekkt sem voru jafn
óeigingjarnar á sjálfar sig, og hún
gaf sig af öllu hjarta vinum sínum.
Hallgerður var kona réttlætis.
Fylgin sér, trú skoðunum sínum og
ófeimin að segja þær öllum sem
heyra vildu. Þegar Hallgerður vissi
að málstaðurinn var sannur var hún
föst fyrir og lét ekkert tækifæri ónot-
að til að berjast gegn og andmæla
hvers kyns óréttlæti þessa heims og
las betur en flestir aðrir í yfirborðs-
mennsku, græðgi og heimsku verald-
arinnar. Engu að síður var hún afar
næm á hinn sammannlega streng
sem býr í öllum manneskjum og
kunni þá list að stilla þá saman, að
laða fram hið góða og kímilega hjá
samferðafólkinu. Hún var kvenna
fyndnust og kunni þá hverfandi list
að segja sögur og svo kunni hún að
hlusta á aðra. Hún skrifaði óteljandi
greinar og hélt fyrirlestra um ís-
lenskan mat og matarhefð okkar Ís-
lendinga, en þar ber hæst bókina Ís-
lensk matarhefð, útg. 1999.
Ósérhlífni hennar var við brugðið og
ég minnist gleði hennar og fítons-
krafts við textagerð og bókaskrif fyr-
ir enduropnun Þjóðminjasafnsins.
Þar fór fagmanneskja með gjörþekk-
ingu á íslenskum þjóðararfi. Atorka
Hallgerðar náði þó langt út fyrir
hennar fræðasvið því hún var göngu-
garpur mikill og fjallahind og skildi
ekkert í okkur vinnufélögunum þeg-
ar það óx okkur í augum að skreppa
upp „fjarlægðarbláa“ Esjuna á sum-
arsíðkvöldum eftir vinnu. Hún unni
íslenskum fjöllum og hálendi, og
ferðaðist um landið þvert og endi-
langt hvenær sem færi gafst með
Árna sínum eða öðrum úr sínum
stóra frændgarðs- og vinahópi.
Hæfileikar og áhugamál Hallgerð-
ar lágu þó enn víðar því hún var ljóð-
skáld gott og gaf út m.a. ljóðabókina
Í ljós árið 2004 og einnig hlaut hún
verðlaun og viðurkenningar fyrir
skáldskap sinn. Í ljóðum hennar
kemur áhugi hennar á andlegum
málefnum og mystík vel fram, þar
sem ljósið og birtan sem allt hneigist
til verður sem leiðarhnoði í gegnum
kvæðin.
Því varð það svo að morguninn
þegar andlát Hallgerðar bar að, þeg-
ar ég sjálf var nýbúin að missa föður
minn um nóttina, og ég horfði hnugg-
in til ástkærrar Esjunnar okkar til
að leita svara, þá allt í einu „skell-
iskein sólin á grásprengdan Esju-
koll“. Eitt augnablik lýsti sólin úr
austrinu upp sortann og litaði Esju-
hlíðar björtum purpuralit, sem
minnti reyndar á hið fagra „ljósasjó“
sem Sigga hennar hafði haldið mér
þegar hún hvarf á braut fyrir nær tíu
árum. Þá vissi ég samstundis að
Hallgerður og þær mæðgur voru að
senda mér huggun og gamanyrði á
sinn einstaka hátt og létu eitt og ann-
að „í ljós“. Þá vissi ég að mystíkin,
sem okkur varð svo tíðrætt um, var
til staðar og að ekkert er sem sýnist.
Þau voru marglit laufin hennar
Hallgerðar og fögur, og við ferðalok
finnst mér að við höfum kannski
fundið saman brot af hinum Hreina
Tóni. Fyrir það er ég ævarandi þakk-
lát og bið nú almættið um að styrkja
Árna, Gulla og Eldjárn, aldraða móð-
ur Hallgerðar, systkini og aðra ást-
vini í djúpri sorg.
Gróa Finnsdóttir og fjölskylda.
Ég bjó í sambýli með Höllu frá því
að ég man fyrst eftir mér, þangað til
þau fjölskyldan fluttu á Sörlaskjólið.
Það var gaman að fá að alast upp í
þessari nálægð við Höllu enda alltaf
mikið líf í kringum hana. Það var
allavega ekki lognmolla yfir fjöl-
skyldulífinu í Háagerði. Í minning-
unni var alltaf fullt hús af fólki, við
sem þar bjuggum, auk ófárra gesta.
Ég man eftir helgunum í Háagerði,
þar sem Halla var í eldhúsinu og ef
við krakkarnir hættum okkur þang-
að inn meðan Halla var þar að störf-
um var víst að leikurinn var á enda
og við lent hvert í sínu horni við sína
innstunguna að hræra rjóma í ein-
hverja hnallþóruna (sem sjaldnast
var ætluð okkur heldur einhverri
veislunni sem Halla tók þátt í að und-
irbúa). Í minningunni var hinn
dæmigerði sunnudagur svona: Halla
syngjandi eða kveðandi rímur yfir
bakstri eða sláturkeppum, Árni að
spila á gítar inni í stofu, við Gulli að
spila undir á potta, milli þess að
þeyta rjóma, mamma á annars konar
þeytingi, Sigga í hrókasamræðum
við allt og alla og mest sig sjálfa og
Eldjárn að éta. Eftir hádegi var síð-
an öllum skaranum hent út í Trab-
antinn, fjölskyldubílinn, og farið í
hellaskoðunarferð út í sveit.
Halla bjó yfir mjög sérstökum og
sterkum karakter, bæði hlédræg og
ákveðin. Hún hafði mjög ákveðnar
skoðanir á hlutunum sem hún fór alls
ekki leynt með og var oft orðhvöss,
en á sama tíma mjög umburðarlynd,
hlý og trygg manneskja. Hún gerði
ekki vandamál úr hlutunum og allt
var einhvern veginn bara sjálfsagður
hlutur. Hún hafði líka mikinn húmor
og hló ég til dæmis alltaf jafn mikið
yfir glottinu á andliti Höllu þegar
Sigga dóttir hennar sagði afsakið
vegna búkhljóða móður sinnar.
Halla hafði einstaka lífssýn og
æðruleysi sem ég hef ekki kynnst hjá
öðru fólki. Ég hitti Höllu í janúar
skömmu áður en hún fór á spítalann í
síðasta skipti. Við vorum að ræða ný-
liðið gamlárskvöld og ég fór að tala
um að ég saknaði gamlárskvöldanna
eins og þau voru þegar við eyddum
þeim saman. Svar Höllu við því var
stutt, laggott og henni líkt: „Af
hverju hundskaðistu þá ekki til að
koma og vera með okkur á gamlárs-
kvöld?“ Þetta finnst mér lýsandi fyr-
ir Höllu vegna þess að í hennar
kokkabókum er bara „hundskast“ til
að ganga í málin og takast á við
breytingar sem á vegi manns verða.
Kraftur hennar í veikindunum ber
þess glöggt vitni, þar sem hún fór
fárveik í gönguferðir til útlanda,
tjaldferðalög, veislur, tónleika, heim-
sóknir og annað sem var að gerast –
harðákveðin í að njóta þess sem er og
að hafa þetta af!
Höllu verður mikið saknað af
fjölda fólks. Árni, Gulli og Eldjárn,
stórfjölskylda og vinir fá mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þórunn Hafstað.
Kveðja frá nemendum
Undirritaðar nutu þeirra forrétt-
inda að sitja tíma í Háskóla Íslands
árið 2004 og drekka úr viskubrunni
Hallgerðar Gísladóttur. Hún kenndi
námskeiðið Matargerð fyrri tíma,
sem fjallaði um matargerð bæði á Ís-
landi sem og á Norðurlöndum.
Bókin hennar Íslenskar matar-
hefðir varð okkur opinberun hvað
varðar hráefni og fjölbreytileika ís-
lenskrar matargerðar.
Í kjölfar námsins ákváðum við að
reyna að koma á laggirnar starfsemi
sem sinnti áfram þessari fræðslu og
gæti jafnframt leyft fólki að smakka
á réttum, sem í gegnum aldirnar hafa
haldið lífi í íslenskri þjóð. Félagið
Matur-saga-menning var stofnað
fyrir ári og sat Hallgerður í stjórn
þess. Vonandi berum við gæfu til að
halda lífi í frumkvöðulskyndli Hall-
gerðar varðandi íslenska matarhefð.
Blessuð sé minning hennar.
Birna Kristín Lárusdóttir,
Margrét Gunnlaugsdóttir,
Sigrún Magnúsdóttir og
Sigrún Ólafsdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞORSTEINN DANÍEL MARELSSON
rithöfundur,
Unufelli 27,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fella- og Hólakirkju föstu-
daginn 16. febrúar kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Hólmfríður Geirdal,
Margrét G. Þorsteinsdóttir, Bjarni Valur Valtýsson,
Árni Freyr Þorsteinsson,
Marel Þorsteinsson, Emilia Fonseca
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
vináttu við andlát móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐBJARGAR JÓHANNSDÓTTUR,
Búðagerði 5,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Fríðuhúss og starfs-
fólks Landakotsspítala fyrir góða umönnun og hlý-
hug.
Ásta G. Guðbrandsdóttir, Garðar Ágústsson,
Jóhanna J. Guðbrandsdóttir, S. Stefán Ólafsson,
Jón Marinó Guðbrandsson, Elín Elísabet Baldursdóttir,
Anna Kristín Guðbrandsdóttir, Benjamín M. Kjartansson,
Guðbjörg Jóna Jóhanns,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar eiginkonu, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
MONU ERLU SÍMONARDÓTTUR,
Aðalgötu 1,
Keflavík.
Sigurbjörn Reynir Eiríksson,
Eiríkur Stefán Sigurbjörnsson,
Jóhanna Pálína Sigurbjörnsdóttir, Wayne C. Wheeley,
Valdís Sigríður Sigurbjörnsdóttir, Ægir Frímannsson,
Sigurbjörn Reynir Sigurbjörnsson, Yolanda Alvarez,
Símon Grétar Sigurbjörnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamamma og amma,
MARÍA G. SIGURJÓNSDÓTTIR
frá Fosshólum,
Furugrund 68,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni aðfaranótt þriðju-
dagsins 13. febrúar.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju þriðjudaginn
20. febrúar kl. 15.00.
Ingibjörg Bjarnadóttir,
Arndís Bjarnadóttir, Pétur Már Pétursson,
Einar S. Bjarnason, Elín Þóra Sverrisdóttir,
Guðrún Björk Bjarnadóttir, Páll Guðmundsson,
Ásmundur Bjarnason, Sigrún Davíðsdóttir
og barnabörn.
✝
Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
LAUFEYJAR VALGEIRSDÓTTUR
húsfreyju,
Bjarnarhöfn,
fer fram frá Stykkishólmskirkju laugardaginn
17. febrúar kl. 13.00.
Jarðsett verður í Bjarnarhöfn.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Aðalheiður Bjarnadóttir, Jónas Þorsteinsson,
Hildibrandur Bjarnason, Hrefna Garðarsdóttir,
Sibilla Bjarnason,
Ásta Bjarnadóttir, Bjarni Alexandersson,
Sesselja Bjarnadóttir, Ríkharð Brynjólfsson,
Jón Bjarnason, Ingbjörg S. Kolka Bergsteinsdóttir,
Karl Bjarnason, Jóhanna Karlsdóttir,
Guðrún Bjarnadóttir,
Signý Bjarnadóttir, Hjálmar Jónsson,
Valgeir Bjarnason, Ingibjörg Elsa Björnsdóttir.
✝
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og
útför bróður okkar,
BENEDIKTS HÁKONAR INGVARSSONAR
frá Ytri Skógum.
Sérstakar þakkir til Önnu Mörtu Guðmundsdóttur
og dr. Ragnheiðar Karitasar Pétursdóttur.
Brynhildur Sigtryggsdóttir,
Ingibjörg Sigtryggsdóttir,
Ólína Sigtryggsdóttir,
Jóhanna Sigtryggsdóttir
og fjölskyldur.
Elsku besti vinur
minn. Ég var nýbúin
að hitta þig og var það
alveg yndisleg stund.
Við vorum að rifja upp margar
skemmtilegar og yndislegar stundir
sem við áttum í gamla daga. Við
hlógum mikið og vorum mikið sam-
mála um þessa tíma. Þetta var rosa-
lega gaman og mér mjög dýrmæt
stund. Þér leið vel og varst alltaf að
segja mér að ég hefði verið besta
vinkona þín. Mér þótti svo vænt um
að heyra það. Þú kvaddir mig með
þvílíkum faðmlögum og varst svo
ánægður með lífið. Mér fannst of-
boðslega gott að sjá þig svona glað-
an. Þú varst alltaf svo glaður og allt-
af svo gaman að vera í kringum þig.
Tölvur voru þín skemmtun og gastu
hangið endalaust í tölvunni þinni.
Ég man að þú varst oft í svona
myndvinnsluforriti og elskaðir alveg
að fræða mig um þetta forrit. Það
gat verið ansi snúið samt að skilja
þig því mín kunnátta á tölvur var
engin við hliðina á þér. Þú varst mér
oft eins og stóri bróðir og varst allt-
af svo góður við mig. Alltaf að passa
Sævar Sigurðsson
✝ Sævar Sigurðs-son fæddist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 1. des-
ember 1984. Hann
lést á heimili sínu
31. desember síðast-
liðinn og var hann
jarðsunginn frá
Grindavíkurkirkju
12. janúar.
þitt. Þú varst svo
hreinskilinn og þér
var ekki sama um þína
vini. Þú hugsaðir vel
um þá og varst alltaf
til staðar fyrir þá sem
þér þótti vænt um.
Enda áttirðu enga
óvini og varst vinur
allra.
Ég er búin að hugsa
svo mikið um þig og af
hverju ég gat ekki
gert eitthvað en það
virkar víst ekki þann-
ig. Ég trúi að þú sért
kominn á stað þar sem þér líður vel.
Þeir deyja ungir sem guðirnir elska
og trúi ég því að hann þurfti bara á
þínum dásamleika og hlýja hjarta að
halda. En ég á alltaf eftir að sakna
þín, elsku Sæsi minn. Mér hefur
alltaf þótt svo vænt um þig og þótt
þú sért á öðrum stað núna þá verður
þú alltaf í hjarta mínu. Ég trúi því
að núna sértu glaður. Ég er búin að
hugsa svo mikið um gömlu stund-
irnar og hvað þær voru skemmti-
legar. Ég man að ég var alltaf hlæj-
andi með þér og þú varst alltaf svo
hress og nenntir ekkert að pæla í
einhverju neikvæðu.
Elsku Laufey, Sigurður og fjöl-
skylda, ég vildi votta ykkur alla
mína samúð. Megi guð vera með
ykkur á þessum tíma og alltaf.
Ég kveð þig hér, elsku Sæsi minn,
og veit að Guð mun hugsa vel um
þig.
Þín vinkona að eilífu,
Andrea Jónsdóttir.