Morgunblaðið - 15.02.2007, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ María Péturs-dóttir fæddist í
Hovi á Suðuroy í
Færeyjum 3. októ-
ber 1929. Hún lést
á Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 9.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Petur
Hentze, f. 20.2.
1906, d. 10.6. 1978,
og Olivia Tavsen, f.
6.9. 1905, d. 18.1.
1945. Systkini Mar-
íu eru Elisabeth Hentze, f. 8.7.
1931, d. 17.12. 1999, Hjördís
Hentze Magnússon, f. 7.9. 1932,
og Sjúrður Hentze, f. 22.9. 1940.
María giftist 5. apríl 1950 Jens
A. Péturssyni frá Nesi á Suðuroy
í Færeyjum, f. 22.7. 1922. María
og Jens eignuðust fjögur börn,
þau eru: 1) Oddgeir Jensson, f.
11.11. 1950, í sambúð með Finn-
björgu Holm, f.
25.3. 1967. 2)
Agnes Jensdóttir, f.
9.1. 1952, í sambúð
með Óttari Guð-
laugssyni, f. 23.2.
1943. Agnes á fjög-
ur börn, Arnar,
Maríu, Ingólf og
Rakel. 3) Hjalti
Sævar Jensson, f.
31.12. 1955, kvænt-
ur Hildi Gunn-
arsdóttur, f. 25.3.
1957, þau eiga
fimm börn, Önnu,
Írisi, Hjördísi, Katrínu og Gunn-
ar. 4) Pétur Jensson, f. 6.10.
1960, kvæntur Bjarnheiði Ást-
geirsdóttur, f. 2.1. 1969, þau
eiga þrjú börn, Daníel, Davíð og
Dagnýju. María á sex lang-
ömmubörn.
María verður jarðsungin frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Okkur langar að minnast elsku-
legrar móður og tengdamóður með
þessum fátæklegu orðum. Best er
að orna sér við allar góðu minning-
arnar sem koma nú upp í hugann og
reyna að gleyma veikindum og erf-
iðleikum.
Þú varst mjög félagslynd og tókst
þátt í mörgum kristilegum félaga-
samtökum, hvort sem það var á
Færeyska sjómannaheimilinu, hjá
kristniboðssambandinu eða Gideon.
Alltaf vildir þú láta gott af þér leiða
og máttir ekkert aumt sjá.
Heilsu þinni hrakaði mjög hratt
undanfarna mánuði þannig að þegar
kallið kom þá var það líkn fyrir þig
að fá að fara.
Við söknum mest þeirra stunda
þegar við gátum setið að spjalli,
hvort sem það var á Selbrekkunni á
Selfossi eða í Hafnarfirðinum. Sjúk-
dómurinn rændi þig persónuleika
þínum þannig að það voru mörg ár
síðan að við gerðum okkur grein
fyrir því að þú varst að yfirgefa okk-
ur smátt og smátt.
Þrátt fyrir þessa erfiðleika stóð
pabbi sem klettur þér við hlið og
hafði þig heima lengur en nokkurt
okkar óraði fyrir að væri hægt.
Við kveðjum þig með söknuði,
elsku mamma.
Hvíl í Guðs friði.
Pétur og Bjarnheiður.
Elsku amma mín, nú ertu komin á
betri stað.
Þó að þú hafir verið veik svona
lengi þá er samt ótrúlega sárt að
kveðja þig. Það eru svo margar góð-
ar minningar sem koma upp í hug-
ann.
Þú tókst alltaf á móti mér opnum
örmum, ég sótti alltaf svo mikið í
þig og afa þegar ég var lítil stelpa.
Þegar ég kom um helgar og þú bak-
aðir pönnsur handa mér, sem þú
kenndir mér svo að gera þegar ég
bjó hjá þér og afa. Við áttum ófáar
stundirnar í eldhúsinu í Selbrekk-
unni þar sem ég fylgdist grannt með
hverri hreyfingu í matargerðinni.
Við töluðum um allt og ekkert, og ef
manni leið eitthvað illa þá gat ég
alltaf leitað til þín.
Takk, elsku amma, fyrir að leið-
beina mér og kenna mér að meta líf-
ið. Þú varst ótrúleg kona sem ég lít
mjög mikið upp til og þú átt stórt
pláss í hjartanu mínu.
Þín
Íris Ósk.
Elsku systir, nú þegar þú kveður
koma margar minningar upp í hug-
ann. Leiðir okkar hafa legið saman í
gegnum lífið frá því við vorum litlar
stúlkur í Færeyjum og leit ég alltaf
upp til þín sem stóru systur. Enn
styrktust systraböndin þegar við
fórum til móðursystur okkar fljót-
lega eftir að móðir okkar lést. Þú
fluttir síðan hingað til lands og kom
ég í heimsókn til þín og ákváðum við
báðar að setjast hér að. Eftir að við
giftum okkur og áttum börnin var
gott að geta leitað til þín. Við vorum
duglegar að heimsækja heimahag-
ana og hitta þar systkini okkar, El-
ísabetu og Sjúrð, sem þar bjuggu og
svo síðar syni okkar sem settust þar
að.
Þitt aðaleinkenni var glaðlyndi og
jákvæðni og mun það eflaust hafa
hjálpað þér mikið í gegnum þau
veikindi sem þú þurftir að takast á
við í gegnum lífið.
Ég á eftir að minnast þín með
gleði og þakklæti í hjarta fyrir allar
góðu stundirnar.
Elsku Jens og fjölskyldu vottum
við dýpstu samúð.
Sov blítt og søtt, og droym um sól,
sum lýsir yvir garð.
Guð faðir, hann í himni er,
skal ansa eftir tær.
Tær einglar sínar sendir hann,
um vøggu standa teir;
tí kanst tú sova trygt og væl
og óttast einki mær.
(Hans A. Djurhuus)
Hvíl í friði, elsku systir.
Dísa og fjölskylda.
Elsku amma. Okkur þykir mjög
leitt að þú sért farin frá okkur. Nú
verður mjög skrítið að fara aftur í
vinnuna á Kumbaravogi þar sem þú
dvaldir og skrítið að sjá þig ekki
koma brosandi á móti okkur og
knúsa okkur. Við söknum þess mjög
að koma í Hafnarfjörðinn til ykkar
afa og fá vínarbrauð og alls kyns
kræsingar á meðan þú prjónaðir í
stólnum þínum og horfðir á Glæstar
vonir og Nágranna. Við vildum að
við gætum endurtekið ferðina sem
við fórum til Danmerkur og Fær-
eyja, það var mjög góð ferð. Við
skulum passa upp á afa fyrir þig.
Þín ömmubörn
Daníel, Dagný og Davíð.
Ég vil lofa þig, Drottinn, af öllu hjarta,
segja frá öllum þínum dásemdarverkum.
Ég vil gleðjast og kætast yfir þér, lof-
syngja nafni þínu, þú Hinn hæsti.
(Sálmarnir, 9:2-3).
Þessi orð koma svo sterk upp í
hugann þegar við minnumst hennar
Maríu. Hún vildi svo sannarlega
bera Drottni sínum og frelsara vitni
í öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún var mikið Guðs barn
og endurspeglaðist trú hennar í
daglega lífinu.
Þeir sem umgengust þessa góðu
konu komu alltaf ríkari af hennar
fundi.
Kærleikur og ljúflyndi var það
sem einkenndi allt hennar líf og
margar ómetanlegar stundir höfum
við í bænahópnum, sem nú er nær
þrítugu, átt á heimili þeirra hjóna.
Undanfarnir mánuðir hafa verið
henni erfiðir vegna veikinda, en nú
hefur Drottinn tekið hana heim til
sín þar sem hún er laus úr viðjum
veikinda sinna.
Við kveðjum Maríu með þakklæti
og virðingu og biðjum Guð að blessa
minningu hennar. Jens og allri fjöl-
skyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Bænahópurinn.
Í dag kveðjum við góða vinkonu,
Maríu Pétursdóttir frá Hofi í Suður-
ey í Færeyjum.
María, oftast kölluð Maja, kom til
Íslands 1949 og bjó fyrstu árin á
Akureyri ásamt manni sínum Jens
Péturssyni, frá Nesi í Vági. Til
Reykjavíkur fluttust þau 1953 og
bjuggu þar um hríð, en fluttu síðar í
Kópavoginn og svo bjuggu þau
seinni árin í Hafnarfirði. Maja og
Jens hafa alla tíð tekið mikinn þátt í
kristilegu starfi, m.a. Hjálpræðis-
hernum á Akureyri og í Reykjavík,
Kristniboðsstarfinu, KFUM og K,
Ungu fólki með hlutverk og svo Ís-
lensku Kristskirkjunni. Við sem
kveðjum hana hér með þessum orð-
um minnumst hennar þó mest og
best úr Færeyska Sjómanskvinnu-
ringnum sem starfað hefur saman í
yfir 40 ár, með Maju sem formann
síðustu 13 árin. Fyrstu árin var hist
á gömlu sjómannastofunni sem var
við Skúlagötu í Reykjavík. Stutt var
við sjómannastarfið eins og kostur
var, m.a. með því að prjóna og útbúa
jólagjafir fyrir sjómenn sem voru að
heiman um jólin. Einnig var stutt
við starf trúboða sem komu frá
Færeyjum og störfuðu á sjómanna-
stofunni. Það kom að því að sjó-
mannastofan varð of lítil og því var
farið að huga að byggingu nýs sjó-
mannaheimilis sem gæti séð fólki
fyrir gistingu og jafnframt sinnt
þjónustu meðal sjómanna og ann-
arra Færeyinga sem voru margir á
Íslandi á þeim árum. Færeyski
Sjómanskvinnuringurinn tók fullan
þátt í þessu starfi. Árlega var hald-
inn myndarlegur basar og kaffisala
sem mikið orð fór af, svo að jafnvel
komu fullar rútur fólks frá öðrum
byggðum til þess að styðja við þetta
góða starf og hittast með góðum
vinum. Á þessum tíma var mikil
gleði og hugur í fólki, konurnar tóku
þátt í að halda stórt happdrætti og
sátu þær þá til skiptis í bíl í mið-
bænum sem var aðalvinningurinn
og seldu happdrættismiða til fjáröfl-
unar. Einnig tóku þær ásamt mönn-
um sínum fullan þátt í uppbyggingu
nýja hússins, m.a. með því að nagl-
hreinsa og skafa timbur. Færeyska
Sjómannaheimilið við Brautarholt í
Reykjavík var svo vígt 1991. Í
kvinnuringnum er samheldinn hóp-
ur kvenna, sem hefur ferðast mikið
saman. Ein eftirminnileg ferð hóps-
ins var til Færeyja á mót færeyskra
kvinnuringa sem komu frá mörgum
stöðum í Færeyjum og hittust í
Nesvík til þess að uppörva og hvetja
hver aðra.
Maja var alltaf glaðlynd og mikill
kraftur fylgdi henni. Hún hafði gleði
af söng og hún var fljót til þegar
henni gafst tækifæri til að dansa
færeyska dansinn. Hún var vinmörg
og fljót að ná góðu sambandi við
fólk. Hún var lagin við að halda utan
um hópinn og fylgdist vel með líðan
fólks. Maja og Jens voru dugleg við
að heimsækja þá sem sjúkir voru
eða áttu um sárt að binda og þannig
komust þau í kynni við fjölda fólks.
Heimili þeirra hjóna var einnig allt-
af opið og þar var oft stór hópur
gesta sem naut gestrisni þeirra. Síð-
ustu árin hefur Alzheimersjúkdóm-
urinn farið illa með hana Maju okk-
ar, en einnig þar höfum við séð
samheldni þeirra hjóna.
Við biðjum Guð að blessa fjöl-
skylduna og þökkum Maju yndis-
lega samfylgd og biðjum þess að
friður Guðs fylgi henni áfram.
Vinkonur úr Færeyska
Kvinnuringnum.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(Valdimar Briem.)
Elsku Maja mín.
Nú er tími þinn á þessari jörð lið-
inn og þú ert komin til Guðs þar
sem ég veit að vel hefur verið tekið
á móti þér. Ef við erum dæmd af
verkum okkar á þessari jörð þá ert
þú örugglega komin til Himnaríkis.
Ég var svo lánsöm að fá að kynn-
ast þér og Jens, manninum þínum
þegar ég sem unglingur fékk skjól
hjá ykkur þá aðeins 16 ára gömul,
nýorðin mamma og náttúrlega allt
of ung fyrir það hlutverk en þú
tókst mig undir þinn verndarvæng
og varst mér betri en nokkur hafði
reynst mér áður. Þú hafðir enda-
lausa þolinmæði fyrir mig og varst
tilbúin að leiðbeina mér í einu og
öllu og alltaf var hægt að leita til
þín, þú varst ein af þeim mann-
eskjum sem eru eins og klettur,
sama á hverju gengur.
Hvort það var með ungbarnaupp-
eldi eða matargerð, bakstur, handa-
vinnu, þar sem þú varst snillingur,
eða í skóla lífsins, þú varst alltaf til
staðar fyrir mig.
Ég hef oft sagt að mér hafi verið
úthlutað nokkrum bjargvættum á
lífsleiðinni og þar með talin eru þú
og Jens, ekki veit ég hvernig líf mitt
hefði orðið ef ég hefði ekki kynnst
ykkur. Ég vil þakka þér, elsku Maja
mín, fyrir allt sem þú hefur verið
mér. Ég veit að Lykla-Pétur hefur
verið fljótur að opna þegar þú
komst og nú fær Himnaríki að njóta
nærveru þinnar.
Guð blessi Jens og fjölskyldu þína
á þessum tímamótum.
Enn og aftur, takk fyrir allt.
Edda.
María Pétursdóttir
✝ Alfons Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
10. ágúst 1930.
Hann lést á Sól-
vangi í Hafnarfirði
sunnudaginn 4.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Guð-
jónsson vélstjóri í
Reykjavík, f. á
Hurðarbaki í Vill-
ingaholtshreppi í
Árnessýslu 10. des-
ember 1883, d. 16. júní 1978, og
Guðrún Jónsdóttir, f. á Vakurs-
stöðum í Vindhælishreppi í A-
Hún. 7. júní 1901, d. 10. maí
1977. Föðurforeldrar voru Guð-
jón Jónsson bóndi og Guðbjörg
Jónsdóttir og móðurforeldrar
Jón Jónatansson og Kristín Sig-
valdadóttir.
Alfons kvæntist 22. júní 1963
Önnu Þorleifsdóttur, f. á Ísa-
firði 12. janúar 1939. Foreldrar
hennar voru Þorleifur Örnólfs-
son, f. á Suðureyri í Súg-
andafirði 29. október 1905, d.
16. desember 1963, og Ástrún
Þórðardóttir, f. á Munaðarnesi í
Árneshreppi í Strandasýslu 3.
maí 1901, d. 31. maí 1989. Börn
Önnu og Alfonsar
eru: a) Þorleifur
Örn, f. 23. ágúst
1963, d. 6. júní
1968. b) Gunnar
Jón, f. 14. október
1964. c) Guð-
mundur Rúnar, f.
12. janúar 1968,
maki Hildur Krist-
ín Hilmarsdóttir.
Sonur Guðmundar
er Atli, f. 18. októ-
ber 2001. d) Þor-
leifur Kristinn, f.
7. ágúst 1971,
maki Lovísa Agnes Jónsdóttir,
dætur þeirra eru Hrafnhildur
Anna, f. 10. desember 2000 og
Agnes Lára, f. 11. febrúar 2003.
Alfons stundaði nám í Iðn-
skólanum í Reykjavík og vél-
virkjanám í Vélsmiðjunni Keili
1950–1954, lauk vélstjóraprófi í
vélskólanum í Reykjavík 1956
og rafmagnsdeild 1957. Hann
var vélstjóri hjá Eimskipafélagi
Íslands hf. 1957–1967, starfaði
hjá Landhelgisgæslunni 1968–
1970. Eftir það hóf hann störf
hjá Ísal og vann þar þangað til
hann komst á aldur.
Alfons verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elskulegur mágur minn er látinn.
Þegar bróðir minn hringdi og til-
kynnti mér lát hans setti mig hljóða,
þó að ég vissi að hverju dró. Baráttu
hans var lokið. Minningarnar líða
hjá eins og myndir á tjaldi. Alfons
var traustur og góður vinur, sem öll-
um vildi hjálpa ef hann gat. Við átt-
um margar góðar stundir saman í
gleði og sorg. Hann var trúaður
maður, trúði því fastlega að annað
tæki við að þessu lífi loknu. Hann las
mikið um trúmál og hafði yndi af því
að ræða þau. Alfons var mínum
börnum einstaklega góður. Hann
miðlaði af þekkingu sinni sem vél-
fræðingur til strákanna minna þegar
þeir voru að læra í Vélskólanum og
síðar. Rúnar Þór sonur minn dvaldi
hjá honum og Önnu meðan hann
lauk námi í vélfræði. Við barnabörn-
in mín var hann eins og hann ætti
þau sjálfur. Leikföngin sem hann
keypti fyrir börnin mín þegar að
hann sigldi á „Fossunum“ í gamla
daga eru notuð enn. Ég minnist bíl-
túranna þegar hann söng fyrir
strákana sína KFUM-söngva fullum
hálsi. Það var oft glatt á hjalla í Mos-
gerðinu. Ættingjarnir áttu þar
samastað. Stundum var sofið um öll
gólf. Gaman var þegar Alfons söng
með sinni fallegu tenórrödd „Ljúfa
Anna“. Sorgin barði líka að dyrum
hjá Önnu og Alfons þegar þau
misstu elsta drenginn sinn á fimmta
ári. Það var erfiður tími.
Fyrir nokkrum árum fór að bera á
heilabilun hjá Alfonsi. Undanfarið
hefur hann dvalið á Sólvangi í Hafn-
arfirði. Þar hefur hann notið frá-
bærrar umönnunar starfsfólks, um-
hyggju og hlýju. Fyrir um mánuði
heimsótti ég Alfons þá þekkti hann
mig ekki en bað mig að passa stelp-
una sem var með mér. Hann þekkti
ekki Önnu sína. Anna og synirnir
hugsuðu vel um hann. Söknuður
þeirra er mikill, en gleðjast um leið
að þessari erfiðu baráttu er lokið.
Minning um góðan mann lifir.
Ef stendur þú við leiði látins manns
og leggur á það blóm með trú í hjarta
þá mun blómið gróa í garði hans
og geislar sólar, lífsins fegurð skarta.
(Höf. ók.)
Elsku Anna mín og fjölskyldan
öll. Guð styrki ykkur á sorgar-
stundu. Ég og fjölskylda mín þökk-
um Alfonsi fyrir allt.
Þórdís (Dísa).
Ég legg frá mér símann eftir sam-
tal við æskuvin minn, hann Gunnar,
daginn sem tilkynnt er um andlát
hans Alfons. Það hellast yfir mig
minningar um þau áhrif sem Alfons
hafði á líf mitt. Hann kom sterklega
inn í mitt líf þegar ég þarfnaðist
þess. Auðvelt er að sjá nú, mörgum
árum seinna, að það eru þessi ung-
lingsár sem móta okkur svo mikið.
Við uppgötvum löngu síðar hverjir
koma sem englar inn í líf okkar.
Þessar stundir sem ég átti á heimili
Fonsa og Önnu í Mosgerðinu voru
mér mikilvægar. Ég lærði eitt og
annað varðandi vélaviðgerðir í
skúrnum en það sem gerði gæfu-
muninn voru samtölin. Heimspeki-
legar umræður um daginn og veg-
inn, eða ekki neitt. Kannski voru það
bara samvistirnar. Þegar komið var
fram við mig unglinginn sem fullorð-
inn eða einfaldlega sem fullgildan
einstakling þar sem skoðanir mínar
voru virtar þá gerðist eitthvað innra
með mér. Líklega er það einmitt það
sem ég minnist, einfaldlega vellíðan
og kærleikur.
Já, Alfons, í mínu lífi varst þú
réttur maður á réttum stað á réttum
tíma. Þó að heimsóknum mínum hafi
fækkað eftir að ég eignaðist fjöl-
skyldu hefur þú ávallt átt stað í
hjarta mínu. Ég sé það nú að margir
englar hafa verið í mínu lífi og þú ert
einn af þeim. En það var ekki fyrr
en þú féllst frá sem mér var það
ljóst. Ég mun reyna að gefa þá gjöf
áfram til minna barna sem þú gafst
mér. Megi minning þín verma hjarta
mitt þar til við hittumst á ný.
Bergsteinn R. Ísleifsson (Bessi).
Alfons Guðmundsson