Morgunblaðið - 15.02.2007, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2007 43
Ásgeir Ármannsson
lést hinn 2. febrúar,
rétt tæplega 86 ára að
aldri. Það má með
sanni segja að þar hafi
hæsti samnefnari Víkinga lokið
keppni. Þegar ég gekk til liðs við Vík-
inga fann ég fljótlega að þar var gott
að vera enda hef ég oft sagt það að
Víkingur sé eins og ein stór fjöl-
skylda. Og höfuð þeirrar fjölskyldu;
Ásgeir og Lára. Þótt liðið hafi gengið
í gegnum öldudali hafa líka unnist
glæstir sigrar og einstakur liðsandi
hefur ríkt þar bæði innan vallar sem
utan. Í þessu hafa hjónin Ásgeir og
Lára tekið þátt frá því þau settust að
í Ásgarðinum fyrir um 50 árum. Það
er margs að minnast frá þeim árum
sem ég hef þekkt Ásgeir og Láru. Ás-
geir sá um búninga og leikskýrslu
meistaraflokksins fyrir hvern leik
þegar ég spilaði mína fyrstu leiki og
gerði hann það af mikilli nákvæmni
og samviskusemi. Og áður en leik-
menn gengu til vallar í Víkinni stóð
hann alltaf við stigann framan við
búningsklefann og tók þéttingsfast í
höndina á hverjum og einum leik-
manni. Hið sama gerði hann líka í
leikslok, hvernig sem úrslitin voru.
Þegar leikið var að heiman gerðu Ás-
geir og Lára sér oftar en ekki ferð í
Ásgeir Ármannsson
✝ Ásgeir Ár-mannsson fædd-
ist í Reykjavík 21.
febrúar 1921. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 2.
febrúar síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Bústaða-
kirkju 9. febrúar.
Víkina til að kasta á
okkur kveðju áður en
haldið var af stað. Og
við heimkomu eftir
langar rútuferðir eða
flugferðir var maður
aldrei hissa á að sjá
gömlu hjónin á planinu
eða í flugstöðinni,
klappandi mönnum á
bakið, hver sem árang-
ur erfiðisins var. Mér
er mjög minnisstætt
þegar við komum með
flugi frá Akureyri eitt
árið. Sigur hafði unnist
í erfiðum leik. Fluginu hafði seinkað
og komið var langt fram yfir mið-
nætti við komuna til Reykjavíkur.
Það var ekki að spyrja að því, hjónin
voru mætt og fögnuðu okkur við
komuna.
Ásgeir gegndi mörgum trúnaðar-
störfum innan knattspyrnuhreyfing-
arinnar og eitt af því var seta í aga-
nefnd KSÍ til 25 ára. Ekki leið sá
þriðjudagur, eftir fund aganefndar,
að Ásgeir kæmi ekki með listann yfir
þá menn, sem komnir voru á hættu-
svæðið vegna fjölda gulra spjalda.
Oftar en ekki þurfti hann að minna
menn á staðreyndirnar í því.
Það þarf ekki að hafa fleiri orð um
hvaða mann Ásgeir hafði að geyma.
Hann var sannur Víkingur og ljúf-
menni hið mesta. Núna hefur Einar
tekið við því starfi sem Ásgeir gegndi
áður fyrir meistaraflokkinn og það er
auðséð að hann hefur lært vel til
verka, samviskusemin og nákvæmn-
in er honum greinilega í blóð borin.
Það sem ég sakna mest eftir að ég
hætti að spila er að fá ekki traust
handabandið frá honum fyrir leik og
hlýtt faðmlagið eftir leik. Skarð hans
verður ekki fyllt.
Kæri vinur, þakka þér fyrir að fá
að kynnast þér.
Við sjáumst á vellinum í sumar.
Elsku Lára og fjölskylda, mínar
innilegustu samúðarkveðjur til ykkar
allra á þessum erfiðu tímum og megi
Guð vera með ykkur.
Þorri Ólafsson.
Ásgeir, yngsti bróðir afa míns
Jóns, er látinn. Ég man fyrst eftir Ás-
geiri, Láru og börnunum á Bakkastíg
6 hjá langömmu Guðnýju en afi Jón
og amma Lauga áttu þá heima á efri
hæðinni.
Ég var svo heppin að fá að gista hjá
ömmu og afa þegar foreldrar mínir
brugðu sér af bæ og fylgdist mjög vel
með hverjir komu í heimsókn í húsið.
Hljóðbært var í húsinu og ég var fljót
að hlaupa niður ef einhver kom í
heimsókn á neðri hæðina til lang-
ömmu Guðnýjar, Siggu eða Óla.
Þegar ég var 11 ára flutti ég í Bú-
staðahverfið og fór fyrst í Breiða-
gerðisskóla og síðan í Réttarholts-
skóla en Ásgeir og Lára bjuggu beint
á móti Réttó. Fannst mér þá tilvalið
að skreppa í heimsókn til þeirra og
heilsa upp á frændfólkið. Alltaf þegar
ég kíkti inn tóku Ásgeir og Lára ein-
staklega vel tekið á móti krakkanum
með kökum, spurningum um hagi
fjölskyldunnar og ávallt var ég knús-
uð og kysst og látin finna að ég var
velkomin. Síðan leysti Ásgeir mig
ávallt úr húsi með Vikunni og fleiri
blöðum til að taka með mér heim.
Í þessum heimsóknum mínum
kynntist ég frændsystkinum mínum,
þeim Bubba, Árnýju og Einari, betur
en annars.
Vegna vinnu gat ég ekki kvatt Ás-
geir eins og ég hefði viljað en minn-
ingin um hlýjan og góðan frænda lif-
ir.
Elsku Lára, Ásgerður, Bubbi,
Árný, Einar, makar og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
Mig langar að minnast í fáum orð-
um Ásgeirs „afa“ eins og ég fékk að
kalla hann þegar ég var yngri, og leit
á hann og Láru sem afa og ömmu
númer 3. Ég kynntist þeim heiðurs-
hjónum þegar ég fæddist 1974 þar
sem pabbi spilaði með Víkingi og var í
Íslandsmeistaraliðinu ’81 og ’82 og
voru þau eins og afi og amma okkar,
barna leikmannanna. Sama var hvort
ég hitti þau á vellinum eða heima hjá
þeim í Ásgarðinum, þá var mér tekið
eins og ég væri eitt af barnabörnum
þeirra. Það voru forréttindi fyrir mig
sem lítill snáði að eignast svona einn
auka afa og ömmu.
Elsku Lára „amma“, ég vil votta
þér og fjölskyldu þinni dýpstu samúð,
megi minningin um einstakan mann
lifa.
Fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnar.
Bárður Steinn Jóhannesson.
Einn af bestu sonum Víkings er
fallinn frá eftir þó nokkuð langvar-
andi veikindi, en þá á ég við Ásgeir
Ármannsson. Ásgeir gekk í raðir Vík-
inga eftir að þau hjónin Lára Her-
björnsdóttir og hann settust að í Ás-
garði 63, líklega á sjöunda
áratugnum. Ég hef ávallt haldið því
fram að stærsti sigur Víkinga í gegn-
um tíðina gegn KR hafi verið þegar
við fengum Ásgeir í okkar raðir.
Hann var til fjölda ára farsæll stjórn-
armaður í knattspyrnudeild Víkings,
auk þess að sitja í mörg ár í stjórn
KRR og KSÍ. Ásgeir og Lára voru af-
ar dugleg að sækja leiki Víkinga, ekki
bara í meistaraflokki heldur sáust
þau á öllum þeim leikjum sem Vík-
ingur tók þátt í, svo fremi að þau ættu
heimangengt. Það var ekki að
ástæðulausu að þau voru yfirleitt
kölluð ,,afi og amma Víkingur“, enda
þótti og þykir öllum mjög vænt um
þau hjón. Börn þeirra og fósturbörn
urðu öll einnig mjög áberandi í störf-
um fyrir félagið. Þó Ásgeir hafi fyrst
og fremst haft knattspyrnumál á
sinni könnu urðu aðrar deildir einnig
áþreifanlega varar við áhuga þeirra
hjóna á starfinu þar. Til að mynda
sáust þau oft á handboltaleikjum þar
sem þau hvöttu sitt fólk til dáða.
Einnig voru þau mjög virk í bridge-
deild félagsins og Lára leiddi kvenna-
deildina en þar var unnið mjög gott
starf sem meðal annars fólst í að
safna peningum til félagsins.
Þegar ég var formaður borðtenn-
isdeildar Víkings á áttunda áratugn-
um kynntumst við ekki hvað síst vel-
vilja Ásgeirs þegar deildin tók að sér
að sjá um sölu getraunaseðla. Þá var
Ásgeir fyrstur manna til að bjóðast til
að selja fyrir okkur miða á sínum
vinnustað líkt og hann hafði áður gert
fyrir knattspyrnudeildina. Það er
skemmst frá því að segja að hann
seldi vel og skilaði deildinni miklum
tekjum. Ég vil fyrir hönd borðtenn-
isdeildar Víkings færa Ásgeiri okkar
bestu þakkir fyrir hans óeigingjarna
starf og hlýhug, því ávallt fylgdist
hann vel með störfum borðtennis-
manna félagsins og gladdist með okk-
ur þegar vel gekk. Einnig vil ég og
bræður mínir Þórhallur, Bergþór og
Kristján, ásamt konu minni og börn-
um, senda Láru og fjölskyldu okkar
dýpstu samúðarkveðjur við fráfall
Ásgeirs og við þökkum fyrir frábær
kynni af góðum manni. Minning um
góðan dreng lifir.
Gunnar Jónasson, fyrrv. formað-
ur borðtennisdeildar Víkings.
Það er með þungum huga og trega
í hjarta sem ég kveð minn góða vin
Ásgeir. Allt frá því ég var sex ára
polli að hlaupa á eftir tuðrunni í Hæð-
argarðinum man ég eftir Ásgeiri
standandi álengdar, hvetjandi okkur
krakkana. Hughreysti okkur þegar
illa gekk og hrósaði þegar á móti blés.
Aldrei var skuldinni skellt á nokkurn
eða styggðaryrði látið falla í nokkurs
garð og gleðin sönn þegar vel gekk.
Þó árin væru mörg sem skildu okkur
að var velviljinn og einlægnin í stuðn-
ingnum með eindæmum og eftir því
sem árin liðu mynduðust með okkur
vináttubönd. Það eru slík sambönd
sem móta mann fyrir lífstíð og ég er
betri maður fyrir kynni mín af Ás-
geiri.
Lára, Einar og fjölskylda, ég sam-
hryggist ykkur á þessum erfiðu tím-
um og veit að þið finnið styrk hjá
mörgum góðum vinum sem þið öll
hafið eignast í gegnum árin með
sannri vináttu.
Viktor Bjarki Arnarsson.
Mig langar að minn-
ast frænku minnar
Kristjönu Ágústsdótt-
ur, sem lést á Þorláksmessu.
Við vorum systkinadætur og sam-
skipti fjölskyldna okkar mikil alla
tíð.
Hún var Sjana frænka, sem á
æskuárum mínum birtist oft glað-
beitt og hress og tók okkur systkinin
í bæjarferð, niður að höfn, að Tjörn-
inni eða bara í nágrennið, t.d. í Fjólu-
ís á Vesturgötunni.
Dugleg var hún og verklagin og á
Reykjavíkurárum sínum vann hún
mest við framreiðslu- og matreiðslu-
störf og fórst það vel úr hendi.
Hún giftist Ingvari Brynjólfssyni
úr Reykjavík, þau skildu eftir mörg
ár. Fósturdóttir þeirra er Ólöf Guð-
björg Guðmundsdóttir, f. 15. okt.
1939. Ég man heimsóknir með for-
eldrum mínum á heimili þeirra á
Hverfisgötu. Gleðin við völd, fóstur-
dóttir á fyrsta ári komin á heimilið.
Og tímar liðu.
Um 1949 gerðist hún hótelstýra á
Arngerðareyri við Ísafjarðardjúp
nokkur sumur. Það var skemmtileg
tilviljun, vorið 1950, að koma siglandi
frá Ísafirði snemma morguns með
Djúpbátnum að Arngerðareyri og
hitta þar Sjönu frænku mína, glaða
og gefandi stórum ferðahópi morg-
unverð í gamla, reisulega gistihúsinu
þar sem mikið hafði verið endurnýj-
að og margir eflaust lagt hönd á plóg.
Bjartsýnin skein af allri viðleitn-
inni. Snyrtimennska og hreinlæti í
fyrirrúmi, blóm úr haga á hverju
borði í veitingasal.
Hún kynntist Magnúsi Skóg
✝ Kristjana Ragn-heiður Ágústs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 27. des-
ember 1920. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
23. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Grafarvogskirkju
2. janúar.
Rögnvaldssyni, kunn-
um vegaverkstjóra í
Dölunum, fæddum í
Búðardal. Þau gengu í
hjónaband í febrúar
1956 og bjuggu í Búð-
ardal við góðan orðstír
í áratugi. Kjördóttir
þeirra er Elísabet Al-
vilda Magnúsdóttir, f.
3. júní 1956, búsett í
Reykjavík og var hún
þeim hin besta dóttir.
Auk þess voru þau
ófá börnin og ungling-
arnir sem dvöldu í
skjóli þeirra tímabundið. Þau hjónin,
Kristjana og Magnús voru með af-
brigðum gestrisin og góð heim að
sækja. Hún var mikil húsmóðir, fé-
lagslynd og ætíð áhugasöm um menn
og málefni. Hún tók virkan þátt í fé-
lagsmálum sinnar sveitar sem og
landsmálum. Magnús var einstakt
prúðmenni, fróður og með skemmti-
legan húmor. Hjá þeim dvöldu iðu-
lega um lengri eða skemmri tíma,
ættingjar og vinir. Nokkrir eru mér
sérstaklega eftirminnilegir, þ. á m.
Ragnar Þorsteinsson, kennari við
Héraðsskólann að Reykjum í Hrúta-
firði og biblíusafnari. Hann var hálf-
bróðir Magnúsar og hans hægri
hönd í vegagerðarmálum, sérstakur
maður og margfróður.
Árvissar voru ferðir okkar fjöl-
skyldunnar í Búðardal þar sem dval-
ið var hjá þeim hjónum og m.a. farið í
berjamó á valda staði, t.d. í landi vina
þeirra, Elsu og Guðbrands, sem áttu
sumarbústað þar í sveitinni. Magnús
lést árið 1972. Síðastliðin fjögur ár
bjó Kristjana á dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Grund í Reykjavík þar
sem henni leið vel og var við sæmi-
lega heilsu lengst af. Gengin er góð
og eftirminnileg kona sem við mun-
um lengi minnast. Ég og fjölskylda
mín vottum aðstandendum Sjönu
frænku okkar innilegustu samúðar-
óskir.
Kveðja,
Guðrún Marinósdóttir.
Kynni mín af Kristjönu Ágústs-
dóttur hófust þegar ég flutti til Búð-
ardals árið 1962. Mér varð strax ljóst
að Kristjana var ein af þeim per-
sónum sem lætur til sín taka í sam-
félaginu. Hún var heiðarleg og hrein-
skiptin og lét skoðun sína í ljós, skýrt
og skorinort, hvort sem sú skoðun
féll í kramið eða ekki. Kristjana vann
af alhug að mörgum góðum málum
og auðfundið var að hún vildi stuðla
að framförum í samfélaginu. Hún tók
virkan þátt í ýmis konar félagsstarfi.
Hún var í Kvenfélaginu Þorgerði
Egilsdóttur í Búðardal og var for-
maður þess um tíma. Einnig var hún
virkur þátttakandi í starfi Sambands
breiðfirskra kvenna. Hún starfaði
þar í áratugi í orlofsnefnd og var
einnig formaður sambandsins um
skeið. Ég vil fyrir hönd sambandsins
þakka henni störf í þágu kvenna á
sambandssvæðinu og Samband
breiðfirskra kvenna sendir samúðar-
kveðjur til ástvina hennar.
Kristjana var ein þeirra sem beitti
sér af alhug og dugnaði fyrir því að
byggð yrði heilsugæslustöð í Búðar-
dal, þegar ráðamenn heilbrigðismála
sýndu lítinn skilning á því að það er
ekki bara mannfjöldi sem skiptir
máli, heldur vegalengdir og land-
fræðileg staða. Einnig höfðu Krist-
jana og Magnús mikinn áhuga á
byggingu félagsheimilisins í Búðar-
dal. Kristjana var félagslynd og
hrókur alls fagnaðar á góðri stundu.
Hún var alla tíð virkur félagi í Sjálf-
stæðisflokknum og hafði mikinn
áhuga á þjóðmálum og ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Kristjana vann ýmis störf um ævina
sem eflaust aðrir þekkja betur til en
ég, en það var afskaplega skemmti-
legt að heyra hana segja frá t.d.
rekstri veitingahúss á Arngerðar-
eyri við Djúp. Á heimili Kristjönu og
Magnúsar áttu heimili um lengri eða
skemmri tíma mörg börn og ung-
menni, sem öll virtust una sér þar
vel.
Það er svo margs að minnast að
ekki er rými fyrir það allt í stuttri
kveðjugrein en ég vil þakka Krist-
jönu vináttu og samstarf um áratuga
skeið, þakka henni samstarf í kven-
félaginu, samveru í saumaklúbb og
svo margt annað. Ég vil að lokum
senda fjölskyldu hennar og vinum
innilegar samúðarkveðjur frá okkur
hjónunum og bið guð að blessa minn-
ingu Kristjönu Ágústsdóttur.
Þrúður Kristjánsdóttir
Kristjana Ragnheiður
Ágústsdóttir
Það er margt sem
kemur í huga manns,
þegar sest er niður og
farið í gegnum minn-
ingarnar sem eru
tengdar Kálfhóli. Við vorum ekki
gömul þegar leiðin lá um hlaðið hjá
afa og ömmu. Ekið var svo til um
hverja helgi í alls konar bílum úr
Fljótshlíðinni út að Kálfhóli. Er sjálf-
sagt fyrsta minningin sú að ég sat aft-
an í einhverjum jeppa og höfðum við
Lilju í þvottakörfu á milli okkar svo
að ekki hef ég nú verið gamall þegar
það gerðist.
Vinnulífið byrjaði sumarið þegar
ég var sex ára og fór í sveit til gömlu
hjónanna og endaði sú vera þegar afi
sagði: „Nú ertu orðinn nógu gamall til
að fara að finna þér launaða vinnu,“
og gerði hann þar með ekki ráð fyrir
mér næsta vor enda orðinn 15.
Áramótin þar á eftir var ég kall-
aður í síðasta skipti sem vinnumaður
á Kálfhól. Gömlu hjónunum hafði ver-
ið boðið í brúðkaup upp á eitthvert
fjall og það vantaði einhvern til að
mjólka daginn þann. Nóttin var köld
og ekki vildi betur til en svo að
mjaltakerfið fraus og er þetta sjálf-
sagt eina skiptið sem beljurnar á
Kálfhóli voru ekki mjólkaðar fyrir há-
degi.
Það er erfitt að setjast niður og
Auðunn Gestsson
✝ Auðunn Gests-son fæddist á
Kálfhóli á Skeiðum
24. febrúar 1913.
Hann lést á Kumb-
aravogi á Stokks-
eyri 26. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Sel-
fosskirkju 6. janúar.
skrifa um Kálfhól
nema að minnast eld-
hússins. Enda var það
sá staður þar sem allir
söfnuðust saman og
var oft þröngt setinn
bekkurinn yfir ofnin-
um undir eldhúsglugg-
anum. Þessi bekkur
sem var sjálfsagt ekki
langur en í minningu
barnsins styttist ár frá
ári. Þegar maður kom
inn kaldur frá útiverk-
um var bekkurinn
mældur í því að maður
lagðist á hann endilangur til að reyna
að fá hita í kroppinn. Að lokinni veru
minni á Kálfhóli var bekkurinn ekki
einu sinni nógu langur til að ná að hita
mann allan. Þegar sest var að borðum
var okkur krökkunum raðað á bekk-
inn og fengum við tækifæri til að
hlusta á þá eldri. Það má segja að þar
lærði ég að hlusta, enda margur gest-
urinn sem gat frá mörgu sagt. Þegar
mest gekk á reyndum við að láta eins
lítið á okkur bera og mögulegt var til
að engum dytti í hug að senda okkur í
rúmið. Enda var oft erfitt að sofna
þegar maður heyrði hlátur og hávær-
ar raddir ofan úr eldhúsi.
Ég hef ekki átt leið í Kálfhól í ára-
tugi. Ber ég þó ennþá merki dvalar
minnar þar að því er sumir segja. Ég
er talinn stórstígur. Það var langt á
milli spora gamla mannsins þar sem
hann gekk út í fjárhús og var erfitt að
klofa á milli þeirra í snjónum.
Nú eru afi og amma horfin úr þess-
um heimi en eftir situr þakklætið og
kærleikurinn sem enginn getur tekið
frá okkur sem vorum það heppin að fá
að dvelja hjá þeim á Kálfhóli.
Eyvindur Jónsson.