Morgunblaðið - 17.02.2007, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Laufey Valgeirs-dóttir, húsfreyja
í Bjarnarhöfn á Snæ-
fellsnesi, fæddist í
Norðurfirði í Árnes-
hreppi á Ströndum
19. ágúst 1917. Hún
lést á St. Franciskus-
spítalanum í Stykk-
ishólmi 6. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sesselja
Gísladóttir hús-
freyja, f. 24. sept-
ember 1875, d. 30.
október 1941 og Valgeir Jónsson,
bóndi í Norðurfirði, f. 18 apríl 1868,
d. 6. janúar 1949. Laufey var yngst
18 systkina sem öll eru látin. Þau
voru: Jón, f. 1896, lést sama ár; Jón,
f. 1897, d. 1984; Gíslína Vilborg, f.
1898, d. 1961; Valgerður Guðrún, f.
1899, d. 1971; Sigurlína Guðbjörg,
f. 1900, d. 1992; Ólafur Andrés, f.
1901, d. 1926; Albert, f. 1902, d.
1983; Guðjón, f. 1903, d. 1981; Guð-
mundur Pétur, f. 1905, d. 2001;
Sveinbjörn, f. 1906, d. 1995; Soffía
Jakobína, f. 1907, d. 1999; svein-
barn, f. 1908, dó í fæðingu; Bene-
dikt, f. 1910, d. 2000; meybarn, f.
1911, andvana; meybarn, f. 1912,
andvana; Eyjólfur, f. 1914, d. 2006
og Valgeir, f. 1916, d. 1952 .
Laufey giftist 29. ágúst 1936
Bjarna Jónssyni, útvegsbónda í
Asparvík á Ströndum, f. 2. sept.
1908, d. 10 jan. 1990. Foreldrar
Bjarna voru þau Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. 18. apríl 1883, d. 23.
nóv. 1956 og Jón Kjartansson, f. 18.
júlí 1873, d. 28. nóv. 1957. Laufey
og Bjarni eignuðust 10 börn, sem
eru: 1) Aðalheiður, f. 26. sept 1932.
Maki Jónas Þorsteinsson, f. 18. nóv.
1920. Börn, Þorsteinn, Bjarni, Agn-
ar og Guðbjörg Guðbjartsdóttir
hreppi á Ströndum. Ung giftist
hún Bjarna Jónssyni og fluttist til
Asparvíkur í Kaldrananeshreppi
þar sem hún gerðist húsfreyja á
stóru heimili, en þar bjuggu einnig
foreldrar Bjarna og systkini.
Í Asparvík sannaðist vel mál-
tækið „föðurland vort hálft er haf-
ið“ því Bjarni sótti sjóinn af kappi
á bátnum sínum, Síldinni. Það kom
hinsvegar í hlut Laufeyjar að stýra
og halda heimili sem stækkaði með
vaxandi barnafjölda. Árið 1951
flutti fjölskyldan til Bjarnarhafnar
í Helgafellssveit á Snæfellsnesi.
Þar bjuggu þau uns Bjarni lést, en
Laufey fluttist 1991 í þjónustuíbúð
við Dvalarheimili aldraðra í Stykk-
ishólmi. Síðustu árin dvaldi hún á
St. Franciskusspítalanum í Stykk-
ishólmi.
Laufey var móðir og húsfreyja á
fjölmennu heimili. Sú stjórn fórst
henni afar vel úr hendi og öll verk
sín vann hún af röskleika, útsjón-
arsemi og hlýju. Gestkvæmt var
bæði í Asparvík og í Bjarnarhöfn
og á báðum stöðum var haldinn
farskóli. Þau hjónin Laufey og
Bjarni voru afar samhent og nutu
þess að taka á móti gestum. Heim-
ili þeirra stóð öllum opið. Til við-
bótar eigin barnahópi dvöldu
mörg börn hjá þeim hjónum um
lengri eða skemmri tíma.
Laufey var minnug og fjölfróð.
Hún fylgdist vel með atburðum líð-
andi stundar og hafði mikinn
áhuga á stjórnmálum.
Hún tók virkan þátt í marg-
víslegu félagslífi og skemmtunum
og var m.a. í Kvenfélaginu Björk í
Helgafellssveit og var heið-
ursfélagi þess.
Laufey á 77 afkomendur og
fagnaði hverjum með mikilli gleði,
hvatti og fylgdist með vexti þeirra
og þroska allt til síns hinsta dags.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13. Jarðsett
verður í Bjarnarhöfn.
(fósturdóttir). Barna-
börnin eru ellefu og
barnabarnabörnin
eru sex. 2) Hildi-
brandur, f. 18. nóv.
1936. Maki Hrefna
Garðarsdóttir, f. 25.
nóv. 1951. Börn,
Brynjar (móðir: Jón-
ína Sigurjónsdóttir),
Guðjón, Hulda og
Kristján. Hildibrand-
ur á eitt barnabarn.
3) Reynir, f. 11. sept
1938, d. 18. maí 1978.
Maki Sibilla Bjarna-
son, f. 27. jan. 1938. Dóttir Signý
og barnabörnin eru tvö. 4) Ásta, f.
30. nóv. 1939. Maki Bjarni Alex-
andersson, f. 20. nóv. 1932. Dætur,
Erna, Kristjana, Laufey og Sigrún.
Barnabörnin eru fjögur. 5) Sess-
elja, f. 29. ágúst 1941. Maki Rík-
harð Brynjólfsson, f. 2. jan. 1946.
Synir Ragnar og Steinar. Barna-
börnin eru þrjú. 6) Jón, f. 26. des.
1943. Maki Ingibjörg Sólveig
Kolka Bergsteinsdóttir, f. 15. okt
1947. Börn, Bjarni, Ásgeir, Ingi-
björg Kolka, Laufey Erla, Katrín
Kolka og Páll Valdimar Kolka.
Barnabörnin eru fimm. 7) Sig-
urður Karl, f. 28. júlí 1945. Maki
Jóhanna Karlsdóttir, f. 10. apríl
1943. Börn Grétar og Reynhildur.
8) Guðrún, f. 4. sept. 1946. Dóttir
Hrefna (faðir Frímann Gústafsson)
og barnabörnin eru tvö. 9) Signý, f.
9. júlí 1949. Maki Hjálmar Jónsson,
f. 17. apríl 1950. Börn, Kristinn,
Sigríður, Reynir og Ásta Sólveig.
Barnabörnin eru fimm. 10) Val-
geir, f. 16. júní 1954. Maki Ingi-
björg Elsa Björnsdóttir, f. 22. maí
1966. Sonur Björn, andvana fædd-
ur.
Laufey ólst upp í stórum systk-
inahópi í Norðurfirði í Árnes-
Sautján ára kom ég fyrst í
Bjarnarhöfn á heimili tengdafor-
eldra minna, Laufeyjar, Bjarna og
þeirra stóru fjölskyldu. Ég var
strax boðin velkomin og varð fljótt
svo samgróin þessari samheldnu
fjölskyldu að mér fannst ég strax
vera hluti af henni. Heimilislífið
einkenndist af hlýju og festu og
átti húsmóðirin þar stærstan hlut,
hún vann verkin án þess að hafa
um það mörg orð. Hún Laufey var
óhemju dugleg og vann bæði úti og
inni eftir þörfum. Ég dáðist oft að
þessu óbilandi þreki og vinnugleði
sem einkenndi Laufeyju. Skemmti-
legast fannst henni þegar nóg var
að gera úti, hún tók gjarnan næt-
urvaktir í fjárhúsunum um sauð-
burð og henni fannst sérstaklega
gaman að raka og rifja hey í góðu
veðri – að ég tala nú ekki um að
tína ber á haustin. Ég held að
henni hafi fundist skemmtilegra að
vinna úti en inni, en mikill tími fór
í inniverkin þar sem hún eignaðist
10 börn og heimilið ávallt fjöl-
mennt. En Laufey innti þau einnig
vel af hendi.
Þegar við Jón byrjuðum að búa
kenndi hún mér að búa til slátur,
saft og það helsta sem sveitakona
þarf að kunna. Meðan við bjuggum
í Bjarnarhöfn hlupu börnin okkar
gjarnan til ömmu sinnar til að
spila, spjalla eða bara gá hvað
amma var að gera. Það var mjög
gott að hafa afa og ömmu í næsta
húsi og þegar við fluttum í burtu
söknuðu börnin þeirra mikið. Alltaf
var hægt að treysta á þau, t.d.
komu þau norður þegar ég eign-
aðist tvö yngstu börnin og hjálp-
uðu Jóni að hugsa um heimilið og
eldri krakkana.
Ógleymanlegar voru ferðirnar
með Laufeyju á æskustöðvar henn-
ar í Norðurfirði sem voru ætíð
sveipaðar töfraljóma. Gaman var
að heyra hana rifja upp minningar
um bernsku sína og fólkið og
mannlífið á þeim tíma. Hvergi var
fjaran fallegri, sandurinn mýkri og
norðurljósin bjartari. Sérstaklega
var gaman að sjá þær systur koma
saman, Sigurlínu, Soffíu og Lauf-
eyju, þá var nú heldur betur glatt
á hjalla, hlegið og gantast.
Við kveðjum nú tengdamóður
mína með þakklæti fyrir trausta og
góða samfylgd. Blessuð sé minning
hennar.
Ingibjörg S.B. Kolka.
Við systkinin í Bjarnarhöfn eig-
um mjög góðar minningar um
ömmu, minningar sem eru nú
ómetanlegar. Húsið okkar var
sambyggt við hús ömmu og afa
þannig að það var auðvelt að
skreppa yfir í heimsókn. Sterkur
er í minningunni prjónaskapurinn
hjá henni fyrir framan sjónvarpið
og það var ákaflega gaman að
fylgjast með henni því framvindan
var hröð og það var alltaf jafn for-
vitnilegt að sjá hvað hún tæki næst
upp á að prjóna.
Amma hugsaði líka alveg sér-
staklega vel um síða hárið sitt, hún
byrjaði á því að greiða það á
morgnana og svo um eftirmiðdag-
inn fléttaði hún það. Oft stálumst
við líka yfir til ömmu til að sníkja
eftirrétt því að eins og góðri hús-
móður sæmdi bauð hún alltaf upp
á eftirrétti með matnum sem okk-
ur þóttu afskaplega girnilegir.
Þegar amma flutti í Stykkishólm
varð mjög tómlegt hér í Bjarn-
arhöfn hjá okkur en hún kom oft í
heimsókn og var hjá okkur oftast
um jólin, páskana og aðra hátíð-
ardaga. Við reyndum líka að heim-
sækja hana eins oft og við gátum
og oft var líka farið til hennar eftir
skóla meðan beðið var eftir skóla-
bílnum. Laufey amma hafði alveg
ákaflega góðan húmor og átti alltaf
góð tilsvör og kom oft með góð
skot á mann og það er alveg óhætt
að segja að hún varð bara fyndnari
með aldrinum.
Gestrisni ömmu var mjög mikil
og hún átti alltaf eitthvað til þegar
við fórum í heimsókn til hennar
eftir að hún flutti í Stykkishólm
hvort sem það voru kökur, ís eða
konfekt. Þegar hún flutti á spít-
alann fannst henni alltaf jafn leið-
inlegt að geta ekki tekið eitthvað
til fyrir okkur þegar við fórum í
heimsókn til hennar en það var
samt alltaf til brjóstsykur eða kon-
fekt og það var nú ekki hægt að
komast hjá því að fá sér einn mola.
Amma lést umlukin ást og um-
hyggju og fékk að eyða síðustu
dögunum með börnunum sínum.
Nú fer hún heim í Bjarnarhöfn þar
sem hún mun hvíla við hlið Bjarna
afa og sonar síns Reynis. Minning-
arnar sem við eigum um ömmu
munu lifa í hjarta okkar og við
gætum ekki hugsað betri stað fyrir
hana til að hvíla á heldur en hérna
heima í Bjarnarhöfn.
Guðjón, Hulda og Kristján.
Amma bjó yfir þeim hæfileika að
geta hlustað á útvarpið, horft á
sjónvarpið, fylgst með samræðum
og prjónað lopapeysur í einu og
þegar rás 2 hóf útsendingar var
amma fljót að aðlagast og bæta
henni við, án þess að fatast í öðru.
Ég sé hana fyrir mér í græna
kjólnum með svuntuna framan á
sér og flétturnar tvær sem hún
setti upp þegar hún fór í Hólminn.
Ég var mjög heilluð af hárgreiðslu
ömmu. Á hverjum morgni stóð hún
við eldhúsvaskinn, horfði út um
gluggann og fylgdist með öllu,
leysti flétturnar, bleytti greiðuna,
renndi henni í gegnum hárið og
fléttaði það aftur. Hún notaði ekki
hárteygjur heldur vafði hún hárinu
úr greiðunni utan um flétturnar og
festi þær saman fyrir aftan bak.
Amma var oft með stórt heimili
þegar hún bjó í Bjarnarhöfn, sér-
staklega á sumrin, en ef ég fór til
hennar um miðjan daginn hafði
hún alltaf tíma til að spjalla og
bardúsa eitthvað með mér. Það
voru góðar stundir.
Þegar amma varð ekkja flutti
hún í þjónustuíbúð á elliheimilinu í
Hólminum, klippti hárið stutt og
hóf nýtt líf. Hún var hrókur alls
fagnaðar og skemmti sér konung-
lega enda hafði hún sérstakan
húmor og gat verið kaldhæðin og
fyndin í tilsvörum og lýsingum á
öðru fólki. Mér fannst hún yngjast
upp og kvennagengið á ganginum
hennar var eins og fjörmikil
heimavistarklíka í framhaldsskóla.
Hún missti því mikið þegar hún
þurfti að flytja upp á sjúkrahús og
bíða þess sem verða vildi.
Hvar sem amma er nú er ég viss
um að í kringum hana er engin
lognmolla.
Ingibjörg Jónsdóttir Kolka.
Amma hefur kvatt þennan heim
og horfið á vit nýrra ævintýra. Við
dáumst að lífshlaupi hennar og
berum mikla virðingu fyrir ævi-
starfi hennar og afa. Saman sýndu
þau baráttuandann sem Íslending-
ar hafa löngum verið stoltir af og
eru enn.
Það er göfugt ævistarf og til eft-
irbreytni að gera mikið úr litlu,
byggja upp gjöfult bú á nýjum
stað. Það er samhljómur á milli
ömmu og afa og þeirra Íslendinga
sem eru mest áberandi í dag fyrir
sambærilegan kjark.
Það má segja að amma hafi
lengst af ævinni rekið stóra deild í
stóru fjölskyldufyrirtæki. Hún skil-
aði starfi sínu á framúrskarandi
hátt, með stöðugri viðveru og
ávallt með velferð og hag heildar-
innar, sem og hvers einstaklings,
að leiðarljósi.
Í dag njótum við minninganna
um heimsóknirnar til ömmu og afa
í ævintýralandið, Bjarnarhöfn, þar
sem hver árstíð hefur sín sérkenni
og viðfangsefni. Það var og er
menningarleg upplifun að heim-
sækja Bjarnarhöfn.
Þegar við vorum börn virtist al-
veg sama hversu snemma maður
vaknaði á morgnana, amma var
komin á fætur og búin að elda
hafragrautinn, sem við snæddum í
þægilegu andrúmslofti við eldhús-
borðið. Síðan fengum við að taka
þátt í verkefnum dagsins. Á kvöld-
in liðum við svo inn í draumalandið
við eldhúshljóðin þar sem amma
undirbjó næsta dag.
Það voru kaflaskipti í lífi ömmu
að flytja til Stykkishólms en það
var greinilega nýr og skemmtileg-
ur kafli, þar sem sagan var gerð
upp og leidd til lykta.
Amma fylgdist alltaf vel með og
spurði frétta af fólkinu sínu og
gladdist yfir hverjum nýjum af-
komanda og þeim áföngum sem
hver þeirra náði. Hún hafði gaman
af börnunum og vildi alltaf fá litlu
krílin í fangið og spjalla svolítið
þegar þau heimsóttu hana á spít-
alann undir það síðasta.
Henni þótti fátt skemmtilegra en
að vera í hópi fólks og það var ekki
hægt annað en að líða vel í kring-
um hana. Nærvera hennar var
sterk og létti húmorinn og brosið
voru ávallt til staðar rétt eins og
góðlátlegt grín hennar.
Okkur er þakklæti efst í huga
þegar við kveðjum ömmu Lauf-
eyju, fyrir samverustundir síðustu
áratuga. Við tökum hana okkur til
fyrirmyndar í lífinu og biðjum Guð
að geyma hana.
Kristinn, Sigríður,
Reynir og Ásta Sólveig.
Mig langar að minnast ömmu
minnar með nokkrum línum.
Ég var ekki gömul þegar ég fór
fyrst til ömmu. Ég hef verið um
það bil 3 mánaða þegar amma tók
að sér að sjá um mig á meðan
mamma var á námskeiði erlendis.
Þar hafa tengslin myndast og orðið
sterk. Eftir það var ég óstöðvandi í
vesturferðum og vildi hvergi ann-
ars staðar vera í fríum. Eftir að ég
byrjaði í skóla var ég hjá ömmu og
afa í sveitinni í öllum fríum, frá
sauðburði fram yfir réttir og svo
aftur í tilhleypingum í kringum jól-
in. Þetta voru mikil forréttindi fyr-
ir mig, borgarbarnið, að geta kom-
ið í sveitina til ömmu og afa. Alltaf
voru þau tilbúin til að taka á móti
mér. Ég man ekki eftir því að
amma hafi skammað mig fyrir
nokkurn hlut og dekraði hún mig á
þann hátt að ég þurfti lítið að gera
innan dyra. Amma hafði gott
innsæi og var mikill mannþekkjari
og gaf mér gott færi á því að
gegna störfum utandyra og tengt
dýrunum á bænum. Ég þurfti samt
stundum að vaska upp og ryksuga
en það tók oftast fljótt af og ég
komin út eins fljótt og ég gat. Mér
fannst ég reyndar aldrei vera kom-
in alla leið í sveitina fyrr en ég var
búin að heilsa upp á kindurnar í
fjárhúsunum og gaf amma mér
alltaf leyfi til að kíkja þangað strax
og ég kom.
Amma var svo með mér á fyrstu
næturvaktinni um sauðburð og
kenndi mér ljósmóðurstörfin sem
þar þurfti að hafa við og einnig
kenndi hún mér að mjólka kýrnar.
Ég náði líklega aldrei að þurr-
mjólka kýrnar almennilega, en
amma hafði alltaf þolinmæði fyrir
svona byrjendur og var alltaf
ánægð ef hún sá að maður lagði sig
fram.
Þegar ég flutti í Hólminn fyrir
u.þ.b. 6 árum bjó amma í íbúðinni
sinni við Skólastíg. Þangað komum
við, litla fjölskyldan, oft. Þar horfð-
um við oft á mikilvæga leiki í hand-
bolta með ömmu en hún hafði mik-
inn áhuga á ýmsum íþróttum og
þekkti leikmennina í íslenska
handboltalandsliðinu um langt
skeið. Hún fylgdist vel með á þeim
vettvangi sem öðrum. Viktor lék
sér með bílana sína á teppinu við
stofuborðið tímunum saman á með-
an við spjölluðum. Það var alltaf
gott að koma til ömmu og ekkert
dró úr gestrisninni, hún átti alltaf
eitthvað með kaffinu.
Eftir að amma fór á spítalann
var áfram gott að koma til hennar.
Hún átti svo gott með samskiptin
við krakkana og vildi alltaf hafa
þau nálægt sér. Henni líkaði best
þegar Tinna Guðrún vildi sitja á
koddanum hjá henni og kannski
syngja með henni. Hún dró að sér
börn með sinni einstæðu einlægni.
Við áttum nokkur jól með ömmu
eftir að við fluttum og átti þá allt
að vera tilbúið á réttum tíma til að
hlusta á messuna og fleira eins og
ég hafði vanist í sveitinni. Tíma-
setningarnar brugðust þó alltaf og
ég alltof sein með steikina, en
amma kippti sér ekkert upp við
það. Þá, sem oftar dáðist ég að
Laufey Valgeirsdóttir
✝
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
VALGARÐUR ÓLAFSSON BREIÐFJÖRÐ,
andaðist miðvikudaginn 7. febrúar.
Hann var kvaddur í kyrrþey frá litlu Kapellunni í
Fossvogi fimmtudaginn 15. febrúar.
Þökkum félögum hans í föstudagsdeild AA-sam-
takanna í Neskirkju vináttu í gegnum árin.
Jóna María Gestsdóttir,
Gestur Valgarðsson, Rannveig María Þorsteinsdóttir,
Eyjólfur Valgarðsson, Kristín Þóra Garðarsdóttir,
Valgarður Daði Gestsson,
Garðar Eyjólfsson,
Hildigunnur Jóna, Brynhildur María Gestsdætur,
Aníta Líf Valgarðsdóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst.
Minningargreinar