Morgunblaðið - 17.02.2007, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 51
heima á Ljótarstöðum þá sat hann
uppi af veikum mætti og hlustaði.
Og mamma las upphátt úr Nið-
ursetningnum eftir Jón Mýrdal.
Gengum við engjagötu
góðviðriskvöld á sumri.
Suður og vestur um sveitir
sólareldurinn brann,
sagði þá glaða sögu
sagnaþulurinn hinn kæri,
orðbrögð og atferli manna
endalaust kunni hann,
léttist þá lúnum gangan
ljóst var mér þá og síðan
hversvegna landsins lýður
leik sinn við dauðann vann.
Því er mér hlýtt í þeli
til þeirra sem riddarasögu
kunnu í hriktandi kofa …
Þó er mér hlýrra til hinna,
sem heimslystavísur og rímur
kváðu og dýrlega dansa
með dauðann á hælum sér.
Enn varpar ljósgeisla löngum
langt yfir rúm og tíma
orðtak sem ekki gleymdist
atvik sem sagt var frá,
yfir ást vora og hatur,
yfir líf vort og dauða,
yfir ættstofnsins sögu,
örlög vor stór og smá.
(G.B.)
Um leið og ég samgleðst Ásgeiri
að stríðinu er lokið, samhryggist
ég innilega mömmu, systrum mín-
um, afastelpunni og systkinum
hans.
Minningin lifir þó maðurinn
hverfi
Ásta Sverrisdóttir
Elsku pabbi, það er svo margt
sem kemur upp í hugann þegar lit-
ið er til baka. Það sem ber þó hæst
er að það var alveg sama hvað þú
tókst þér fyrir hendur, alltaf vor-
um við með. Við vorum ekki stórar
þegar þú vaktir okkur á morgnana,
beiðst á meðan við komum ofan í
okkur morgunmatnum og leiddir
okkur svo eða dróst okkur á snjó-
þotunni í fjárhúsin uppi á túni. Við
stóðum í þeirri staðföstu trú að allt
væri þetta vegna þess að þig mun-
aði svo mikið um að hafa okkur
með þó að í seinni tíð sé okkur far-
ið að gruna að kannski höfum við
nú stundum tafið örlítið fyrir frek-
ar en hitt. En þetta var eitthvað
sem þú lagðir alltaf áherslu á, að
allir tækju þátt í því sem fyrir lá og
allir fengu úthlutað verkefnum eft-
ir aldri og þroska. Það fór ekki
fram hjá neinum þegar þú varst á
ferðinni með eitthvað af stelpu-
hópnum þínum. Þar var oft tekist á
bæði í orðum og athöfnum og þar
varst þú ekki barnanna bestur. Við
munum eftir bardögum um húfuna
þína, samanbundnum fötum, fljúg-
andi heyböggum og kapphlaupum
þar sem öllum brögðum var beitt.
Þú kenndir okkur líka margar góð-
ar vísur – og sumar mátti mamma
ekki heyra – og sniðugar sögur af
,,gömlu mönnunum“ og mikið var
gaman þegar við vorum að brjóta
snjóloftin af læknum.
Takk fyrir öll árin okkar saman
og uppeldið í blíðu og stríðu. Við
eigum eftir að vitna í tilsvörin þín
og rifja upp ýmsa karaktera úr for-
tíðinni á góðum stundum um ókom-
in ár. Við söknum þín.
Fanney og Heiða Guðný.
Elsku afi, vonandi ertu búinn að
finna hestinn þinn, hann Gamla
Brún og ert farinn að smala. Ég
man þegar þú varst að endurskíra
dúkkurnar mínar, t.d. Jörp og
Skjónu. Svo sendirðu mig fram að
spyrja mömmu, ömmu eða Heiðu
hvort nöfnin væru ekki fín. Þær
sögðu alltaf nei og hlógu að öllu
saman. Mér leist nú ekkert mjög
vel á þessi nöfn en það var samt
gaman að þú varst að leika við mig.
Þú kenndir mér líka margar vísur
og þulur. Ég man þær samt ekki
allar en mamma hjálpar mér að
rifja þær upp.
Ég sakna þín.
Þín afastelpa,
María Ösp.
Elsku Ásgeir, við vorum búin að
sitja oft hérna við eldhúsborðið í
Skipasundinu og ræða um alla
heima og geima. Það var alltaf
mjög gestkvæmt hér þegar fréttist
að þú værir kominn í bæinn.
Nú sit ég hér og hugsa til þín
sem hefur nú kvatt þetta jarðlíf.
Mikill sjónarsviptir er af manni
eins og þér, alltaf hress og kátur
og mjög vinamargur. Þú vildir
fylgjast með öllum, hvað þeir væru
að gera og hvar allir væru staddir í
sinni lífsbaráttu.
Margs er að minnast eftir 40 ára
kynni. Þú hafðir sérlega góða nær-
veru. Mér hefur alltaf fundist að
það væri alveg sama hvort ungir
eða gamlir yrðu á vegi þínum. Þú
sýndir viðkomandi svo mikinn
áhuga, að eftir stutt samtal varst
þú búinn að vinna hjarta viðmæl-
anda þíns. Þannig að sá hinn sami
spurði við hvert tækifæri „hvað er
að frétta af Ásgeiri?“
Allir sem þekktu þig vita að allt-
af var líf og fjör í návist þinni. Þú
hafðir mikla söngrödd og sorglegt
að ekki voru aðstæður hjá þér að
nýta þann hæfileika betur. Þú
kunnir ógrynni af vísum, og varst
oft fenginn síðustu ár til að kveða á
ýmiss konar þjóðlegum skemmtun-
um. Ég veit að sem betur fer hefur
eitthvað af því verið tekið upp til
varðveislu, því margt af þessu eru
vísur sem mjög fáir kunna.
Þín er sárt saknað af mörgum,
ekki síst bróður þínum en þið vor-
uð mjög nánir og spjölluðuð oft
saman í síma. Þú varst alltaf mjög
heilsuhraustur, en fyrir 2 árum tók
þessi sjúkdómur sem engu eirir sér
bólfestu í líkama þínum, og nú hef-
ur þú lokið þessari jarðvist. Ég trúi
að þú sért núna í góðum höndum,
þér hefur verið tekið fagnandi í
nýjum heimkynnum eins og alls
staðar sem þú hefur farið um.
Sendi þér þakklætiskveðju frá
aldraðri móður minni sem þú sýnd-
ir alla tíð mikinn hlýhug.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Nú hefur þú gengið þinn lífsveg
á enda, ég vil þakka fyrir allar
samverustundirnar.
Fjölskyldu Ásgeirs sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ásgeirs Sig-
urðssonar.
Þín mágkona Rósa.
Rósa Jónsdóttir
en þeir, sem vona á Drottin, fá nýjan
kraft, þeir fljúga upp á vængjum sem
ernir. Þeir hlaupa og lýjast ekki, þeir
ganga og þreytast ekki.
(Jesaja 40:31)
Elsku góði frændi minn, nú ert
þú farinn ferðina miklu, ég sam-
gleðst þér en sakna þín. Sveitin
verður ekki eins án þín, en breyttir
tímar eru framundan og ég veit
hve stoltur þú ert af Heiðu dóttur
þinni að taka við búinu, og halda
fjölskyldunni saman. Hún er líka
án efa fallegasti bóndinn i sveit-
inni. Og hefur sömu vinnueljuna og
þú, sem er eins og þögul setning í
gegnum lífið. Ég kem alltaf til með
að vera henni sá stuðningur sem
hún þarfnast, hverju sinni, þú veist
það.
Nú er eins og ég heyri gamla
Ljótarstaða-hnussið sem mér þykir
svo vænt um, þú varst ekki allra,
það er ég ekki heldur, og einn fárra
barst þú alltaf virðingu fyrir því,
aðeins þeir sem þekkja til vita.
„Stelpuskottið,“ þetta kallaðir þú
mig, þú hvattir mig til dáða, og
kenndir mér margt.
Merkilegast við þig frændi minn
kær, er hve ákveðinn þú varst þeg-
ar þú vildir ráðleggja mér heilt. Án
þín hefði stelpuskottið ekki ráðið
við tarfinn sem slapp úr gerðinu og
rauk niðrá veg og stelpuskottið
með prikið var ein á ferð… Þú
sagðir og gafst mér línurnar í jarð-
arför sonar míns Aðalsteins Janus-
ar. Þau orð voru af visku og
reynslu viðvörun um sorgina, það
veit enginn hvað átt hefur, fyrr en
misst hefur og þú deildir ástinni
með mér þann dag. Þú þekktir
sorgina af eigin raun, og vissir hve
harður húsbóndi hún getur verið,
takk fyrir það.
Svo margar minningar koma
upp, og hugurinn reikar til Sverris
frænda, Oddbjargar, Ástríðar
ömmu, Sigurðar afa og Arndísar,
mikið held ég að vel hafi verið tekið
á móti þér. Mikill maður er geng-
inn, og ég er svo heppin að hafa átt
þig sem frænda. Gott var að verja
síðustu jólunum með þér og fjöl-
skyldu þinni og samræðurnar sem
við áttum saman um trúna, veit ég
að hafa skilað sér. Ég ber mikla
virðingu fyrir þér, frændi minn.
Allar stelpurnar þínar fylgja þér
í dag, enda varst þú umvafinn
kvenfólki og einhver sagði eitt sinn
að Ljótarstaðir ættu í raun að heita
Kvennabrekka. Nú bera þig í
hinsta sinn, dætur, fósturdætur, og
frænkur, mikinn mann.
Kærar kveðjur frá Brynjari Erni
Sveinjónssyni og Rakel Sif Sigurð-
ardóttur koma frá Kaupmanna-
höfn, elsku Helga, Heiða, Fanney,
María Ösp, Ásta og Stella, við
stöndum saman, ykkar frænka,
Kolbrún Aðalsteinsdóttir.
„Góðan daginn, er einhver í bæn-
um?“ Þessi kveðja var ávísun á
skemmtilegar umræður um menn
og málefni líðandi stundar krydd-
aðar með sögum frá liðinni tíð. Mig
langar með þessum skrifum að
minnast nágranna míns og frænda
Ásgeirs Sigurðssonar frá Ljótar-
stöðum og finnst viðeigandi að
byrja á þessari kveðju. Ásgeir
hafði alla tíð mjög gaman af hross-
um og var tíður gestur í hesthúsinu
hjá mér og fylgdist nákvæmlega
með hvað væri í húsinu og frá
hverjum og spunnust oft umræður
um hvort ekki væri rétt að kaupa
efnilega fola. „Við fáum hann fyrir
lítið, þú temur hann þangað til í vor
og þá fáum við fyrir hann gott
verð,“ var oft viðkvæðið. Ásgeir
fylgdist vel með því sem var að
gerast í sveitinni og sagði manni
jafnan fréttirnar á sinn einstaka
hátt, kryddaðar með orðum og út-
skýringum sem eru okkur sem
hann þekktum ógleymanlegar og
ég segi það ekki að stundum var
kannski aðeins fært í stílinn. Ás-
geir var góður kvæðamaður og var
oft glatt á hjalla þar sem hann
kvað vísur af öllum gerðum, bæði
fallegar og minna fallegar ásamt
heilu brögunum sem gaman væri
að kunna skil á. Það er víst að með
Ásgeir hverfur hafsjór af sögum og
kveðskap frá fyrri tíð. Mér eru nú
ofarlega í huga orð sem Ásgeir
sagði eitt sinn við mig, þau voru á
þá leið að maður skyldi aldrei
syrgja látinn mann, heldur þakka
fyrir hvern þann dag sem maður
fengi að lifa. Kannski er mikið til í
þessum orðum en svo mikið er víst
að hér í Gröf verður hans saknað.
En minningarnar eru bæði margar
og góðar. Það voru forréttindi að fá
að kynnast Ásgeiri á Ljótarstöðum
og fyrir það ber að þakka. Ég byrj-
aði á kveðju sem ég veit að allir
Tungumenn þekkja og finnst jafn
viðeigandi að enda á annarri sem
var á þessa leið: „Ollann við segj-
um ekki meira núna.“ Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Jón Geir Ólafsson, Gröf.
Nú ertu farinn, elsku Ásgeir
minn. Þú varst búinn að vera mikið
veikur upp á síðkastið og ekki var
það nú þinn stíll að liggja í bælinu,
eins og þú kallaðir það, lengi í einu.
Ég veit að núna ert þú aftur orðinn
eins og við þekktum þig öll best.
Ég kynntist þér þegar ég var
smápísl eins og þú sagðir alltaf,
ekki nema 7 ára og strax komin í
sveit. Þetta var nú bara fyrsta
sumarið mitt af mörgum. Ég man
að þú varst alltaf með húfuna góðu,
svona í gegnum árin var það að
vísu ekki sama húfan, en alltaf var
einhver húfa á hausnum á þér. Og
það sem það myndaðist mikill
ærslagangur og fíflaskapur í kring-
um þessa einu húfu. Ef maður vildi
koma að tuskast til eins og þú
sagðir alltaf þá bara þurfti maður
að ná af þér húfunni og þá byrjaði
baráttan um að ná henni aftur af
okkur stelpunum og við gáfumst
ekkert svo glatt upp. Ég veit nú
ekki hvað Helga var mikið ánægð
með okkur þegar við rústuðum öllu
inni í herbergi, en þegar hún kom
svo og ætlaði aldeilis að skamma
okkur endaði það nú yfirleitt með
því að hún fór að hlæja að okkur
þarna í einhverri hrúgu og bjó svo
bara um rúmið aftur.
Þegar ég var svona 8–10 ára átt-
irðu til að stríða mér og segja mér
að nú hefði hún mamma mín fengið
sér nýjan mann og nöfnin sem þú
gafst þessum tilbúnu „nýju“ mönn-
um mömmu voru heldur hlægileg
en ég man nú alltaf eftir honum
Engilráði, hann var nú einna líf-
seigastur í þessu gríni okkar. Ég
sagði að þetta gæti ekki staðist, ég
hefði verið að tala við hana mömmu
mína í síma og hún væri enn með
honum pabba, en nei, þú stóðst
samt fastur á þínu. Svo þegar hann
Engilráður var orðinn eitthvað
þreyttur kom bara nýr maður inn í
myndina en hann hét því fallega
nafni Drápustúfur! Þetta þótti mér
náttúrlega alveg út í hött og sagði
að svona nafn væri ekki einu sinni
til. En það sem þú hafðir gaman af
þessari stríðni, man ennþá hvernig
þú alveg kútveltist um af hlátri,
fórst alveg í keng, þér fannst þetta
svo fyndið. Þetta var svo oft rifjað
upp svona þegar ég kom í heim-
sókn og alltaf var hlegið jafn mikið.
Hjá okkur voru heimalningar og
man ég enn að þeim voru oft gefin
ansi lífleg og skrítin nöfn og stund-
um komst þú með alveg ótrúlegar
hugmyndir að nöfnum og við Heiða
þurftum að hugsa okkur vel um
hvort þau myndu hæfa lömbunum.
Eitt sinn man ég að ég var að tala
við mömmu í símann og talaði mjög
hratt og var svo æst yfir þeim nýju
fréttum að ég hefði sko skipt á
strumpi og stráhatti. Mamma kom
alveg ofan af fjöllum og vissi ekk-
ert og spurði hvaða stráhatt ég
væri eiginlega að tala um. En þá
átti ég nú við að tveir heimaln-
inganna hétu Strumpur og Strá-
hattur og ég átti annan þeirra og
að mig minnir þú hinn og svo
ákváðum við að skipta þannig að
viðskiptin voru alveg rétt sögð hjá
mér. Þú varst alltaf að nota þessu
sögu og herma eftir mér og ég
heyri þig alveg segja þetta:
„Mamma, mamma ég skipti sko á
Strumpi og Stráhatti.“ Svo grettir
þú þig allan og sprakkst úr hlátri.
Þú varst mér alltaf einstaklega
góður og ég vil nú halda að við höf-
um verið í uppáhaldi hvort hjá öðru
eða allavega leið manni þannig með
þér. Mér fannst þú alltaf æðislegur
og svo skemmtilegt að koma til þín
og spjalla um alla heima og geima.
Það eru svo margar svona ótrúlega
skemmtilegar sögur sem ég man
eftir og gæti skrifað en ég læt
þessar duga. Þið mamma getið nú
hlegið saman að öllum þessum sög-
um og rifjað upp hver var Strump-
ur og hver Stráhattur og hvort
hann Engilráður sé þarna með
ykkur mun enginn vita. Þú veist að
ég mun varðveita þessar frábæru
minningar alla tíð.
Elsku Helga, Fanney, Heiða,
Stella, Ásta og allir hinir, við vott-
um ykkur öllum okkar dýpstu sam-
úð.
Linda og fjölskylda.
Elsku Ásgeir, nú þegar þú hefur
kvatt í hinsta sinn og minningar-
brotunum er velt við er stríðnin
sem ávallt einkenndi þig, það
fyrsta og það síðasta sem kemur í
hugann. Það var bara síðast seint í
haust sem þú hótaðir kossi á nýja
vísu. Þessi stríðnisglampi í augun-
um og lymskulegt brosið þegar
eitthvað stóð til, þegar átti að fara
að hrekkja mann.
Þær eru margar ljúfar æsku-
minningarnar frá því ég var í sveit
á Ljótarstöðum og á síðustu árum
áttum við nokkra góða spretti, m.a.
í girðingarvinnu þar sem margt var
skrafað bæði á léttum nótum og al-
varlegum. Hins vegar þraut nú
stundum þolinmæðin hjá þér þegar
ég, borgarbarnið, hafði ekki hug-
mynd um hver var munurinn á bala
eða rana eða öðrum kennileitum,
fyrir mér var þetta allt bara gras
og hólar. Ekki var nú heldur vin-
sælla þegar maður hljóp í vestur
þegar maður hafði verið sendur í
suðurátt. Samt var alveg ótrúlegt
hvað þú nenntir að göslast og
hnoðast með okkur Fanneyju litl-
ar, kitla og hóta kossum á nýja
vísu.
Við matarborðið komst maður
heldur ekki upp með neitt væl. Það
þýddi ekkert að vera með eitthvert
pjatt og vilja ekki feitt kjöt eða
slátur. Þú hafðir lúmskt gaman af
því að henda sláturbitum út í
grautinn og hlusta svo á okkur
krakkana kvarta sáran. Ég er líka
ævinlega þakklát fyrir þá fyrir-
mynd sem maður hafði í vinnu í
sveitinni. Það er alveg klárt að
dugnað, eljusemi og þrautseigju
við vinnu var hægt að læra hjá þér.
Norðurljósin loga fríð
á leiðum himinsala.
Fölnuð grösin blika blíð
í brekkum fjalladala.
.
Aldan hnígur hægt við strönd,
hljómar báruniður.
Bæði um himin, lög og lönd
er líf og gleði og friður.
(Bjarni frá Vogi)
Hvíldu í friði.
Elsku Helga og stelpurnar, mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Birna.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og samúð
við andlát og jarðarför
HAUKS INGIMUNDARSONAR
klæðskerameistara.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki líknardeildar
LSH í Kópavogi.
Valgerður Jóhannsdóttir,
Jóhanna Hauksdóttir, Þórður Helgason,
Atli Hauksson, Hafdís Ólafsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Hjartanlegt þakklæti sendum við öllum sem hafa
sýnt okkur samúð við fráfall og jarðarför
SIGURBJARNAR GÚSTAVSSONAR,
með samúðarkortum, skeytum og gjöfum.
Gústav Kristján Gústavsson, Bára Gerður Vilhjálmsdóttir,
börn, tengdabörn og systrabörn.