Morgunblaðið - 17.02.2007, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Eiríkur Mar-teinsson fæddist
í Ási í Nesjum í
Hornafirði 2. des-
ember 1943. Hann
lést á heimili sínu
föstudaginn 9. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Ástríður Oddbergs-
dóttir, f. 21.1. 1915,
og Marteinn Lúther
Einarsson, f. 6.10.
1910, d. 26.3. 1986.
Systkini Eiríks eru
Ásdís, f. 14.6. 1938,
Hrollaugur, f. 1.12. 1942, og
Anna Elín, f. 12.3. 1953.
Dóttir Eiríks er 1) Hafdís Stef-
anía, f. 15.8. 1967, móðir hennar
er Halldóra Stefánsdóttir. Maki
1998. Faðir þeirra er Ásgeir
Björnsson, f. 3.3. 1966. 3) Ásta
Huld, f. 12.5. 1976, maki Guð-
laugur Hannesson, f. 4.3. 1975.
Dóttir þeirra er Hrafnhildur, f.
3.12. 1996. Fyrir átti Ásta soninn
Fannar Þór, f. 19.3. 1993. Faðir
hans er Gísli Borgfjörð Þorvalds-
son, f. 12.8. 1977. 4) Íris Sif, f.
9.8. 1980, sambýlismaður Magnús
J. Guðjónsson, f. 1.7. 1978. Synir
þeirra eru Guðjón Máni, f. 13.10.
1998, og Erik Nökkvi, f. 15.4.
2002.
Eiríkur stundaði almenna
verkamannavinnu, lengst af hjá
vöruflutningadeild KASK og síð-
an hjá áhaldahúsi Hornafjarðar.
Síðustu árin átti Eiríkur við van-
heilsu að stríða og naut umönn-
unar hjá dagvist fatlaðra á Höfn.
Úför Eiríks verður gerð frá
Hafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Hafdísar er Björn
Þór Imsland, f.
22.12. 1966. Börn
þeirra eru Nanna
Halldóra, f. 20.1.
1988, og Hafþór
Smári, f. 3.5. 1991.
Hinn 19.12. 1970
kvæntist Eiríkur
Jónu Sigurð-
ardóttur, f. 19.12.
1950. Þau slitu sam-
vistum. Dætur
þeirra eru: 2) Krist-
björg, f. 2.8. 1969,
sambýlismaður Haf-
steinn Steingrímsson, f. 5.6. 1962.
Börn: Steinar Logi, f. 9.7. 2004.
Frá fyrra hjónabandi á Krist-
björg synina Sævar Inga, f. 11.6.
1997, og Tómas Leó, f. 25.11.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Kæri bróðir. Nú hefur þú fengið
hvíldina eftir níu ára baráttu, sem
hefur verið þér bæði löng og ströng,
eftir slysið sem þú varðst fyrir 5.
febrúar 1998. Má segja að þú hafir
aldrei borið þitt barr síðan. Það er
alltaf erfitt að horfa á þegar ástvin-
um manns er kippt út úr lífinu á
besta aldri. En þú háðir hetjulega
baráttu og varst ekki tilbúinn að láta
undan. Þú fæddist og ólst upp í Ási
og vandist snemma við þau störf sem
féllu til í sveitinni, en hugurinn stóð
nú ekki til bústarfa. Þú áttir sjálfur
hest og hafðir gaman af að ríða út.
Varla er hægt að minnast þín án
þess að Laugi bróðir komi þar við
sögu en þið voruð eins og tvíburar,
bara ár á milli ykkar, áttuð afmæli 1.
og 2. desember og voruð af kunn-
ugum kallaðir fullvaldur og alvaldur.
Margt var nú brallað í sveitinni og
oftar en ekki varst þú forsprakkinn,
enda alltaf svolítill prakkari tilbúinn
í glensið og sást broslegu hliðarnar á
tilverunni.
Okkur er ofarlega í huga þegar
dráttarvél kom fyrst að Ási, hvað þú
varst fljótur að tileinka þér meðferð
og akstur hennar og má segja að þar
hafi grunnurinn verið lagður að ævi-
starfi þínu, og ekki verið margir eft-
irsóttari bílstjórar, en þú varst vöru-
flutningabílstjóri til margra ára sem
og starfsmaður hjá Hafnarhreppi á
vinnuvélum ásamt öðru sem til féll.
Það á meðal varst þú eitt sumar á
Grænlandi þar sem þú starfaðir við
jarðboranir og vitnaðir þú oft til
þess.
Þú varst svo lánsamur að eiga
fjórar yndislegar dætur sem hafa
reynst þér vel í gegnum þín veikindi,
en þær og ekki síst barnabörnin voru
þínir augasteinar og varst þú mjög
stoltur af þeim.
Þú varst kannski ekki allra eins og
sagt er, en þú varst vinur vina þinna
sem nú minnast þín á kveðjustund.
Þú hafðir gaman af ferðalögum bæði
innanlands og utan og fóruð þið Jóna
og stelpurnar í nokkrar reisur sam-
an til útlanda.
Okkur langar að koma á framfæri
þakklæti til starfsfólks og vistmanna
Dagþjónustu fatlaðra fyrir gott at-
læti.
Nú þegar komið er að kveðjustund
er okkur efst í huga þakklæti fyrir
samveruna og alla hjálpina sem þú
varst alltaf tilbúinn að veita. Við biðj-
um Guð að blessa aldraða móður
okkar, dæturnar þínar fjórar og fjöl-
skyldur þeirra og veita þeim styrk á
sorgarstundum.
Far þú í friði, kæri bróðir. Vertu
ætíð Guði falinn.
Ásdís, Hrollaugur, Anna El-
ín og fjölskyldur.
Eiríkur Marteinsson
✝ Birna ÞórunnAðalsteinsdóttir
fæddist á Borg-
arfirði eystra 25.
ágúst 1940. Hún lést
á heimili sínu Sig-
túni á Borgarfirði
eystra hinn 16. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalsteinn
Ólafsson, f. 12.12.
1906, d. 2.6. 1970,
og Jakobína Björns-
dóttir, f. 22.8. 1920,
d. 8.8. 1997. Systk-
ini Birnu eru Anna, f. 1939, Inga,
f. 1942, Baldur, f. 1943, Sverrir, f.
1944, Bjarnþór, f. 1946, d. 1965,
Jónína, f. 1949, Ólafur, f. 1953,
Björn, f. 1955, Björg, f. 1959, og
Soffía, f. 1962, d. 1963
Eftirlifandi sambýlismaður
Birnu er Árni Björgvin Sveins-
son, f. á Hóli á Borgarfirði eystra
30. október 1934. Börn þeirra
eru: 1) Þröstur Fannar Árnason,
f. 2.4. 1975, maki
Hólmfríður Jó-
hanna Lúðvíks-
dóttir, f. 25.2. 1983.
2) Drengur Árna-
son, f. 3.4. 1975, d
3.4. 1975. 3) Ragn-
hildur Sveina Árna-
dóttir, f. 26.3 1978.
Barn Jón Að-
alsteinn, f. 12.9.
2004. Fyrir átti
Birna með Kjartani
Karlssyni, f. 17.11.
1941, d. 23.11. 1995,
synina Jón Að-
alstein Kjartansson, f. 10.4. 1963,
d. 21.9. 2000; og Árna Bergþór
Kjartansson, f. 7.3. 1964, maki
Petra Jóhanna Vignisdóttir, f.
11.7. 1967. Börn þeirra eru Sig-
urvin Ingi, f. 11.5. 1989, Vignir
Andri, f. 21.2. 1999, og Blædís
Birna, f. 20.7. 2004.
Útför Birnu var gerð frá
Bakkagerðiskirkju í Borgarfirði
eystra 27. janúar.
Hæ mamma. Ég ákvað úr því að
ég get ekki farið heim í Sigtún til að
fá mér kaffisopa og spjalla við þig að
skrifa þér bréf. Þú dóst á þriðjudegi
og þann þriðjudag var ég að vinna á
Reyðarfirði og fann allt í einu þá
hvöt að hringja í þig eins og ég hef
gert eigi sjaldnar en daglega allt
mitt líf. Venjulega er ég ekki einu
sinni með síma á mér í vinnunni en
þennan dag var ég með hann og þeg-
ar ég stimpla inn númerið heima þá
fer ég að hugsa: Ætli mamma sé ekki
vöknuð? Þú varst ekki vöknuð, held-
ur svaraði Beta og sagði mér að það
væri eitthvað að. Þá vissi ég það,
henti frá mér verkfærunum og
keyrði beint heim á Borgarfjörð, því
þú varðst aldrei lasin. Þessi ferð var
erfið og löng. En fjörðurinn okkar
fallegi skartaði sínu fegursta þennan
dag er ég beygði inn í hann. Það var
sem hann klæddist hvítum spariföt-
um og stæði heiðursvörð er sál þín
stefndi í átt til himna mót Nonna
bróður sem eflaust tók vel á móti
þér. Er ég sat við rúmið þitt og
kvaddi þig í hinsta sinn heima í Sig-
túni var sem tíminn stæði kyrr.
Minningar og svipmyndir úr lífi
mínu tóku á sig myndir er þær fóru
að streyma um hugann sem sýnt
væri á tjaldi, mínir stærstu sigrar,
sem og sorgir, birtust mér ljóslif-
andi, og alls staðar varst þú með mér
á myndunum. Ég var svo rosalega
stoltur af þér.
Jarðarförin þín fór fram á laug-
ardegi að viðstöddu fjölmenni, og
aftur skartaði fjörðurinn okkar fal-
legi sínu fegursta er við bárum þig til
þinnar hinstu hvílu, fólkið er næst
þínu hjarta stóð. Yngstu barnabörn-
in tvö voru bara heima í Sigtúni og
minntust þín, ömmu sinnar, með því
að leika sér saman falleg og góð. Ég
bað séra Jóhönnu sérstaklega að
minnast á í ræðunni að góðmennska
við þá er minna mega sín, fólk sem
lent hefur undir í lífinu, væri dyggð.
Þessa dyggð kenndir þú okkur öllum
börnunum þínum sem og barnabörn-
um, og fyrir það ætla ég að leiðarlok-
um að þakka þér sérstaklega, þetta
er dyggð sem ég met mikils.
Pabbi er búinn að standa sig eins
og hetja, bara svo þú vitir það. Þegar
til svo óvæntra leiðarloka kemur
vakna margar spurningar en fá svör
fást. Eitt veit ég þó, að þú fékkst svo
sannarlega óskir þínar uppfylltar að
þurfa aldrei að leggjast inn á stofn-
anir eða verða að aumingja. Þú dóst
heima, í þínu rúmi, í þinni heima-
byggð.
Jæja, mamma mín, þá er komið að
lokum og bara eftir að þakka fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig, alið
mig upp, verið minn besti vinur og
sálufélagi. Allt sem ég á eftir að gera
í lífinu verður tileinkað þér, fyrir þig
skal ég standa mig.
Bið að heilsa Nonna og Ása sem
sitja áreiðanlega sinn við hvora hlið
þína og Lappi liggur við fæturna.
Guð, hvað ég sakna þín mikið.
Ég vil senda, systkinum mínum
Adda og Röggu, mágkonu minni
Petru, systkinabörnum mínum þeim
Sigurvini Inga, Vigni Andra, Blædísi
Birnu, Jóni litla Aðalsteini, pabba
mínum Árna Björgvini, og konu
minni henni Hólmfríði mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þakka fyrir
allt.
Þröstur.
Birna Þórunn
Aðalsteinsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi.
Minningargreinar
hag hennar ávallt sem bestan. Sam-
skipti hennar við föður sinn voru
einstök og þau töluðu saman dag-
lega og stundum oft á dag. Þar ríkti
umhyggja og ástúðleg afskiptasemi
á báða bóga. Hún var svo sannar-
lega pabbastelpa. Hún talaði líka oft
um hversu heppin hún hefði verið að
eignast Nunnu sem stjúpmóður og
samband hennar við systkini sín var
mjög kærleiksríkt. Ekki síður átti
hún góð samskipti við ömmur og afa
og hjá þeim átti hún alltaf skjól.
Þegar Sólveig kynntist Hermanni
og fór að búa hófst nýr kafli í lífi
hennar. Fljótlega eignuðust þau sól-
argeislann Sigurlínu Margréti sem
Sollý var stolt af að nefna í höfuðið á
móður sinni. Þau hófu búskap á Sel-
fossi og skyndilega varð strákas-
telpan Sollý að einstakri mömmu og
húsmóður sem eldaði og bakaði eins
og besti kokkur. Hún var alltaf að
sýna á sér nýjar hliðar enda var hún
manneskja mikilla andstæðna, sam-
bland af prinsessu og sveitakonu.
Henni fannst jafngaman að hirða
hrossin eins og að dekra við sig með
dýrum kremum og snyrtidóti. Sig-
urlína var aðeins ungbarn þegar
móðir hennar veiktist fyrst af
krabbameini og þrátt fyrir að Sollý
óttaðist meinið tók hún niðurstöð-
unum af miklu æðruleysi og var
ákveðin í að berjast eins og ljón.
Hún lét ekkert stöðva sig og saman
létu þau Hemmi drauma sína ræt-
ast, keyptu jörð og lyftu grettistaki
við endurbætur og framkvæmdir á
nýju heimili. Allt þetta á sama tíma
og Sollý barðist hetjulega við mein-
ið. Í sveitinni leið Sollý vel og þar
festi hún ræturnar endanlega. Upp
óx stór og sterk eik sem blómstraði
reglulega þrátt fyrir erfið veikindi.
Þegar meinið tók sig upp öðru sinni
og ljóst var að hún fengi ekki langan
tíma á þessari jörð, sagðist hún
staðráðin í því að lifa lífinu til fulls
þann tíma sem hún fengi. Og það
gerði hún. Þessi ár eru nú svo mik-
ilvæg fjölskyldunni því þau eru full
af góðum minningum sem hjálpa
þeim sem eftir lifa. Sollý fylgdi hug-
myndum sínum eftir, rak reiðskóla,
hélt folaldasýningar, ferðaðist, tók á
móti gestum og naut samvista við
vini og ættingja. Hæst ber brúð-
kaupsdag þeirra Hermanns þegar
hún lét gamlan draum um sveita-
brúðkaup rætast og blásið var til
heilmikils hlöðuballs á einum feg-
ursta degi sumarsins. Þar var hún í
essinu sínu og naut þess að vera
með fólkinu sínu í sveitinni sem hún
elskaði svo heitt. Hún lagði sig fram
við að skapa fallegar minningar
handa dóttur sinni og velferð henn-
ar var henni hugleikin fram á síð-
ustu stundu. Lífsgleðin fylgdi henni
og hvar sem hún fór var fjör og
gaman. Hún var skapstór en það
bráði alltaf fljótt af henni, hún var
hjartagóð og gestrisin og annt um
allt sitt fólk, bæði vini og vanda-
menn. Í dag erum við þakklát fyrir
að dauðastríðið tók stuttan tíma og
hún fékk að vera heima í faðmi fjöl-
skyldunnar þar til endalokin blöstu
við. Þegar móðir mín dó skyndilega
um sl. jól veitti Sollý mér mikinn
styrk og stuðning. Við ræddum um
dauðann og eilífðina og hún sagðist
vita að hinum megin tæki annað líf
við, þar væri góður staður og að
mamma sín og amma Sól myndu
taka á móti henni þegar hennar tími
kæmi. Þá vissum við ekki að sá tími
nálgaðist óðfluga, en við vorum sam-
mála um að trúa á aðra tilvist og
endurfundi ástvina. Og nú, aðeins
örfáum dögum síðar, hefur eikin
sem dafnaði í sveitinni fellt lauf sín
og visnað, því jafnvel stærstu og
sterkustu tré falla ef höggvið er
nærri lífæðum þeirra.
Kæru Hemmi, Lína og aðrir ást-
vinir. Ykkar missir er mikill, en fal-
legar minningar munu hjálpa ykkur
að stíga þau þungu spor sem fram-
undan eru. Hún veitti gleði inn í líf
okkar allra.
Elsku Sollý, ég mun minnast þín
um alla tíð og er þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kveðja
þig. Í mínum huga verður þú alltaf
falleg, með síða dökka hárið, falleg-
asta bros í heimi og tindrandi dökk
brúnaljós. Þú varst hávær og hlát-
urmild og þér fylgdi gleði. Ég veit
þú dvelur á góðum stað og þangað
til Stjarni þinn kemur máttu þeysa á
Morgni mínum um gylltar engjar í
Paradís. Ég mun sakna þín, en ég
minnist þín með gleði í hjarta.
Hafðu þökk fyrir allt og allt – við
hittumst hinum megin.
Við Bjarni vottum fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð. Minningin
um einstaka manneskju lifir áfram.
Megi hugrekki hennar og styrkur
verða okkur innblástur til góðra
verka í eigin lífi.
Hulda G. Geirsdóttir.
Elsku Sólveig. Það fyrsta sem
kemur í huga minn þegar ég hugsa
um þig er hláturmildi, gleði, grall-
araskapur, kjarkur, þor, ákveðni,
dugnaður, þrjóska og hreinskilni.
Það rifjast upp þegar þú komst lítil
falleg sex ára hnáta til sumardvalar
hjá okkur fjölskyldunni í Lyngholti.
Þar áttir þú eftir að dvelja mörg
sumur við leik og störf, oft komin
norður áður en skóla lauk og dvaldir
eins lengi fram eftir hausti og hægt
var. Það var aldrei lognmolla í
kringum þig, þú varst atkvæðamikil
í öllu því sem þú tókst þér fyrir
hendur og stundum reyndir þú jafn-
vel að stjórna búinu með Svavari
pabba eins og þú kallaðir hann allt-
af. Hvar sem þú komst varstu hrók-
ur alls fagnaðar og hreifst fólk með
þér. Þú hafðir góðan húmor og hafð-
ir gaman af græskulausri stríðni.
Hestarnir voru líf þitt og yndi, varla
leið sá dagur að þú færir ekki á
hestbak, jafnvel oft á dag. Þú varst
dugleg til allra verka úti við en
minna fyrir innanhússverkin. Þegar
inn var komið hafði bóklestur for-
gang en þú varst mjög bókhneigð.
Árin liðu og þú tókst á við sum-
arstörf fjarri Lyngholti. Þú kynntist
Hermanni og þið eignuðust litla sól-
argeislann hana Sigurlínu Margréti
sem nú horfir á eftir móður sinni
líkt og þú þurftir að gera á sínum
tíma. Á Efri-Brúnavöllum I byggð-
uð þið upp ykkar framtíð og þar
hafðir þú góða aðstöðu til að leggja
rækt við hestamennskuna. Framtíð-
in virtist björt og fögur þegar vá-
gesturinn gerði vart við sig. Ekki
síst þá reyndi á dugnað þinn, þraut-
seigju og æðruleysi en þú hélst þínu
striki og framkvæmdir það sem
hugur þinn stóð til. Alltaf hélst þú
tryggð við okkur og það var alltaf
skemmtilegt að hitta þig eða heyra í
þér og frétta hvað þú varst að gera.
Nú þegar þú hefur kvatt er tóm og
söknuður í huga mínum og með
þessum ljóðlínum vil ég þakka þér,
Sólveig mín, fyrir samfylgdina og
minnist þín með virðingu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Fjölskyldu og aðstandendum
votta ég mína innilegustu samúð og
bið að Guð gefi ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Blessuð sé minning Sólveigar
Ólafsdóttur.
Jón Svavarsson frá Lyngholti.
Sólveig Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Sól-
veigu Ólafsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Anna Björk og fjöl-
skylda, Kristinn Hugason, Vildís
Ósk Harðardóttir, Árni og Sjöfn,
Rakel, Starfsfólk Þjórsárskóla, Sig-
urborg og Jón Ólafsson, Sigurður
Sigmundsson.