Morgunblaðið - 17.02.2007, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 55
taka til hendinni á jörðinni og með
hjálp vina og fjölskyldu byggðu þau
upp glæsilegt býli. Tamningaað-
staða í sérflokki og síðustu sumur
starfrækti Sollý reiðskóla fyrir börn
og þar komust færri að en vildu.
Ekki man ég hvað við hjónin fórum í
margar hestaferðir með Sollý en
þær voru margar og yfirleitt var rið-
ið upp í Þjórsárdal og nágrenni
hans. Síðasta ferðin okkar var síð-
asta sumar og þá riðu þau Lína og
Bjarni Ófeigur með, og við grínuð-
umst með það að þau riðu eins og
fautar en það væri vegna þess að
Sollý væri búin að þjálfa þau svo vel
í reiðskólanum. Ég held að Sollý
hafi liðið best á skógargötunum í
Þjórsárdal á einhverjum af gæðing-
um sínum en í þessari ferð var hún á
Djarfi.
Ég mun aldrei ríða skógargötuna
með Sollý aftur og ég efast um að ég
hafi eins mikla ánægju af því að fara
þangað aftur.
Það síðasta sem Sollý sagði við
mig var: „Valli, þú veist að mér þyk-
ir svo …“ Hún náði ekki að klára
setninguna en ég veit hvernig hún
átti að enda.
Sollý, þú varst besta vinkona mín
og það mun ekki líða sá dagur að ég
hugsi ekki um þig.
Þinn vinur
Valdimar Bjarnason (Valli).
Það var kvöld eitt fyrir nokkrum
árum, að Sollý kom í heimsókn til
Hjalta bróður síns á Snorrabrautina
og ætluðu þau í bíó. Hún horfði
rannsakandi yfir íbúðina sem var
óvenju vel þrifin, allt á sínum stað
og búið að vaska upp. Hún spurði:
„Hver er hún?“
Þetta varð til þess að Hjalti ákvað
að kynna mig fyrir Sollý systur og
spurði mig hvort ég hefði áhuga á að
fara helgina eftir á Ásólfsstaði en
Sollý ætlaði að vera þar í hestaleið-
angri ásamt Hermanni nokkrum
Karlssyni.
Þegar ég hitti Sollý, tók ég strax
eftir því hvað hún var glaðleg, já-
kvæð og þægileg í viðmóti. Hún tók
afskaplega vel á móti mér enda ekki
á hverjum degi sem Hjalti kynnti
dömur fyrir fjölskyldunni. Hún
spurði Hjalta hvort hann vildi fara á
hestbak og hann vildi það, svo
spurði hún mig og ég var nú alveg til
í það. Ég varð þess heiðurs aðnjót-
andi að fara á bak á Stjarna sem var
fyrsti hesturinn hennar. Hefði hún
vitað hversu hryllilega lélegur
hestamaður ég var, hefði hún
ábyggilega hugsað sig um tvisvar.
Stjarni gamli átti örugglega ekki
skilið að vera setinn lélegum knapa.
Hjalti segist sjaldan hafa séð svona
mikla lofthæð á milli knapa og
hnakks, þegar Stjarni gamli ákvað
skyndilega að fara í kapplaup við
Kötlu, hest Hjalta og ég skil ekki
enn í dag hvernig ég hékk á baki.
Síðar var mér nú reyndar sagt að
Stjarni hefði mikið keppnisskap.
Seinna sama dag ákváðu þau systk-
inin að fara út á tún og stækka gerð-
ið hjá hestunum og ég, borgarpían
kom með í för. Þau systkinin hlupu
léttfætt yfir skurði og móa á meðan
ég staulaðist á eftir þeim móð og
másandi. Þegar ég kom að einum
skurðinum og ætlaði að hoppa yfir,
missti ég jafnvægið og var nærri því
dottin í skurðinn. Hjalti reif í mig til
þess að ég dytti ekki, greip því mið-
ur í óæskilegan undirfatnað, sem
rifnaði og ég datt kylliflöt ofan í
skurðinn. Ég hélt að Sollý og Hjalti
myndu kafna úr hlátri, rétt áður en
þau björguðu mér upp úr skurðin-
um. Á Ásólfsstöðum var ég svo heila
helgi, undirfatalaus, í allt of stórum
fötum af Hjalta. Þessi atvik voru svo
ótrúlega klaufaleg að nauðsynlegt
var að hafa húmor fyrir sjálfum sér.
Þetta voru mín fyrstu kynni af Sollý
og höfum við hlegið mikið að þess-
um atburði síðan. Upp frá þessu
hófst góður vinskapur með okkur
Sollý og við gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar. Það var alltaf
gott að koma í heimsókn til hennar
og hún var einstaklega gestristin og
góð við okkur fjölskylduna.
Hún sagði mér margar sögur af
Hjalta, því hún þekkti hann einna
best og hún gat á svo skemmtilegan
hátt dæmt hann og jafnframt gert
hann að besta manni í heimi. Eins
og hún sagði eflaust við okkur öll,
lét hún alla sína drauma sína rætast
fyrir dauðann. Hún eignaðist jörð,
frábæran eiginmann og yndislega
dóttur. Hún var komin heim. Þrátt
fyrir svart útlit gat hún alltaf séð
björtu hliðarnar á öllu.
Elsku Sollý mín. Þú lofaðir að
klípa í mig þegar þú værir komin á
leiðarenda. Þú vildir trúa því að það
væri líf eftir dauðann. Ef svo er,
viltu líta eftir okkur.
Þín mágkona
Ragnheiður.
Elsku frænka mín og vinkona er
látin, aðeins 35 ára gömul. Eigin-
maður, ung dóttir, fjölskylda og vin-
ir sitja eftir og spyrja um tilgang-
inn. Hver og einn reynir að finna
svar í sínu hjarta. Og trúa því að nú
sé hún í ljósinu bjarta hjá mömmu
sinni sem hún missti ung, og ömmu
sem kvaddi ekki fyrir löngu. Það er
gott að ylja sér við hugsunina um
þennan endurfund.
Við nöfnurnar vorum systradæt-
ur, elstu börn mæðra okkar sem
gáfu okkur báðum nafn ömmu. Við
vorum öll eins og einn stór systk-
inahópur og til aðgreiningar var hún
kölluð Sollý og ég Stóra Solla.
Það kom snemma í ljós að sveita-
lífið átti hug hennar allan. Hestar
voru líf hennar og yndi allt frá unga
aldri, áhuginn þvílíkur að stundum
þótti borgarbörnunum nóg um. Eitt
sumar var ég í vist á Sauðárkróki og
Sollý í sveit í Skagafirði. Ég heim-
sótti hana oft og dáðist að því hvað
hún kunni og gat þó hún væri bara
smákrakki. Hún gat aftur á móti
engan veginn skilið hvernig ég
nennti að passa barn allan daginn og
vorkenndi mér mikið.
Það sem einkenndi Sollý öðru
fremur var lífsgleði og væntum-
þykja. Hún sýndi það gjarnan með
því að bjóða oft heim til sín og veita
okkur þannig innsýn í sinn drauma-
heim, sveitina. Hún vissi af eigin
reynslu hvað það var gefandi fyrir
börnin að komast í snertingu við
dýr. Okkur fjölskyldunni eru
ógleymanlegir réttardagarnir á
Skeiðum þar sem Sollý blómstraði,
jafnvel í skugga veikindanna.
Mér þótti vænt um þegar hún
með glöðu geði tók að sér veislu-
stjórn í brúðkaupi okkar Halldórs.
Það var gott að hlæja og tárast
með henni því hún átti gott með að
tala um tilfinningar sínar og fékk
mann til að gera það líka. Hún var
þroskuð sál og hún tókst á við veik-
indi sín af einstakri yfirvegun. Ég
kveð Sollý með söknuði og eftirsjá.
Maríusonur, mér er kalt,
mjöll af skjánum taktu,
yfir mér ávallt vaktu.
Lánið bæði og lífið er valt,
ljós og myrkur vega salt.
Í lágu koti á ljóstýrunni haltu.
(Guðm. Friðjónsson)
Megi algóður Guð styrkja Her-
mann og Línu við þeirra mikla
missi.
Solveig H. Sigurðardóttir.
Ég minnist þess þegar ég kynnt-
ist þér fyrir nær tíu árum. Hermann
bróðir var kominn með kærustu og
hún hafði jafnvel enn meiri áhuga á
hestum en hann! Ég man hvað það
var auðvelt að kynnast þér. Þú varst
svo hlý, skemmtileg og alveg ein-
staklega hláturmild. Það var líka
mjög notalegt að koma í heimsókn
til ykkar. Þú skapaðir þægilegt and-
rúmsloft, fólk náði að vera það sjálft
og laust við öll formlegheit. Þú varst
strax frá byrjun í miklu uppáhaldi í
tengdafjölskyldunni og í góðu sam-
bandi við alla.
Ég dáðist oft að því hvernig þú
nálgaðist málin af bjartsýni og trú á
að geta framkvæmt alla hluti. Það
var vissulega þörf á slíku hugarfari
þegar fjölskyldan flutti í sveitina um
hávetur, öll hús á jörðinni í vægast
sagt döpru ástandi og drasl út um
allt. Það er hreint með ólíkindum að
haustið eftir skyldi vera haldin
ógleymanleg brúðkaupsveisla í hlöð-
unni á Efri-Brúnavöllum. Saman
tókst ykkur Hermanni og Línu að
byggja upp hlýlegt heimili í sveitinni
og góðan stað til að búa á.
Í sveitinni vildir þú vera og hvergi
annars staðar. Dálæti þitt á dýrum
og samband þitt við þau fannst mér
alltaf einstakt. Hestarnir reistu
haus og sperrtu eyrun þegar þeir
heyrðu í þér, kötturinn Snúður kom
hlaupandi á móti þér og Vaskur og
Skotta fylgdu þér hvert fótmál. Öll
dýr hændust áreynslulaust að þér.
Elsku Sollý, ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið tækifæri til að kynn-
ast þér. Samskipti okkar voru alltaf
svo góð og gefandi.
Hermann og Lína, ykkar missir
er mikill og er hugur minn hjá ykk-
ur. Óla, Steinunni, systkinum Sollýj-
ar og fjölskyldum þeirra vil ég
senda mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Snorri Karlsson.
Sólveig Ólafsdóttir eða Sollý
frænka eins og við kölluðum hana
alltaf var mikill vinur okkar systk-
inanna enda mikill samgangur fjöl-
skyldnanna og við á svipuðum aldri.
Á þessari stundu hrannast upp
ótal bernskuminningar sem við átt-
um saman og langar okkur að minn-
ast á nokkrar þeirra. Það voru ófáar
ferðirnar sem við frændsystkinin
fórum með rútunni eða akandi með
foreldrum okkar til afa Hjalta og
ömmu Karenar á Selfossi. Þar var
nú ýmislegt brallað. Lúxusferðirnar
voru samt þegar við fengum að fara
einar án yngri systkina. Sveitin
heillaði Sollý alltaf. Dýr voru í miklu
uppáhaldi hjá henni og sérstaklega
þá hestar. Næmi hennar og áhugi
var slíkt að fljótt var hún fjölfróð
um hesta. Hestar hreinlega löðuðust
að henni en þó var Stjarni öllum
öðrum fremri.
Við vorum sem litlar hnátur mikið
að skottast í kringum afa Hjalta og
hans kindur. Einnig þótti okkur
mikið til koma þegar við fengum að
skrifa fjárdóma á afkvæmasýning-
um. Þá vorum við afar stoltar.
Merkilegt hvað við þrjú, afi, Sollý og
ég, unnum vel saman þrátt fyrir
mikla stjórnsemi hvers okkar.
Sollý var mikil keppniskona og
þegar við spiluðum á spil þá gat
stundum slegið í brýnu. Sollý var al-
gjör lestrarhestur og gat á undra-
verðan hátt einbeitt sér þó svo að
allt væri í háalofti hjá systkinum
okkar og sjónvarpið á fullu. Það
skipti ekki máli hvort bækurnar eða
blöðin voru á íslensku, ensku eða
dönsku, hún las allt og þá komu nú
dönskublöðin hennar ömmu Karen-
ar að góðum notum. Þrátt fyrir að
þau systkinin væru ólík þá ríkti mik-
ill kærleikur og vinsemd á milli
þeirra. Það var alltaf gaman að hitta
systkinin og þá var alltaf glatt á
hjalla, gert grín að þeim yngri og
mikið hlegið. Við heyrum ennþá
hlátur Sollýjar en hún hló manna
hæst.
Það var mikið gæfuspor þegar
hún kynntist Hermanni og eignaðist
Línu Möggu. Þau bjuggu um skeið á
Selfossi en hugurinn stefndi á að
komast í sveit. Hennar langþráði
draumur varð fljótt að veruleika.
Þau eignuðust jörðina Efri-Brúna-
velli I á Skeiðum og í framhaldinu
var efnt til veglegs brúðkaups. Er
sá dagur mjög eftirminnilegur. Okk-
ur finnst einkenna þau Sollý og Her-
mann að þau hafa gert sér grein fyr-
ir að hamingjan er heimafengin en
ekki keypt.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um
stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Einar Ben.)
Elsku Sollý, okkur þykir óendan-
lega vænt um þig. Við eigum eftir að
sakna þín. Takk fyrir allt. Það var
aðdáunarvert að fylgjast með hvað
fjölskylda Sollýjar var dugleg og
samheildin á meðan veikindi hennar
stóðu yfir. Við systkinin sendum
Hermanni og Línu Möggu ásamt
systkinum Sollýjar og mökum, föð-
ur, fósturmömmu og afa Hjalta inni-
legustu samúðarkveðjur, svo og öllu
frændfólki hennar og vinum. Það
verður bjart yfir endurfundum Sol-
lýjar og mömmu hennar sem kvaddi
okkur fyrir mörgum árum. Blessuð
sé minning þeirra.
Halla Karen, Svava
og Hjalti Kristjánsbörn.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himni í saltan mar
sú stund kemur aldrei aftur
sem einusinni var.
(H.K.L.)
Elsku Sollý. Þú sem varst búin að
lofa að skrifa minningargrein um
mig þegar þar að kæmi, skemmti-
lega eins og þér einni var lagið, án
mærðar og vífilengna. Í stað þess sit
ég nú hér og er stirt um mál.
Við Sollý komum á svipuðum tíma
inn í Reykjahlíðarfjölskylduna og
náðum strax vel saman. Sollý var á
viðkvæmum aldri, unglingur sem
misst hafði móður sína ung. En hér
eignaðist hún stjúpfjölskyldu sem
henni var afskaplega kær og mikils
virði. Sömuleiðis þótti mér og okkur
öllum fengur að ungri stúlku með
ákveðnar skoðanir og ferska sýn.
Gleði, jákvæðni og hæfileiki til að
sjá það spaugilega í málunum, húsið
ómaði af hlátrasköllum þegar Sollý
var á staðnum. Eitt sinn dvaldi hún
hjá okkur Svenna vetrarlangt og
tamdi flestöll hrossin á bænum milli
mjalta, þar var blómaskeið okkar
hestamennsku.
Sollý var náttúrubarn, hestamað-
ur góður samkvæmt sinni skag-
firsku arfleifð og mikill dýravinur.
Sömuleiðis skarpgreind, snjall
penni, flugmælskur ræðumaður og
sögumaður af guðs náð. Sollý hóf
ung blaðamennsku, m.a. í Eiðfaxa,
og margir munu minnast hennar
fyrir framlagið á þeim vettvangi.
Við gömlu frænkurnar vorum ein-
staklega ánægðar með hann
Hemma, þótt við hefðum sjálfar
mátt velja maka fyrir Sollý hefðum
við ekki getað valið betur. Með
Hemma sér við hlið rættust allir
draumar Sollýjar, saman eignuðust
þau Línu litlu, svo keyptu þau
Brúnavellina þar sem þau hófu
blandaðan búskap á nútímavísu með
hestana í fyrsta sæti. Þau náðu á
skömmum tíma að byggja upp góða
aðstöðu og brydduðu upp á mörgum
nýjungum í hestamennsku. Fram-
tíðin virtist björt hjá duglegu ungu
fólki, allt nema krabbameinið sem
gerði ítrekaðar atlögur að Sollý og
hafði að lokum betur.
Við Svenni, Sigga Sóley og Ingvar
Hersir minnumst Sollýjar með
miklu þakklæti fyrir allt sem hún
gaf okkur.
Katrín í Reykjahlíð.
Sollý var vinkona mín. Við fórum
stundum saman í bíó og horfðum á
spólur saman. Hún kenndi mér að
sitja hest. Síðasta sumar hætti ég að
ríða barnahestinum mínum og fór að
ríða Nótt. Hún var stundum óþæg
af því hún er svo ung en Sollý
kenndi mér að láta hana tölta,
brokka og feta. Sollý var besta
frænka mín.
Bjarni Ófeigur.
Ég kynntist Sólveigu Ólafsdóttur
þegar hún kom 12 ára gömul inn í
tengdafjölskyldu mína. Sameigin-
legur hestaáhugi tengdi okkur fljótt
saman og spjölluðum við oft um
hesta og nánast allt sem þeim
tengdist. Þrátt fyrir ungan aldur gat
Sollý frætt mig um margt í fræðum
hestamennskunnar og þekkti hún til
dæmis vel til fjölmargra hestakynja,
útbreiðslu þeirra á jörðinni og var
fróð um ættarsögu íslenska hests-
ins. Þá er sjö daga hestaferð með
Sollý og fleira góðu fólki afar eft-
irminnileg. Með í för voru margir
erlendir ferðamenn og fjölmörg
ferðahross. Sollý, sem þá var rétt
innan við tvítugt, tók virkan þátt í
því að fræða gestina um íslenska
hestinn, sögu hans, landið og þjóð-
ina. Mér varð ljóst í þessari ferð að
sögu- og tungumálakunnátta hennar
var einstök og skopskyn frábært
enda áttum við erfitt með halda aft-
ur af hlátrinum í forreiðinni undir
lok ferðarinnar, þegar við rifjuðum
upp spaugileg atvik frá fyrstu dög-
unum á Hengilssvæðinu, Þingvöll-
um og á Lyngdalsheiði. Hrossin í
rekstrinum voru úr ýmsum áttum
en nokkur hross voru fædd Ingvari
bónda í Reykjahlíð. Við áttum það
einnig sameiginlegt að laðast mjög
að Ingvari og geta hlegið dátt að
óvenjulegum orðatiltækjum hans.
Ingvar reyndist mér einstaklega vel
sem tengdafaðir og ekki leið langur
tími þangað til Sollý fór að kalla
hann afa Ingvar og Sveinfríði
tengdamóður mína ömmu Fríðu. Í
Reykjahlíð áttum við Sollý saman
margar glaðar stundir inni í bæ, úti í
hesthúsi eða á þeysireið um engj-
arnar. Árin liðu og nú kom að því
Sollý stofnaði heimili með Hermanni
og eignaðist Línu litlu. Það er
ánægjulegt að rifja það upp að
Fríða Margrét, dóttir okkar Ernu,
var í vist hjá Sollý og Hermanni
þegar Lína var tveggja ára gömul.
Þau reyndust Fríðu Margréti einkar
vel og á hún margar góðar minn-
ingar frá þeim tíma og finnst nú erf-
itt að vera fjarri á þessum sorg-
artíma í fjölskyldunni. Hún sendir
sínar bestu kveðjur frá Danmörku.
Með þessum orðum hef ég rifjað
upp nokkur góð minningabrot um
Sólveigu Ólafsdóttur. Hennar verð-
ur sárt saknað en minning Sollýjar
mun lifa áfram hjá okkur sem
kynntumst henni. Við í Laugaskarði
sendum fjölskyldu Sollýjar okkar
innilegustu samúðarkveðjur og lát-
um hér fylgja ljóðið Skeiðfákur sem
minnir á ógleymanlegt samband
Sollýjar og Stjarna:
Sumar. Og söngrödd í hlíðum.
Svartáin morgunleg.
Hestinum rauða ég hleypti
út hagann, um beinan veg.
Og hesturinn hafði vængi!
hljóp, nei hann lyftist á flug
og vann þar í andrá einni
á öllum jarðfjötrum bug.
Á bógum hans brotnaði ljósið
sem úr brunni himinsins skein.
Hann tók einn sveig kringum tunglið
og tíminn í faxinu hvein!
(Hannes Pét.)
Þorsteinn Hjartarson.
Í dag kveð ég eina af mínum kær-
ustu vinkonum. Sameiginlegur
áhugi okkar á hestum leiddi okkur
saman, en vinátta okkar snerist þó
um svo margt annað. Við komumst
að því að við áttum ótrúlega margt
sameiginlegt og náðu umræður okk-
ar langt út fyrir hestamennskuna.
Við Sollý gat maður talað um allt,
frá bókmenntum og sögu yfir í fót-
bolta og formúlu. Hún var vel inni í
öllum málum og lagði sig fram um
að fylgjast með því sem var að ger-
ast í þjóðfélaginu.
Þegar vorum ungar og ólofaðar
þvældumst við víða, fórum m.a.
saman í ógleymanlegar ferðir til út-
landa og víðs vegar um Ísland. Oft
höfum við rifjað upp þessar ferðir
sem voru ansi skrautlegar enda
tókst okkur yfirleitt að lenda í ein-
hverjum hrakförum og skemmtileg-
um uppákomum. Sollý var góður
ferðafélagi og í þessum ferðum
ræddum við öll okkar hjartans mál.
Hún talaði oft um fjölskyldu sína og
hversu mikið hún elskaði hana enda
fjölskyldan með eindæmum sam-
hent. Sollý missti móður sína ung og
móðurmissirinn mótaði hana mikið.
Á margan hátt var hún rótlaus og
minnti mann stundum á litla hríslu
sem ekki nær að festa rætur. En
þegar hún fékk aðhald og stuðning,
umhyggju og ástúð, blómstraði hún
í allar áttir. Hún var fluggáfuð og
gat tekist á við alls kyns verkefni,
hvort sem það voru greinaskrif um
hrossarækt, fréttaflutningur á Rík-
isútvarpinu eða nám í Háskólanum.
Allt lá þetta fyrir henni eins og opin
bók. Fyrir henni voru aldrei nein
vandamál, hún velti sér ekki upp úr
hlutunum og miklaði þá ekki fyrir
sér. Hún bara reddaði sér. Henni
fannst t.d. ekkert mál að búa á Sel-
tjarnarnesi og vera með hesta í
Hafnarfirði. Meira að segja þegar
bíllinn gafst upp þá fór hún bara í
strætó. Henni fannst ekkert mál að
leigja túnblett á Selfossi fyrir hest-
ana þó hún ætti ekki bíl. Hún fór þá
bara á puttanum og heimsótti afa
Hjalta í leiðinni. Og ef hún kom sér í
klandur eða lenti í mótbyr þá lagði
hún aldrei árar í bát, heldur setti
hausinn undir sig og tókst á við mál-
ið. Hún vissi að hún átti góða að og
hún sagðist oft vera þakklát fyrir að
eiga svo góða fjölskyldu sem vildi
SJÁ SÍÐU 56