Morgunblaðið - 17.02.2007, Page 54

54 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sólveig Ólafs-dóttir bóndi
fæddist í Hafn-
arfirði 1. október
1971. Hún lést á
líknardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss 13. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Ólafur Hjalta-
son, f. 2. apríl 1948,
og Sigurlína Mar-
grét Ásbergsdóttir,
f. 29. júlí 1948, d. 13.
janúar 1983. Seinni
kona Ólafs og stjúpmóðir Sól-
veigar er Steinunn Ingvarsdóttir,
f. 8. júní 1952. Systkini Sólveigar
eru: 1) Hjalti Ólafsson, f. 25. sept-
ember 1972, maki hans er Ragn-
heiður Líney Pálsdóttir, f. 27. nóv-
ember 1972. Sonur Hjalta er
Ólafur, f. 1991. Synir Hjalta og
Ragnheiðar eru Páll Helgi, f. 2000,
Sólveigar er Sigurlína Margrét, f.
1. febrúar 2000.
Sólveig ólst upp í Reykjavík en
eyddi öllum sínum sumrum og frí-
um í Skagafirði og síðar Árnes-
sýslu. Hún naut þess að vera í
kringum hesta og það áhugamál
hennar og síðar atvinna mótaði líf
hennar frá unga aldri. Hún varð
stúdent frá MR 1991 og nam ensku
og sagnfræði við Háskóla Íslands.
Sólveig starfaði við tamningar
bæði erlendis og innanlands. Hún
vann við þýðingar og greinaskrif,
m.a. fyrir Eiðfaxa International,
og var um tíma aðstoðarritstjóri
Eiðfaxa. Hún var fréttamaður hjá
RÚV árið 1999. Í janúar 2003
fluttu Sólveig og Hermann að
Efri-Brúnavöllum og bjuggu sam-
an þar með hesta, nautgripi og fé.
Síðustu ár starfaði Sólveig við
reiðkennslu bæði á Selfossi og síð-
ar á Efri-Brúnavöllum. Sólveig
sinnti ýmsum félagsstörfum á veg-
um hestamannafélaga.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
og Ásberg Arnar, f.
2005. 2) María Kar-
en, f. 25. febrúar
1976, maki hennar er
Valdimar Bjarnason,
f. 19. maí 1972. Börn
þeirra eru Bjarni
Ófeigur, f. 1998,
Breki Hrafn, f. 2003,
og Snæfríður Sól, f.
2006. 3) Stjúpbróðir
Sólveigar er Atli Sig-
urðsson, f. 2. maí
1976, maki hans er
Kattie Nielsen, f. 23.
desember 1979. Son-
ur þeirra er Sebastian, f. 2004. 4)
Snæfríður Ólafsdóttir, f. 28. des-
ember 1987.
Hinn 14. ágúst 2004 giftist Sól-
veig Hermanni Þór Karlssyni, f.
15. apríl 1966. Foreldrar hans eru
Karl Stefánsson, f. 21. desember
1930, og Þóra Hermannsdóttir, f.
15. maí 1937. Dóttir Hermanns og
Ég veit ekki hvernig ég á að koma
orðum að því hvernig persóna Sollý
systir var. Hún var ótrúleg mann-
eskja og sennilega sú sem ég leit
mest upp til í lífinu. Hún var sig-
urvegari í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur og kláraði allt sem hún
ákvað að gera með stæl, eins og við
fengum að sjá þegar hún var búin að
ákveða að deyja. Þegar hún lá bana-
leguna á Brúnavöllum var henni efst
í huga hvað við værum sorgmædd
og að okkur liði nú ekki nógu vel.
Þegar ég var að fara frá henni á
sunnudaginn, og var að kveðja hana,
bað hún mig nú að keyra varlega því
að það væri nú örugglega mikil
hálka. Já, það var henni efst í huga
að okkur liði nú örugglega vel. Sollý
var líka frábær skemmtanastjóri í
fjölskyldunni og passaði upp á að við
hittumst reglulega og gerðum okkur
glaðan dag. Réttasúpan var orðinn
siður hjá henni og mættu margir til
að njóta réttanna og ekki síður fé-
lagsskaparins við hana og Hermann.
Sollý bað okkur stórfjölskylduna að
passa upp á að réttasúpan yrði hald-
in árlega áfram á Brúnavöllum.
Sollý sagði okkur að draumar henn-
ar hefðu ræst, hún ætti yndislega
dóttur, frábæran mann og hún væri
orðin bóndi á frábærum stað.
Við Sollý misstum mömmu okkar
þegar við vorum tíu og ellefu ára og
höfum upp frá því leitað mikið hvort
til annars með alls konar hluti.
Sollý trúði því að hún væri að fara
að hitta mömmu, ömmu Sól, ömmu
Karen og afa Ásberg og þess vegna
er dauði hennar ekki síður hátíð-
isdagur fyrir hana en sorgardagur.
Elsku Hemmi, Lína, pabbi og allir
ég veit að þið hafið misst mikið og
eigið eftir að þurfa að glíma við
mikla sorg, en Sollý vildi að við
héldum áfram og slökuðum hvergi á
að lifa lífinu lifandi.
Hjalti Ólafsson.
Stóra systir mín er dáin, langt
fyrir aldur fram. Systir mín sem
hefur alltaf passað upp á mig. Ef ég
á að nota eitt orð til að lýsa Sollý þá
er það styrkur. Hún hefur orðið fyr-
ir miklum áföllum í lífinu en alltaf
lent á báðum fótum og gert það
besta úr aðstæðum sínum á hverjum
tíma. Hún var yfirburðamanneskja,
greind hennar og drifkraftur var
slíkur að flestir sem kynntust henni
dáðust að henni. Hún var þó alltaf
hún sjálf fyrst og fremst og hélt sínu
striki hvað sem öðrum fannst. Örlög
hennar voru ráðin þegar hún var
fimm ára og fór í sveit að Lyngholti.
Þar varð Sollý að hestakonu og því
fékk ekkert breytt, hvorki pabbi,
amma né aðrir sem töldu að þetta
væri nú kannski einum of mikill
áhugi. Hestar urðu hennar ástríða
og starf allt hennar líf eftir það.
Lífshlaup Sollýjar er hvatning til
okkar um að láta drauma okkar ræt-
ast og vera hamingjusöm með það
sem við höfum. Síðustu dagana kom
styrkur hennar sérstaklega í ljós
þegar hún lagði okkur lífsreglurnar
og hafði áhyggjur af því hvort ég
gréti nokkuð allan daginn eða hvort
við pössuðum ekki að hvíla okkur.
Hún sagði mér á dánarbeði sínum
að mesta lán sitt í lífinu hefði verið
að kynnast Hermanni. Saman gengu
þau í gegnum gleði og sorg og eign-
uðust sinn sólargeisla hana Línu
sem er lifandi eftirmynd móður
sinnar.
Sollý var brúarstólpi í mínu lífi og
ég á eftir að syrgja hana og sakna
það sem eftir er.
Far þú í friði og guð blessi minn-
ingu þína.
María Karen.
Sólveig Ólafsdóttir á Efri-Brúna-
völlum á Skeiðum var mikil hæfi-
leikakona, bæði fluggáfuð og ein-
stakur námshestur, og átti mjög
auðvelt með bóklegt nám, en hún
var einnig mjög dugleg og líkamlega
sterk, og átti sérstaklega auðvelt
með að temja og þjálfa reiðhesta, og
hafði um tíma atvinnu við að sýna ís-
lenska gæðinga hjá þýska hestaeig-
andanum Feldman í stórborgum
Evrópu, m.a. Berlín og París og Vín-
arborg. Sólveig vann um skeið mikið
að ritstörfum, við útgáfu rita um
hestaíþróttir og tamdi hesta og bjó
um tíma í Lyngholti nærri Sauð-
árkróki, þar sem hún ólst upp að
nokkru leyti í æsku, en hún missti
móður sína þegar hún var aðeins 11
ára gömul, og var þá um nokkurt
skeið í Lyngholti hjá því vandaða
fólki Svavari og Guðrúnu, sem þar
hafa búið nú um langan tíma. Sól-
veig var sonardóttir mín, dóttir
Ólafs Hjaltasonar verslunarmanns í
Reykjavík og konu hans Sigurlínu
Ásbergsdóttur, en hún var ættuð frá
Hofi á Höfðaströnd, en hún dó eftir
13 ára hjónaband með Ólafi, frá
þremur ungum börnum. Ólafur var
svo lánsamur að hann giftist aftur
Steinunni Ingvarsdóttur hjúkrunar-
konu frá Reykjum á Skeiðum, og þá
fékk fjölskyldan að nýju gott heimili
í Reykjavík, og Sólveig lauk þá stúd-
entsprófi með miklum sóma. Síðar
fór hún í Háskóla Íslands og stund-
aði þar nám í ensku og bókmennt-
um, sem hún átti létt með að læra.
En Sólveigu dreymdi alltaf um að
búa í sveit og geta stundað hrossa-
rækt og lifa að hluta af landbúnaði.
Hún var þá svo lánsöm að kynnast
ungum manni, Hermanni Þór Karls-
syni frá Bægisá í Hörgárdal í Eyja-
firði, og þau tóku saman, keyptu
jörðina Efri-Brúnavelli á Skeiðum,
sem er góð bújörð og sæmilega
hýst. Þau eignuðust telpu fyrir sjö
árum og gengu í hjónaband fyrir
tveimur árum og hafa síðan end-
urbyggt flest hús á jörðinni en Her-
mann er ágætur smiður auk mennt-
unar í reiðmennsku. Á þessum vetri
virtist því flest það sem þau Her-
mann og Sólveig höfðu einsett sér
að keppa að komið til þeirra innan
seilingar, en þá skall ógæfan yfir
þau. Sólveig hafði greinst með
krabbamein fyrir nokkrum árum, og
þau lyf, sem hún fékk til að vinna
gegn sjúkdómnum, höfðu fram til
þessa virkað, en sá frestur sem von-
ast var eftir var nú ekki lengur fyrir
hendi. Það er erfitt að lýsa þeim
sársauka og vonbrigðum sem þessi
nýju viðhorf sköpuðu, en nú virtust
engin grið gefin lengur. Mér var
þannig innanbrjósts að oft hafði ég
dáðst að hetjudáð og æðruleysi Sól-
veigar, en aldrei sem nú þegar ég
horfði þarna á hana dauðvona og allt
frá henni tekið, að nefna þá ekkert
annað en það, sem þyrfti að gera
fyrir þau sem eftir lifðu. Hún Sól-
veig var þá í mínum augum dáðrík
kona, sem við öll gátum verið stolt
af. Við verðum að trúa að hún hafi
verið kölluð burt til að vinna enn
vandasamara verk í öðrum heimi en
hún þurfti að sinna hér. En hér er
mikil sorg sem erfitt er að finna
huggun gegn, hjá lítilli dóttur og
mikilhæfum föður og stórri fjöl-
skyldu, sem finnst missirinn við
brottför þessarar duglegu miklu
konu í blómskeiði lífsins óbætanleg-
ur. En þó er okkur öllum efst í huga
innilegt þakklæti fyrir allt hennar líf
og störf hjá okkur í 35 ár þar sem
hún hefur alla tíð verið svo mikill
gleðigjafi og æðrulaus á hverju sem
gekk.
Hjalti Gestsson afi.
Sólveig systurdóttir mín er fallin í
valinn, alltof ung eftir langa og
stranga baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Þann hinn sama og lagði móð-
ur hennar að velli á sama aldri fyrir
tæpum aldarfjórðungi. En þó Sól-
veig sé ekki lengur á meðal okkar,
verður hún öllum eftirminnileg sem
kynntust henni, því hún var um svo
margt óvenjuleg stúlka. Lundin létt,
skapið stórt, greindin fljúgandi og
getan til að tjá sig í töluðu og rituðu
máli ótvíræð. Og þó Sólveig væri að
öllu jöfnu mild í fasi og framkomu,
þá var hún föst fyrir þegar sannfær-
ing hennar var annars vegar og eng-
inn veifiskati.
Sólveig var fyrsta barn Sigurlínu
systur minnar og Ólafs Hjaltasonar
eiginmanns hennar og mikill aufúsu-
gestur í þennan heim. Frá upphafi
var hún umvafin mikilli elsku for-
eldra sinna og mikils frændgarðs
sem á rætur að rekja norður í
Skagafjörð og um Suðurland. Sam-
bandið við frændur og frænkur
ræktaði Sólveig alla tíð af einstakri
elskusemi. Okkar fyrstu kynni lof-
uðu að vísu ekki góðu um framhald á
frændskap og vináttu. Hún var ekki
orðin eins árs gömul þegar lítill
bróðir kom í heiminn og hvernig
sem það atvikaðist þá þurfti hún í
skyndingu að komast undir lækn-
ishendur, því móðir hennar óttaðist
að hún hefði drukkið sápulög. Lína
gat ekki farið frá hvítvoðungnum og
mér var því falið verkefnið, þó ég
hefði varla séð barnið áður og þekkti
ekkert inn á krakka. Lækningin var
fólgin í því að láta barnið kasta upp
og það var greinilega ekki talið verk
lækna eða hjúkrunarfólks. Ég varð
því að sjá um málið sjálfur. Hún
barðist á móti, argaði og gargaði og
sló frá sér í allar áttir. Það var þá
sem mér lærðist að þessi stúlka léti
engan vaða yfir sig á skítugum
skónum. Við jöfnuðum okkur bæði á
þessum atburði um síðir.
Að missa móður sína aðeins ellefu
ára gömul var Sólveigu að sjálf-
sögðu erfið lífsreynsla en margir
urðu þó til að létta henni þann mikla
missi og gera lífið bærilegra. Systk-
inin voru mjög náin og studdu hvert
annað í blíðu og stríðu og Óli og
Nunna og ömmur og afar í Reykja-
vík, á Selfossi og síðar á Reykjum
mynduðu þétt öryggisnet sem gott
var að reiða sig á. Á menntaskóla-
árunum dvaldi hún langdvölum hjá
foreldrum mínum og höfðu þau
mikla ást á henni og hún á þeim. Þar
lærði hún að eigin sögn að lesa
Morgunblaðið á morgnana með afa
Ásberg og ræða heimsmálin og
dapra framtíð Sambandsins áður en
hún fór í skólann, meðan amma
hennar og nafna leysti danskar
krossgátur.
Á stuttri lífsleið kom Sólveig víða
við. Hún var bókaormur, lærði sagn-
fræði, vann um skeið sem blaðamað-
ur og flutti pistla í útvarp. Hún var
mjög pólitísk og erfði frá báðum for-
eldrum og móðurforeldrum óbilandi
trú á stefnu og störf Sjálfstæðis-
flokksins og mikinn fyrirvara á öll-
um kenningum miðstýringarmanna.
En hvert sem hún fór og hvað sem
hún gerði, þá voru hestar alltaf mið-
depill lífs hennar. Hvort sem hún
var norður í Skagafirði í sveitinni
hjá Guðrúnu og Svavari í Lyngholti,
þar sem hún dvaldi mörg sumur
sem barn og unglingur við frábært
atlæti, eða austur á Hæli eða Reykj-
um hjá frændfólki og vinum, þá var
hugurinn alltaf bundinn við hrossin.
Í sveitinni sló hjartað, innan um
skepnurnar vildi hún vera, hún vildi
verða bóndi. Það var því mikil gæfa
að hún skyldi finna lífsförunaut, sem
var sama merki brenndur, auk þess
að vera að öðru leyti gæddur mikl-
um mannkostum. Saman unnu þau
hörðum höndum og af miklum
myndarskap að byggja upp bú sitt á
Efri Brúnavöllum á Skeiðum með
það í huga að reka þar alhliða
hrossabú með reiðhöll, kennslu og
ræktun. Þar var gott að koma.
Við minnumst Sólveigar með
þakklæti og söknuði, en sárastur er
söknuður hennar nánustu, Her-
manns, Línu litlu, Óla, Nunnu og
systkinanna. Við María og strák-
arnir okkar sendum þeim öllum
innilegustu samúðarkveðjur og von-
um að tíminn lækni þeirra djúpu
sár.
Jón Ásbergsson.
Við erum harmi slegin. Bjarti
hláturinn hennar Sollu er þagnaður.
Hláturinn sem svo oft tók yfirhönd-
ina þegar hún sagði frá og var svo
bráðsmitandi.
Meðfædd glaðværð hennar mátti
þó reyna margt. Hún háði tvisvar
baráttu við krabbamein. Fyrst með
mömmu sinni og missi hennar. Síð-
an aftur þegar hún sjálf var nýorðin
móðir. Hún var sigruð og þó er það
svo fjarri öllum sanni að hún hafi
tapað.
Þegar ég lít yfir ævi hennar,
finnst mér hún hafa verið gæfukona
sem náði að lifa flesta drauma sína.
Henni var innilega fagnað þegar
hún kom í heiminn af glöðum og vin-
mörgum foreldrum, öfum og ömm-
um og stórum frændgarði. Og eftir
að hafa misst móður sína eignaðist
hún aðra, hana Nunnu, sem varð
þeim systkinum óendanlega um-
hyggjusöm og nærgætin.
Snemma sást að Solla og dýr áttu
samleið. Þegar hún var 13 ára og fór
í sveit að Lyngholti í Skagafirði,
barst bréf frá henni til afa og ömmu
á Selfossi. Þar mátti lesa fyrirboða
þess sem koma skyldi.
Bréfið hófst á þessum línum. „Ég
veit ekki hvernig ég fór að því að
lifa, áður en ég kynntist honum …“
Þarna var ekki átt við prinsinn á
hvíta hestinum, eins og búast mátti
við af táningskaupakonu, heldur
hestinn Stjarna, skagfirskan gæðing
sem fylgdi henni síðan.
Hestar urðu upp frá því grunn-
tónninn í tilveru hennar. Eins og
hún sagði gat hún örugglega ekki
lifað án samneytis við þá. Hún var
knapi, tamningamaður, dómari, rak
reiðskóla, ræktaði og seldi hesta,
var blaðamaður og ritstjóri hesta-
blaða, flutti fjölda útvarpsþátta um
hesta og kom að bókaútgáfu um þá.
En það var pláss fyrir fleira í
hennar lífi. Hún lauk prófum í ensku
og sagnfræði við Háskóla Íslands
um leið og hún stofnaði fjölskyldu
með Hermanni og þau eignuðust
Línu litlu og jörðina Efri-Brúna-
velli. Þetta hafa verið hamingjuár
með mikilli uppbyggingu sem öll
fjölskyldan tók þátt í.
Vitneskjan um að tíminn væri
skammtaður gerði hann dýrmætari
og gleðistundirnar dýpri. Tíminn er
runninn út, Solla er farin.
Vegir skiptast. - Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför ein með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Ben.)
Fagur er fjallahringurinn frá
Brúnavöllum. Næst er Vörðufellið
fagurgrænt, í austri Hekla, í vestri
Bláfell og Jarlhettur í Langjökli. Á
sléttum völlunum verður Solla lögð
til hinstu hvílu. Í grenndinni er
Stjarni í haga og Hermann og Lína
litla vaka yfir búinu.
Minningin um mikilhæfa og góða
konu lifir með okkur. Megi hún
styrkja þau, foreldra, systkini og
aðra ástvini.
Unnur Hjaltadóttir.
Það er erfitt að festa hugann við
að skrifa minningargrein þegar
maður er gagntekinn af reiði og bit-
urð út í lífið fyrir að hrifsa á burt
bestu manneskju í heimi. Sollý var
svo góð að ef hún hefði séð kónguló
skríðandi á gólfinu hjá sér hefði hún
látið hana labba upp á blað og síðan
sleppt henni út um gluggann. Við
hjónin töluðum stundum um það að
ef við hefðum þurft að lifa öðru lífi
hefðum við viljað vera dýr hjá Sollý,
betri vist hefði ekki verið hægt að
hugsa sér. Ekki fyrir löngu talaði
Sollý um það við okkur að henni
þætti svo fyndið þegar fólk væri að
tala við sig um vandamál. Vesen,
vandamál og frasar eins og „ég hef
ekki tíma“ eru hlægilegir þegar við
horfum á lífshlaup Sollýjar og ég
skammast mín fyrir að hafa nokk-
urn tíma tekið mér þessi orð í munn.
Sollý fékk ekki tíma til að leysa
nema einn þriðja af þeim verkefnum
sem hún hefði annars leyst. Sollý
var alltaf að vinna í einhverjum
verkefnum og frá því að hún fór að
tala um hlutina leið ekki langur tími
þangað til verkið var komið í fram-
kvæmd eða búið. Ég kynntist Sollý
fyrst þegar við riðum saman undir
Klett haustið ’89. Þá var hún með
Stjarna sinn gamla vin og Kolskegg,
öflugan hest sem hún lánaði mér svo
síðar í göngur. Þarna sá ég að þau
þrjú voru órjúfanlegt teymi og þeg-
ar kallarnir stoppuðu til að staupa
sig og taka í nefið fór hún að gæla
við hestana, skoða hófana og laum-
aði svo að þeim nammi. Við töluðum
oft um þessa fyrstu fjallferð okkar
beggja því ég var með hest sem
teymdist frekar illa og á köflum fór
meiri tími í að ná klárnum aftur en
að smala fénu. Þremur árum seinna
kynntist ég systur hennar, Maríu
Karen, en þá bjó Sollý í Skagafirði
en fluttist þó fljótlega suður. Árið
1999 fluttu svo Sollý og Hemmi á
Selfoss og þá fór ég oft í hádeginu
með snúða og við spjölluðum um
heima og geima.
Sollý var alfræðiorðabók og það
var ekki margt sem hún ekki vissi,
hún til dæmis las ekki Moggann eins
og venjulegt fólk, hún las hvern ein-
asta staf. Þegar ég var í Háskól-
anum að lesa undir próf í Hagstefnu
Evrópusambandsins fannst mér ég
ekki nógu klár í þessu og þá hringdi
ég í Sollý kvöldið áður og eftir
tveggja tíma símtal vissi ég allt um
Evrópusambandið og ég glansaði í
gegnum prófið.
Þriðji janúar 2004 var erilsamur
dagur, verið var að jarða afa Ingvar,
Breki Hrafn okkar átti árs afmæli
og síðast en ekki síst voru Hemmi
og Sollý að flytja upp að Brúnavöll-
um. Ég man þegar við sátum um
kvöldið á kössum í kjallaranum ör-
þreytt en Sollý var svo glöð vegna
þess að hennar gamli draumur að
flytja upp í sveit var orðinn að veru-
leika. Það þurfti heldur betur að
Sólveig Ólafsdóttir