Morgunblaðið - 03.06.2007, Síða 32

lífshlaup
32 SUNNUDAGUR 3. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
in ekkja þá og átti tvö börn, Michael
og Belindu, sem voru aðeins eldri en
ég. Við hittum þessa ættingja mína í
mýflugumynd og mér var vel tekið.
Til Íslands fórum við svo siglandi á
íslenskum togara og í fylgd með
okkur var Michael frændi minn, þá
17 ára.
Ég talað mjög bjagaða íslensku
en mamma hafði of gaman af
hrognamáli mínu til að hún fengi af
sér að leiðrétta mig alveg strax. Ég
man að ég benti á lögregluþjón og
sagði: „Þarna er óregla“. Það var
von að fólk skemmti sér svolítið á
minn kostnað hvað íslenskuna
snerti.
Michael hafði gaman af Íslands-
dvölinni en fór fljótlega heim.
Mamma fór til Ítalíu en ég varð eftir
hjá vinafólki hennar í ár. Þá lærði
ég að tala sæmilega íslensku en læs
á málið varð ég ekki fyrr en síðar.
Ég fór eftir ársdvölina hér til
Englands, til Veru föðursystur og
hitti mömmu þar.
Hjá Veru dvöldum við um tíma en
fórum svo til London, þar sem við
fengum inni hjá Erlu Benediktsson,
dóttur Einars skáld og Valgerðar,
sem ég hafði áður verið hjá tíma og
tíma því hún bjó í Genúa. Hún var
einmitt með okkur í hinni fyrr-
nefndu lestarferð frá Spáni.
Meðan við dvöldum í London hitti
ég oft guðföður minn sem ég hafði
kynnst í Bandaríkjunum á stríðs-
árunum. Hann hét Francis Hop-
wood og var lávarður og forstjóri
Shell. Hann bauð mér oft heim á
sveitasetur sitt, í íbúð þeirra hjóna í
London, hans og Audrey, og á alls-
konar athyglisverða staði. Hann
stóð sig sannarlega í stykkinu sem
guðfaðir, reyndist mér hinn besti
vinur, skrifaði mér oft og gerði
margt fyrir mig, bæði þá og síðar.“
Úr sveit í heimsborg
„Heim til Ísland fórum við mæðg-
ur þegar ég var 14 ára. Þá langaði
mig til að komast í íslenska sveit.
Ég hef alltaf verið náttúruunnandi.
Ég fór með mömmu í Stardal í
Mosfellssveit og þar var ég svo í
vinnu í þrjú sumur, bæði innan- og
utanhúss. Mér líkaði mjög vel í
Stardal, þar var mér tekið sem einni
úr fjölskyldunni og þar kynntist ég
íslenska hestinum, sem er mjög frá-
brugðinn útlendum hestum sem ég
hafði þekkt bæði á Ítalíu og á Eng-
landi.
Þegar ég var 17 ára kynntist ég
Rut, systur Ragnars Þórðarsonar
verslunarmanns sem rak m.a. Gull-
foss og síðar Markaðinn. Rut hafði
séð eftir mig teikningar hjá kunn-
ingjakonu sinni og hún kom að máli
við mig og hvatti mig til að fara til
náms. Þá fór ég til Englands í hönn-
unarskóla í London. Þar lærði ég
undirstöðuatriði fatahönnunar. Við
systkinadæturnar, ég og Belinda,
leigðum saman íbúð og það var mik-
ið ævintýri. Hún var 18 ára, en þá
var siður í Bretlandi að kynna ungar
stúlkur af hærri stigum fyrir drottn-
ingunni. Elísabet drottning lagði
nokkrum árum síðar niður þennan
sið en mér skilst að aðrir aðilar hafi
nú tekið hann upp. Þessum sið
fylgdu margvísleg boð svo ungu
stúlkurnar fengju tækifæri til að
kynnast ungum mönnum af sínu
tagi. Frænka mín og frændi drógu
mig með í mörg svona boð og þar sá
ég hve yfirborðslegt og innantómt
þetta enska selskapslíf er í raun,
þótt vissulega ætti ég margar
skemmtilegar stundir þarna og góð-
ar minningar. Í þessari Lund-
únadvöl kynntist ég fyrir alvöru föð-
urömmu minni, hún hét Violet og
reyndist mér vel. Hún reyndi að
koma á fundi okkar pabba en við
fórumst allaf á mis, þegar ég var í
Englandi var hann í Bandaríkjunum
og öfugt. Afi var löngu dáinn þegar
þetta var. Ég fann til skyldleikans
við föðurfólk mitt og langaði mikið
til að kynnast föður mínum sem ég
hafði þá ekki hitt frá því ég var á
þriðja ári.“
Fatahönnun og sjómennska
„Að loknu námi fór ég til Íslands
og fékk vinnu í Gullfossi og síðar í
Markaðinum hjá Ragnari við fata-
hönnun og gluggaútstillingar. Um
tíma vann ég einnig hjá Báru Sig-
urjónsdóttur.
En örlögin láta ekki að sér hæða.
Ég hafði kynnst ungum manni, Guð-
mundi Júlíussyni, sem þá var að
hverfa til náms í Noregi á sjó-
mannaskóla. Við gleymdum ekki
hvort öðru. Hann kom heim að
stýrimannaprófi loknu og mitt í önn-
um mínum við útstillingarnar kom
hann og stakk upp á að ég færi með
honum til sjós. Hann hafði útvegað
mér starf á norsku kolaflutn-
ingaskipi, hann sá að þetta yrði að
vera svona ef við ættum að geta ver-
ið saman, þar sem hann var sjómað-
ur.
Í stuttu máli: Ég gerðist messast-
úlka á kolaskipinu og sigldi með
honum um heimsins höf. Af kola-
skipinu fórum við svo á norskt
ávaxtaflutningaskip sem sigldi á
milli Bandaríkjanna og Suður-
Ameríku. Þetta var athyglisverð
reynsla. Ekki gat þetta þó gengið
svona fyrir sig endalaust. Við fórum
heim árið 1959 til að gifta okkur.
Guðmundur vildi setjast að í útlönd-
um en það vildi ég ekki.
Ég skrifaði pabba og sagði honum
að ég væri að fara að gifta mig en
hann hafði þá dreymt nóttina áður
en hann fékk bréfið að ég væri að
fara að gifta mig. Við vorum komin í
bréfasamband þá. Það gerðist þann-
ig að þegar ég var tvítug hafði Thor
Thors, hann var náfrændi stjúpa
míns, komið til mín með bréf frá föð-
ur mínum sem hann hafði hitt af til-
viljun í Washington. Faðir minn
vildi að ég flyttist til Bandaríkjanna
en ég vildi alls ekki yfirgefa Ísland
sem mér þótti þá orðið mjög vænt
um. Eftir þetta skrifuðumst við á.
Faðir minn kom ekki í giftinguna
mína. Hann ætlaði að gera það og
var kominn áleiðis til Glasgow en
flugvélinni hingað seinkaði svo mjög
að hann hætti við, vildi ekki eyði-
leggja brúðkaupsferðina sem hann
hélt að við værum að fara í. Hann
stóð í þeirri meiningu að þetta væri
stórt brúðkaup og mikil brúðkaups-
ferð á eftir. Við Guðmundur frest-
uðum því að fara heim til séra Ás-
mundar Guðmundssonar biskups,
sem var, og fórum þess í stað út á
flugvöll til að sækja föður minn. En
þegar ljóst var að hann var ekki
með vélinni snerum við til baka og
giftum okkur svo daginn eftir.
Hittir föður sinn
Ég fór í framhaldi af þessu að
vinna aftur hjá Báru Sigurjóns-
dóttur en Guðmundur fór að starfa
á trésmíðaverkstæði. Það kom sér
vel því höfðum keypt okkur fok-
helda íbúð í Ljósheimunum og nú
fékk hann aðgang að vélum til að
smíða. Við innréttuðum íbúðina að
miklu leyti sjálf, þá var ég ófrísk af
elsta syninum, Friðriki Ármanni.
Með drenginn fór ég til Englands
1962 og hitti þá loks föður minn. Það
var stórkostlegt að hitta hann þótt
það skyggði aðeins á að hann var þá
veikur. Við vorum bæði mjög hrærð
en heimsóknin var ekki löng.“
Hittir þú hann einhvern tíma aft-
ur?
„Já, þá atvikaðist það þannig að
föðursystir mín og stjúpmóðir mín
tilkynntu mér að hann væri með
krabbamein og ég yrði að koma til
Englands. Sjálfur vildi hann ekki að
ég kæmi fyrr en hann væri orðinn
frískur. Hann var með svo mörg
plön fyrir okkar framtíð. Til þess að
hann samþykkti að ég kæmi varð ég
að segja honum að nú væri eina
tækifæri mitt á næstunni til að fá
gæslu fyrir synina, sem voru orðnir
tveir.
Ég fór svo til London og hitti föð-
ur minn. Þá var mjög af honum
dregið svo hann komst varla fram
úr rúminu. En við áttum samt sam-
an stundir sem ég aldrei gleymi.
Þetta seinna skipti var síðasta
skiptið sem ég hitti hann og ég
komst ekki til að vera við minning-
arathöfnina þegar hann lést 1964.
Það er raunar sérkennilegt að for-
eldrar mínir létust bæði 65 ára göm-
ul og mamma hafði sagt fyrir að hún
myndi ekki verða eldri en þetta.
Hún dó á 65 ára afmælisdaginn
sinn.“
Við hvað starfaði pabbi þinn?
„Hann var fyrst hjá breska sjó-
hernum og síðar lengi í þjónustu
bandaríska ríkisins og varð banda-
Foreldrar Katrín Stella ársgömul með foreldrum sínum.
Skírn Katrínar F.h. Þorsteinn Egilson, Stella Briem (móðir), Snæfríð Egilson, Vera Cotton Young, Francis Hopwo-
od lávarður (guðfaðir), Athur Cotton (faðir), Laura L. Key og Aylmer Drummund (guðmæður)
Eiginmaður Guðmundur Júlíusson. Ung Katrín Stella Briem um tvítugt
Ættarsetur Madingley Hall, þar sem ein grein Cottonfjölskyldunnar bjóSkjaldarmerki Griffon er í skjaldarmerki Cottonættarinnar