Morgunblaðið - 03.06.2007, Blaðsíða 69

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 3. JÚNÍ 2007 69
MINNINGAR
Sendum okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er
sýndu okkur samúð og einlæga vináttu við andlát
og útför okkar ástkæru dóttur, systur, mágkonu,
frænku og vinkonu,
INGIBJARGAR L.S. JÓNSDÓTTUR,
Grundarlandi 17.
Stuðningur ykkar og hlýhugur hefur verið okkur ómetanlegur.
Margrét Sigurpálsdóttir,
Jón Veigar, Ragnhildur Erna,
Jóhanna María, Sigursteinn Smári,
Linda Líf, Guðmundur Þorleifur,
íbúar og starfsmenn Grundarlandi 17.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug og
kveðjur við andlát og útför,
HARÐAR SÆVALDSSONAR
tannlæknis,
Sefgörðum 10,
Seltjarnarnesi.
Ragnheiður Marteinsdóttir,
Helga Harðardóttir, Sturla Jónsson,
Hildur Harðardóttir, Óskar Einarsson,
Friðrika Þóra Harðardóttir, Friðbjörn Sigurðsson,
Hjördís Edda Harðardóttir, Arnór Halldórsson,
Ragnheiður Harðar Harðardóttir, Lýður Þorgeirsson,
Sævaldur Hörður Harðarson, Dagný Lind Jakobsdóttir,
Hörður Harðarson,
Sigríður Marta Harðardóttir
og barnabörn.
✝
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför
móður okkar,
JÓHÖNNU ÓLAFSDÓTTUR,
Kaplaskjólsvegi 35,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfsfólks á deild
V4 á Grund fyrir elskulega umönnun.
Sigríður Hjördís Indriðadóttir,
Bogi Indriðason,
Ólafur Indriðason,
Magnús Indriðason.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalangömmu,
SIGURBJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Bollagörðum 67,
áður Ytri-Grund, Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir til allra þeirra sem komu að
umönnun hennar síðustu mánuðina.
Steinunn Felixdóttir, Benedikt Sigurðsson,
Jóhanna Felixdóttir,
Anna Felixdóttir, Jón Geir Guðnason,
Sigmundur Felixson, Sigrún Steinbergsdóttir,
Einar Felixson, Guðbjörg Helgadóttir,
Felix Felixson, Rebekka Hannibalsdóttir,
Örn Felixson, Helga Pálmadóttir,
Kjartan Felixson, Þóra Björg Álfþórsdóttir,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubarn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
VALDIMARS LÁRUSSONAR
fv. aðstoðarvarðstjóra,
Kópavogsbraut 1b.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Heil-
brigðisstofnunarinnar á Hvammstanga fyrir
frábæra umönnun og hlýlegt viðmót í hans garð
meðan hann dvaldi hjá þeim.
Kristrún Jónsdóttir,
Sigrún Valdimarsdóttir, Víglundur Gunnþórsson,
Hrafnhildur Ýr Víglundsdóttir, Haraldur B. Þorkelsson,
Vilmar Þór Víglundsson, Anna Nordberg,
Kristinn Rúnar Víglundsson.
✝ Ásgeir Magn-ússon fæddist í
Reykjavík 22. sept-
ember 1933. Hann
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 11.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Magnús Janus Guð-
mundsson frá Pat-
reksfirði, f. 26.12.
1901, d. 30.5. 1976,
og Herborg Hjálm-
arsdóttir frá Eyja-
firði, f. 16.9. 1914, d. 20.2. 1994.
Systkini Ásgeirs eru Guðrún
Sveinfríður Magnúsdóttir, f. 12.1.
1936, Sigrún Helga Magnúsdóttir,
f. 25.10. 1937, og Hjördís Erna
Hinriksdóttir, sem er dóttir Her-
borgar, f. 5.11. 1944.
Ásgeir kvæntist 24. september
1955 Rakel Ólafsdóttur, f. 29. maí
1936. Foreldrar hennar voru Ólaf-
ur Jónsson fyrrv. bóndi í Álfsnesi,
f. 3.7. 1908, d. 7.7.
2001, og Bertha
Björnsdóttir frá Svarf-
aðardal, f. 23.4. 1911,
d. 1.3. 1996. Börn Ás-
geirs og Rakelar eru
Bertha A. Palm, gift
Hakon Palm, Magnús
Ásgeirsson, kvæntur
Ann Ásgeirsson, Ólaf-
ur H. Ásgeirsson, sam-
býliskona Ásta Rós
Magnúsdóttir, og Ás-
geir Ásgeirsson,
kvæntur Lindu Ás-
geirsson. Barnabörn þeirra eru orð-
in þrettán og barnabarnabörn eru
þrjú. Ásgeir starfaði til fjölda ára
sem vörubílstjóri hjá Shell, BM Vallá
og Þrótti. Hann flutti með fjölskyldu
sína til Svíþjóðar 1970 og starfaði
þar hjá Skipasmíðastöð Kockums.
Ásgeir flutti til Íslands árið 2004. Út-
för Ásgeirs var gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 25. maí, í kyrrþey
að ósk hins látna.
Elsku pabbi.
Sorgin er mikil við fráfall þitt, og
Guð einn veit hve mikið hefur verið á
þig lagt.
Við getum umborið kveðjustund
eftir erfiða sjúkralegu.
Þegar við sátum hjá þér dagana áð-
ur en þú fórst, augun svo blá og tær,
þá hvíslaðir þú – passið mömmu ykk-
ar, og við lofuðum þér því.
Á einhvern undraverðan hátt tókst
þér að þola þjáningar síðustu vikurn-
ar með reisn.
Kraftur þinn sem orð geta ekki lýst
var alltaf til staðar, fjársjóður okkar
allra, besti pabbi í heimi.
Dauðinn tekur líkamann frá okkur,
minningarnar geymum við þar sem
dauðinn fær aldrei aðgang.
Þar sjáum við þig ekki bara eins og
þú varst heldur eins og þú ert, enn
meira lifandi en nokkru sinni fyrr,
eins og þú munt alltaf verða í hjarta
okkar á hverjum degi.
Bertha, Magnús, Ólafur og Ásgeir.
Alltaf var hann kallaður Geiri mág-
ur, það var sama hvernig fólk tengdist
honum, hann er svili minn þótt hann
hafi verið Geiri mágur.
Við kynntumst fyrir u.þ.b. 40 árum,
en þá fluttist hann með fjölskyldu
sinni til Svíþjóðar. Við höfðum sam-
band meira og minna á meðan dvöl
þeirra úti stóð. Hann veiktist stuttu
síðar og varð að hætta að vinna þar
sem vinnan krafðist svo mikillar ná-
kvæmni við tölvurafsuðu í skipa-
smíðastöðinni í Kokkum í Malmö. En
hann kom þó oft heim til Íslands yfir
sumartímann og við fórum að selja
túnþökur, sem Geiri sá um að skera,
og höfðum við syni okkar með til að
hlaða á brettin og setja á flutningabíl-
ana. Þetta varði í nokkur sumur, og
svo gerðum við eitt og annað sem
verður ekki upptalið hér.
Ekki get ég látið ósagt frá því þegar
hann tók að sér að leggja túnþökur á
veitustokka fyrir hitaveitu Suðurlands,
allt frá Hellu að Hvolsvelli. Þetta gerði
hann einn þótt hann hafi verið kominn
með alvarlegan hrörnunarsjúkdóm
sem háði honum mikið alla tíð.
Geiri var mjög fróður maður, hann
las bæði fræðibækur og skáldsögur. Í
landafræði var hann eins og prófessor
án þess að hafa þurft að verja ritgerð
til að sanna sig á því sviði.
Ég kynntist manni sem hefur alla
tíð verið einn af mínum bestu vinum,
hann hjálpaði mér á ómetanlegan hátt
þegar ég stofnaði fyrirtækið okkar
Ólu og Önnu Báru dóttur okkar.
Til að lýsa Geira best var alltaf
öruggt að þegar eitthvað átti að gera
eða fara eitthvað var hann alltaf á
réttum stað og tíma.
Við vorum samtíðarmenn og höfð-
um báðir kynnst sveitalífinu eins og
það var sem nú eru horfnir tímar. En
við höfðum endalaust gaman af að
rifja upp og tala um gamla tímann án
þess að fá nokkurn tíma leið á því.
Allir sem kynntust Geira elskuðu
hann og dáðu. Þegar hann var heima
hjá okkur Ólu tók hann stundum á
móti Katrínu dótturdóttur okkar þeg-
ar hún kom heim úr skólanum, var
hún alsæl að vita af honum heima.
Hún fann svo mikið öryggi að vita af
honum í nálægð sinni.
Kæri vinur, ég vil þakka þér fyrir
sambúðina í þessu lífi og allt sem
kom okkur við.
Tveimur sólarhringum eftir að þú
kvaddir þennan heim var Katrín hjá
okkur Ólu og spurði: „Afi, er Geiri
mágur dáinn?“ „Já, elskan,“ þetta
var rétt fyrir 10-fréttir að kvöldi. „Og
sjáum við hann þá aldrei aftur?“ Ég
svaraði um hæl, „jú“. „Er hann þá
kominn til Guðs?“ „Já, nú líður hon-
um vel með hinum englunum. Við
hittum hann örugglega aftur,“ sagði
ég. „Nú skulum við hlusta á kvöld-
bænina í útvarpinu,“ eftir skamma
stund var hún sofnuð.
Óla gleymir ekki hvað Geiri var
henni góður frá barnæsku til enda-
loka og þakkar fyrir það.
Ég lýk þessum fátæklegu orðum
um minn dáða vin.
Ég og fjölskylda mín vottum Rak-
el og fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Ólafur Benediktsson.
Mér fannst hann merkilegur mað-
ur, mágur hennar mömmu sem stóð
á heimili okkar og kynnti son sinn,
Ólaf Hrafn, fyrir mér. Rakel móður-
systir mín og maður hennar, Ásgeir
Magnússon, höfðu flutt til Svíþjóðar
tveimur árum áður en ég fæddist og í
minningunni er þetta í fyrsta sinn
sem ég sá þá. Óli frændi minn var
klæddur í hvít jakkaföt, og mér, átta
ára guttanum, fannst þetta framandi
og hugsaði með mér að fólk í útlönd-
um hlyti að vera gáfaðra en á Íslandi.
Fjórum árum síðar kom Ásgeir
heim til Íslands og bjó þá á heimili
okkar um nokkurt skeið. Þá urðum
við herbergisfélagar í Dynskógunum
og engu skipti þótt á okkur væri
fjörutíu ára aldursmunur. Hann
vakti mig í skólann á hverjum
morgni á sinn nærgætna hátt og
sagði mér sögur frá útlöndum á
kvöldin. Við urðum miklir vinir frá
fyrstu stundu en kynntumst mjög
náið þegar Geiri vann á Farfugla-
heimilinu í Laugardal. Þangað var
stutt að fara frá heimili mínu og ég
því tíður gestur. Þar var Geiri í ess-
inu sínu að bjóða útlendinga vel-
komna til Íslands, fræða þá um land-
ið og aðstoða eftir þörfum. Í því
starfi naut Geiri sín vel, enda lífs-
reyndur og veraldarvanur maður.
Síðar átti ég eftir að heimsækja
Rakel og Geira til Svíþjóðar nokkr-
um sinnum; síðast þegar Ásgeir son-
ur þeirra gifti sig, en auk Ásgeirs
eiga Rakel og Geiri börnin Berthu,
Ólaf Hrafn og Magnús.
Geiri var reffilegur og hugsandi mað-
ur og hláturinn sem sífellt lifði í augum
hans sýndi hversu húmorískur hann
var. Ég held að Geiri hafi ekki verið
allra. En hann var sannur vinur vina
sinna og stóð með þeim í blíðu og stríðu.
Ég kveð traustan vin með miklum
söknuði og bið guð að styrkja Rakel
frænku, börn þeirra Ásgeirs og
barnabörn.
Geir Ólafsson.
Kæri vinur minn.
Þegar kallið kemur trúi ég því að
það sé eitthvað sem bíður manns hin-
um megin, eitthvað mjög gott og fal-
legt. Ég hef þekkt Ásgeir (Geira mág)
alla mína ævi og sl. 3 ár hef ég um-
gengist hann mikið.
Þegar Geiri kom á morgnana var
Nala, hundurinn minn, farin að dilla
rófunni, æst í að fá að heilsa honum.
Hún er nú ekki mikið fyrir karlmenn
en það sýnir það bara hvað Geiri var
yndislegur maður og góðhjartaður,
því allir elskuðu hann og dáðu.
Takk fyrir góðar samverustundir.
Minningin um þig lifir.
Nafnið fagra frelsarans
fylgi þér og hlífi,
ætíð vaki augu hans
yfir þínu lífi.
(Höf.ók.)
Þínar vinkonur
Birna, Katrín Vera og Júlía Mist.
Þegar við förum að vitkast og horf-
um fram á veginn vitum við lítið um
hvað framtíðin ber í skauti sér. En
eitt vitum við öll, að „eitt sinn skal
hver deyja“. Alltaf er sárt að missa
vin sinn. Hugurinn reikar til baka og
mér er það ákaflega minnisstætt,
þegar ég hitti Geira í fyrsta sinn, árið
1953. Hann leigði þá herbergi á horni
Hverfisgötu og Vitastígs. Árinu áður
hafði ég kynnst Rakel, 17 ára gamalli
unnustu hans.
Sumir segja að endingarbesta vin-
áttan sé sú sem byrjar á barnsaldri,
en Geiri var tvítugur og ég 23 ára þeg-
ar við kynntumst og hélst sú vinátta
til dauðadags.
Strax við fyrstu kynni fannst mér
hann traustvekjandi.
Hann var myndarlegur maður,
heiðarlegur, ekki margorður, en hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Oft var hann gamansamur og
glettinn.
Árið 1955 kvæntist hann unnustu
sinni, Rakel, og á næstu árum eign-
uðust þau 3 börn. Fjölskyldur okkar
höfðu mikinn samgang. Þau unnu mik-
ið til að eignast þak yfir höfuðið eins og
ungt fólk gerir enn þann dag í dag.
Árið 1968 var mikið atvinnuleysi
hér á landi og litla vinnu að fá og því
fylgdu ýmsir erfiðleikar. Geira datt
þá í hug að sækja hraunhellur og selja
og var ég töluvert með honum í þess-
ari erfiðisvinnu. Og þótt vinnan væri
erfið áttum við margar skemmtilegar
stundir saman.
Nokkru síðar ákváðu þau að flytja
til Malmö í Svíþjóð, eins og margir Ís-
lendingar gerðu á þeim tíma. Þótti
mér og fjölskyldu minni afar leitt að
sjá á bak þessum vinum okkar. Þá
voru samgöngur milli landa ekki eins
miklar og þær eru í dag. Ekki mörg-
um árum seinna fór að bera á þeim al-
varlega sjúkdómi, sem hann átti við
að stríða til æviloka. Hann tók á sín-
um veikindum eins og hetja. Alltaf
fannst mér að hann, og reyndar þau
bæði, hefðu aldrei sætt sig fyllilega
við að hafa ílengst í öðru landi.
Hann var mikill Íslendingur, en
það var annað en auðvelt fyrir hjónin
að flytja aftur heim með börnin, sem
nú voru orðin fjögur og öll á skóla-
aldri. Mörg síðustu árin hefur Geiri
oft dvalið hér á landi í lengri eða
skemmri tíma, en fluttist hingað al-
kominn árið 2004 og þá orðinn mjög
veikur. Ég er þakklátur fyrir allar
þær stundir, sem við áttum saman.
Blessuð sé minning hans. Ég og fjöl-
skylda mín sendum Rakel, börnum og
barnabörnum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðju.
Sé ég fjöld af förnum dögum,
finn mér skylt að þakka að nýju
góðhug þinn og alúð alla,
endalausa tryggð og hlýju.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Theódór Ingólfsson.
Ásgeir Magnússon