Skinfaxi - 01.11.1938, Qupperneq 27

SKINFAXI
107
tjugun undir háu og hvelfdu enni; yfirbragðið allt tigið
•og spaklegt. Að ytri ásýndum var liann þvi sannur son-
ur ættjarðar vorrar, liins svipmikla lands andstæðnanna
í riki náttúrunnar. í tilbót liafði liann „gengið i skóla
breiðfirzkrar menningar á 19. öld, þar sem fullt var af
stórskornu og einkennilegu fólki, sem var eins og lif-
andi dæmi fornrar glæsimennsku“ (S. Nordal). Iiann
bar því ósvikið mót heimalands síns og átthaga. Öllum,
er sáu hann og ekki voru því sjóndaprari andlega, var
það auðsætt, að liann var ekki neitt liversdagsmenni.
Hann var eigi aðeins andlega skyldur íslenzkum forn-
skáldum og þjóðskörungum; hann minnti mann engu
miður á þá að líkamlegu atgervi.
Bókmenntaleg afrek séra Matthíasar voru einnig i
fullu samræmi við stórbrotna persónu hans. Verða þau
stórvirki hans, sem vitanlega eru misjöfn að gæðum og
gildi, enn þá aðdáunarverðari, þegar litið er á lífskjör
bans. Sigurbraut lians var allt i senn — hlykkjótt,
giýtt og brött; nærri lá, meira að segja, að hann lenti
á algerlega rangri hillu í lífinu. Þrítugur lýkur liann
námi; verður síðan að hafa bókmenntaiðju sina i hjá-
verkum frá timafrekum störfum og margskonar ver-
aldarvastri þangað til hann er hálfsjötugur. Framan af
árum skullu auk þess á honum hvað eftir annað reið-
arslög hinna þyngstu harma. Eigi létu þær raunir liann
ósnortinn, jafn tilfinningaríkan mann, þótt sorgin yfir
ástvinamissinum yrði honum að dýrum perlum skáld-
skapar líkt og Agli forðum. Á séra Matthíasi sönnuðusl
■orð sjiálfs Iians:
„Guðs-manns líf er sjaldan happ né hrós,
heldur tár og blóðug þyrni-rós.“
Þrátt fyrir það vai'ð liann frjósamastur islenzkra
slcálda að frumsömdum verkum og þýðingum. Hefir
hann því bersýnilega borið í brjósti brennandi þrá til
undlegrar starfsemi.