Skinfaxi - 01.11.1938, Qupperneq 39

SKINFAXl
119
Wisconsin 1923) fyllilega frumlegt rit og fullt af athug-
unum, sem eru næmari en svo að Jón gæti notað þær,
þótt hann hefði þekkt þær. En Jón þekkti ekki rit Malo-
nes fyr en um seinan. Aftur á móti þekkti Malone og
notaði að nokkru kerfi Jóns.
Enginn hefir tekið dýpra í árinni um skerf Jóns til
Orðabókarinnar en Blöndal sjálfur. Þar sem hann talar
uin síðasta áfanga verksins, undirbúning undir prent-
un o. s. frv. segir hann:
„Sérstaklega ber meðútgefanda mínum Jóni Ófeigs-
syni heiðurinn af því að hafa leyst þetta verk jafn-
ágætlega af liendi, sem raun ber vitni. Óeigingirni hans,
skarpleikur lians og lærdómur hafa hér reist sér var-
anlegt minnismerki. Þrátt fyrir það þótt kennslustörf
lians leyfðu lionum aðeins takmarkaðan tíma, og þótt
hann yrði að leggja á hilluna mikilvæg eigin ritstörf,
þá vann hann að orðabókinni langt fram yfir það sem
uppliaflega var umsamið okkar á milli.“
Þetta eru ekki orðin tóm. Eg vann með Jóni, sem að-
stoðarmaður árin 1919—1923 og eg er þess fulviss að
liann vann 7—8 tíma að jafnaði að orðabókinni, eftir
að hann kom heim úr skólanum um þrjú-leytið á dag-
inn. Og eftir að prófarkir fóru að koma vissi eg til þess
að liann vann oft langt fram á nótt. Sýnir þetta hvílík-
ur ákafa- og afkastamaður Jón var til vinnu.
Það er eiginlega meiri furða hve lengi Jón þoldi slíka
vinnu, heldur en liitt, að orkan skyldi að lokum þverra.
í síðasta bréfi lians til min, skrifuðu 10. febrúar 1937,
mátti sj;á annarlegan svip, eins og ellimörk, á liinni
fallegu rithönd hans. Ekki var þó slíkt mark að þessu,
að réttlætt gæti — frá mínu sjónarmiði — liugboð hans,
um að þetta yx-ði kannske síðasta bréfið, sem hann skrif-
aði mér. Því miður í-eyndist það allt of satt. Likams-
kraftarnir þurru svo gjörsamlega, að hann gat að sið-
ustu ekki skrifað nafnið sitt. Undir slíkum kringum-
stæðum lilaut dauðinn að vera velkominn.