Skinfaxi - 01.04.1940, Qupperneq 50

50
SKINFAXI
styrkveitingu handa trjárækt-
arsamvinnunni. Móti honum
kæmu Jn'isundir dagsverka, á
ári hverju, unnin við trjárækt.
Styrkurinn ætti að koma
þannig, að rikið leyfði, að all-
ur ágóði af rekstri happdrætt-
isins yrði látinn, um nokkurt
árabil, fara til þess að koma
á fót trjáræktarsamvinnu í
skólum og félögum um allt
land, þegar sá tími er liðinn,
sem það er á vegum háskól-
ans. llappdrættið hefur hyggl
upp háskólann; er því vel við-
eigandi að liað falli í þess
hlut, að byggja upp nýja
skóga, sem eiga að hera höfuð
og herðar yfir annan jurta-
gróður landsins, að sinu leyti
eins og háskólinn her af öðr-
um menningarstofnunum og
andlegum gróðri í landinu.
11. Enginn rennir grun i,
hvað íslenzka moldin getur
framleitt mikið af nýjum og
hér ójjekktum trjátegundum,
fyrr en á reynir og henni er
fengið lífsstarf í hendur að
þroska þær, og enginn veil
heldur, hve mikill trjáræktar-
áhugi kann að leynast hjá
fólldnu, fyrr en hann er vak-
inn til starfa. Samvinnutrjá-
rækt, sem hér að framan er
nefnd, mundi skapa áhuga lijá
fjölda manna á trjárækt og
viðhaldi skóga í landinu. Yrðu
þetta einhver hin mikilvæg-
ustu áhrif af starfi hennar,
og önnur þau, að auðga skóg-
argróður landsins af nýjum
f rjátegundum.
12. Enginn maður, sem vit-
að sé, hefur látið í ljós, opin-
berlega að minnsta kosli, að
skógar séu gagnslausir og til
óprýði á þeim fáu stöðum,
sem þeir vaxa úti á víðavangi,
en hitl er algengt, að heyra
skógunum hrósað í ræðu og
riti, og um þá talað með sár-
um söknuði Joar, sem Jjeir eru
horfnir, og ósk um, að þeir
væru komnir aftur. Skömmu
eftir að fagur trjárunnur var
eyðilagður af eintómu kæru-
leysi, heyrði maður nokkur,
sem staddur var þarna á sama
stað, að dularfull rödd kast-
aði fram þessum orðum: —
„Fyrrum átti eg fagran lund,
sem margur grætur, þvi her
eg hryggð í hjarta mér um
daga og nætur.“ Raunar er
jjetta ekki annað en örvænt-
ingarandvarp fólksins, seni
syrgði hvarf skóganna, er
brauzt þannig út, þó að lagt sé
dularfullri veru í munn. Hvers
vegna eru Jiá ekki mynduð al-
menn samtök til að endur-
heimta hið forna og fagra
skógarland? Ætli Jiað stafi
ekki af þvi, að mönnum hrýs
hugur við að leggja út i bar-
áttu, sem hlýtur að vera sam-
fara trjáræktarstarfinu, úti í
næðingi bersvæðisins, og svo
hinu, hve seintekinn arð það
gefur í aðra hönd.
Þó að nýr trjágróður á ís-
Jandi sé langt í burtu og tor-
sótt leið að sækja hann, er
það ekki ókleift, ef ekki skort-
ir áhugann. Gróðurmoklin og