Skinfaxi - 01.04.1940, Qupperneq 59

SKINFAXl
5!)
Bjartmar Guðmundsson:
„Að norðan“.
Halldór Kristjánsson frá Kirkjubóli í Önundarfirði ritar
grein i síðasta hefti Skinfaxa, er hann nefnir: Að norðan.
Það er frásaga um ferðalag hans í fyrravetur milli ung-
mennafélaga í Eyjafirði og Þingeyjarsýslu.
Eflir að hafa viðhaft nokkra gullhamra um þingeyska
sveitamenningu yfirleitt, fræðir hann lésandann urn það, að
sér hafi brugðizt vonir um ungmennafélagsskapinn þar i sýslu.
Til stuðnings og staðfestingar sínu máli, bcndir hann sérstak-
lega á lifnað ungmennafélaga i tiltekinni sveit: Aðaldalnum.
Þar virðist hann hafa fyrirhitt ungmennafélaga á lægsta til-
verustiginu, og að niðri i þeim undirheimi megi finna innstu
rætur að máttleysi og meinsemdum þingeyskra ungmennafé-
laga um þessar mundir.
Halldór segir: „Tóhaksnautn virðist vera mjög almenn i
sunnun sveitum, svo sem Aðaldal. Eg liefi hvergi verið i sveit,
]>ar sem mér hefur virzt fólkið reykja jafn almennt. Fimmtugir
hændur sátu við hlið nýlega fermdra stúlkna og reyktu vind-
linga.“
Áður en heilt þjóðfélag — og þó ekki væri nema hálft, eða
þaðan af minna — tekur þennan vindlinga-vitnishurð hókstaf-
lega trúanlegan, tel eg viðeigandi að athuga, hvað ]>essi Hall-
dór hefur verið í Aðaldal og hvaða líkur eru til, að hann
geti dæmt um Aðaldælinga af einhverri þelckingu.
Hann hefur dvalið þar eina kvöldstund og part úr nótt,
vakandi.
Áður en tilkoman varð, hoðaði hann símleiðis á undan sér,
að það væri vilji sinn, að koma á ungmennafélagsfund til
okkar, ef við hefðnm ekkert á móti þvi.
Jú, hvort það var ekki velkomið! Allir hlökkuðu til að fá
svo góðan gest.
Fundur var boðaður í skyndi og ákveðinn staður og stund
eins og Halldór tiltók sjálfur. Aðeins hálfur annar dagur var
til stefnu, svo að nú varð að hafa hraðann á, því að félag-
ar eru dreifðir unt stóra sveit, og jafnvel næstu sveitir.
Síðan rann sá dagur upp, eins og aðrir dagar.
En hvað skeði þá?
Halldór Kristjánsson símar þá öðru sinni til okkar ein-
hversstaðar utan úr veröld og tilkynnir, að ekki geti hann