Skinfaxi - 01.04.1969, Qupperneq 30

íslands, er hann hvarf burt af íslandi
— en á þeim árum var hann mjög um-
deildur glímumaður. Pétur Sigfússon
frá Halldórsstöðum, samtíðarmaður og
glímufélagi Jóhannesar, segir svo um
hann:
„Jóhannes vildi flytja íslenzku glím-
una út í heiminn, gera hana að einum
lið alheimskappleikja.
I þá viðleitni eyddi hann öllum sín-
um beztu árum, og án þess að ég vilji
leggja nokkurn dóm á það, hversu ár-
angursrík sú viðleitni hefur orðið, þá
vil ég fullyrða eitt — og tel það hafa
meginþýðingu til að skýra glímumann-
inn Jóhannes Jósefsson, — að það voru
ekki kraftar, þyngd né ,,bolabrögð“,
sem Jóhannes dró fram með sýningum
sínum, sem aðalsmerki íslenzku glím-
unnar, heldur krafðist hann skilyrðis-
laust af okkur, sem með honum unnu,
bragðfimi, léttleika, snarræðis og
mýktar, — og þar var honum sjaldnast
fullnægt."
Jóhannes var foringi íslenzku glímu-
mannanna, sem fóru á Ólympíuleikana
í London 1908 og sýndu þar glímu við
góðan orðstír. Hann var þátttakandi í
grísk-rómverskri glímu (miðþungafl.)
á sjálfum Olympíuleikjunum. Voru
keppendur 24 og komst Jóhannes í
fjögurra manna úrslit. Var hann álitinn
einna líklegastur til sigurs, en meiddist
og varð að ganga úr leik. Þegar verð-
launum var úthlutað, rétti enska
drottningin Jóharmesi heiðursskjal
fyrir hreysti og drengilegan leik.
Árin 1909—1927 dvaldist Jóhannes
lengst af erlendis og sýndi íslenzka
glímu, sjálfsvörn og kappglímur í fjöl-
leikahúsum í Evrópu og Ameríku. —
Þegar hann kom heim til Islands hóf
hann undirbúning byggingar Hótel
Borgar, sem tók til starfa 1930, og var
hótelstjóri þar lengst af síðan.
Ég sá Jóhannes fyrst á íþróttamóti
í Borgarfirði, er hann hélt eldheita
hvatningarræðu til íslenzkra íþrótta-
manna, en þá var hann nýkominn að
utan. Eg man, að mig langaði mjög til
að sjá þennan fræga íþróttamann, sem
hafði borið merki íslenzkra íþrótta
víða um heim, og þegar ég sá hann
sannfærðist ég um, að hann hefði borið
það merki með mikilli prýði.
Helgi Hjörvar
Á jóladag 1965 andaðist Helgi Hjörvar.
Hann hafði lengi legið rúmfastur, bæði
heima og í sjúkrahúsi. Helgi var þjóð-
kunnur maður, bæði sem útvarps-
maður, rithöfundur og skólamaður. En
hér mun ég einungis minnast hans, sem
glímumanns.
Helgi Hjörvar var ágætur glímumað-
ur. Hann iðkaði mikið glímu á yngri
árum og var þátttakandi í kappglím-
um og sýningarglímum.
Ást hans og áhugi á glímunni —
þjóðaríþrótt okkar —- var aðdáanleg.
Hann trúði því statt og stöðugt að
glíman ætti framtíð fyrir sér hjá ísl-
enzkri þjóð, og að eflingu glímunnar
vann hann til hinztu stundar.
Eg heimsótti hann í sjúkrahúsið síð-
asta sumarið sem hann lifði, og þó
hann gæti þá aðeins mælt örfá orð við
mig ■— þá voru þau um glímuna — um
það að glíman myndi lifa.
Árið 1916 gaf Iþróttasamband Is-
lands út Glímubókina. Helgi Hjörvar
var í nefnd þeirri er skipuð var til und-
32
SKINFAXI