Náttúrufræðingurinn - 1993, Qupperneq 63

7. mynd. Frædreifíng hjá grávíði (Salix callicarpaea). Fræin sjálf eru smá en umlukin
löngum hárum, fræull. Þau eru létt og svífa fyrir vindi. Þjórsárver 1984. Ljósm. Þóra
Ellen Þórhallsdóttir,
einu fræi og upp af henni svifhára-
brúskur sem myndaður er úr blóm-
bikarnum (8. mynd). Hnoturnar eru hins
vegar misþungar, svifhárabrúskurinn er
misstór og loks bera plönturnar blóm-
skipanirnar í mismikilli hæð. Með því
að bera saman fallhraða þessara fræja
má fá hugmynd um hvað ræður mestu
um hversu langt fræið fer og var þetta
gert við staðlaðar aðstæður í tilrauna-
stofu þar sem fræin voru látin falla úr
mismikilli hæð við mismikinn „vind-
styrk“ (Sheldon og Burrows 1973 í
Harper 1977). Samanburður leiddi í ljós
að hæð blómskipunarinnar skiptir mjög
miklu máli. Sé hlutfallið milli þver-
máls svifhárabrúsksins og þvermáls
hnotunnar borið saman við fallhraðann
kemur í Ijós að eftir því sem þetta hlut-
fall verður stærra þeim mun lengra fara
fræin. Það bendir til þess að hönnun
svifsins hafí áhrif. Hins vegar hafði
hlutfallið milli þyngdar svifsins og
þyngdar hnotunnar engin áhrif.
8. mynd. Nærmynd af biðukollu túnfífils
(Taraxacum sp). Þetta er hnota með einu
fræi en upp af henni er svifhárabrúskur
sem myndaður er úr bikarblöðunum.
Ljósm. Arni Einarsson.
185