Samvinnan - 01.03.1926, Qupperneq 68

C2
SAMVINNAN
eitthvað, sem sviftir hann kjörgengi. Venjulega leiðin er
að fá embætti, sem launað er úr ríkissjóði. Til þess að
greiða fyrir þingmönnum, er haldið við nokkrum mið-
aldaembættum, sem hafa nú ekki neina þýðingu, nema
að hjálpa þreyttum löggjöfum af þingi. Daginn eftir að
þeir hafa fengið embættið, segja þeir þvi af sér, en eru
þá jafnframt lausir við þingstörfin.
Kosningar eru eins og áður er sagt leynilegar kjör-
dæmakosmngar. Oft hafa komið.fram tillögur um að leiða
í lög hlutfallskosningar, en þær hafa aldrei fengið neitt
fylgi. Englendingar leggja mikla áherslu á samvinnu
milli þingmanns og kjósenda og þeir skoða þingmanninn
ekki aðeins fulltrúa til þess að mæta á þingi heldur einn-
íg sem helsta borgara kjördæmisins. Hann verður að
standa í stöðugum bréfaskriftum við kjósendur sína.
Mæta við öll hátíðleg tækifæri í kjördæminu og halda þar
ræður, standa fyrir samskotum, vígja brýr eða önnur
mannvirki o. s. frv. Allir þykjast hafa rétt til að ónáða
hann og biðja hann um eitt og annað. Hann er skoðaður
sem opinber persóna, en ekki sem prívatmaður.
Síðan 1918 hafa í raun og veru allir breskir karl-
menn, sem eiga fast heimili og eru 21 árs, kosningarrétt.
Konur verða að vera 80 ára að aldri til þess að geta orðið
kjósendur. Einstaka menn get-a kosið í tveim kjördæmum.
Nú eru engin ein lög til um kosningarrétt, sumir hafa
hann eftir lögum frá- 1918, en aðrir eftir lögum frá
miðöldum. það er þess vegna mjög erfitt og vandasamt
verk að semja kjörskrá, og hið opinbera ber enga ábyrgð
á því. Hver einstakur kjósandi verður að sjá um að hann
komist á kjörskrá, og vegna þess að lögin eru svo mörg
og óljós, þarf oft að leita úrskurðar dómstólanna um
hverjir séu kjésendur. Kostar það alt mikið fé, en ríkið
tekur engan þátt í þeim kostnaði. Eftir enskum skilningi
eru kosningar og undirbúningur þeirra einkamál kjósenda
og frambjóðenda, sem hið opinbera má ekki blanda sér í.
Kjörstjórnir mega ekki kjósa, nema þegar frambjóð-