Samvinnan - 01.03.1926, Blaðsíða 70

64
SAMVINNAN
Ef þingmenn taka við starfi, sem er launað úr ríkis-
sjóði, þá missa þeir kjörgengi og verða samstundis að
liverfa af þingi. Ef embættið er pólitískt, þá verða þeir
að leggja niður þingmensku og leita endurkosningar. það
er því nokkurn veginn trygt, að þingmenn geta ekki notað
þingmenskuna til fjáröflunar.
það er dýrt spaug að verða þingmaður á Englandi.
Auk kosningakostnaðarins verða þingmenn jafnan að
leggja mikið fé fram til allskonar stofnana í kjördæmum
sínum. þetta er því mikilvægara, sem það er siður á Eng-
landi að fjöldi af skólum, sj úkrahúsum, íþróttahúsum og
fleiri þessháttar stofnunum, sem í öðrum löndum eru
kostaðar af almannafé, eru þar reknar með frjálsum sam-
skotum, og þess er krafist að þingmaðurinn leggi ríkulega
af mörkum til samskotanna. Hann er fyrsti borgari kjör-
dæmisins og hefir því mörgum skyldum að gegna. Enn-
fremur er ætlast til þess að þingmenn taki mikinn þátt í
samkvæmislífinu í Lundúnum, og alt kostar þetta mikið
fé. það er því ekki að undra þótt það séu einkum ríkis-
menn, sem komast á þing. Fulltrúar verkamanna eru nátt-
úrlega sjaldan efnaðir, en þeir eru kostaðir af verka-
mannafélögunum, og enskir verkamenn launa foringjum
sínum eins vel og ríkið hátt settum embættismönnum.
Meðalaldur þingmanna er hærri á Englandi en í
fiestum öðrum löndum. Ungir menn komast sjaldan á
þing, nema í þeim héröðum, sem Keltar byggja, Wales og
Skotlandi, eða þá í einstaka fámennum sveitakjördæmum
þar sem auðugar ættir jarðeigenda ráða enn lögum og
lofum.
Vissasta ráðið til þess að komast á þing, er að reka
einhverja atvinnu í mörg ár, græða fé, vinna sér álit og
traust stéttarbræðra sinna og meðborgara og helst að
fást við sveitastjórn eða önnur opinber störf. það er ekki
algeng't að menn nái kosningu í fyrsta sinn, er þeir bjóða
sig fram.
Vér þekkjum vel frá flestum ríkjum á meginlandi
álfunnar, að ungir menn vel máli farnir eða pennafærir,