Samvinnan - 01.08.1968, Blaðsíða 47

gleymdist í Suður-Ameríku.
Mér skilst að hann hafi komið
með hana um borð í Kaup-
mannahöfn og fengið hana
skráða í messann. Mannskap-
urinn gefur líka í skyn að það
hafi kannski ekki verið af ein-
tómri tilviljun sem kokkurinn
gleymdist í Suður-Ameriku.
Ætli hún hafi þá verið með
í ráðum? Skipstjórinn er leynd-
ardómsfullur á svipinn og hún
er ung og fremur falleg og
hefur dálítið tvírætt og læðu-
legt augnaráð. Hún virðist
harla ánægð með nýja mann-
inn. Ef allt þetta er satt og
engu logið þá hefur hún líka
gert góða verslun. Hún er að
vísu sem áður ótíndur messa-
þræll á daginn, en á kvöldin
situr hún í brúnni og reykir
Cecil-sígarettur við hægri hönd
skipstjórans og er æðsti mað-
ur um borð eða svo gott sem.
Það gerast ennþá ævintýrin á
sj ónum.
BJÓRÞORSTI
Kokkurinn sem við höfum
núna er með flestar tennurnar
úti í öðru munnvikinu og er
digur nokkuð og ákaflega barn-
góður. Hann ryður sælgæti í
krakkana þegar þeir stelast um
borð. Krakkarnir eru komnir
upp í skipið nærri því á samri
stundu sem það leggst að
bryggjunni. Þeir eiga helst
ekki að vera að þvælast um
borð, en mönnum er lítil alvara
þegar þeir þykjast vera að
stökkva þeim burtu. Kokkur-
inn gefur aukakaffi þegar
maður má upp fyrir allar ald-
ir. Hann er geðfelldur skap-
góður maður og fer svona
hálfpartinn einförum um borð.
Ég hef aldrei séð hann stíga
fæti á land og hann hverfur
inn í klefann sinn á kvöldin
þegar hinir byrja að hvolfa í
sig bjórnum. Þeir dönsku eru
harðir við bjórinn. Bjórístrur
vagga hér um dekkin framan
á ungum mönnum. Háttvirt
alþingi vill eflaust firra okkur
þessum vömbum þegar það
neitar okkur um áfenga bjór-
inn. Það er eflaust fremur af
umhyggju fyrir okkur heldur
en af ótta við templarana sem
þingmennirnir eru svona
skeleggir. En árans þjóðin læt-
ur sér ekki segjast. Menn með
bjórþorsta renna upp í skip-
ið í slóð krakkanna. Þeir gjóa
augunum flóttalega til allra
átta og leggja varirnar blíðlega
að eyra manns. ,,Har du a little
bit öl, ha?“ Danskan þeirra er
alveg forkostuleg. Ég reyni
alltaf að láta þá endurtaka
spurninguna áður en ég svara
þeim á íslensku. Ég reyni að
láta þá endurtaka hana hvað
eftir annað. Þeir eru byrjaðir
að svitna á gagnaugunum og

tungan er komin í hnút. „Nei,
vinur. Enginn bjór. Þessari
skipshöfn veitir víst ekkert af
sínu.“
ÚTKJÁLKAFÓLK
Það er sameiginlegt með öll-
um þessum plássum að án
fisksins væru þau ekki til. En
væri ísland þá til án þeirra?
Æði margir Reykvíkingar
halda að Reykjavík sé ísland
og öll dslenska þjóðin sitji
höfuðbólið. Þeim eins og sést
yfir hinn helminginn af mann-
fólkinu sem býr inni á fjörðun-
um bak við fjöllin og uppi í
dölunum undir heiðabrúnun-
um. Þetta er ekki af því að
Reykvíkingar séu ótuktir eða
óvenjumiklir þverhausar ell-
egar einu sinni að gáfnafarið
á strætum höfuðborgarinnar sé
bágbornara en gengur og ger-
ist. Það 'hjálpast bara alltsam-
an að. Mennirnir sem velja
okkur ölföngin sitja í Reykja-
vík. Peningavaldið hefur að-
setur í Reykjavík og hagfræð-
ingaspekin kemur frá Reykja-
vík og fjölmiðlunartækin gusa
framleiðslu sinni útyfir landið
útúr þægilegum bólstruðum
skrifstofum í Reykjavík. Æði
margir Reykvíkingar vita
naumast fyrir bragðið að út-
kjálkafólkið er til. Þeir sjá
það hvorki né heyra fyrir dyn-
inum í kringum sig. Það gleym-
ist eins og Skagaströndin er
gleymd. En ísland er ekki ein-
ungis háhýsin sem standa upp
úr Reykjavík eins og tindarnir
í brotinni greiðu. ísland ligg-
ur vítt og dreift um landið. Það
er inni í fjarðarbotnunum og
úti í slægjunum. Það er flónska
að gleyma fólkinu sem vinnur
þar hörðum höndum. Það ætti
einhver að stugga við Reykvík-
ingum. Kannski það mundi
hjálpa ef Gylfi hætti nú til
dæmis að opna einar tíu mál-
verkasýningar á viku í Reykja-
vík og skokkaði einu sinni út
á land í sömu erindagerðum.
Sýnum þessu fólki að við vitum
af því oftar en rétt fyrir kosn-
ingar. Það lætur ekki mikið
yfir sér. Fiskvinnslustöðvarnar
ber hátt yfir plássið og skellirn-
ir í vélskipunum koma í stað-
inn fyrir bílaorgið. En ísland
gæti ekki lifað án fólksins sem
byggir eyrarnar hér á Vest-
fjörðum og svo aðrar svipað-
ar eyrar allt í kringum landið.
Reykjavík væri kotbær í kot-
ríki.
FÁTT UM SILKIHANSKA
Lögregluþjónninn er alltaf
fínastur þar sem við komum.
Blessaður stýrimaðurinn hélt
hann stæði andspænis aðmír-
ál þegar hann sá fyrsta ís-
lenska lögregluþjóninn. Honum
fannst það líka undarlegt
þegar við sögðum honum áðan
að það ætti að vinna til mið-
nættis. Þetta er þriðja höfnin
sem við tökum í dag og það
er sunnudagur. Hvílist þetta
fólk þá aldrei, spurði stýri-
maðurinn örvinglaður, og hvað
vill það þá eiginlega með all-
ar þessar kirkjur? Hann var
alveg forviða. Hann er líka að
leka niður af þreytu og svefn-
leysi auk þess sem honum er
skítkalt eins og fyrri daginn.
Stakkels manden! Hann seg-
ist varla hafa haft tíma til að
klóra sér síðan hann kom til
íslands. Og það er alveg satt
hjá honum að síðan við kom-
um vesturfyrir, þá höfum við
ekki komið á einn einasta stað
þar sem hvert einasta manns-
barn hefur ekki verið að
vinna. Það 'hefur verið hart á
því stundum að það væri hægt
að koma fiskinum um borð.
Kallmennirnir eru á sjónum
og það vantar fólk. Strákarnir
sem eru að baksa við fiskpakk-
ana í iestinni eru varla meira
en fermdir. Einhver sagði mér
að einhverntíma í vetur leið
hefðu þeir meira að segja orðið
að setja kvenfólk í lestarnar
þegar fisktökuskipið birtist
þegar verst stóð á. Hér uppi
af bryggjunni kom ég raunar
að tveimur konum sem voru
að vinna uppi á vörubíl. Þær
stöfluðu fiskpökkunum í net-
in, sextíu pökkum á hvern bíl,
hver pakki fimmtíu kíló. Ég
held næstum að stýrimannin-
um mínum hafi byrjað að
volgna þegar ég benti honum
á að konurnar hífðu þrjú tonn
af fiski á hverjum bíl. Hann
var að telja á bílana. Hann er
ákaflega samviskusamur.
Hann er líka ákaflega kurteis.
Hann þakkar fyrir sig í hvert
skipti sem hann skrifar upp á
nóturnar. Seinna labbaði ’hann
sig upp í plássið að skoða sig
um. Ég sá hann stansaði fyrir
framan kaupfélagið og klóraði
sér í hausnum. Þegar mest er
að snúast í svona plássi, þá
hlýtur útlendingnum að finn-
ast sem það sé ein allsherjar
fiskverkunarstöð. Fólkið var að
streyma úr matnum. Sumt fólk
gengur berhent gegnum lífið,
annað með silkihanska. Hér í
plássinu gengur það hérumbil
alltsaman berhent. Það var
ekki einn einasti maður á göt-
unni sem var ekki vinnuklædd-
ur þegar fólkið var að flýta
sér úr matnum. Stígvélaðar
konur skálmuðu niður götuna
með stígvéluðum köllum. Kon-
urnar tvær sem voru að vinna
á bílunum í morgun komu út úr
skemmunni. Þær príluðu upp
á bílinn sem stóð næst dyrun-
um og settu upp vettlingana.
Lyftarinn færði þeim fyrstu
pakkana og þær byrjuðu að
stafla. Sextíu pakkar, fimm-
tíu kíló í pakkanum, þrjú tonn
á bílnum. Þær voru í hvítum
frystihúsajökkum sem þær
höfðu hneppt upp í háls í
norðangjólunni og í bláum
saltstorknum vinnubuxum.
Þær hefðu getað verið tvíbur-
ar þangað til maður kom nær.
Þá sá maður að önnur var
drjúgt yngri. En tískan á
ströndinni er einföld þegar
nóg er að starfa.
43